23 ιστορίες έπους και παράνοιας από τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς

Στην Πιονγκτσάνγκ της Νοτίου Κορέας πρόκειται να διεξαχθούν οι 23οι χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες στην ιστορία, οι οποίοι είναι η πιο σημαντική διοργάνωση για τα αθλήματα των πάγων.Η ολυμπιακή φλόγα έφυγε από την Αρχαία Ολυμπία στις 24 Οκτωβρίου και πέρασε από όλο τον κόσμο για να αφιχθεί στη Νότιο Κορέα σε 100 μέρες. Να είναι, δηλαδή, παρούσα στην τελετή έναρξης της διοργάνωσης, στις 9 Φεβρουαρίου, αφού, όμως, έχει ήδη φτάσει εκεί από την 1η του τρέχοντος μήνα.

Αυτή η διοργάνωση είναι σαφώς λειψή, καθώς δεν θα περιλαμβάνεται η Ρωσία, μια και με το σκάνδαλο με τις απαγορευμένες ουσίες, που στοίχισε τη συμμετοχή πολλών αθλητών της και στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο, οδήγησε τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή στην απόφαση να της απαγορευτεί η συμμετοχή. Ο δημοσιογράφος του ‘Esquire’, που έγραψε το κείμενο του αποκλεισμού για το περιοδικό, το άρχισε με τη λέξη finally, που σημαίνει επιτέλους. Βέβαια, μετά από τις λίστες της Wada για τους αθλητές που έχουν βγει θετικοί με απαγορευμένες ουσίες, που το ρεπορτάζ ανέφερε πως ήταν έργο Ρώσων χάκερ, είναι υποκρισία ύψιστου βαθμού.

Παρ’ όλα αυτά, είτε επειδή φιλοξένησε στο Σότσι τους χειμερινούς Ολυμπιακούς του 2014 και πρόκειται να φιλοξενήσει και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου το 2018, είτε για κάποιον πιο τυπικό πολιτικό λόγο, που πάντως δεν έχει να κάνει με την αφορμή που δόθηκε στη δημοσιότητα, η Ρωσία, οι καταπληκτικοί πατινέρ της και η ομάδα χόκεϊ επί πάγου, δύο φορές στα μετάλλια από το 1994 και έπειτα (αν δεν προσμετρηθεί το χρυσό της Κοινοπολιτείας το 1992 στο Άλμπερτβιλ), δε θα δώσουν το ‘παρών’.

Θα το δώσει, όμως, η Βόρεια Κορέα, αφού ο Κιμ Γιονγκ-ουν στέλνει 22 αθλητές στη Νότιο Κορέα και υπόσχεται σημαντικά προνόμια σε όσους επιστρέψουν στην Πιονγκγιάνγκ με μετάλλιο. Δύσκολο. Η Βόρειος Κορέα έχει μόλις 2 μετάλλια σε χειμερινούς Ολυμπιακούς και μάλιστα μόνο στην πρώτη συμμετοχή της, στο Ίνσμπρουκ, το 1964. Στο Σότσι δε συμμετείχε. Επίσης, η Ελλάδα θα έχει τους δικούς της τέσσερις αθλητές, οι οποίοι με άγνοια κινδύνου θα τα βάλουν με τα θηρία της βόρειας Ευρώπης και της Ασίας. Ο Απόστολος Αγγέλης (δίαθλο), ο Γιάννης Αντωνίου (αλπικό σκι), η Μαρία Ντάνου (σκι αντοχής) και η Σοφία Ράλλη (αλπικό σκι) χρειάζονται όλη την τύχη που θα μπορούσαν να έχουν και κάποια… δανεισμένη. Έλληνας με μπατόν σκι είναι ή ο Ρέμος (που λέει ο λόγος) ή κάποιος που έχει ντυθεί για τις Απόκριες.

Οι χειμερινοί Ολυμπιακοί, που άρχισαν το 1920 στην Αμβέρσα, είναι εξίσου σημαντική διοργάνωση με τους θερινούς, μόνο που η γεωγραφική θέση παίζει μεγαλύτερο ρόλο από το συνηθισμένο. Στην Ελλάδα περνούν απαρατήρητοι και μόνο αν είσαι junkie των σπορ μπορείς να παρακολουθήσεις κάτι εξ αυτών. Είτε καταλαβαίνεις τους κανόνες ή όχι. Ή αν είσαι φαν του Αλέξη Κωστάλα, ο οποίος βέβαια κάνει πια γκεστ εμφανίσεις, όταν φτάσει η ώρα του καλλιτεχνικού πατινάζ η μελωδική φωνή και οι ταιριαστές λέξεις του θα ακουστούν από τη συχνότητα της ΕΡΤ, μόνο που αν περιγράφει καλλιτεχνικό πατινάζ ο Κωστάλας δε σε νοιάζει ποια είναι η διοργάνωση.

Μία επιλογή σημαντικών στιγμών, 23, όσες και οι διοργανώσεις συμπεριλαμβανομένης εκείνης της Πιονγκτσάνγκ, για τους χειμερινούς Ολυμπιακούς δεν είναι βαρετή. Εμπεριέχει όλα τα συστατικά του δράματος, αναδεικνύει το μοιραίο, το μεγαλειώδες, αλλά και τη νοητική υπέρβαση και πλειστάκις αφορά στα κέφια της βασίλισσας των πάγων, η οποία είναι τιμωρός για όποιον μετατρέπει, έστω και για κλάσματα του δευτερολέπτου, την αυτοπεποίθηση σε υπεροψία.

1. Η ομάδα της Τζαμάικα στο bobsled

Τι σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο; Η ομάδα bobsled της Τζαμάικα που πήρε μέρος στους χειμερινούς Ολυμπιακούς του 1988 στο Κάλγκαρι προερχόταν από μία χώρα που είχε με τον πάγο τη σχέση που είχε ο Τάιγκερ Γουντς με τη σεξουαλική εγκράτεια. Οι Ντέβον Χάρις, Ντάντλεϊ Στόουκς (οδηγός), ο αδελφός του Κρις Στόουκς, που δεν είχε ξανακάνει bobsled απλώς ήταν η αλλαγή της τελευταίας στιγμής, μια και μία εβδομάδα πριν ο Κάσγουαλ Άλεν είχε τραυματιστεί πέφτοντας στον πάγκο σε μία προπόνηση και δεν υπήρχε αντικαταστάτης, ο Μάικλ Γουάιτ και ο Φρέντι Πάουελ, με κόουτς τον Αμερικανό Πατ Μπράουν, ήταν η ομάδα που πήρε μέρος στο ομαδικό, αποκλείστηκε πριν τερματίσει, αλλά όταν αυτό έγινε αποθεώθηκε από τον κόσμο. Η ταινία ‘Cool Runnings’ θεωρείται must, για την ιστορία αυτών των μυστήριων τύπων.

2. Εγώ, η Τόνια

Ελάχιστες καταστάσεις είναι πιο συναρπαστικές από την έριδα ανάμεσα σε δύο πατινέρ, πίσω από την οποία κρύβεται ένας άντρας, συνδυασμός του Φρέντι Μέρκιουρι με τον Αζίζ Ανζίρι. Είναι σχεδόν καλύτερο από τη φανερή έχθρα -στην οποία λείπει η διακριτικότητα- διάσημων σοπράνο.

Στις 6 Ιανουαρίου του 1994, στην ‘Cobo Arena’ του Ντιτρόιτ, η Νάνσι Κέριγκαν είχε μόλις τελειώσει την προπόνησή της, όταν ένας άγνωστος, που αργότερα ταυτοποιήθηκε ως Σέιν Στάντεν, τη χτύπησε με αστυνομικό κλομπ στο μηρό, μέσα στη φυσούνα. Το ‘Why, why, why’, που φώναξε η τότε 24χρονη αθλήτρια, ενώ οι παρευρισκόμενοι προσπαθούσαν να την βοηθήσουν, έμεινε θρυλικό. Η έρευνα, μετά το εθνικό πρωτάθλημα, στο οποίο νίκησε η Τόνια Χάρντινγκ, έφερε στο φως ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα: ο σύζυγος της ανταγωνίστριάς της, 23 χρόνων και γεννημένης στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, με το ονοματεπώνυμο Τζεφ Γκίλουλι, με το σωματοφύλακά της, Σον Έκχαρντ, βρίσκονταν πίσω από την εκτέλεση.

Η Χάρντινγκ ομολόγησε πολύ αργότερα ότι δύο μήνες πριν ο πρώην σύζυγός της προετοίμαζε τη συγκεκριμένη επίθεση, αλλά ότι τότε δεν το είχε καταλάβει. Τα πράγματα πήγαν πολύ στραβά για την Τόνια: η Κέριγκαν, που έκανε διαδοχικά εξώφυλλα σε πολύ γνωστά περιοδικά των ΗΠΑ, πραγματοποίησε τις δύο κορυφαίες εμφανίσεις της στο σύντομο πρόγραμμα και στο ελεύθερο πρόγραμμα στους χειμερινούς Ολυμπιακούς του Λίλεχάμερ τον Φλεβάρη του ίδιου έτους και ήρθε δεύτερη στο σύνολο, πίσω μόνο από τη φαινομενική Ουκρανή Οκσάνα Μπαγιούλ, ενώ η Χάρντινγκ έμεινε όγδοη, με μία ζωή γεμάτη με ντροπή να ξανοίγεται μπροστά της.

Η Αμερικανική Ομοσπονδία της αφαίρεσε τον τίτλο της εθνικής πρωταθλήτριας, την ανάγκασε να υπαναχωρήσει από την περίπτωση συμμετοχής της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, που έγινε στην Ιαπωνία τον Μάρτιο και της απαγόρευσε να συμμετάσχει ξανά σε οποιοδήποτε αθλητικό τουρνουά. Η Χάρντινγκ καταδικάστηκε, έπειτα, σε τρία χρόνια με αναστολή, 100.000 δολάρια πρόστιμο και 500 ώρες καταναγκαστική εργασία. Μετά από 23 χρόνια, η Αυστραλή Μάργκοτ Ρόμπι αναβιώνει τη ζωή της στις κινηματογραφικές αίθουσες.

3. Η ιώβεια υπομονή του Νταν Τζάνσεν

Είχε το κουράγιο, αλλά μέσα του ήξερε πως δε θα συνέβαινε. Το κυνηγούσε. Έμοιαζε με τον Δον Κιχώτη. Ο Νταν Τζάνσεν είχε αποτύχει. Η αποστολή του ήταν να τιμήσει τη μνήμη της αδελφής του και, ασφαλώς, να κατακτήσει το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο σε κάποιο από τα αγωνίσματα του speed skating. Δεν έμελλε να γίνει. Τι άλλο να έκανε; Πήγαινε στην προπόνηση και προετοιμαζόταν για την επόμενη διοργάνωση. Στο Κάλγκαρι ξετυλίχθηκε το κουβάρι της απελπισίας. Ο Τζάνσεν, παγκόσμιος πρωταθλητής στα 1.000μ., πληροφορήθηκε ότι η μεγαλύτερη αδελφή του, η Τζέιν Μαρί Μπέρες, θα αποχαιρετούσε από ώρα σε ώρα το μάταιο κόσμο, από λευχαιμία. Ο Τζάνσεν της μίλησε στο τηλέφωνο. Αλλά εκείνη δεν του απάντησε. Η Τζέιν Μαρί πέθανε στις 14 Φεβρουαρίου του 1988, λίγες ώρες πριν πάρει μέρος στα 500μ., ένα αγώνισμα στο οποίο ήταν ο καλύτερος στον κόσμο. Αποφάσισε να της αφιερώσει το χρυσό μετάλλιο. Αλλά τα τερτίπια της ζωής τον έκαναν να σαστίσει. Μέσα σε 8 δευτερόλεπτα στην κούρσα των 500μ., ο Τζάνσεν έπεσε. Ο πρώτος στόχος χάθηκε.

Στα 1.000μ. ξεκίνησε σαν αέρας. Πήγαινε για παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά λίγο μετά τα 800μ. έπεσε. Το 1992, στο Άλμπερτβιλ της Γαλλίας, το δράμα δεν είχε την ίδια ένταση, αλλά το αποτέλεσμα βρέθηκε ως κοινός παρονομαστής. Τέταρτος στα 500μ., 26ος και πραγματικά καταϊδρωμένος, στα 1.000μ. Από τους Ολυμπιακούς του ’92 έως τους Ολυμπιακούς του ’94, στο Λιλεχάμερ, έκανε 36 παγκόσμια ρεκόρ στα 500μ., το αγώνισμα που ξεκάθαρα εστίασε. Στη Νορβηγία, όμως, έμεινε όγδοος. Το χιλιάρι, στο οποίο θα συμμετείχε, δεν του γεννούσε την προοπτική. Ο Τζάνσεν επρόκειτο να τρέξει το τελευταίο αγώνισμα και να χαθεί στην ανυπαρξία.

Σε εκείνο τον αγώνα ήταν, απαλλαγμένος από την εμμονή της αποστολής του, τόσο θυελλώδης, που θα δικαιολογούσε να δοθεί το όνομά του σε κάποιον νοτιοδυτικό άνεμο. Ο Τζάνσεν πήρε το χρυσό μετάλλιο, στην τελευταία κούρσα της καριέρας του, κάνοντας παγκόσμιο ρεκόρ. Το κυνήγι ανταμείφθηκε ακριβώς τη στιγμή που φαινόταν ότι δεν υπήρχε ελπίδα και ο θρυλικός Τζορτζ Βέσι έγραψε ότι ”ο Τζάνσεν δεν υπηρέτησε μόνο τον αθλητισμό. Δε βρήκε τη θεραπεία για τον καρκίνο ή το AIDS, αλλά βοηθά ανθρώπους με το δικό του τρόπο. Ο Νταν Τζάνσεν έδειξε στους Αμερικανούς πώς να μπορείς να συνεχίσεις, να είσαι επίμονος χωρίς να μεγαλώνει μέσα σου η πικρία”. 

4. Το μπέργκερ του snowboard

Διασταύρωση του Βαλ Κίλμερ με τον Στίβεν Τάιλερ, ο Σον Γουάιτ ήταν ο ορισμός του yolo στο Βανκούβερ του 2010. Το snowboard είναι για τους χειμερινούς Ολυμπιακούς κάτι σαν το beach volley για τους θερινούς, μία κατάσταση που δεν αφορά ακριβώς στο ολυμπιακό ιδεώδες, όχι τουλάχιστον μέχρι να γίνει συμπαθητική και να δημιουργήσει τα πρώτα χαμόγελα στους θεατές, που αντιλαμβάνονται ότι ο αθλητισμός δεν έχει θέσφατα. Έχοντας εξασφαλίσει το χρυσό με τον πρώτο γύρο στο halfpipe, ο τότε 23χρονος γεννημένος στην Καλιφόρνια Γουάιτ έκανε το άλμα με την ονομασία Double McTwist 1260.

Δηλαδή, άλμα που συνοδεύεται από πλήρη ανάποδη περιστροφή σώματος, μιάμιση τούμπα στον αέρα και μισή περιστροφή κατά την προσγείωση, αν αυτό είναι ακριβές. Ο Γουάιτ πήρε βαθμολογία 48,4, ενώ ο δεύτερος, Φινλανδός Πίτου Πιρόινεν, πήρε 45,0, διαφορά που θα μπορούσε να αντιστοιχεί με 4 δευτερόλεπτα σε κούρσα των 400μ. ελεύθερο στην κολύμβηση. Ο Γουάιτ αποκάλεσε το άλμα του ‘Tomahawk’, αλλά για το ότι δε δημιουργήθηκε μπέργκερ στα McDonalds με την κανονική ονομασία του ευθύνεται αποκλειστικά το γεγονός ότι δε ζει ο Ρέι Κροκ.

5. Ο Ιάσων και το χαμένο Δέρας

Δεν πρόκειται για μία ιστορία νίκης, αλλά κάτι ίσως πιο σημαντικό: τη θέληση των 11 Γεωργιανών που αποτελούσαν την αποστολή της χώρας στο Βανκούβερ να τιμήσουν το χαμένο συμπατριώτη τους. Ο Νόνταρ Κουμαριτασβίλι, λούτζερ σε μονό λουτζ (τύπου έλκηθρο), σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της προπόνησής του στο Βανκούβερ, στις 12 Ιανουαρίου 2010, ακριβώς τη μέρα της Τελετής Έναρξης των Ολυμπιακών. Οι Γεωργιανοί σκέφτηκαν να αποχωρήσουν από τη διοργάνωση, αλλά προεξάρχοντος του αρχηγού τους και σημαιοφόρου, Ιάσονα Αμπραμασβίλι, που αγωνίστηκε στο σλάλομ και το γιγαντιαίο σλάλομ, έμειναν και έδωσαν όλα τα ανόργανα συστατικά τους στο συναγωνισμό, για να τιμήσουν το χαμένο φίλο τους.

6. O Tomba la Bomba

Με το όνομα Αλμπέρτο Τόμπα, είναι ο πιο ακαταμάχητος playboy που έχει δει ποτέ ο πάγος. Ιταλός, σπουδαίος σκιέρ και εριστικός σε σημείο που τον αποκαλούσαν το ‘κακό παιδί του σκι’ στα νιάτα του, ο Αλμπέρτο Τόμπα έφτασε στο χρυσό μετάλλιο στο σλάλομ και στο γιγαντιαίο σλάλομ στο Κάλγκαρι, το 1988, αλλά έφυγε με τρία χρυσά, αφού κατέκτησε και την καρδιά της όμορφης πατινέζ Καταρίνα Γουίτ, της Γερμανίδας που την έραναν με ροδοπέταλα αφού τελείωσε το ελεύθερο πρόγραμμά της με την ‘Κάρμεν’ του Μπιζέ, που σφράγισε το χρυσό μετάλλιο στο σύνολο. Ήταν τότε που ο Τόμπα την πλησίασε με ένα πελώριο μπουκέτο με τριαντάφυλλα και της είπε, ”είμαι ο Αλμπέρτο Τόμπα. Είμαι, επίσης, χρυσός ολυμπιονίκης”. Η Γουίτ απάντησε, ”αλήθεια; Και σε ποιο σπορ μπορεί να συνέβη αυτό;”, ωστόσο το πνεύμα (witt) ανήκε στον Ιταλό, που έτεμε με πολύ λεπτό βέλος την καρδιά της, όπως τόσων και τόσων κοριτσιών.

Το ειδύλλιό τους δεν κράτησε πολύ, ένας Ιταλός και μία Ανατολικογερμανίδα δε φαίνεται ότι γίνεται να ταιριάξουν άλλωστε. Η Γουίτ είχε κατακτήσει το χρυσό και στο Σεράγεβο, τέσσερα χρόνια νωρίτερα, ενώ ο Τόμπα κατέκτησε το χρυσό στο γιγαντιαίο σλάλομ και το ασημένιο στο σλάλομ τέσσερα χρόνια αργότερα, στο Άλμπερτβιλ, και το ασημένιο στο σλάλομ στους Ολυμπιακούς του Λίλενχαμερ, το 1994. Η Γουίτ έκανε cameo εμφάνιση στην ταινία ‘Τζέρι ΜακΓκουάιρ’, είχε ένα μικρό ρόλο στο ‘Ρόνιν’, ενώ φωτογραφήθηκε γυμνή για το ‘Playboy’, το 1992.

7. Ο Ντουκαντάμ της Τσεχίας

Τον λένε Ντομινίκ Χάσεκ, είχε επαγγελματική καριέρα 16 χρόνων στο χόκεϊ επί πάγου (ΝΗL), αλλά ο θρύλος του είναι οι χειμερινοί Ολυμπιακοί του 1998, στο Ναγκάνο. Δέχθηκε 6 γκολ συνολικά στη διοργάνωση, στον ημιτελικό με τον Καναδά απέκρουσε 5 πέναλτι στη διαδικασία και στον τελικό με τη Ρωσία (1-0) έκανε 20 επεμβάσεις, ώστε η Τσεχία να έχει το μοναδικό της χρυσό μετάλλιο σε ομαδικό σπορ (πήρε άλλο ένα, χάλκινο, το 1994, ενώ η Τσεχοσλοβακία έχει 8, αλλά κανένα χρυσό).

8. Από το Τσέλτεναμ στο Κάλγκαρι

Μία θεσπέσια καλτ φιγούρα, ο Έντι ‘Eagle’ Έντουαρντς έγινε το 1988 στο Κάλγκαρι ο πρώτος Βρετανός που εκπροσώπησε τη χώρα του στο άλμα με σκι. Τερμάτισε τελευταίος στα 70μ.και στα 90μ., αλλά κέρδισε το σεβασμό και την αναγνώριση, μαζί με πολλές τηλεοπτικές εμφανίσεις. Το 2016, ο Τάρον Έγκερτον τον έκανε ταινία, με τίτλο ‘Eddie the Eagle’.

9. Ο ήρωας του Ίνσμπρουκ

Ήταν ο τελευταίος. Μέσα στην πατρίδα του, το Ίνσμπρουκ, το 1976. Ο Φραντς Κλάμερ έπρεπε να κατέβει το χιονισμένο λόφο στο Πατσερκόφελ σε λιγότερο από 1.46.06, το χρόνο που είχε κάνει ο Ελβετός Μπέρνχαρντ Ρούσι, που υπερασπιζόταν το δικό του χρυσό μετάλλιο από το Σαπόρο, το 1972. Ο Κλάμερ, τελευταίος στο αγώνισμα, όρμησε στο… χείλος του γκρεμού και, όταν τελείωσε, η ταμπέλα με το όνομά του μπήκε μπροστά από εκείνη του Ρούσι, αφού τον υπερκέρασε για 33 εκατοστά του δευτερολέπτου. Είναι ένας θρύλος του Downhill: ουδείς έχει νικήσει σε περισσότερες διαδρομές από αυτόν (25), ενώ είναι και ο πολυνίκης στην πιο διάσημη πίστα, του Κίτσμπουελ, κάτι σαν το Γουίμπλεντον για το τένις και το Γύρο της Γαλλίας για την ποδηλασία, με 4 επικρατήσεις.

10. O Αμερικανός βασιλιάς των Άλπεων

Δεν έδειχνε εφικτή η υπέρβαση από τον Αμερικανό σκιέρ Τόμι Μο στους Ολυμπιακούς του Λιλεχάμερ, το 1994. Ο Μο, με βάση τις επιδόσεις, θα συμπλήρωνε τα πλασαρίσματα οριακά στη δεκάδα, αλλά κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Downhill και το ασημένιο στο Super-G και έγινε ο πρώτος από τις ΗΠΑ που κατέκτησε δύο μετάλλια σε μία διοργάνωση χειμερινών Ολυμπιακών. Το στιγμιότυπο μετά από τη νίκη του στο Downhill των Άλπεων, με τον πατέρα του να κρατάει και να κουνά τη σημαία της Αλάσκας, της πατρίδας τους, είναι ιστορική τηλεοπτική στιγμή. Αυτή ήταν η μόνη επιτυχία του. 

11. Ο Μαραθώνιος του Σίλβιο

Οι Τζόκερ της Ιταλίας στους Ολυμπιακούς του Λιλεχάμερ, το 1994, ήταν οι… μαραθωνοδρόμοι της. Σκιέρ που διασχίζουν με τα πέδιλα και τα μπατόν τους μεγάλες αποστάσεις και συστήνονται ως ομάδα σκυταλοδρομίας. Ήταν όντως σκυταλοδρομία αυτή που έγινε στο Birkebeineren Ski Stadium του Λιλεχάμερ στις 22 Φεβρουαρίου 1994. Οι Νορβηγοί είχαν γεμίσει το χώρο και περίμεναν το χρυσό μετάλλιο. Ο Μαουρίτσιο ντε Ζολτ τερμάτισε τρίτος, αλλά ο Μάρκο Αλμπαρέλο είχε καλύψει 12 δευτερόλεπτα απόσταση ως το 20ό χιλιόμετρο και έδωσε πρώτος τη… σκυτάλη στον Τζόρτζιο Βανζέτα, που κράτησε το προβάδισμα. Ο Σίλβιο Φάουνερ και ο Μπιορν Ντέλιε πήραν στο τέλος τον έλεγχο. Ήταν μία κούρσα 40 χιλιομέτρων (4Χ10) που κρίθηκε σχεδόν στο νήμα, αφού ο Ιταλός τερμάτισε πρώτος σε χρονική απόσταση 40 εκατοστών του δευτερολέπτου επί του Νορβηγού και η Ιταλία, κλασικά, ενορχήστρωσε άλλη μία… κηδεία επί της διοργανώτριας χώρας. 

12. Όλα για τη μητέρα μου

H Τερις Ροσέτ πέθανε στις 21 Φεβρουαρίου 2010, δύο μέρες πριν αρχίσει το καλλιτεχνικό πατινάζ για τα κορίτσια. Η Τζοανί, από το Μόντρεαλ του Καναδά, σχεδόν κατέρρευσε. Αλλά αποφάσισε να συμμετάσχει στους Αγώνες, για να τιμήσει τη μνήμη της μαμάς της. Μετά από το σύντομο πρόγραμμα και το ελεύθερο, η Τζοανί Ροσέτ δεν έβλεπε από τα δάκρυα.Το χάλκινο μετάλλιο, που την έκανε ολυμπιονίκη, πίσω μόνο από τη Νοτιοκορεάτισσα Κιμ Γιούνα και τη Γιαπωνέζα Μάο Ασάντα, εναποτέθηκε στο φέρετρο της μητέρας της την ημέρα της κηδείας της και έμεινε εκεί για αρκετό καιρό.

13. H ισοβαθμία της Σάρα

Δεν ήταν μακριά από τα μετάλλια, αλλά ήταν σχεδόν αδύνατον να κατακτήσει το χρυσό. Η Σάρα Χιουζ, στα 16 της, είχε όλο το μέλλον μπροστά της. Μετά απο το σύντομο πρόγραμμα στο καλλιτεχνικό πατινάζ, ήταν τέταρτη. Στις 21 Φεβρουαρίου 2002, στο ‘Delta Center’ του Σολτ Λέικ Σίτι, η Ρωσίδα Ιρίνα Σλούτσκαγια ήθελε να συνεχίσει τη ρώσικη κυριαρχία από το ανδρικό, με το θρυλικό Αλεξέι Γιαγκούντιν να κάνει εμφάνιση κυριαρχίας και τον υπέροχο Γεβγκένι Πλούσενκο να ακολουθεί. Η Χιουζ έκανε ένα θαυμάσιο ελεύθερο πρόγραμμα, όμως η Σλούτσκαγια δεν ήταν διατεθειμένη να αφήσει το χρυσό. Στο τέλος, τα δύο κορίτσια ισοβάθμησαν και το χρυσό πήγε στη Χιουζ, επειδή είχε καλύτερη βαθμολογία στο ελεύθερο. Η Ρωσία έκανε ένσταση η οποία δε θα γινόταν ποτέ δεκτή, πόσω μάλλον εκείνη την ημέρα. Όμως…

14. Το σκάνδαλο των κριτών

Οι πέντε έδωσαν Ρωσία. Οι τέσσερις, Καναδά. Η Γελένα Μπερέζναγια και ο Αντόν Σικουλαρίτζε επικράτησαν των Τζέιμι Σάλε και Ντέιβιντ Πελετιέρ, στο πρόγραμμα των ζευγαριών του καλλιτεχνικού πατινάζ στο ‘Delta Center’ του Σολτ Λέικ Σίτι, τον Φεβρουάριο του 2002. Οι Ρώσοι ήταν καλύτεροι στο σύντομο πρόγραμμα. Αλλά στο ελεύθερο, ο Σικουλαρίτζε έκανε λάθος σε ένα double axel. Οι Καναδοί εκτέλεσαν άψογα το δικό τους πρόγραμμα υπό τους ήχους του σάουντρακ του ‘Love Story’. Στο τεχνικό μέρος, οι Καναδοί βρέθηκαν μπροστά, αν και θεωρήθηκε ότι το πρόγραμμά τους ήταν μικρότερης δυσκολίας από εκείνο των Ρώσων. Για να πάρουν το χρυσό, ήθελαν πέντε κριτές να τους βαθμολογήσουν με 5,9. Ήταν τέσσερις.

Εκείνη τη μέρα, το χρυσό μετάλλιο κατέληξε σε ρώσικα χέρια. Στο NBC και στο CBS οι σχολιαστές ανέπτυξαν την οργή τους. Η έρευνα έψαχνε να βρει τον έναν κριτή που δεν αποφάσισε αντικειμενικά. Οι κριτές από τη Ρωσία, την Κίνα, την Πολωνία, την Ουκρανία επέλεξαν τους Ρώσους. Από τον Καναδά, τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και την Ιαπωνία, τους Καναδούς. Σαν να έπρεπε μόνο μία κριτής να αποφασίσει αντικειμενικά, η Γαλλίδα Μαρί-Ριν λε Γκουν βρέθηκε στο επίκεντρο. Σύμφωνα με ό,τι μαθεύτηκε ότι έγινε αργότερα στο ξενοδοχείο των διαιτητών, η Σάλι Στέιπλφορντ, πρόεδρος της Τεχνικής Επιτροπής της Διεθνούς Ένωσης Skating, ανάγκασε τη Λε Γκουν να παραδεχθεί πως ο Ντιντιέ Γκαϊλαγκέ, πρόεδρος της Γαλλικής Ομοσπονδίας, την πίεσε για να ψηφίσει τους Ρώσους.

Η Λε Γκουν είχε σχεδόν καταρρεύσει και το ρεπορτάζ ανέφερε πως είπε ακριβώς το ίδιο στη σύσκεψη των κριτών την επόμενη μέρα. Στη δήλωσή της, όμως, η ίδια επέμεινε ότι δεν πήρε μέρος σε τέτοια συμφωνία και ότι ψήφισε βάσει εκείνου που είδε. Τιμωρήθηκε με τρία χρόνια από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή και πριν από τους Ολυμπιακούς του Τορίνου, το 2006, της απαγορεύτηκε η συμμετοχή. Σε μία πρόσφατη συνέντευξή της είπε ότι δεν έχει ξαναδεί καλλιτεχνικό πατινάζ στην τηλεόραση ή ζωντανά από τότε. Αρκετές μέρες αργότερα, η απόφαση που ελήφθη ήταν να δοθεί και στους Καναδούς το χρυσό μετάλλιο, ενώ άλλαξε το σύστημα αξιολόγησης, ώστε να δίνεται μεγαλύτερη βαρύτητα στο τεχνικό κομμάτι και η βαθμολογία να είναι ανώνυμη.

15. Η απίστευτη επιστροφή του Hermannator

Του έδωσαν το παρατσούκλι του τιμωρού, διότι το 1998, στο Ναγκάνο, απέδειξε πως ήταν άτρωτος. Κατεβαίνοντας το βουνό έχασε την ισορροπία του και έπεσε κάτω κάνοντας γδούπο και μαζεύοντας τα προστατευτικά σύρματα, χάνοντας τις πιθανότητες διάκρισής του στο Downhill, στις 11 Φεβρουαρίου. Ο Χέρμαν Μάιερ φάνηκε ότι είχε χτυπήσει άσχημα, από την πτώση έμοιαζε να έχει τουλάχιστον πάθει μία γερή ζημιά στα πλευρά και το αριστερό πόδι. Τρεις μέρες μετά, όμως, ο Μάιερ ήταν καθηλωτικός στο Super-G, κερδίζοντας το χρυσό μετάλλιο και στις 19 Φεβρουαρίου, με εντυπωσιακές δρασκελιές, κατάφερε να κάνει μία εντυπωσιακή κούρσα στο γιγαντιαίο σλάλομ και να κατακτήσει το δεύτερο χρυσό μετάλλιό του.

16. Ο Όνο στο μάτι του κυκλώνα

Η αθλητική ζωή του Απόλο Άντον Όνο γενικώς δεν ήταν ήρεμη. Έχοντας εξασφαλίσει την πρόκρισή του στα 1.000 και στα 1.500μ. Speed Skating για τους Ολυμπιακούς του Σολτ Λέικ Σίτι, το 2002, στα τράιαλ των ΗΠΑ ήρθε τρίτος στην κούρσα των 1.000, με δεύτερο τον Ράστι Σμιθ και πρώτο τον Σάνι Ντέιβις, η νίκη του οποίου δεν κρίθηκε φυσιολογική, ιδιαιτέρως από τη στιγμή που ο Όνο πανηγύρισε στον τερματισμό για την πρόκριση των δύο πρώτων, σε σημείο που ο τέταρτος, Τόμι Ο’Χάρε, να κάνει λόγο για συνωμοσία.

Στην κούρσα των 1.000μ. στους Ολυμπιακούς έπεσε θύμα της μεγαλύτερης έκπληξης στην ιστορία του speed skating, αφού η σύγκρουσή του με άλλους τρεις αθλητές οδήγησε στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου από τον Αυστραλό Στίβεν Μπράντμπερι (εδώ θα διαβάσεις αναλυτικά την ιστορία του συγκεκριμένου μεταλλίου). Όμως, στα 1.500μ., με δύο στροφές για το τέλος της κούρσας, ο Όνο προσπάθησε να προσπεράσει τον προπορευόμενο Κιμ Ντονγκ-Σουνγκ, ο οποίος φάνηκε ότι πήρε την εσωτερική πλευρά για να μην τον αφήσει. Ο Αμερικανός σήκωσε τα χέρια του, για να φανεί πως υποστήριζε ότι αυτό που έκανε ο Νοτιοκορεάτης ήταν παράνομο. Στο τέλος ο Σουνγκ, που τερμάτισε πρώτος, αποβλήθηκε και ο Όνο πήρε το χρυσό.

Κάποιοι αθλητές θεώρησαν λανθασμένη την απόφαση των κριτών, άλλοι παρέμειναν ουδέτεροι, πάντως η διαμαρτυρία της αποστολής της Νότιας Κορέας δεν έγινε δεκτή από τη Διεθνή Ένωση Skating (ΙSU), ενώ στην έφεσή της η ΔΟΕ ένειψε τας χείρας της, παραπέμποντας στην ISU για την απόφαση. Ο Όνο πήρε το χρυσό στα 500μ. και το χάλκινο στα 1.000μ. και τα 5.000μ. σκυτάλη, τέσσερα χρόνια αργότερα, στο Τορίνο, αλλά και το ασημένιο στα 1.500μ. και το χάλκινο στα 5.000μ. σκυτάλη στο Βανκούβερ. Το 2007 ήταν ο νικητής στο ‘Dancing With the Stars’ των ΗΠΑ.

17. Άλμα στην ομίχλη

Οι Γάλλοι σκιέρ είναι σεβαστά πρόσωπα στην πατρίδα τους, σεβάσμια, όμως, είναι ελάχιστα. Ο Ζαν Κλοντ Κιλί λογίζεται ακόμα ως ένας από τους κορυφαίους Γάλλους αθλητές όλων των εποχών, ενώ έχει παρέλθει μισός αιώνας από το 1968 και το θρίαμβό του στην Γκρενόμπλ, στην οποία εμφανίστηκαν και οι πρώτες μασκότ στην ιστορία των Ολυμπιακών. Ο Κιλί, που είχε το προσωνύμιο Gilette και την, αν και όχι έντονη κάπως χαρακτηριστική, ομοιότητα με τον Ζαν-Πολ Μπελμοντό στα νιάτα του, κατέκτησε το triple crown στις Άλπεις, αφού νίκησε στο Downhill, στο γιγαντιαίο σλάλομ και στο σλάλομ.

Το τρίτο διεξήχθη σε βαριά ομίχλη και στην αρχή, με βάση το χρόνο, ο Αυστριακός Καρλ Σραντς έμοιαζε ο βέβαιος νικητής. Όταν, όμως, οι κριτές είδαν σε επανάληψη την κούρσα, συνειδητοποίησαν οτι ο Σραντς άφησε δύο περάσματα. Ακυρώθηκε και ο Κιλί βρέθηκε οριστικά στην πρώτη θέση, με 9 εκατοστά του δευτερολέπτου διαφορά από τον επίσης Αυστριακό Χέμπερτ Χιούμπερ.

18. Χέιντεν όπως Φελπς

Μόνο ένας speed skater έχει νικήσει σε όλες τις αποστάσεις σε χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο Έρικ Χέιντεν, στα 21 του, έγινε ο Μάικλ Φελπς της Λίμνης Πλάσιντ, 28 χρόνια πριν ο Αμερικανός κολυμβητής πάρει τα 8 χρυσά στο Πεκίνο, το 2008. Ο Χέιντεν κέρδισε στα 500μ., στα 1000μ., στα 1.500μ., στα 5.000μ. και στα 10.000μ., κάνοντας παγκόσμιο ρεκόρ στην τελευταία απόσταση. Εριστικός με τα χρυσά ολυμπιακά μετάλλια τότε, «χρυσά μετάλλια, τι να τα κάνεις; Προτιμώ μία ζεστή φόρμα προπόνησης. Αυτή θα είναι κάτι που θα μπορώ να χρησιμοποιήσω. Τα χρυσά μετάλλια απλώς κάθονται εκεί. Όταν μεγαλώσω, ίσως θα μπορούσα να τα πουλήσω, αν χρειαστώ χρήματα», ο Χέιντεν, ορθοπαιδικός χειρουργός και μάλιστα από τους επιτυχημένους, τα έχει σε περίοπτη θέση στο σπίτι του. Τα 5 χρυσά του, τότε, σήμαιναν ότι είχε πάρει περισσότερα από όλες τις χώρες συνολικά, εκτός από τη Σοβιετική Ένωση και την Ανατολική Γερμανία.

19. Ο παππούς του Τζίμι

Ο Τζακ Σι ήταν δύο φορές χρυσός ολυμπιονίκης στο speed skating, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1932 στη γενέτειρά του, τη Λίμνη Πλάσιντ. Παρήλθαν 70 χρόνια και στις 22 Ιανουαρίου του 2002, ένας μεθυσμένος οδηγός χτύπησε τον 91χρονο παλαίμαχο και τον σκότωσε. Ο εγγονός του, Τζίμι Σι, ήταν έτοιμος να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς του Σολτ Λέικ, στο σκέλετον, που για πρώτη φορά θα διεξαγόταν κάπου αλλού από το Σεντ Μόριτζ.

Σε ένα σπορ συναρπαστικό από την κορφή ως τα νύχια, που η φόρα που παίρνει ο αθλητής μέχρι να πέσει μπρούμυτα στο σκέλετον είναι εκείνη που καθορίζει την ταχύτητα της διαδρομής, ο Σι είχε αποκτήσει το προβάδισμα στην πρώτη προσπάθειά του επί του Αυστριακού Μάρτιν Ρετλ, με 50.89 έναντι 51.02. Ο Ρετλ έκανε 50.99 στη δεύτερη κούρσα και ο Σι έπρεπε να κάνει χρόνο μέχρι 51.10 για να κερδίσει. Στο πρώτο πέρασμα ο χρόνος του ήταν ίδιος με τον Ρετλ, 1.11.01, στο δεύτερο ο Σι απείχε ένα εκατοστό του δευτερολέπτου, 1.20.44 έναντι 1.20.43, αλλά στο τέλος, με συνολικό χρόνο 1.41.96, ο Αμερικανός επικράτησε του Αυστριακού κατά 5 εκατοστά του δευτερολέπτου. Στον πανηγυρίσμο του, ο Σι έβγαλε μέσα από το κράνος του μία φωτογραφία του παππού του, με την οποία έκανε το γύρο του θριάμβου μπροστά στο συγκινημένο πατέρα του και επίσης χειμερινό πρωταθλητή, τον Τζιμ Σι, αλλά και το αλαλάζον κοινό στο Ολυμπιακό Πάρκο της Γιούτα.

20. Η αρχαιοελληνική έπαρση της Λίντσεϊ Τζακομπέλις

Ήταν μόλις στα 20. Ανοίγει το λάπτοπ και μπαίνει στη σελίδα της στη Wikipedia. Τίποτα δεν άλλαξε και σήμερα, σκέφτεται. Το ασημένιο παραμένει ασημένιο. Ήταν στο Τορίνο, μία πόλη στην οποία δεν πρόκειται να πάει διακοπές, το 2006. Η Λίντσεϊ Τζακομπέλις δε θέλει να θυμάται. Απείχε ελάχιστα μέτρα από τον τερματισμό στο Snowboard Cross. Ήταν βέβαιο ότι εκείνη θα κατακτούσε το χρυσό μετάλλιο. Η απόσταση από τη δεύτερη, την Ελβετή Τάνια Φρίντεν, τις τελευταίες στιγμές του αγωνίσματος στην Μπαρντονέκια, ήταν πολύ μεγάλη για να καλυφθεί. Στο τελευταίο άλμα της, η Τζακομπέλις σκέφτηκε να κάνει κάτι πικάντικο. Έπιασε το skateboard της, για να δώσει μία παιχνιδιάρικη αίγλη στο θρίαμβό της. Method grab, λέγεται η κίνηση. Μία μέθοδος καταστροφής. Πέφτοντας, όμως, η χαλαρή Αμερικανίδα προσγειώθηκε στην αριστερή πλευρά του skateboard. Έχασε την ισορροπία της. Έπεσε. Όοοοοοχι. Σηκώθηκε γρήγορα, αλλά η Φρίντεν, που είχε καταφέρει να κρατήσει την ισορροπία της σε όλες τις προηγούμενες συγκρούσεις, την προσπέρασε. Η Λίντσεϊ Τζακομπέλις προκρίθηκε από τα προκριματικά, τα προημιτελικά και τα ημιτελικά. Και έχασε από τον εαυτό της, στο άλμα ρουτίνας. Όμως, η Λίντσεϊ Τζακομπέλις δε σταμάτησε. Πήγε στο Βανκούβερ, το 2010, στο Σότσι, το 2014 και θα είναι, στα 32 της, στην Πιονγκτσάνγκ, κυνηγώντας την εξιλέωση από την άσχημη πλευρά του προσώπου της, που μετατρέπει τα όνειρά της σε εφιάλτες.

21. Ο αστυνομικός και η ασφαλιστική υπάλληλος

Παράτησε το σχολείο στα 16. Ο Κρίστοφερ Ντιν μπήκε στην αστυνομία του Νότιγχαμ το 1974. Μέχρι τότε, έπαιζε ποδόσφαιρο στην ομάδα του σχολείου του, ήταν ο αρχηγός της, αλλά στο καλλιτεχνικό πατινάζ έβρισκε τη χάρη που έλειπε από τις κλωτσιές στην μπάλα.

Η Τζέιν Τόρβιλ ήταν υπάλληλος σε ασφαλιστική εταιρεία, αλλά επίσης πατινέζ σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Οι δυο τους γνωρίζονταν από το παγοδρόμιο του Νότιγχαμ, αλλά το 1975 αποφάσισαν να γίνουν ζευγάρι. Ερασιτεχνικά, διπλοθεσίτες, πάει να πει. Και ήταν πολύ καλοί. Τόσο, που στο χορό στον πάγο των Ολυμπιακών της Λίμνης Πλάσιντ το 1980 ήταν πέμπτοι.

Τότε ο Ντιν πήρε την απόφαση να σταματήσει τη δουλειά στην αστυνομία και η Τόρβιλ ακολούθησε. Ό,τι έγινε στο χορό στον πάγο της ‘Zetra Ice Hall’ του Σεράγεβο, την Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 1984, υπό τον ήχο του ‘Μπολερό’ του Ραβέλ, ήταν μία μορφή τέχνης που δεν είχε απαντηθεί πριν στο δυτικό κόσμο από δύο ζευγάρια παγοπέδιλα. Ο Ντιν και η Τόρβιλ έφτασαν στην κατάσταση της απόλυτης μέθεξης, σε σημείο που θα έπρεπε να τους αποδοθεί, για μία χρονιά μόνο, το Νόμπελ Αρμονίας. Ουδέν ζευγάρι το είχε κάνει καλύτερα από εκείνους -και είναι αμφίβολο αν κάποιος το έκανε έπειτα, στις διοργανώσεις που έχουν γίνει ως τώρα.

Σίγουρα, δεν έχει υπάρξει καλύτερη βαθμολογία στην ιστορία: Άριστα. Τρία εξάρια από εννιά κριτές στο τεχνικό μέρος, με τους υπόλοιπους να μένουν στο 5,9 και εννιά εξάρια, όλα παραταγμένα στη σειρά του ολυμπιακού μεγαλείου, για την παρουσίαση. Στη Μεγάλη Βρετανία, 24.000.000 τηλεθεατές παρακολούθησαν, εκείνη την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, το θαυματουργό χορό τους. Δέκα χρόνια αργότερα, στο Λιλεχάμερ, επέστρεψαν για να κατακτήσουν το χάλκινο μετάλλιο στο χορό στον πάγο. Αλλά ασφαλώς και η θέση τους στην αθλητική μυθολογία ήταν ήδη καπαρωμένη. Στις 13 Φεβρουαρίου του 2014, σε ένα Σεράγεβο που ουδεμία σχέση έχει πια με εκείνη την πόλη, χόρεψαν ξανά το ‘Μπολερό’. Ο Ντιν πέρασε μία περιπέτεια με καρκίνο, αλλά κάθε χρόνο περιμένει την ανακοίνωση από το Παλάτι ότι επιτέλους ο ίδιος θα γίνει σερ και η Τόρβιλ ντέιμ. Αλλά τέτοιοι τίτλοι είναι πραγματικά ευτελείς μπροστά στη χάρη και τη σαγήνη, τη σχεδόν θεία αίσθηση, που προκάλεσε εκείνος ο χορός.  

22. Το επιμύθιο του Γκαστόνε

Η ιστορία του Αυστραλού Στίβεν Μπράντμπερι, του τελευταίου άνδρα που στάθηκε όρθιος στα 1.000μ. speed skating στους Ολυμπιακούς του 2002 στο Σολτ Λέικ, έχει γραφτεί. Ένας από τους πιο τυχερούς ‘χρυσούς’ ολυμπιονίκες στην ιστορία, μία άποψη που ο ίδιος δεν ασπάζεται, καθώς θεωρεί ότι βρισκόταν στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή και ήταν η τακτική του να μην βρίσκεται στο μπροστινό μέρος της κούρσας για να αποφύγει ενδεχόμενη σύγκρουση, όπως και έγινε. 

23. Το miracle on ice

Ο Αλ Μίσαλς ήταν στο μικρόφωνο του ABC. Έμεναν λιγότερα από πέντε δευτερόλεπτα όταν ξεστόμισε την ατάκα που τον έκανε διάσημο: ”Do you believe in miracles? Yes!”. Μαζί με το ”Havlicek stole the ball”, το ”down goes Frazier” και τα πραγματικά υπέροχα λόγια, ένας αληθινός ειρηνοποιός μονόλογος, που είπε ο Βιν Σκάλι όταν ο Χανκ Άαρον πέτυχε το 715ο του home run, θεωρούνται οι κορυφαίες περιγραφές αθλητικών γεγονότων στις Πολιτείες.

Ο Μισάλς ήταν 32 χρόνων όταν βρέθηκε να καλύψει το τουρνουά χόκεϊ επί πάγου στο ‘Olympic Fieldhouse’ της Λίμνης Πλάσιντ. Οι Αμερικανοί είχαν προκριθεί δεύτεροι στον τελικό όμιλο της διοργάνωσης, πίσω από τη Σουηδία. Οι Σοβιετικοί είχαν κάνει περίπατο στο δικό τους όμιλο και στον τελικό όμιλο τους ακολούθησαν οι Αμερικανοί. Το παιχνίδι, που έληξε 4-3 υπέρ των Αμερικανών, παίχτηκε μαγνητοσκοπημένο, αφού σε αρκετές πολιτείες των ΗΠΑ ήταν ξημερώματα και οι 32,4 εκατομμύρια άνθρωποι, που λέγεται ότι το είδαν, το είδαν αργότερα. Η έκπληξη ήταν πελώρια, διότι ουδείς περίμενε ότι οι ΗΠΑ θα νικήσουν. Υπάρχει μία ιδέα ότι οι Αμερικανοί ήταν ερασιτέχνες, ωστόσο και οι Σοβιετικοί ήταν, απλώς καλύτεροι και ατομικά και ομαδικά: η ομάδα τους, άλλωστε, είχε κατακτήσει τέσσερα διαδοχικά χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, δηλαδή από το 1964 και έπειτα.

Το ’60 οι Αμερικανοί είχαν πάρει το πρώτο χρυσό, στην κοιλάδα Σκουάου δίπλα στην Καλιφόρνια, κάνοντας άλλη μία έκπληξη, απέναντι στην πρώτη παραδοσιακή δύναμη του παιχνιδιού, τον Καναδά. Οι Αμερικανοί αθλητές εκείνης της ομάδας έπαιξαν αθροιστικά 6.000 παιχνίδια στην NHL (National Hockey League). Ωστόσο, η εποχή, λίγο πριν λιώσει οριστικά ο πάγος του Ψυχρού Πολέμου, οδήγησε σε μία πρώτης τάξεως προπαγάνδα. Όλες οι ΗΠΑ αισθάνθηκαν ότι επικράτησαν με τον πιο συναρπαστικό τρόπο του εχθρού. Στο τελευταίο εικοσάλεπτο, με το σκορ στο 2-3, οι Αμερικανοί έκαναν ένα 2-0, με το τελευταίο γκολ να σημειώνεται από τον Μάικ Ερουτσιόνε. Και ενώ η αίσθηση που επικρατεί είναι πως εκείνο το ματς της 22ης Φεβρουαρίου 1980 ήταν τελικός, ουσιαστικά το συγκρότημα του Χερμπ Μπρουκς έπρεπε να νικήσει το επόμενο παιχνίδι του, όπως και έκανε με τη Φινλανδία, με σκορ 4-2, για να πάρει το χρυσό, αφού οι Σοβιετικοί είχαν κατατροπώσει τους Σουηδούς 9-1. 

Στο καταπληκτικό φιλμ του Τζον Χοκ για το ESPN, ‘Of Miracles and Men’, ο σκηνοθέτης μιλάει με τους Σοβιετικούς για το παιχνίδι εκείνο. Το κοιτάζει από την πλευρά τους. Θυμάται το υπέροχο χόκεϊ που έπαιζαν και ρωτάει τον συντάκτη Σέβα Κουλούσιν, πώς ήταν η ατμόσφαιρα στη χώρα μετά το παιχνίδι. Ο τελευταίος προσπαθεί να θυμηθεί. ”Μικρή ιστορία. Οι ΗΠΑ νίκησαν”, λέει. Όταν ρωτάται αν αποτύπωσε όλο το δράμα στο κείμενό του, ο Ρώσος αναρωτιέται: ”Ποιο ήταν το δράμα;”. Προσθέτει: ”Μία φορά ένα τρελό παιδί φίλησε τη Σοφία Λόρεν. Σε όλη την υπόλοιπη ζωή του, πανηγυρίζει. Λέει ότι φίλησε τη Σοφία Λόρεν”. Παύση. ”Ρώτα τη Σοφία Λόρεν αν θυμάται”. Νέα παύση. ”Διαφορετική οπτική γωνία”.

(Κεντρική Φωτογραφία: AP Photo / Anja Niedringhaus)