Η γκράντε μπελέτσα του να έχεις υπάρξει πρόσκοπος

Είναι πολλές οι μορφές αντίδρασης στο άκουσμα της φράσης “ήμουν κι εγώ πρόσκοπος”. Από τον εναγκαλισμό κάποιου που μπορεί να είχε την ίδια εμπειρία με εσένα μέχρι τον χλευασμό εκείνου που δεν πέρασε ποτέ κοντά από αυτή τη σφαίρα πραγματικότητας και την κρίνει σαν κάθε τι άλλο που δεν κατάφερε να καταλάβει.

Ο προσκοπισμός είναι για πολλούς ένας τρόπος ζωής. Που ξεκινά την πρώτη φορά που θα φορέσεις την στολή και θα μπεις στην οικογένεια των προσκόπων μέχρι εκείνη τη στιγμή που θα αποφασίσεις να σταματήσεις σε νεαρή ακόμα ή μεγάλη ηλικία. Ναι, ξέρω, η θέα κάποιων με κοντά παντελονάκια στα 50 τους χρόνια, μοιάζει ξένη. Αλλά είναι πολύ εκείνοι που αφιερώνουν τη ζωή τους στην ιδέα του προσκοπισμού.

Δεν θα προσπαθήσω σε αυτό το κείμενο να το παίξω προσκοπάρας γιατί δεν ήμουν ποτέ. Πήγα στους Ναυτοπροσκόπους της Βούλας νομίζω όταν ήμουν 10 χρονών και φόρεσα για τελευταία φορά τη στολή σε μια κατασκήνωση στα 18 μου. Κι από αυτά τα χρόνια κέρδισα ανθρώπους, κέρδισα γνώσεις, κέρδισα πολλές φορές στοιχήματα με τον ίδιο μου τον εαυτό. Εδώ η μοναδική δική μου φωτογραφία που θα συνοδεύσει το άρθρο, σε μία παρέλαση του 1996.

Η συμβίωση με παιδιά της ηλικίας μου σε εκδρομές και κατασκηνώσεις, η τριβή σε συνθήκες ομαδικότητας και παιχνιδιού, όσα προσπαθούσαν να μας μάθουν οι αρχηγοί των ομάδων μας, είναι όλα μικρά μικρά μαθήματα που θέλοντας και μη διαμόρφωσαν αυτό που είμαι σήμερα, παρέα με τα άλλα μεγάλα μαθήματα της ζωής.

Η λέξη περήφανος είναι λίγο υπερβολική αλλά χαίρομαι πολύ που ξέρω ανά πάσα στιγμή να δέσω δυο σχοινιά μεταξύ τους με ασφάλεια και σιγουριά, που έμαθα να παίζω τύμπανο σε μια μικρή μπάντα, που ξέρω πώς να φτιάξω φορείο και πώς να σηκώσω έναν τραυματία από μια χαράδρα, που έχω κάνει τεχνητή αναπνοή σε άνθρωπο, που μπορώ να ανάβω φωτιά στο πουθενά, που ξέρω να ακολουθώ μονοπάτια και πού αν χαθώ στο βουνό ή τη θάλασσα θα βρω τον προσανατολισμό μου σε λίγα μόλις λεπτά.

Οι ώρες που περνάς μαθαίνοντας στους προσκόπους είναι σίγουρα οι πιο χρήσιμες για το υπόλοιπο της ζωής σου. Αλλά όχι απαραίτητα και οι πιο σημαντικές. Γιατί οι γνώσεις μπορεί να έρθουν και από αλλού, οι γνώσεις αυτές μπορεί να μην χρειαστούν ποτέ, οι γνώσεις είναι σχετικές από περιοχή σε περιοχή και από διδάσκοντα σε διδάσκοντα. Αυτό που σίγουρα μένει στο μυαλό και την ψυχή είναι οι άνθρωποι, η ξεγνοιασιά, η ελευθερία.

Είναι ελευθερία να ανεβαίνεις για πρώτη φορά ένα βουνό με φίλους, να κοιμάσαι σε sleeping bag και να ξυπνάς την νύχτα να χαζεύεις τα άστρα και τη φύση γύρω σου όταν μέχρι πριν λίγο καιρό τα χάζευες μόνο από το παράθυρο του σπιτιού σου. Είναι ελευθερία να είσαι στη μέση του βουνού κι όμως να νιώθεις πιο σίγουρος από ποτέ για την επιβίωση και τη διαφυγή σου. Είναι ευτυχία να γίνεσαι εσύ κάποια στιγμή ενωμοτάρχης, υπαρχηγός, αρχηγός και να χαρίζεις μέσα από τα δικά σου διδάγματα στους άλλους αυτή την ελευθερία.

Θυμάμαι ακόμα το ξάγρυπνο πρώτο βράδυ στο Φλαμπούρι, θυμάμαι ακόμα να περνάω το δρόμο στην παρέλαση παίζοντας τύμπανο, θυμάμαι ακόμα να μαθαίνω μπάνιο στον μικρό Γιαννάκη και να βάζω τα κλάματα σαν πιτσιρικάς, θυμάμαι ακόμα να περνάω με τροχαλία από δέντρο σε δέντρο, θυμάμαι ακόμα να μαθαίνω να κάνω κουπί πολλά χρόνια πριν με βάλουν να το κάνω σαν φαντάρος, θυμάμαι ακόμα να αποχαιρετώ τους φίλους μου την τελευταία χρονιά, γνωρίζοντας βαθιά μέσα μου ότι θα μου λείψουν.

Για πολλούς γονείς, οι Πρόσκοποι σημαίνουν ένα ελεύθερο διωράκι το Σαββατοκύριακο και 7 ημέρες χαλάρωσης το καλοκαίρι. Στιγμές που τα παιδιά τους είναι στα σίγουρα χέρια κάποιου άλλου. Αυτό που σίγουρα ελάχιστοι από αυτούς τους γονείς αντιλαμβάνονται, είναι ότι αυτές οι λίγες ώρες κάθε εβδομάδα και αυτές οι λίγες ημέρες το καλοκαίρι, είναι ίσως από τα πιο ωραία δώρα που μπορούν να κάνουν στα παιδιά τους.

Οι Πρόσκοποι αναλαμβάνουν πληθώρα δράσεων και πρωτοβουλιών, όχι απλά για να εκπαιδευθούν και να ψυχαγωγηθούν τα παιδιά και οι έφηβοι που βρίσκονται στα λυκόπουλα, τους προσκόπους και τους ανιχνευτές. Αλλά και για να στηρίξουν την κοινωνία και τους ανθρώπους γύρω τους. Εκείνους που το έχουν λιγότερο ή περισσότερο ανάγκη. Μπορείς να παρακολουθείς όλη τη δράση τους μέσα από την σελίδα τους στο Facebook.

Είναι ούτως ή άλλως στο DNA αυτού του κινήματος που ξεκίνησε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, παρουσίασε τεράστια άνθιση στη χώρα μας και πλέον αποτελεί ένα μικρό λαμπερό δείγμα ενέργειας, ανθρωπιάς και δημιουργικότητας στην κοινωνία μας.

Αν διαβάζεις αυτό το κείμενο και είσαι παιδί ή έφηβος, κάνε τη χάρη στον εαυτό σου και πέρνα μια βόλτα από το πλησιέστερο σε εσένα Σύστημα Προσκόπων. Αν πάλι είσαι γονιός, μην διστάσεις στιγμή να κάνεις στο παιδί σου δώρο, την γκράντε μπελέτσα να γίνει πρόσκοπος.