Ζωή σαν camping, αλλά το ξεκούραστο

 Ήμουν γύρω στα πέντε, περπατούσα στο κάμπινγκ με το αγαπημένο μου τζόκεϊ καπέλο, έλεγα διάφορα και κατέβρεχα τα πάντα με το νεροπίστολό μου. Στο βίντεο είναι και η μαμά. Όχι όμως η ίδια μαμά που θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία. Η μαμά που θυμάμαι κρεμόταν από κάθε λέξη που έλεγα. Μιλούσε γλυκά και χαμογελούσε συνέχεια. Όμως, αυτή η μαμά στο βίντεο φαινόταν διαφορετική.

Η φωνή της ήταν βαριά και ανυπόμονη, σαν να είχε ξεμείνει από αντοχές. «Δεν ξέρω ποιο ήταν το πρόβλημά μου τότε», μου είπε, αναγνωρίζοντας με δυσκολία τον νεότερο εαυτό της. «Ένιωθα απλά συνέχεια κουρασμένη». Δεν ήταν αυτό που είπε, αλλά το πώς το είπε. Ένιωθε απογοητευμένη. Έμοιαζε να θέλει εκείνον τον χρόνο πίσω. Σαν να είχε μόλις αναγνωρίσει κάτι πολύ βαρύ: είχε χάσει τη στιγμή.

Δεν είχα κάτσει να σκεφτώ πολύ αυτό το βίντεο μέχρι απόψε, που καθώς βάζω την κόρη μου στο κρεβάτι, όλα γύρω και μέσα μου φωνάζουν «κούραση». Και υπάρχουν τόσα που μπορεί κάπως έτσι να χάσουμε. Κι ενώ είναι όλα εκεί, εμείς απλώς περιμένουμε να συμβούν.

Εκείνη τη στιγμή αποφασίζω πως ένα καινούργιο, πιο φωτεινό βίντεο με τίτλο «Camping 2022» πρόκειται να αντικαταστήσει το παλιό, με γέλια, φωνές, γεύσεις και όρεξη. Και υπόσχομαι πως αυτήν τη φορά, θα προσπαθήσω εγώ να μην είμαι κουρασμένος. Ίσως απλά περισσότερο οργανωμένος, ξεκινώντας την αποστολή μου με μια βόλτα για εφοδιασμό στα Lidl.

Εξάλλου εκεί, κάθε βόλτα είναι και μια ευχάριστη έκπληξη, αφού βρίσκω πάντα ό,τι χρειάζομαι κι άλλα τόσα που απλά φαντάζομαι και να που υπάρχουν! Ξεκλειδώνω ένα μεγάλο καρότσι και πέφτω πάνω στο πρώτο πράγμα που θέτει το συνολικό mood της αποστολής – ένα φορητό ραδιόφωνο με κεραία φέρνει στο μυαλό μου μουσικές του τότε. Πτυσσόμενη παιδική καρέκλα με βάση για το αγαπημένο ρόφημα της Λουκίας τσεκ. Ισοθερμική τσάντα για μπύρες για τη μαμά και τον μπαμπά τσεκ. Οικογενειακή αδιάβροχη σκηνή τσεκ. Αντηλιακό σπρέι πενηντάρι, value for money και ιδανικό για φοβιτσιάρηδες μπαμπάδες που αλείφουν τα παιδιά τους κάθε πέντε λεπτά, τσεκ. Εντομοαπωθητικά για αποφυγή τσιρίδων, παιδικά βιβλία και κουτιά δραστηριοτήτων για να μη βαρεθεί ποτέ κανείς, τσεκ.

Στιγμιαίος καφές για πρωινό φραπεδάκι με τον πατροπαράδοτο τρόπο, φρέσκα φρούτα και λαχανικά στο ψυγειάκι, κατσαρολικά, ζυμαρικά, μπισκότα, κρακεράκια, μπάρες πρωτεΐνης, ξηροί καρποί, σοκολάτες, κουλουράκια, ρυζογκοφρέτες. ΤΣΕΚ. «Μωρέ μήπως να πετάξουμε και τίποτα στο τηγάνι;», σκέφτομαι και κάνω επιτόπου αναστροφή για τον διάδρομο με τα «Νώμα», τη νέα σειρά τοπικών και ποιοτικών προϊόντων που βρίσκεις αποκλειστικά στα Lidl!

Εκτός από τη δροσερή σαλάτα με κους-κους Μετσόβου και σάλτσα λεμονιού, και την κρητική κριθαροκουλούρα σε εκδοχή ντάκου με φρέσκια μυζήθρα για το ουζάκι, «χτυπάω» και μια δωδεκάδα αυγά αχυρώνα για στραπατσάδα με φρέσκια ντομάτα και καλαθάκι Λήμνου για εκείνο το τηγάνι που λέγαμε! Κι αυτά στο ψυγειάκι. Παξιμάδια λαδιού με ελιές και θυμάρι για όσο θα μαγειρεύονται τα υπόλοιπα, τσεκ; Ε, τσεκ. Τόσοι πολλοί μεζέδες για να διαλέξεις, τόσο λίγος χώρος στο πορτ μπαγκάζ! Και για να χωρέσω κι εγώ στο αυτοκίνητο, ώρα να φεύγω από τα Lidl, πιο οργανωμένος από ποτέ.

Στον δρόμο για το σπίτι, οι σκέψεις μου όλο και πληθαίνουν, ξεπερνώντας το βουνό με τα ψώνια που έχει δημιουργηθεί, φτάνοντας ακόμη και στα πίσω καθίσματα. Καθώς φτάνω στο σπίτι, αποφασίζω να κλείσω την κούραση μου στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου. Οι διακοπές ξεκινούν. Μια εβδομάδα γεμάτη βουτιές στη θάλασσα, αλλά και στο τηγάνι περνά σαν νεράκι! Η Λουκία απολαμβάνει το παγωτό της, βουλιάζοντας τα πόδια της στην άμμο κι εμείς χαμογελάμε. Το αγαπημένο καρέ του καλοκαιριού κλείνει πετυχημένα το φετινό βίντεο.

Μερικές φορές, όταν έρχεται Δευτέρα, νιώθω ανακούφιση που επιστρέφω στη δουλειά. Και τότε καταλαβαίνω τη γυναίκα που είδα σε εκείνο το βίντεο, ακόμα κι αν η μαμά μου έχει ξεχάσει ποια ήταν τότε. Πριν γεννηθεί η Λουκία, ρωτούσα κάθε γονέα που μπορούσα να βρω: πώς ακριβώς είναι να έχεις παιδί; Φυσικά, ποτέ δεν πήρα μια ικανοποιητική απάντηση. Συνήθως άκουγα πως η ανατροφή των παιδιών είναι ένα από εκείνα τα πράγματα που πρέπει να βιώσεις για να καταλάβεις. Κι όμως έλεγα, κάποιος, κάπου, στην ιστορία της ανθρωπότητας, πρέπει να είναι σε θέση να αρθρώσει πώς είναι να είσαι γονιός.

Ήθελα απεγνωσμένα να μάθω, πριν γίνω πραγματικά μπαμπάς, αν το καλό υπερτερούσε του κακού. Αν πραγματικά άξιζε τον κόπο. Κανείς δεν μπορούσε να μου πει. Και να, που κάθομαι εδώ, μόνος, μπροστά στον υπολογιστή μια Κυριακή βράδυ, βλέποντας τη φετινή μας «βιντεοκασέτα», ενώ ένα δίχρονο παιδί κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο, και μένω άφωνος όπως οι υπόλοιποι.

Και ακριβώς τώρα είναι που συνειδητοποιώ ότι το παραπάνω ερώτημα δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, αλλά ούτε και απάντηση. Γιατί δεν μπορείς στ’ αλήθεια να ζυγίσεις τα υπέρ και τα κατά. Δεν υπάρχουν καθαρές γραμμές. Υπάρχει μόνο αγάπη — μια συντομογραφία όλων εκείνων των συναισθημάτων που συμβαίνουν ταυτόχρονα. Και αυτή η αγάπη μεγαλώνει κάθε μέρα. Μέχρι που είκοσι χρόνια αργότερα, κοιτώντας πίσω σ’ αυτό το βίντεο, να μπορείς να αναγνωρίσεις το άτομο που ήσουν κάποτε. Και να νιώθεις καλά που κατάφερες να «προλάβεις» τη στιγμή. Γιατί κακά τα ψέματα, κάθε στιγμή αξίζει!