Πώς είναι να κολυμπάς σε ανοιχτή πισίνα μέσα στο καταχείμωνο

Είκοσι δευτερόλεπτα. Τόσο χρειάζεσαι, πάνω κάτω, από τη στιγμή που θα βγάλεις την ρόμπα σου -και αισθανθείς το κρύο της αρκούδας στο ‘φρεσκοξυρισμένο’ πετσί σου- μέχρι την πρώτη βουτιά εντός της θερμαινόμενης (χλιαρά πράγματα, μην φανταστείς ότι πεθαίνεις και στη ‘ζέστα’) ανοιχτής πισίνας.

Και μετά έρχεται η μαγεία. Βλέπεις το νερό να ‘αχνίζει’ λες και είναι πλάνο σε ταινία του Αγγελόπουλου. Βάζεις γυαλιά, αδιάβροχα ακουστικά (απαραίτητο αξεσουάρ, μαζί με το σκουφάκι, τις παππουδέ παντόφλες και τα paddles των χεριών για περισσότερη αντίσταση) και ξεκινάς τις απλωτές.

Κοιτάζοντας με την άκρη του ματιού -καθώς παλεύεις να βρεις τις ανάσες σου- την ανατολή του ηλίου (αν πας, όπως εγώ, πρωί πρωί, στις επτά που ανοίγει το κολυμβητήριο του δήμου Αλίμου) και τον μπλε ουρανό (συννεφιασμένο ή όχι, δεν έχει σημασία).

Και, μετά από το πρώτο χλμ, βγάζοντας ένα βαθύ αναστεναγμό καθώς όλες οι ηλίθιες σκέψεις και άγχη που έχεις στο μυαλό σου σε εγκαταλείψουν και το μόνο που μένει εντός του κρανίου είναι το να πετύχεις σωστή την επόμενη χεριά.

Μια ιεροτελεστία που τηρώ ευλαβικά Δευτέρα με Παρασκευή (Σάββατο έχει πολλά παιδάκια το πρωί και ντρέπομαι να πάω) εδώ και τέσσερις μήνες. Ένα είδος γυμναστικής που ποτέ, μα ποτέ, δεν περίμενα να με συγκινήσει. Ειδικά αν σκεφτείς ότι μπορεί να περάσει ολόκληρο το καλοκαίρι και να μην κολυμπήσω πάνω από 200 μέτρα. Και αυτό μόνο αν μου φωνάξει η γυναίκα μου από την ακρογιαλιά ότι έχουν έρθει τα τηγανητά κολοκυθάκια, το χταπόδι και οι λοιποί ουζομεζέδες στο τραπέζι.

Οπότε, θα μου πεις, τι είναι αυτό που με έκανε να ξεπεράσω την υπαρξιακή ‘ντροπή’ μου για τα ‘πάχη μου τα κάλλη μου’ (βλέπε να είσαι στα αποδυτήρια δίπλα σε 20χρονους πολίστες & κολυμβητές που μοιάζουν να γεννήθηκαν με six pack και απολλώνιους) και να βρεθώ να κάνω 1,5 χλμ καθημερινά και αξημέρωτα;

Όλα ξεκίνησαν έξι μήνες πριν, όταν ο καρδιολόγος μου είπε ότι, αν του πάω και του χρόνου στα ίδια κιλά (δεν σου λέω πόσα, ποτέ δεν ξέρεις ποια ασφαλιστική ακούει, έτοιμη να μου ακυρώσει το πρόγραμμα), καλό είναι να αρχίσω να τακτοποιώ ότι κληρονομικό έχω σε εκκρεμότητα.

Προτείνοντάς μου να βάλω στη ζωή μου ή το περπάτημα (όχι τρέξιμο, όχι βαδην, απλά περπάτημα) ή το κολύμπι που σου επιτρέπει να γυμνάζεσαι χωρίς να καταπονείς το σώμα σου. Και βάζοντας τα γέλια όταν του είπα ότι, εμπνευσμένος από τον φίλο μου τον Σωτηράκη, θα ήθελα να δοκιμάσω να συνεχίσω (βλέπε να πάω και 6η φορά) στο crossfit.

Εντάξει, το περπάτημα μου έκανε πολύ βαρετό. Άσε που, περπατώντας, ανακάλυψα και ένα μάτσο φούρνους, κρυμμένους στα στενά του Αλίμου, που με το αυτοκίνητο ποτέ πριν δεν είχα εξερευνήσει. Οπότε είπα να δοκιμάσω το κολύμπι. Ακούγοντας στην πορεία και την συμβουλή ενός φίλου δημοσιογράφου με έδρα το Λονδίνο που το έχει πάει πολύ παραπέρα -φιλοσοφικά- το ζήτημα μιλώντας μου για το πως ‘η ψυχή ελαφραίνει με το που μπαίνει στο φιλόξενο υγρό στοιχείο’.

Το έκανα, δηλαδή, από ανάγκη. Μια ανάγκη που στην πορεία εξελίχθηκε σε εμμονή. Πλέον πηγαίνω ευλαβικά όχι γιατί πρέπει ή γιατί το θέλω, αλλά γιατί αισθάνομαι πραγματικά στεναχωρημένος αν χάσω έστω και μια προπόνηση. Αισθάνομαι ότι έχω στερήσει από τον εαυτό μου εκείνο το καθημερινό φιξάκι ηρεμίας που μου επιτρέπει να είμαι καλύτερος οδηγός, συνάδελφος και άνθρωπος γενικότερα.

Προφανώς, έχοντας περάσει τα 40 και με τόσα κιλά παραπάνω, καταλαβαίνω ότι το σώμα μου ποτέ δεν θα γίνει πόστερ για Speedo και Arena. Αλλά πλέον δεν είναι αυτό το ζήτημα. Το θέμα είναι να έχω τα κότσια να συνεχίσω να πηγαίνω στα 50 μου. Όπως ένα μάτσο στελέχη που τους βλέπω να έρχονται, να τα δίνουν όλα ένα μισάωρο, και μετά να φοράνε την κουστουμιά και να ξεκινάνε την ημέρα τους. Ή ακόμη και στα 70 μου. Όπως το προσωπικό μου ίνδαλμα στο κολυμβητήριο, ένας ασπρομάλλης αρχοντογέροντας, την σκόνη του οποίου τρώω σταθερά κάθε φορά που βρεθούμε σε διπλανά κουλουάρ.

Άσε που, για μένα που η τελευταία ομάδα στην οποία έχω υπάρξει είναι το κατηχητικό στην 5η δημοτικού, έχει κοινωνιολογικό ενδιαφέρον και η φάση με τα αποδυτήρια. Εκεί που η ευγένεια ξεχειλίζει και αισθάνεσαι -χωρίς να γνωρίζεις ποιος είναι ο άλλος- ότι έχετε ένα κοινό στόχο, την υπέρβαση.

Στο τέλος της ημέρας το κολύμπι είναι όντως αναζωογονητικό και ζωογόνο. Κρίμα που το ανακάλυψα τόσο, μα τόσο αργά. Αλλά που ξέρεις, έχουν γίνει και μεγαλύτερα θαύματα από το να δεις μια φάλαινα να μεταμορφώνεται σε δελφίνι.

Κεντρική φωτό:123rf