Βόλος, 2023: Το αληθινό μαρτύριο της σταγόνας

Η Φαίη Τζανετουλάκου είναι ιστορικός τέχνης, διδάσκουσα στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και περιβαλλοντική ακτιβίστρια. Από το 2005 έχει μετακομίσει στον Βόλο όπου μεγαλώνει τα δύο της παιδιά, επειδή «αγάπησε αυτή την πόλη» και επέλεξε να βρίσκεται κοντά στη μητέρα της, που είχε καταγωγή από εκεί. «Είχε μεγαλώσει και χρειαζόταν φροντίδα». Έτσι, βρήκε και νοίκιασε ένα διαμέρισμα σε κοντινό σημείο, στο κέντρο του Βόλου και συγκεκριμένα στον 6ο όροφο μιας πολυκατοικίας – μια επιλογή που έμελλε να σταθεί σωτήρια.

Βγαίνοντας στο μπαλκόνι το ξημέρωμα της 6ης Σεπτέμβρη, αντίκρισε από ψηλά κάτι το ανεπανάληπτο. «Όλα είχαν ενωθεί σε έναν λυσσώδη χείμαρρο», αλλά τουλάχιστον δεν είχε να ανησυχεί για την ακεραιότητα του σπιτιού και την ασφάλειά της. Λίγο αργότερα θα ξεκινούσε ένας απρόσμενος Γολγοθάς, με άγνωστη ημερομηνία λήξης, όχι μόνο για την ίδια, αλλά για πάνω από 200.000 κατοίκους: από τη σφοδρή κακοκαιρία διαλύθηκε το δίκτυο υδροδότησης και κόπηκε η παροχή του νερού στα σπίτια, ενώ δεν υπήρχε δυνατότητα μετακίνησης.

Έπειτα, ακολούθησαν οι ανακοινώσεις της δημαρχίας Μπέου, οι διανομές εμφιαλωμένων μπουκαλιών και οι ουρές μέχρι να εμφανιστεί ο δήμαρχος μαζί με τις κάμερες (!), το κυνήγι για να προλάβεις τα μπουκάλια από τα μίνι μάρκετ και η ακραία αισχροκέρδεια, το «θολό, υποκίτρινο» νερό από τις γεωτρήσεις κι οι διαταραχές που προκάλεσαν. Αλλά καλύτερα να αφήσουμε τη Φαίη να τα διηγηθεί με μια εκτενή κατάθεση ημερολογιακού χαρακτήρα για την ομηρία που ζει ο Βόλος τις τελευταίες 15+ μέρες. «Αυτό είναι το αληθινό μαρτύριο του νερού.

Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου

Ενώ θρηνούσαμε ακόμη για την ανείπωτη καταστροφή στη Δαδιά, τα μάτια μου έπεσαν επάνω στη φράση «Absolutely Unreal» (εντελώς εξωπραγματικό). Η φράση εμφανίστηκε στον λογαριασμό ενός Γάλλου μετεωρολόγου στο Twitter, ο οποίος έκανε λόγο για τα πιο ακραία φαινόμενα που είχε δει ποτέ να πλησιάζουν ευρωπαϊκή χώρα, με επίκεντρο την περιοχή της Θεσσαλίας.

Θορυβήθηκα πολύ και έλεγξα αμέσως το meteo.gr. Έδειχνε ότι θα είχαμε μια πολύ βροχερή εβδομάδα μπροστά μας.

Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν να μαζέψω μερικά μπουκάλια νερού, γιατί μια μεγάλη βροχόπτωση θα μπορούσε να επηρεάσει την ήδη βεβαρημένη ποιότητα νερού στον Βόλο. Για όσους δεν το γνωρίζουν, η ύδρευση στην πόλη μας καλύπτεται κατά βάση από γεωτρήσεις στη λίμνη Κάρλα κι όπως έχει διαπιστωθεί περιέχει χλωριόντα σε τιμές πάνω από το επιτρεπόμενο όριο. Έτσι, οι περισσότεροι πίνουμε σταθερά εμφιαλωμένο νερό και στη βρύση έχουμε φίλτρο νερού.

Αυτό είναι γνωστό στον Δήμο, όπως γνωστή ήταν και η θεομηνία που έρχεται από εσωτερική προειδοποίηση της ΕΜΥ (όπως αποκαλύφθηκε αργότερα), χωρίς όμως να προβούν οι αρμόδιοι σε κάποιο έκτακτο μέτρο. Και στη συνέχεια έγινε γνωστό ότι από το σύνολο των –εκταμιευμένων– 145 εκατομμυρίων ευρώ της ΕΕ για αντιπλημμυρική θωράκιση μετά τον Ιανό, η Περιφέρεια είχε διαθέσει μονάχα τα 6.

Με άλλα λόγια, μπορεί να μην το γνωρίζαμε αλλά ήμασταν ήδη όμηροι μιας προμελετημένης καταστροφής.

Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου

Από το βράδυ είχαν ξεκινήσει οι κεραυνοί κι όσο ξημέρωνε το πρωί, ο ουρανός παρέμενε θεοσκότεινος, ανταριασμένος. Η ποσότητα της βροχής ήταν όντως σοκαριστική. Στον Βόλο εκείνη τη μέρα έπεσε διπλάσια ποσότητα νερού απ’ όση πέφτει στην Αθήνα κατά τη διάρκεια ενός έτους. Ήταν ήδη γνωστό ότι τα φρεάτια δεν είχαν καθαριστεί και ότι ήταν βουλωμένα. Αυτό δεν ξέραμε και αποκαλύφθηκε στην πλημμύρα ήταν ότι ακόμη και τα έργα ασφαλτοστρώσεων που εκτελούνταν πυρετωδώς τους τελευταίους μήνες στους οδικούς άξονες του Βόλου είχαν εγκληματικές αμέλειες, σε σημείο που έλειπαν εντελώς οι απορροές ομβρίων υδάτων.

Η κακοκαιρία δεν κόπαζε. Πλέον, βρισκόμασταν εγκλωβισμένοι μέσα στο σπίτι.

Φοβούμενη μην έρθουν τα χειρότερα, μάζεψα όση ποσότητα νερού είχα σε μπουκάλια. Ήταν περίπου 3 λίτρα. Ζήτημα να μας έφταναν μέχρι το βράδυ της επόμενης μέρας. Και ξαφνικά, κόβεται το ρεύμα.

Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου

Η επομένη ήταν μια πολύ δύσκολη ημέρα. Χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα από το προηγούμενο απόγευμα, τα κινητά άδειασαν από μπαταρία και είχαμε αποκοπεί πλέον από τον έξω κόσμο. Προσωπικά, διαμένω στον 6ο όροφο μιας πολυκατοικίας στο κέντρο της πόλης και η ταράτσα είχε πλημμυρίσει. Μικρό το κακό, όταν άλλα σπίτια θάφτηκαν κάτω από τόνους λάσπης, όπως μάθαμε αργότερα.

Μέσα στις επόμενες ώρες γίνεται και η διακοπή νερού. Απρόοπτα. Άνοιξα τη βρύση λίγο μετά τις 11 και δεν υπήρχε παροχή. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να βγω να προμηθευτώ εμφιαλωμένα μπουκάλια, αλλά οι δρόμοι είχαν πλημμυρίσει και τα μαγαζιά μάλλον θα είχαν παραμείνει κλειστά, αφού δεν υπήρχε δυνατότητα μετακίνησης. Στο κινητό εμφανιζόταν διαρκώς το μήνυμα του 112, καλώντας τους πολίτες να παραμείνουμε στα σπίτια μας, περιμένοντας νέες οδηγίες.

Και τότε, το άγχος μου αυξήθηκε. Πέρα από τον εαυτό μου, φροντίζω δύο ηλικιωμένες και ανήμπορες συγγενείς μου, τη μητέρα και τη θεία μου, οι οποίες μένουν σε οίκημα ακριβώς μπροστά από την πολυκατοικία μου, αλλά με αυτά τα νερά ήταν αδύνατο να φτάσω απέναντι. Επίσης, έχω δύο παιδιά, τα οποία προσπαθούσαν να με στηρίξουν, αλλά εγώ έβλεπα καθαρά την ανησυχία στα μάτια τους.

Περίπτωση να βγούμε στον δρόμο προς αναζήτηση νερού δεν υπήρχε πλέον. Όλα είχαν ενωθεί σε έναν λυσσώδη χείμαρρο. Ήταν η νύχτα των σκιών, που εμφανίζονταν σε κάθε κεραυνό. Τα μπουκάλια που είχα αποθηκεύσει τελείωσαν γρήγορα.

Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου

Το πρώτο γεμάτο εικοσιτετράωρο που είμαστε αποκλεισμένοι και άνυδροι, συμπληρώνεται. Η καταιγίδα συνεχίζει να λυσσομανάει με την ίδια ένταση. Όσο νερό μου είχε απομείνει σε μπουκάλια, το πήγα στη μητέρα μου και τη θεία μου απέναντι, που είχαν ξεμείνει το τελευταίο εικοσιτετράωρο. Διψούσαν πολύ και έπρεπε να πάρουν τα φάρμακά τους.

Έτσι, το μόνο απόθεμα νερού στο σπίτι ήταν τα λίγα ml που είχαν παραμείνει μέσα στο φίλτρο νερού από πριν την καταστροφή. Τελείωσε και αυτό. Πού θα μπορούσε να βρεθεί λίγο ακόμη, τουλάχιστον για να πλυθούμε; Σκέφτηκα τις υδρορροές από την πλημμυρισμένη μου ταράτσα, να τοποθετήσω κουβάδες για να μαζέψω νερό από τις απολήξεις και έπειτα να το βράσω.

Δεν υπήρχε άλλη λύση.

Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου

Επιτέλους, η ένταση του φαινομένου έπεσε, επανήλθε το ρεύμα και ένα ισχνό σήμα ίντερνετ έφτασε στην περιοχή. Τότε αντιληφθήκαμε το μέγεθος της καταστροφής: Ο Βόλος είχε κοπεί σε τέσσερα σημεία, υπήρχαν ήδη επιβεβαιωμένα θύματα κι οι ζημιές είναι ανυπολόγιστες, αποκαλύπτοντας τον πλημμελή χειρισμό των δημόσιων έργων – π.χ. στη συνοικία των Παλαιών Βόλου πίσω από το Παλιό Λιμεναρχείο εγκλωβίστηκαν τόνοι λάσπης και νερού, επειδή τα υπερυψωμένα τείχη και κράσπεδα του λιμανιού εμπόδιζαν τη ροή του Κραυσίδωνα να ξεχυθεί στη θάλασσα.

Ακόμη, νερό στα σπίτια δεν υπάρχει ούτε στάλα.

Ανακοινώνεται από τη δημαρχία Μπέου ότι όλο το δίκτυο είναι κατεστραμμένο, ότι δε λειτουργούν οι γεννήτριες στα αντλιοστάσια και ότι για το επόμενο διάστημα, ως λύση έκτακτης ανάγκης, θα παρέχεται νερό με συγκεκριμένο ωράριο ανά περιοχή μέσω υδροδότησης. Αλλά αυτό το νερό δε θα είναι πόσιμο. Ωστόσο, δε διευκρινίστηκε για ποιες χρήσεις θα ήταν ασφαλές. Το νερό αυτό, όπως μάθαμε, θα ερχόταν από έκτακτες γεωτρήσεις, θα δινόταν στους πολίτες με δελτίο για δύο ώρες το πρωί και δύο το βράδυ. Αλλά δε γνωρίζαμε ούτε ποιες περιοχές θα εξυπηρετεί ούτε πού επιτρεπόταν να το χρησιμοποιήσουμε.

Από τις πρώτες σταγόνες καταλάβαμε ότι κάτι συμβαίνει με αυτό το νερό. Ήταν θολό, υποκίτρινο, μύριζε όπως το χαλασμένο φαγητό, άφηνε στίγματα στα σκεύη, ξέραινε και ερέθιζε το δέρμα.

Τραγική ειρωνεία, ενώ η Πολιτική Προστασία έχει ανακοινώσει απαγόρευση κυκλοφορίας, ο δήμαρχος Αχιλλέας Μπέος αποφασίζει να μοιράσει νερά στο δημαρχείο. Μέσα στο γενικότερο μπέρδεμα και καθώς η ένταση της βροχής έχει πέσει σε διαχειρίσιμα επίπεδα, πηγαίνω και εγώ στο δημαρχείο. Πετυχαίνω εκεί ουρές από κόσμο που περίμενε ώρα για λίγο νερό, αλλά η διανομή δεν έχει ξεκινήσει. Όπως μάθαμε, κάθε πολίτης θα είχε δικαίωμα να παραλάβει έως δύο εξάδες – η μία θα πήγαινε στο σπίτι και η άλλη στη μαμά και τη θεία μου απέναντι, σκέφτηκα.

Η διανομή τελικά ξεκίνησε όταν εμφανίστηκε ο δήμαρχος, μαζί με τις κάμερες των τηλεοπτικών συνεργείων. Το ίδιο απαράδεκτο φαινόμενο παρατηρήθηκε και σε επόμενες διανομές, ενώ τα σπίτια παρέμεναν αποκλεισμένα λόγω της λάσπης που κατέβασαν οι χείμαρροι, και χωρίς νερό. Τελικά, δεν έφτασε νερό για εμένα.

Ευτυχώς, εκείνο το μεσημέρι, πρόλαβα και εξασφάλισα μια τελευταία εξάδα από κοντινό μίνι-μάρκετ. Ήταν ένα από τα λίγα καταστήματα που είχαν ανοίξει και όπως ήταν λογικό γρήγορα στέρεψαν τα αποθέματα στα ράφια, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα εφοδιασμού. Η έλλειψη οδήγησε με τη σειρά της σε φαινόμενα αισχροκέρδειας και οι τιμές ανεβαίνουν 300-400%, με αποτέλεσμα εξάδες να πωλούνται παράτυπα έως και 6 ευρώ.

Σάββατο 9 και Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου

Άνοιξε ο καιρός, αλλά το πρόβλημα του νερού παρέμενε.

Τότε, εμφανίζονται δίκτυα αλληλεγγύης από κατοίκους και εθελοντές που κατέφθασαν στον Βόλο για να συνδράμουν, όπως ο Άλλος Άνθρωπος. Μέσα στις έκτακτες συνθήκες, μόνη χαρά είναι ότι διαμορφώθηκε αυθόρμητα ένα αυτοσχέδιο «εργοστάσιο αλληλεγγύης» στην περιοχή με μαγειρέματα και διανομές φαγητού, αποστολές απεγκλωβισμού και απομάκρυνσης της λάσπης από τα σπίτια και τις αυλές. Η εμπειρία σε αυτή την κοινότητα αλληλοστήριξης ήταν συνταρακτική καθαρτική για όσους συμμετείχαμε. Σαν να διαμορφώθηκε για λίγες μέρες η εικόνα μιας ουτοπικής κοινωνίας, όπου τα πάντα είναι εφικτά με τη θέληση και την αγάπη.

Ανάμεσα στις πρωτοβουλίες που αναπτύχθηκαν ήταν και η διανομή νερού, φυσικά: Κάτοικοι των Σταγιατών και της Πορταριάς μεταφέρουν καθημερινά σε αγροτικά τόνους πηγαίου νερού για οικιακή χρήση, προμηθεύοντας διάφορες περιοχές του Βόλου. «Το νερό δεν είναι εμπόρευμα», λένε όσο τα κρούσματα αισχροκέρδειας συνεχίζονται. Την ίδια στιγμή, στα social media καταγράφονται τα πρώτα προβλήματα με το νερό των γεωτρήσεων, όπου είχε επανέλθει: Κόσμος ο οποίος το χρησιμοποίησε για να πλύνει πιάτα και να κάνει μπάνιο, ανέφερε συμπτώματα γαστρεντερίτιδας.

Δευτέρα 11 και Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου

Στην αρχή της εβδομάδας, ενώ ακόμη ο Βόλος μετράει τις πληγές του και οι κάτοικοι παραμένουν όμηροι της λειψυδρίας, ο Αχιλλέας Μπέος παραχωρεί την πρώτη συνέντευξη Τύπου μετά την καταστροφή και επιτίθεται στην υφυπουργό Υγείας, Ειρήνη Αγαπηδάκη, επειδή έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για το νερό από τις γεωτρήσεις – «το νερό στο Βόλο δεν είναι πόσιμο, δεν είναι κατάλληλο ούτε για προσωπική υγιεινή», δήλωσε χαρακτηριστικά, συνιστώντας στους πολίτες να βράζουν πρώτα το νερό για τρία λεπτά.

«Κάθεται σε ένα γραφείο και λέει ό,τι της κατέβει στο μυαλό», απάντησε ο δήμαρχος Βόλου, διευκρινίζοντας αργότερα σε τηλεοπτική εκπομπή: «Εγώ κάνω κανονικά μπάνιο, πλένω τα πιάτα, τα ρούχα μου και δεν έχω κανένα πρόβλημα». Χλευάζει τα ΜΜΕ, λέγοντας ότι κάνει ωραίο δέρμα (!) και όλοι εμείς που δεν το χρησιμοποιούμε είμαστε «φλώροι». Ισχύει ότι η πλειοψηφία των κατοίκων έχει πάψει να εμπιστεύεται τον δήμαρχο, αλλά μέσα στο αλαλούμ και την ανάγκη για νερό ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν υπήρξε κόσμος, ειδικά υπερήλικος, που να μην παρασύρθηκε από τις αβάσιμες, αντιεπιστημονικές και τελείως αυθαίρετες δηλώσεις του Αχιλλέα Μπέου;

Εντωμεταξύ, αποκαθίσταται σταδιακά ο εφοδιασμός των καταστημάτων και τα ράφια γεμίζουν ξανά με εξάδες εμφιαλωμένων, αλλά το νέο πρόβλημα είναι ότι πολύ κόσμος αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες του πληρώνοντας αδρά κάθε λίτρο – πέρα από την πόση, το νερό χρειάζεται για το πλύσιμο των δοντιών, των πιάτων, των ρούχων, το προσωπικό σου μπάνιο, την τουαλέτα, το μαγείρεμα κι άλλα πράγματα που δεν θα τα σκεφτείς ποτέ σε φυσιολογικές συνθήκες.

Τελικά, έστω και με καθυστέρηση μιας εβδομάδας, το Υπουργείο Ανάπτυξης επέβαλε πλαφόν στη Θεσσαλία, καθορίζοντας την ανώτατη τιμή της εξάδας εμφιαλωμένων νερών στα 2,50 ευρώ.

Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου

Το θέατρο του παραλόγου με το νερό συνεχίζεται, χωρίς να γνωρίζουν τελικά οι κάτοικοι πόσο επικίνδυνο ήταν το νερό που ήρθε στα σπίτια τους.

Ο Αχιλλέας Μπέος κάνει πίσω και παραπέμπει πλέον στο υπουργείο Υγείας για την καταλληλότητα του νερού των γεωτρήσεων, η υπηρεσία ύδρευσης του δήμου (ΔΕΥΑΜΒ) χαρακτηρίζει το νερό αυτό ακατάλληλο λόγω μικροβιακού φορτίου (αλλά χωρίς να δημοσιεύει συγκεκριμένες μετρήσεις για να δούμε το μέγεθος του φορτίου), ο Ιατρικός Σύλλογος Μαγνησίας (ο οποίος εξ αρχής έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου) παρουσιάζει μετρήσεις από ιδιώτες γιατρούς που δείχνουν ότι το νερό είναι επιβαρυμένο με μικρόβια όπως ο εντερόκοκκος. Ακούστηκαν μέχρι και σενάρια για ισραηλινές εταιρείες που προτίθενται να κάνουν αφαλάτωση…

Μέχρι που στη μέση της εβδομάδας, με απόφαση της κυβέρνησης καθαιρείται από τις αρμοδιότητές της η ΔΕΥΑΜΒ έως ότου αποκατασταθεί το δίκτυο και αναλαμβάνει η ΕΥΔΑΠ. Αυτό ακούγεται τουλάχιστον παράξενο, καθώς η περιφέρεια έχει τις δικές της ανάγκες και δεν είναι χρηστικό να υπόκειται σε ένα ενιαίο κεντρικό τομέα διαχείρισης.

Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου

Η δέσμευση από πλευράς ΕΥΔΑΠ είναι ότι σε 20 μέρες προβλέπεται να αποκατασταθεί το δίκτυο νερού στον Βόλο, αλλά για το σύνολο της Περιφέρειας θα χρειαστούν ίσως και δύο μήνες, και για μερικά χωριά του Πηλίου ακόμη περισσότερο. Στο ενδιάμεσο, όλοι φοβόμαστε με ξεσπάσει νέα υγειονομική κρίση – οι ηπατίτιδες είναι αναπόφευκτες από τα νερά των αποχετεύσεων.

Πλέον, έχουμε προσαρμοστεί σε αυτή τη νέα κατάσταση ομηρίας.

Στο σπίτι, βράζω καθημερινά νερό για μερικά λεπτά, όπως συστήνει το Υπουργείο, αλλά μόνο για να κάνουμε μπάνιο, εγώ και τα παιδιά. Επουδενί δεν ρισκάρω να το χρησιμοποιήσω (έστω και βρασμένο) για πλύσιμο ρούχων ή πιάτων, πόσο μάλλον στο φαγητό και τα δόντια. Κατά τα άλλα, αγοράζουμε εμφιαλωμένο. Χρειάζονται περίπου επτά μπουκάλια την ημέρα για να καλυφθούν οι ανάγκες μας, εφόσον πάντα το χρησιμοποιούμε με φειδώ. Ας πούμε, δεν κάνουμε μπάνιο, πλενόμαστε μόνο τοπικά.

Αυτή είναι η κατάσταση που θα ισχύει για τις επόμενες εβδομάδες.

Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου

Τα σχολεία παραμένουν κλειστά για ακόμα μία εβδομάδα λόγω έλλειψης καθαρού νερού, υπάρχουν ακόμα περιοχές όπου δεν υπάρχει σταγόνα όπως η Άλλη Μεριά και οι Αλυκές, αλλά και άλλες περιοχές οι οποίες συνεχίζουν να τροφοδοτούν τους Βολιώτες με νταμιτζάνες γάργαρου νερού όπως οι κάτοικοι από τις Σταγιάτες, οι οποίοι σημειωτέον δίνουν εδώ και χρόνια μάχη να κρατήσουν τις πηγές τους ελεύθερες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση.

Την ίδια στιγμή, ενώ το κέντρο του Βόλου παραμένει σε καθεστώς ομηρίας από την έλλειψη νερού, με το όριο των δύο εξάδων που έχει καθοριστεί να ισχύει ακόμη, φτάνουν στα αυτιά μας καταγγελίες από τα Κάτω Λεχώνια, ότι τις τελευταίες μέρες υποψήφιοι/ες του Μπέου μοιράζουν εξάδες με νερά κατ’οίκον, με βάση προσωπικές γνωριμίες. Δίνουν δηλαδή προτεραιότητα στους «δικούς τους», και αυτό προκύπτει επειδή συμπολίτες μας τους άκουσαν να αναφέρονται ονομαστικά σε πρόσωπα, λέγοντας «τώρα, πάμε και στον τάδε».

Εάν πράγματι ο δήμος Βόλου αποφάσιζε να εφαρμόσει κατ’ οίκον διανομή, προτεραιότητα δε θα έπρεπε να έχουν πολίτες με κινητικά προβλήματα ή μεγάλοι σε ηλικία που αδυνατούν να βγουν από το σπίτι; Είναι τουλάχιστον εξωφρενικό ότι υποψήφιοι κυνηγούν ψήφους με τέτοιες τακτικές.

Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου

Εχθές, συμπληρώθηκαν 15 μέρες χωρίς νερό και οι λάσπες έξω δεν έχουν ακόμη στεγνώσει. Τι ειρωνεία! Μάλιστα, ακούσαμε από την αναπληρώτρια υπουργό Υγείας ότι καταγράφονται μικροβιακές λοιμώξεις στα λιμνάζοντα νερά του Βόλου, ενώ ήδη έχουν εμφανιστεί προνύμφες που δίνουν κρούσματα του ιού του Δυτικού Νείλου και λεπτοσπείρωσης.

Σε λίγο ξεκινούν οι φθινοπωρινές βροχές, οι μετεωρολόγοι προειδοποιούν ότι έρχεται επόμενο φαινόμενο τύπου Daniel και όλοι εδώ ανησυχούμε μη ζήσουμε το έργο πάλι από την αρχή. Μη βρεθούμε για δεύτερη φορά εγκλωβισμένοι να ζούμε μια κανονική μάχη επιβίωσης, ζυγίζοντας και την τελευταία σταγόνα, με το άγχος των οικείων μας που δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν μόνοι τους, και από την άλλη μια δημαρχία πλήρως ανίκανη να εμπνεύσει πια την παραμικρή εμπιστοσύνη.

Το ερώτημα επιστρέφει ολόιδιο κάθε πρωί, όταν πηγαίνεις αυθόρμητα στο νιπτήρα να πλύνεις τα δόντια σου: Για πόσο καιρό θα στερούμαστε το μεγαλύτερο και πιο απαραίτητο αγαθό του ανθρώπινου πολιτισμού εξαιτίας λάθος χειρισμών και αποφάσεων.

Το νερό δεν είναι εμπόρευμα. Τέλος.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

LIFE

Η επόμενη ημέρα στη Θεσσαλία