Μία βόλτα στο τέλος του κόσμου, στη Χιλιανή Παταγονία
Το Torres del Paine είναι ένα απομακρυσμένο πάρκο κι ένα από τα πιο όμορφα μέρη της γης. Σε ένα τραχύ τοπίο, οι λάτρεις της άγριας ζωής μπορούν να δουν από κοντά ζώα που ονομάζονται guanacos, τη στέπα της Παταγονίας και τον Παγετώνα Grey.
- 7 ΜΑΡ 2021
Το Torres del Paine είναι το εθνικό πάρκο που βρίσκεται στον Νομό του Μαγγελάνου και της Χιλιανής Ανταρκτικής. Είναι ο νοτιότερος νομός της Χιλής κι απέχει τρεις ώρες με το αεροπλάνο απ την πρωτεύουσα, το Σαντιάγκο.
Ο δρυμός βρίσκεται στον 51ο παράλληλο Ν κι αποτελείται από βουνά, παγετώνες, λίμνες και ποτάμια. Το όνομα του σημαίνει Πύργοι του Paine και προέρχεται από τις επιβλητικές κορυφές γρανίτη που βρίσκονται στο κέντρο του. Paine στη γλώσσα των Μαπούτσε σημαίνει γαλάζιο και αναφέρεται στις λίμνες του πάρκου. Σύμφωνα με μία ειδική έκδοση του 2013 του National Geographic, το Torres del Paine είναι ένα από τα ομορφότερα μέρη στη γη.
Υπό κανονικές συνθήκες, το πάρκο είναι ένα από τα πιο τουριστικά μέρη της Χιλής. Το 2019 υποδέχτηκε πάνω από 300.000 επισκέπτες, με τους περισσότερους να κάνουν trekking στις διαδρομές W και O ενώ άλλοι προτιμούν την ιππασία. Στη διάθεση τους βρίσκονται ξενοδοχεία, bungalows, camping κι εστιατόρια.
Paine σημαίνει γαλάζιο στη γλώσσα των Μαπούτσε
Λόγω της πανδημίας που έφερε ο κορονοϊός όμως, το πάρκο παρέμεινε κλειστό για το μεγαλύτερο μέρος του 2020. Άνοιξε ξανά τον Νοέμβριο κι άρχισε να δέχεται μεγαλύτερο αριθμό επισκεπτών από τον Ιανουάριο του 2021, όταν η Χιλιανή κυβέρνηση επέτρεψε τις μετακινήσεις μεταξύ νομών για καλοκαιρινές διακοπές. Σύμφωνα με εκτιμήσεις των ντόπιων, η περιοχή δέχεται φέτος μόνο 5-10% του αριθμού των τουριστών που την επισκέπτεται συνήθως. Γι’ αυτόν τον λόγο, αλλά και για αποφυγή της διασποράς του κορονοϊού, στο πάρκο λειτουργούν μόνο τα camping της διαδρομής W. Ξενοδοχεία, bungalows, εστιατόρια, κέντρα ιππασίας καθώς και η διαδρομή O παραμένουν κλειστά. Η διαδρομή W είναι η πιο σύντομη από τις δύο και περιλαμβάνει σχεδόν όλα τα σημεία αναφοράς. Για να την ολοκληρώσει κάποιος με τα πόδια χρειάζεται 3 έως 5 ημέρες.
Δεξιά: Η διαδρομή W στον πάγκο ενός camping
Η Παταγονία, τόσο στη Χιλιανή όσο και στην Αργεντίνικη πλευρά της, θυμίζει Βόρεια Ευρώπη και οι τιμές δεν αποτελούν εξαίρεση. Η τιμή μίας ήδη εγκατεστημένης σκηνής με υπνόσακους και υποστρώματα για δύο άτομα κυμαίνεται από 50 έως 70 ευρώ το βράδυ. Οι τιμές του φαγητού στα μαγαζιά των camping είναι επίσης υπερβολικές. Όταν προγραμματίζεις το ταξίδι, αναρωτιέσαι αν αξίζει να ξοδέψεις τόσα χρήματα για να κοιμηθείς σε μια σκηνή με θερμοκρασίες που τα καλοκαιρινά βράδια μπορεί να πέσουν κάτω από το 0. Φτάνοντας όμως στο camping μετά από ώρες περπατήματος, το ζεστό ντους μοιάζει με εμπειρία πέντε αστέρων κι ας είναι σε κοινή τουαλέτα με τους υπόλοιπους κατασκηνωτές. Και είναι τόσο εντυπωσιακά όσα έχεις δει που το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι είναι οι τιμές.
Για τους περισσότερους το ταξίδι ξεκινάει με μια διανυκτέρευση στην Punta Arenas ή στο Puerto Natales. Και τα δύο μέρη μοιάζουν με βρετανικές ή σκανδιναβικές κωμοπόλεις που «κοιτάζουν» τον ωκεανό. Τα σπίτια είναι κατασκευασμένα για βαρείς χειμώνες, οι άνθρωποι λιγότερο εκφραστικοί σε σχέση με την υπόλοιπη ήπειρο κι ο καιρός συχνά μουντός. Καμία σχέση, δηλαδή, με αυτά που λέγαμε τις προάλλες για τον Αμαζόνιο.
Puerto Natales
To επόμενο πρωί φεύγει το λεωφορείο για το Torres del Paine. Η διαδρομή μέσα στη στέπα της Παταγονίας είναι μονότονη αλλά ιδιαίτερη. Ξαφνικά ορθώνονται μπροστά σου τα βουνά του πάρκου. Πλησιάζοντας σε κυριεύει ανυπομονησία, σαν κι αυτή που ένιωθες μικρός όταν φόρτωνε μια καινούρια πίστα στο αγαπημένο σου βιντεοπαιχνίδι.
Μπαίνοντας στο πάρκο η πίστα ξεκινάει. Κι αν σε κάποιους δε θυμίζει βιντεοπαιχνίδι, σίγουρα θυμίζει τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Ο αστικός μύθος λέει ότι το Torres del Paine ήταν η δεύτερη επιλογή για τα γυρίσματα του επικού sequel – μετά τη Νέα Ζηλανδία. Πέρα απ’ την προφανή ομοιότητα των περιπατητών με τα μπαστούνια, το πάρκο θυμίζει όντως τις περιγραφές των βιβλίων και τις σκηνές των ταινιών. Βασική ομοιότητα είναι οι ξαφνικές εναλλαγές του τοπίου και του καιρού. Είναι πραγματικά εκπληκτικό πως τη μια στιγμή βρίσκεσαι στις όχθες ενός ποταμού που μοιάζει με το γαλήνιο χωριό των Ελφ και μισή ώρα αργότερα σε μια αφιλόξενη πλαγιά με εξαιρετικά δυνατούς ανέμους και σκοτεινό ουρανό που θυμίζει Mordor.
Δεξιά: Οι εναλλαγές των τοπίων είναι εντυπωσιακές
Βασική αιτία της αντίθεσης των τοπίων είναι τα είδη βλάστησης. Σε μια σχετικά μικρή έκταση συναντάς τέσσερα διαφορετικά είδη. Τελείως ξηρό, στέπα, θαμνώδη βλάστηση και δάση. Σε αυτά προστίθεται ένα πέμπτο είδος που δημιουργήθηκε πρόσφατα. Το 2012 μεγάλο μέρος του πάρκου κάηκε μετά από πυρκαγιά που ξεκίνησε ακούσια κατασκηνωτής. Όση θλίψη κι αν προκαλεί η εικόνα ενός καμένου δάσους, το πάρκο έχει καταφέρει να αφομοιώσει αυτό το κομμάτι και να του δώσει μία, σκοτεινή μεν, άγρια ομορφιά δε.
Εκτός απ τους εργαζόμενους στα camping και τους φύλακες, στο πάρκο κατοικούν διάφορα ζώα. Τα πιο δημοφιλή είναι τα guanacos, της οικογένειας των llama, και τα πούμα. Τα guanacos αδιαφορούν για τους ανθρώπους και σίγουρα δεν αποτελούν κίνδυνο. Τα πούμα είναι πιο σπάνια αλλά αν τα συναντήσεις η κατάσταση δυσκολεύει. Στο ενημερωτικό φυλλάδιο που δίνουν στην είσοδο του πάρκου υπάρχουν οδηγίες για το πως πρέπει να αντιδράσεις σε τέτοια περίπτωση.
Τα μονοπάτια της διαδρομής W καταλήγουν στα τρία αξιοθέατα του πάρκου που φαντάζουν σχεδόν ψεύτικα: Αρχικά συναντάς τη Base Torres απ’ όπου μπορείς να δεις τους Πύργους από κοντά, στη συνέχεια το χρωματιστό βουνό Cuernos del Paine και στο τέλος τον Παγετώνα Grey.
Τα περισσότερα μονοπάτια είναι ήπια αν και η ανάβαση στις κορυφές είναι πιο απαιτητική. Για να φτάσεις στα αξιοθέατα διασχίζεις λίμνες, ποτάμια, βουνά και δάση. Το τοπίο αλλάζει διαρκώς και συχνά φαντάζει σα μικρογραφία της γης. Υπάρχουν στιγμές που νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε κάποιο άγονο ελληνικό νησί, άλλες σε ελβετική λίμνη, στην Ευρασιατική στέπα, σε δάσος στη Γερμανία ή σε νορβηγικό φιόρδ.
Τελικά, είσαι απλά σε ένα πάρκο στο τέλος του κόσμου.
