Δύο αληθινοί άνθρωποι που δεν πέθαναν μόνο μία φορά

Τους δηλητηρίασαν. Τους πυροβόλησαν. Τους ξαναπυροβόλησαν. Ήταν μάταιο, τίποτα δεν θα μπορούσε να τους λυγίσει. Το σκαρί τους είναι βγαλμένο από όλα τα ‘Die Hard’ μαζί. Απολαύστε υπεύθυνα.

Ο εφτάψυχος Γριγκόρι Ρασπούτιν

Ίσως η πιο γνωστή ιστορία ανθρώπου που δεν ψηνόταν να πεθάνει. Η συγκεκριμένη ιστορία έχει αμφισβητηθεί πολύ, αλλά παραμένει η ιστορία που αφηγείται συχνότερα και προέρχεται από τα απομνημονεύματα του ίδιου του δολοφόνου του. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο Ρασπούτιν ήταν ένας απλός άνθρωπος από ένα χωριό της Σιβηρίας που κατέληξε να είναι στενός φίλος της οικογένειας του Τσάρου της Ρωσίας Νικολάου του δεύτερου, με μεγάλη επιρροή. Φυσικά αυτό ενόχλησε κάμποσους ευγενείς από την τσαρική Αυλή με επικεφαλής τον Γιουσούποφ.

Δεν μπορούσαν να καταλάβουν την απίστευτη επιρροή που είχε στην τσαρική οικογένεια και την απέδιδαν ακόμα και σε μαγικές ικανότητες. Το οποίο είναι εντελώς γελοίο, αλλά προς υπεράσπιση τους, δείτε τον:

Όλοι έχουμε κάποιον άνθρωπο στο περιβάλλον μας που αντιπαθούμε ή είναι πρόβλημα στα επαγγελματικά μας και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τον κουτσομπολεύεις. Στην τσαρική αυλή όμως οι άνθρωποι ήταν κάπως πιο dramaqueenικοί, οπότε απλά αποφάσισαν να τον σκοτώσουν, σε μια συνεδρίαση που πήγε φαντάζομαι κάπως έτσι:

-Δεν είναι πολύ αντιπαθητικός αυτός ο Ρασπούτιν;

-Ναι, αλλά τι να κάνεις;

-Ας τον σκοτώσουμε.

-Ναι, ΟΚ.

Να σημειωθεί εδώ ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που κάποιος είχε προσπαθήσει να δολοφονήσει τον Ρασπούτιν. Μια οπαδός ενός ανταγωνιστή του, προσπάθησε να δολοφονήσει τον Ρασπούτιν με μαχαιριά στην κοιλιά. Ο Ρασπούτιν επέζησε άνετα.

Εδώ είναι στο νοσοκομείο με ύφος ‘Μαχαιριά στην κοιλιά; Bitch, Please’.

Ο Γιουσούποφ λοιπόν κάλεσε ένα βράδυ τον Ρασπούτιν στο σπίτι του (εκεί  είχαν μαζευτεί και κρύβονταν οι ευγενείς που τον ήθελαν νεκρό), τάχα μου για να τον φιλέψει ένα γλυκάκι.

Του πρόσφερε αρχικά λίγο τσάι και κέικ με αρκετό δηλητήριο για να σκοτώσουν ένα κοπάδι βίσονες.

Ύστερα φαντάζομαι κάθισε και κοιτούσε με πονηρό χαμόγελο τον Ρασπούτιν ρωτώντας τον πώς του φαίνονται τα κέικ, όλο νόημα.

Η ώρα περνούσε και ο Ρασπούτιν δεν πάθαινε τίποτα. Είχε καταπιεί μισό κιλό κυάνιο και καθόταν άνετος στην καρέκλα του, ίσως ζητώντας και τη συνταγή για τα κέικ γιατί του άρεσαν.

Πολύ ωραίο, τι έχει μέσα, Cointreau;

Ο Γιουσούποφ είχε αρχίσει να σπάζεται λίγο σε φάση “ντάξει τι θα γίνει, θα τελειώσουμε; Έχει και μια ωραία ταινία στο Σταρ σήμερα”, αλλά εκείνη την στιγμή ο Ρασπούτιν ζήτησε λίγο κρασάκι, συνεχίζοντας να αδιαφορεί πλήρως για το γεγονός ότι ο άνθρωπος απέναντι του προσπαθούσε σκληρά να τον σκοτώσει.

Του προσφέρει λίγο δηλητηριασμένο κρασί και ο Ρασπούτιν το πίνει και συνεχίζει ακάθεκτος να ζει.

Σε κείνο στο σημείο, ο Γιουσούποφ λέει ότι έχει να πάει τουαλέτα ανεβαίνει και περιγράφει το σκηνικό με το δηλητήριο στους υπόλοιπους, που αρχίζουν και θυμώνουν αλλά είναι και λίγο εντυπωσιασμένοι με τη φάση.

Ξαφνικά ένας από τους ευγενείς ονόματι Πάβλοβιτς λέει “φίλε πρέπει να φύγω κάποια στιγμή” και του δίνει ένα πιστόλι λέγοντας του “δοκίμασε με αυτό”. Ο Γιουσούποφ του απαντάει “εδώ δεν πέθανε με 2 κιλά κυάνιο, δεν νομίζω να πάθει κάτι αν καταπιεί ένα πιστόλι”.

O Γιουσούποφ ήταν διαβόητος για το χιούμορ του σε δύσκολες καταστάσεις.

Για να μη μακρηγορούμε, ο Γιουσούποφ κατεβαίνει κάτω και πυροβολεί εν ψυχρώ τον Ρασπούτιν στο στήθος. Τότε, ένας από του ευγενείς φοράει το παλτό του Ρασπούτιν και επιστρέφει με το αμάξι του στο σπίτι του, για να φαίνεται ότι έφυγε, δίνοντας άλλοθι στον Γιουσούποφ. Για κάποιο λόγο, όλοι πίστεψαν ότι μια σφαίρα θα σταματούσε τον Ρασπούτιν και όταν πήγαν να τσεκάρουν το πτώμα, βρέθηκαν προ εκπλήξεως όταν τους όρμησε φωνάζοντας κάτι σχετικό με το ότι είναι οι χειρότεροι οικοδεσπότες όλων των εποχών.

Θυμίζω εδώ ότι ο Ρασπούτιν έχει μέσα του 2 κιλά κυάνιο και μια σφαίρα. Αυτά είναι αρκετά για καθυστερήσουν ένα κοινό άνθρωπο, αλλά ο Ρασπούτιν κατάφερε να ξεφύγει και να βγει τρέχοντας στο δρόμο.

Εκεί οι συνωμότες τον προλαβαίνουν και ένας από αυτούς τον πυροβολεί δύο φορές εξ επαφής, ενώ παράλληλα οι υπόλοιποι άρχισαν να τον παρακαλάνε να τους λυπηθεί και να πεθάνει, γιατί είναι έτοιμοι να σπάσουν ψυχολογικά.

Τελικά, ο Ρασπούτιν βαρέθηκε αυτό το παιχνίδι και πέθανε εκείνη την στιγμή. Αλλά όχι γιατί τον πυροβόλησαν, αλλά γιατί διάλεξε αυτός να πεθάνει.

Τέλος, πήραν το άψυχο(;) σώμα του και αφού το τύλιξαν σε ένα χαλί, το πέταξαν στον ποταμό Μαλάγια Νέβκα και γύρισαν σπίτια τους.

Εκείνο το βράδυ όλοι είχαν εφιάλτες ότι ένας βρεγμένος Ρασπούτιν πεταγόταν κάτω από το κρεβάτι και τους άρπαζε.

Ο τίγρης Γιογκέντρα Σινγκ Γιαντάβ

Καταρχάς, ζητάω συγγνώμη αν εκτέλεσα το όνομα του συγκεκριμένου ανθρώπου. Αν υπάρχει κάποιος που ξέρει πώς προφέρεται ή τονίζεται, δέχομαι διορθώσεις.

Λοιπόν, ο Γιαντάβ είναι ένας Ινδός στρατιωτικός και είναι η αληθινή εκδοχή του Ράμπο. Ο Γιαντάβ υπηρετούσε στον ινδικό στρατό το 1999 , μια εποχή που υπήρχαν αρκετές αναταραχές ανάμεσα στον ινδικό στρατό και αντάρτες από το Κασμίρ και το Πακιστάν. Οι τελευταίοι με μια γρήγορη και αποτελεσματική επιχείρηση καταλαμβάνουν σημαντικά φυλάκια και πολυβολεία του ινδικού στρατού σ’ ένα λόφο κοντά στα σύνορα με την ονομασία Λόφος Τίγρης. Δεν ξέρω πώς είναι η κατάσταση σε αυτόν τον λόφο, αλλά ξέρω ότι το ψευδώνυμο ‘τίγρης’ δεν μπαίνει τυχαία στο όνομα σου.

Να ένα παράδειγμα ανθρώπου με ονομασία ‘τίγρης’.

Η αποστολή της ομάδας του Γιαντάβ ήταν εξαιρετικά δύσκολη εξαρχής. Έπρεπε να ανέβουν έναν γεμάτο χιόνι και πάγο απότομο γκρεμό εκατοντάδων μέτρων και να ανακαταλάβουν τα φυλάκια από τον Πακιστανικό στρατό.

Ουσιαστικά η ομάδα του Γιαντάβ ήταν οι wildlings από το Game of Thrones.

Όταν έφτασαν στο σημείο της ανάβασης, συμφώνησαν ότι είχε περισσότερο νόημα αντί να σκαρφαλώσουν όλοι μαζί, να σκαρφαλώσει μόνος ένας και να δέσει ένα σκοινί για τους υπόλοιπους. Εκεί όλοι άρχισαν τις δικαιολογίες τύπου “να ξέρεις, δεν έχω πιει καφέ ακόμα, ωχ ξέχασα το πορτοφόλι σπίτι, έχω ένα τράβηγμα στον προσαγωγό”, οπότε ο Γιαντάβ προσφέρεται να ανέβει αυτός πρώτος.

Έχει διανύσει μια σεβαστή απόσταση αναρριχώμενος σε χιονισμένο γκρεμό με ανυπόφορα χαμηλές θερμοκρασίες αλλά εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Πακιστανοί στρατιώτες εντοπίζουν την ομάδα του Γιαντάβ και αφού τους ρίχνουν μια χειροβομβίδα, αρχίζουν να τους γαζώνουν με ένα πολυβόλο. Σχεδόν ολόκληρη η ομάδα του Γιαντάβ αφανίστηκε σε δευτερόλεπτα και ο ίδιος δέχτηκε τρεις σφαίρες. Δύο στον ώμο και μια στη βουβωνική περιοχή. Ο Γιαντάβ γράφοντας στη βουβωνική του περιοχή τις σφαίρες,  συνέχισε να σκαρφαλώνει απτόητος λες και τον πυροβολούσαν με όπλο paintball.

Φτάνοντας στην κορυφή του γκρεμού βλέπει μπροστά του ένα πολυβολείο και ένα στημένο αυτόματο, το οποίο άρχισε να τον πυροβολάει μην ξέροντας ότι ο Γιαντάβ πυροβολούσε από μικρός τον εαυτό του και σιγά σιγά ανέπτυξε ανοσία στις σφαίρες.

Σε αυτό το σημείο κάνει ό,τι κάθε λογικός ημίθεος και τρέχει πάνω στο πολυβολείο ρίχνοντας μέσα μια χειροβομβίδα, εξουδετερώνοντας τους πάντες, λογικά πετώντας παράλληλα και μια επική action movie ατάκα.

“Μετά το ποπ, δεν έχει στοπ”.

Εντάξει δεν το είχε με τις badass ατάκες, αλλά ήταν πολύ καλός στρατιώτης. Σε αυτό τη σημείο τα λίγα εναπομείναντα μέλη της ομάδας του Γιαντάβ προσπαθούν να φτάσουν στην κορυφή αλλά δέχονται ακόμα πυρά από μια μικρή Πακιστανική ομάδα με αυτόματο. Ο Γιαντάβ αποφασίζει ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να πηδήξει στη θέση των Πακιστανών και να τους αντιμετωπίσει με γυμνά χέρια. Ξέρει ότι αυτή η μάχη είναι εντελώς άνιση για τη μία πλευρά, αλλά δεν μπορεί να τους λυπηθεί, αυτοί το ξεκίνησαν.

Ο Γιαντάβ εκπλήσσοντας κανέναν, διαλύει τους Πακιστανούς οπλισμένος μόνο με τις οργισμένες του γροθιές, πιθανότατα σε slow motion ενώ έπαιζε σαν soundtrack το We Will Rock You.

Στιγμιότυπο από την επίθεση του Γιαντάβ.

Ο Γιαντάβ τραυματίστηκε σκληρά στην μάχη και έσπασε το χέρι του, πιθανότατα την ώρα που έριχνε μπουνιά στις σφαίρες που έρχονταν κατά πάνω του.

Όταν η ομάδα του τον έφτασε στην κορυφή του λόφου, προσπάθησαν να τον πείσουν να υποχωρήσουν σε πιο ασφαλές σημείο γιατί υπήρχαν ακόμα ενεργά φυλάκια του Πακιστανικού στρατού τριγύρω. Ο Γιαντάβ όντας σοβαρά τραυματισμένος και πυροβολημένος, τους κοίταξε με απογοήτευση και απάντησε “κάντε ό,τι θέλετε, εγώ πετάγομαι μια στιγμή να κατακτήσω τον υπόλοιπο λόφο και τα λέμε”. Οι στρατιώτες αποφάσισαν ότι δεν θα ξέπλεναν ποτέ την ταμπέλα του φλώρου από πάνω τους αν έλεγαν τι έγινε εκεί και τον ακολούθησαν τελικά ανακτώντας όντως τον λόφο από τους Πακιστανούς.

Λίγες μέρες αργότερα, ο Ινδικός στρατός του απένειμε το μετάλλιο Param Vir Chakra, την υψηλότερη τιμή που μπορεί να αποδοθεί σε Ινδό στρατιώτη. Ο ίδιος δεν ήταν παρών στην τελετή μιας και δεν είχε καλεστεί, ΕΠΕΙΔΗ ΟΣΟΙ ΑΚΟΥΣΑΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΝΟΜΙΖΑΝ ΟΤΙ ΠΕΘΑΝΕ. Στην πραγματικότητα, ο ίδιος εκείνη την περίοδο ήταν στο νοσοκομείο.

Όχι επειδή είχε δεχτεί περίπου δέκα σφαίρες. Είχε πάει να δει έναν συγγενή.