Ήμουν sugar girl για έναν μήνα

“Βίζιτα στη Βούλγαρη (σσ. περιοχή της Θεσσαλονίκης) πόσα θες μωρό;

-Δεν κάνω βίζιτες

-Καφεδάκι τότε”.

Αν έπρεπε να συνοψίσω την εμπειρία μου ως sugar girl σε online πλατφόρμα, θα επέλεγα τον παραπάνω. Από προτάσεις για βίζιτες μέχρι χαλαρό chat, και από αινιγματικά avatars μέχρι άντρες που δεν δίσταζαν να σου πουν πού δουλεύουν και πώς τους λένε. Στον πυρήνα όλων αυτών η δυναμική θεωρητικά παραμένει η ίδια: οι άντρες πρέπει να έχουν (πολλά) λεφτά και οι γυναίκες να είναι (πολύ) όμορφες.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή και ας ξεκαθαρίσουμε για το τι ακριβώς μιλάμε: Μια σχέση ανάμεσα σε sugar daddy και sugar girl (ή sugar baby) είναι πρωτίστως οικονομική, καθώς ο άντρας (συνήθως από 40 και άνω) πληρώνει προκειμένου να συσχετιστεί (με όποιον τρόπο οι δυο τους συμφωνήσουν) με μια γυναίκα που ηλικιακά είναι γύρω στα 20. Ενώ λοιπόν ήξερα πως αυτή η μορφή σχέσης μπορεί να είναι αρκετά κοινή σε άλλες χώρες, δεν μπορούσα να διανοηθώ πως θα ήταν σχετικά διαδεδομένη στην χώρα μας. Όχι μόνο εξαιτίας του συντηρητισμού –τα είδαμε άλλωστε και στο Tinder-, αλλά κυρίως λόγω μεγεθών. Γιατί θεωρητικά ο sugar daddy δεν πληρώνει απλά ένα ωραίο δείπνο και ένα συμπαθητικό ξενοδοχείο, αλλά βοηθάει ενεργά το sugar girl του με μετρητά, ακριβά δώρα ή ακόμα και ταξίδια. Μπορεί λοιπόν να σταθεί αυτή η «αγορά» στην χώρα μας, ιδίως σε περιόδους οικονομικής ύφεσης, ή μήπως τελικά η κρίση δημιουργεί περισσότερα sugar girls;

Για να το διαπιστώσω γράφτηκα σε μια πλατφόρμα, στην οποία άντρες και γυναίκες μπορούν να βρουν το daddy ή το girl που ψάχνουν. Στο δίπολο ‘ωραίες γυναίκες – άντρες με λεφτά’ βασίζεται και ολόκληρη η φιλοσοφία του συγκεκριμένου site -το οποίο από εδώ και πέρα θα το αναφέρω με την κωδική ονομασία Lolita-, καθώς στην παρουσίαση του προς τα επίδοξα sugar girls αναφέρει κατά λέξη: “Έκανες σχέσεις με ωραία αγόρια, αλλά τίποτα. Τους πλήρωνες και το καφέ. Βλέπεις την φίλη σου που είναι και πιο άσχημη από εσένα, με τη νέα σχέση που έκανε περνάει τέλεια. Και εσύ; Θέλεις, αλλά πού να βρεις έναν πλούσιο άντρα;”.

Αντίστοιχα, το μήνυμα προς τους άντρες, μεταξύ άλλων, έλεγε πως στο Lolita δεν θα βρεις ‘ψωνισμένες, άσχημες και στερημένες, που θέλουν και τον πρίγκηπα’. 18.462 στερεότυπα χώρεσαν σε λιγότερες από 10 λέξεις. Το λες και επιτυχία

Όπως η ίδια η πλατφόρμα διαφημίζει ‘Το Lolita είναι αναπαράσταση πραγματικής ζωής. Έχει κοινωνικές τάξεις που οι άντρες πρέπει να ανέβουν’. Βραχυκύκλωσες; Θα σου εξηγήσω ευθύς αμέσως πώς λειτουργεί: Στο σύμπαν του Lolita υπάρχει ένα εικονικό νόμισμα. Ας το ονομάσουμε LOLIES (σ.σ. τα ποσά και τα στοιχεία που αναφέρω παρακάτω είναι όλα ακριβή, έχω αλλάξει μόνο την ονομασία του νομίσματος) . Έχοντας αντρικό προφίλ και για να μπορείς να συνομιλήσεις με τις γυναίκες πρέπει να πληρώσεις σε κανονικότατα euro ώστε να προμηθευτείς LOLIES. Υπάρχουν 4 πακέτα από τα οποία μπορείς να επιλέξεις. Το πιο οικονομικό κοστίζει 15ευρώ για 400 LOLIES (σε αυτό το πακέτο 1 LOLY ισούται με 0.037euro) και το πιο ακρινό είναι των 399 ευρώ για 25.000 LOLIES (εδώ 1 LOLY ισούται με 0.016euro).

Τώρα μπορείς να επικοινωνήσεις με τα sugar girls μέσω μηνυμάτων. Η χρέωση γίνεται ανάλογα με τους πόσους χαρακτήρες έχει το μήνυμά σου. Πιο συγκεκριμένα, τα μηνύματα με έως και 30 χαρακτήρες κοστίζουν 13 LOLIES

Οι γυναίκες όχι μόνο δεν πληρώνουν για να στείλουν μηνύματα, αλλά και τα LOLIES που ξοδεύουν οι άντρες στις συνομιλίες τους πιστώνονται στον δικό τους λογαριασμό. Δηλαδή για το μήνυμα. Αν μάλιστα πιστοποιήσουν το προφίλ τους τότε έχουν την δυνατότητα να εξαργυρώσουν τα LOLIES σε δωροκάρτες που μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν σε καταστήματα κυρίως με καλλυντικά, ένδυση ή περιποίηση –δεν έμαθα ποτέ σε ποια μαγαζιά μπορεί να γίνει η εξαργύρωση.

Για να πιστοποιήσουν οι γυναίκες το προφίλ τους μπορούν να ανεβάσουν κάποιο επίσημο έγγραφο με φωτογραφία (διαβατήριο, ταυτότητα, δίπλωμα οδήγησης, φοιτητικό πάσο) ή να βγάλουν μερικές φωτογραφίες κρατώντας ένα κείμενο με μια λέξη κλειδί που τους δίνει η πλατφόρμα (κάτι τέτοιο δεν κάνουν και οι απαγωγείς για να πιστοποιήσουν στους συγγενείς πως τα θύματά τους είναι ζωντανά;) ή να κάνουν video chat με έναν εκπρόσωπό. Η ίδια η πλατφόρμα προτρέπει τις γυναίκες που ‘δεν είναι πραγματικές’ (sic) να μην ασχοληθούν με το Lolita γιατί ‘απλά θα χάσουν τον χρόνο τους’. Οπότε κατά κάποιο τρόπο, αν είμαστε καλοπροαίρετοι, θα μπορούσαμε να πούμε πως υπάρχει ένα πλαίσιο. Τι συμβαίνει μέσα σε αυτό το πλαίσιο; Αν θέλουμε να είμαστε εκτός από καλοπροαίρετοι και επιεικείς θα πούμε πως το τι ορίζει κανείς ως πλούτο και τι ως ομορφιά είναι ως ένα σημείο υποκειμενικό.

Εδώ οι καλοί sugar daddies

Το να κάνεις λογαριασμό στο Lolita είναι εξαιρετικά απλό. Συμπληρώνεις ένα δήθεν ερωτηματολόγιο για το τι είδους άντρες ή γυναίκες σου αρέσουν, δηλώνεις mail, nickname και password και έτοιμος. Δεν σου έρχεται καν επιβεβαίωση στο mail. Έτσι και εγώ έκανα λογαριασμό ως anikaki*, ετών 21. Αμέσως μου ήρθε μήνυμα από την (ας την πούμε) Lola, που μου συστήθηκε ως η προσωπική μου βοηθός. Στην αρχή μου εξηγούσε πώς δουλεύει η πλατφόρμα και το αναλυτικό της μήνυμα κατέληγε ως εξής:

Αφού ξεπέρασα το σοκ της αμεσότητας ανέβασα μια ψεύτικη φωτογραφία, με μια κοπέλα με τζιν και μακρυμάνικη μπλούζα, που στέκεται προφίλ, ενώ φοράει και γυαλιά ηλίου. Στόχευσα δηλαδή στην αληθοφάνεια και άρχισα να εξερευνώ τους πιθανούς συνομιλητές / sugar daddies.

Ήταν νωρίς το μεσημέρι και δεν έβλεπα πολλούς χρήστες online. Όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις αρχικά ήμουν πολύ διστακτική. Η πλατφόρμα σου δίνει τη δυνατότητα να στείλεις, εχμ, ‘φιλάκια’ αντί για γραπτό μήνυμα, ενώ έχει και έτοιμα μηνύματα όπως το “Γεια σου, θέλεις να γνωρίσεις μια όμορφη, νέα κοπέλα;”.

Περιορίστηκα σε ένα σκέτο “γεια σου”, ενώ έστειλα και αρκετά ‘φιλάκια’ και περίμενα.

Περίμενα.

Περίμενα.

Περίμενα.

Αυτό που δεν είχα καταλάβει ήταν πως πολλοί από τους online χρήστες ήταν περαστικοί. Αυτό στην ουσία σήμαινε πως δεν είχαν αγοράσει LOLIES οπότε ήταν -όπως κομψά θα το έθετε η Lola- άφραγκοι. Αργότερα θα τους αναγνώριζα αμέσως, δεν ήταν δύσκολο: κάτω από το όνομά τους βλέπεις την κοινωνική τους τάξη. Ανάλογα με το πόσα LOLIES διαθέτεις ανήκεις και στην αντίστοιχη κοινωνική τάξη. Οι άντρες ξεκινάνε από εργάτες (ο πάτος της πυραμίδας) και μπορούν να γίνουν μέχρι και βασιλιάδες). Τα new entries που δεν είχαν σκοπό να επενδύσουν ανήκαν στο κατώτερο στρώμα των ‘εργατών’, χωρίς καθόλου coins. Οπότε έβλεπαν μεν το μήνυμά μου, αλλά δεν μπορούσαν / ήθελαν να απαντήσουν.

Κάπου εκεί εμφανίστηκε ένας κύριος (έτσι δηλαδή θα τον αποκαλούσα στην πραγματική ζωή κρίνοντας από τις φωτογραφίες του που απεικόνιζαν έναν χαμογελαστό 50άρη με υπόπτως μαύρα μαλλιά, σακάκι και γραβάτα) που μου πιάνει την κουβέντα. Αυτοσχεδιάζω λέγοντας πως είμαι φοιτήτρια -αυτή η ιδιότητα με συνόδευσε σε όλη την περιπλάνησή των επόμενων εβδομάδων. Ο ίδιος μου είπε πως είναι παντρεμένος και στη συνέχεια πιάσαμε χαλαρή κουβέντα για το τένις -δεν υπάρχει κάποιο υπονοούμενο εδώ, κυριολεκτώ: αναλύσαμε όλες τις κατηγορίες γηπέδων, καθώς και συγκεκριμένα γήπεδα στα οποία είχαμε παίξει. Στο τέλος μου είπε πως επειδή δεν ξέρει πότε θα ξαναμπεί στην πλατφόρμα, αν θέλω να του δώσω viber, mail ή ό,τι άλλο θέλω. Αρνήθηκα ευγενικά και συνέχισα να στέλνω “γεια σου!” και ‘φιλάκια’, πλέον χωρίς δισταγμό. Στο μεταξύ είχα μια ενδιαφέρουσα συνομιλία και με την φιλενάδα μου, την Lola:

Όπως μου εξήγησε στη συνέχεια αυτές οι βαθμολογίες είναι που θα με βοηθούσαν να ανέβω κοινωνική τάξη. Φυσικά δεν μετράνε όλες οι βαθμολογίες το ίδιο: λιγότερο μετρούσε του εργάτη και περισσότερο του βασιλιά. Τις γυναίκες του πάτου της πυραμίδας δεν τις αποκαλούσαν ‘εργάτριες’, αλλά ‘κανονικές’. Αν ανέβαινα διαβάθμιση θα γινόμουν ‘αστέρι’. Άρχισα λοιπόν μέσω του φίλτρου αναζήτησης να ψάχνω τους βασιλιάδες. Δεν μου απάντησε ποτέ κανείς. Ωστόσο στα χαμηλότερα εργατικά και ζορισμένα από τον καπιταλισμό κοινωνικά στρώματα κάτι είχε αρχίσει να κινείται.

Άρχισα να καθιερώνω στάνταρ απαντήσεις σε στάνταρ ερωτήσεις -όσο το δυνατόν πιο αόριστες. Στο “τι ψάχνεις εδώ” απαντούσα “συγκινήσεις”. Γρήγορα ανακάλυψα πως πολλοί ήταν αυτοί που ήθελαν απλά κουβέντα ή ακόμα και έλεγαν πως ψάχνουν να γνωρίσουν κάποια κοπέλα να περάσουν καλά και ο,τι προκύψει. Αυτούς τους ρώτησα γιατί δεν είναι στο Tinder -που είναι και δωρεάν. Δεν πήρα κάποια σαφή απάντησα. Όσοι ανήκαν σε αυτήν την κατηγορία δήλωναν ηλικιακά γύρω στα 30 και 2-3 μέρες αργότερα μου ξαναέστειλαν μήνυμα, πάλι στο ίδιο χαλαρό μοτίβο.

Γρήγορα η περιέργεια μου επεκτάθηκε και στην αντίπερα όχθη, οπότε δημιούργησα έναν αντρικό λογαριασμό. Εδώ δεν χρειάστηκε να βρω φωτογραφία, οι περισσότεροι άντρες ήταν με avatar που το όριζε η πλατφόρμα. Για τις γυναίκες φυσικά δεν θα είχε νόημα, όλες είχαν έστω και μια φωτογραφία και κοιτάζοντας τες κατάλαβα πως έπρεπε να αλλάξω την δικιά μου με το τζιν και τα γυαλιά ηλίου, γιατί ναι μεν μπορεί να ήταν αληθοφανής, δεν ήταν όμως καθόλου ανταγωνιστική. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως αρκετές δεν είχαν περιοριστεί σε μία λήψη, αλλά είχαν διάφορες και διαφορετικές, ενισχύοντας την πεποίθηση πως αντιστοιχούν σε πραγματικούς λογαριασμούς.

Εντάξει, πολύ υαλουρονικό στα χείλη, πολλά φίλτρα, σίγουρα κάποιες μη αληθινές φωτογραφίες, μια wannabe Kim Kardashian, σε γενικές γραμμές όμως έβλεπες κοπέλες της διπλανής πόρτας και άλλες πιο εντυπωσιακές

Φυσικά δεν είχα πρόσβαση να τις δω όλες, καθώς πολλές έχουν τη σήμανση “κρύβομαι από το αγόρι μου”. Τι σημαίνει αυτό; Σύμφωνα με τη Lola, αν έχεις αγόρι προφανώς είναι στην ηλικία σου και άφραγκος. Εσύ όμως θέλεις και τον daddy, χωρίς όμως να χωρίσεις. Ο daddy προφανώς και έχει τα χρήματα να είναι σε πιο υψηλή κοινωνική τάξη. Οπότε εσύ κάνεις έναν λογαριασμό και λες πως οι φωτογραφίες σου είναι ορατές μόνο από ένα level και πάνω και έτσι υποτίθεται είσαι ασφαλής.

Εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως η γραμμή της πλατφόρμας είναι κοινή και διπλή: προτρέπει τις γυναίκες να επιδιώκουν επικοινωνία με τα ανώτερα στρώματα, ώστε οι άντρες να έχουν κίνητρο να πληρώσουν. Φυσικά υπήρχαν και αυτοί που αντιστέκονταν στις σειρήνες της πληρωμής:

Επίσης ήταν πολλοί αυτοί που δεν είχαν ακόμα πολυκαταλάβει τι σημαίνει η σχέση sugar girl -sugar daddy, (το οποίο ήταν αν μη τι άλλο εντυπωσιακό, καθώς για να μπεις στην πλατφόρμα έχεις συναντήσει τουλάχιστον 58.692 μηνύματα που εξηγούσαν ιδιαίτερα γλαφυρά περί τίνος πρόκειται) ή έλεγαν πως μπήκαν από περιέργεια –εικάζω πως με το «περιέργεια» εννοούσαν τις (ημί)γυμνες φωτογραφίες που στέλνουν οι κοπέλες για να κερδίσουν επιπλέον LOLIES, καθώς για κάθε φωτογραφία που στέλνει ή λαμβάνει ο άντρας χρεώνεται 150 LOLIES.

Ξεχωριστή μνεία αξίζει ένας κορυφαίος τύπος που όταν τον ρώτησα τι ψάχνει μου απάντησε “φλερτάρω όμορφη και ευγενική μου έκπληξη. Το πεθύμησα”. Εγώ όμως έψαχνα να βρω τους πραγματικούς sugar daddies.

Ανέβασα 3 νέες fake φωτογραφίες, σαφώς πιο εντυπωσιακές και αποκαλυπτικές, εκ των οποίων τη μια μπορούσαν να την δουν από ένα level και πάνω. Άλλωστε το μήνυμα της πλατφόρμας στο πάνω μέρος της οθόνης ήταν σαφές “Πρόβαλε τον εαυτό σου σωστά για να σε θέλουν οι καλύτεροι άντρες”. Φαντάζομαι πως ένας λίγο πιο ψαγμένος χρήστης θα μπορούσε να καταλάβει πως δεν έβλεπε την ίδια κοπέλα και στις 3 φωτογραφίες, η αλήθεια όμως είναι πως κανείς δεν μου το επισήμανε.

Το δεύτερο βήμα μου ήταν να αρχίσω να στοχεύω τα μηνύματά μου στην ηλικιακή ομάδα των 40 και άνω. Τώρα όταν με ρωτούσαν τι ψάχνω δεν απαντούσα ‘συγκινήσεις’, αλλά πως ψάχνω έναν έμπειρο άντρα

Βέβαια ακόμα ήμουν άμαθη και δεν καταλάβαινα τι εννοούσαν με το “τι δωράκι θέλεις;” -αν στην πορεία κατάλαβα σωστά προφανώς ρωτούσαν πόσα χρήματα ήθελα. Εγώ όμως αρχικά απαντούσα κάτι τύπου “δεν ξέρω το αφήνω σε σένα”, που άλλους τους ενθουσίαζε, άλλους όμως τους ξενέρωνε -γιατί προφανώς έδειχνα πως δεν ξέρω πώς παίζεται το παιχνίδι.

Εδώ πολύ διαφωτιστικός ήταν ένας νεαρός και επίδοξος daddy, 36 ετών, που αφού μου επεσήμανε αρκετές φορές πόσο πετυχημένος είναι, μου εξήγησε πως δεν έχει χρόνο να μου αγοράζει δωράκια και πως όταν βρισκόμαστε θα είναι βράδυ και δεν θα μπορούμε να πηγαίνουμε βόλτα στα μαγαζιά, οπότε στην πρώτη μας συνάντηση θα μου δώσει 200 να αγοράσω ό,τι θέλω.

Ο πιο έμπειρος που συνάντησα νομίζω πως ήταν ένας 53άρης που εξ αρχής μου δήλωσε πως ψάχνει ένα sugar girl να το κακομαθαίνει. Η πρότασή του ήταν να βρισκόμαστε “για παρέα και σεξ” μια φορά την εβδομάδα, σε ένα συγκεκριμένο πασίγνωστο ξενοδοχείο της πόλης. Ο ίδιος πρόσφερε ή 1000 ευρώ ή 300 ευρώ κάθε φορά που θα βρισκόμασταν. Μου είπε πως είχε και στο παρελθόν αντίστοιχη σχέση και πως η εμπειρία του ήταν πολύ καλή και πως αυτό που ψάχνει είναι μια κοπέλα με στιλ, ευγενική, που να ξέρει να συζητάει “και φυσικά να κάνει καλό σεξ”. Μετά μου ζήτησε να του στείλω και άλλες φωτογραφίες μου οπότε κάπου εκεί η συνομιλία μας έληξε.

Λίγο ανορθόδοξα ξεκίνησε η επικοινωνία μου με έναν 51άρη από τον Βόλο:

Δεν πτοήθηκε και είπε πως ναι, εντάξει, ας βρεθούμε για δείπνο το βράδυ, αλλά μετά συνειδητοποίησε πως δεν είμαι στον Βόλο. Για να γνωριστούμε καλύτερα και να τον εμπιστευτώ μου είπε πως θα μου στείλει σε courier της περιοχής που μένω ένα δωράκι, να πάω να το παραλάβω με τον κωδικό που θα μου δώσει -χωρίς να του δώσω όνομα ή λοιπά στοιχεία. Δεν απάντησα, εξαφανίστηκα και τις υπόλοιπες ημέρες μου έστελνε stickers -τα stickers ήταν δωρεάν, οπότε υποψιάζομαι πως είχε ξεμείνει ή δεν ήθελε να ξοδέψει LOLIES για μένα, την αχάριστη που αγνόησα τις ευγενικές προσφορές μεσημεριανού δείπνου και παραλαβής άγνωστου αντικειμένου από άγνωστο αποστολέα.

Υπήρχαν και άλλοι που μάλλον είχαν αρχίσει να κουράζονται από την πολλή συζήτηση, όπως ο φίλος που στα ‘φιλάκια’ μου απάντησε κοφτά “αν είναι να μου στείλεις καμία πονηρή φωτό και είσαι διαθέσιμη για ραντεβού να το συζητήσουμε” και δεν ασχολήθηκε περισσότερο με μένα και τον δισταγμό μου. Αναρωτήθηκα από πότε έχω να ακούσω την έκφραση ‘πονηρή φωτογραφία’ και συνέχισα την αναζήτηση.

Ένας άλλος μου ξεκαθάρισε πως θα ήθελε να βρισκόμαστε 2-3 φορές την εβδομάδα, ενώ υπήρξε και ένας 47άρης που μου συστήθηκε ως γιατρός, παντρεμένος, που έχει τη δυνατότητα να με “κακομάθει”. Όπως μου είμαι ήθελε να βρισκόμαστε όποτε μπορούμε “και να έχουμε επαφές” καθώς και το ότι μπορεί να μου δώσει ο,τι θέλω, “πες μου και θα το έχεις, είσαι πανέμορφη”. Όταν φτάσαμε στο δια ταύτα, στην ερώτησή μου τι θα μπορούσε να μου προσφέρει μου είπε 250ευρώ σε “κάθε μας συνεύρεση”.

Ζαχαρωτά από αγνώστους

Φαντάζομαι πως το προφανές και εύλογο ερώτημα είναι το αν μια sugar σχέση δεν είναι κάτι παραπάνω από πληρωμένο σεξ με ένα πασπάλισμα ζάχαρης. Αν αποδομήσουμε το περιτύλιγμα η απάντηση μοιάζει ως μονόδρομος να μας οδηγεί στο ‘ναι’, αλλά το να εστιάσουμε εκεί τη συζήτηση είναι σαν να περιοριζόμαστε στην επιφάνεια. Η επαφή δύο ενήλικων ανθρώπων από τη στιγμή που πραγματοποιείται με δική τους επιθυμία και ξεκάθαρη συναίνεση μπορεί να γίνει με όποιους όρους και συνθήκες οι ίδιοι επιθυμούν, -αυτό είναι τόσο αδιαπραγμάτευτο όσο το ότι τα σώματά μας μας ανήκουν.

Το να προσποιηθούμε όμως πως δεν βλέπουμε κάποιο πρόβλημα θα ήταν αν μη τι άλλο υποκριτικό. Και αυτό το πρόβλημα έχει να κάνει με τους ρόλους που διαιωνίζει αυτή η συνθήκη, όπως και κάθε συνθήκη που υπαγορεύει το ότι η γυναίκα οφείλει να είναι καλομαθημένη / περιποιημένη / άβουλη / όμορφη ή έτοιμη να σωθεί από τον έμπειρο / πλούσιο / ώριμο / πολυγαμικό και δυνατό άντρα.

Αν το καλοσκεφτούμε οι συμβουλές της πλατφόρμας ως προς τα sugar girls δεν διαφέρουν και πολύ από τις κατευθύνσεις που πολλά κορίτσια λαμβάνουν ακόμα από τα σπίτια τους: Πάντα να είσαι περιποιημένη και ποτέ να μην εμφανίζεσαι απεριποίητη μπροστά του, να τον αφήνεις ελεύθερο -γιατί είναι στη φύση του και δεν θέλει να νιώθει περιορισμένος, μην δείχνεις πως ζηλεύεις πολύ γιατί μπορεί να τον χάσεις, να δείχνεις πόσο τον εκτιμάς, να νιώθει ότι τον προσέχεις “πρέπει να το κάνεις με τέτοιο τρόπο που να το νιώθει και αυτός… γυναίκα είσαι μπορείς να το κάνεις”. Και φυσικά να δέχεσαι ότι είναι πιο δυνατός. Πιο συγκεκριμένα:

Να δέχεσαι ότι είναι πιο δυνατός. Από τη φύση είναι έτσι. Αν καταλάβει ότι το δέχεσαι, νιώθει πιο δυνατός και προσφέρει περισσότερα

Να δέχεσαι ότι είναι πιο δυνατός. Κοινώς, δεν είστε ίσοι. Αυτός πληρώνει. Όποιος πληρώνει αγοράζει. Τι αγοράζει; Εσένα στην πιο κουκλίστικη εκδοχή σου.

Στον αντίποδα οι οδηγίες προς τους άντρες είναι οι εξής: Οι γυναίκες θέλουν δώρα, να είσαι ευαίσθητος και τρυφερός, να της μιλάς όμορφα, να δίνεις λύσεις στα προβλήματά της, να την κάνεις να νιώθει πριγκίπισσα, να της λες πόσο όμορφη είναι (εδώ συμπληρώνει και “πως ξεχωρίζει από τις φίλες της”, γιατί μην ξεχνάμε, σύμφωνα με το αντρικό αφήγημα οι γυναίκες είναι και ανταγωνιστικές και τσακώνονται για το ποια είναι η πιο όμορφη), να προσέχεις τον εαυτό σου και να έχεις μαζί σου την κολώνια σου (!), να είσαι αποφασιστικός και ποτέ μην συζητάς με την γυναίκα που θα πάτε για δείπνο “εσύ αποφασίζεις και πάντα επιλέγεις το καλύτερο για εσάς” και φυσικά πάντα πληρώνεις. Και ενώ στη φύση του άντρα είναι να είναι ελεύθερος πιο δυνατός, “από τη φύση της η όμορφη γυναίκα θέλει να καλοπερνά”.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν έχει να κάνει ούτε με το πληρωμένο σεξ, ούτε με την κατασκευασμένη σχέση, το πρόβλημα για μένα σε πρώτο επίπεδο είναι το τι υπαγορεύει και συμβολίζει αυτή η σύμβαση και σε ένα δεύτερο το γιατί να εξακολουθεί να προβάλλεται στην κοινωνία ως θέσφατο –έτσι είναι το κάθε φύλο, αυτή είναι η φύση τους, αυτό θέλουν ο ένας από τον άλλον.

Θα μου πεις, δεν ισχύει; Όχι, δεν ισχύει. Όπως δεν είναι “στη φύση της όμορφης γυναίκας να καλοπερνάει”, και όπως δεν είναι “στη φύση του άντρα το να μην θέλει να νιώθει περιορισμένος”, όλα αυτά είναι κοινωνικές συμβάσεις με τις οποίες μεγαλώσαμε και έχουμε μάθει να υπηρετούμε. Για αρχή δεν ξέρω κανέναν άνθρωπο, όμορφο ή άσχημο, άντρα ή γυναίκα που να θέλει να νιώθει περιορισμένος και να κακοπερνάει. Αν δούμε τη μεγάλη εικόνα το να συντηρούμε αυτό το καλούπι ξεφεύγει από ένα απλό παιχνίδι ρόλων ή από μια ιδιωτική συμφωνία.

Στη θέση του λοιπόν οφείλουμε να φτιάξουμε ένα καλούπι που καμία γυναίκα δεν θα μετράει την αξία ή την ομορφιά της βάσει του πόσα ξοδεύει για αυτήν ένας άντρας και που φράσεις «αν τον κάνεις να νιώθει πιο δυνατός θα ξοδεύει για σένα περισσότερα» θα μας είναι από δυσνόητες έως αστείες. Και σε αυτό το καλούπι, σε αυτές τις καθημερινές μάχες που δίνουμε είτε για να αλλάξουμε νομοθεσίες, είτε για να νιώθουμε απλά ασφαλείς όταν γυρνάμε σπίτι μας δεν υπάρχουν ούτε δωροκάρτες σε καταστήματα, ούτε συναντήσεις των 250 ευρώ σε ξενοδοχεία, ούτε γεύματα στα οποία εμείς οι ίδιες δεν έχουμε λόγο.

Είναι όμως αυτή αποκλειστικά μια γυναικεία μάχη; Είναι πράγματι τόσο σημαντικό για έναν άντρα να νιώθει πως είναι ο πιο δυνατός –ναι, αν θες μπορείς να με σπάσεις στο ξύλο πριν προλάβω να πω κιχ, σου προκαλεί αυτή η βεβαιότητα μια κάποια ικανοποίηση; Αν ναι, μήπως να το ψάξεις;

Αν στην πλατφόρμα συναντούσα αποκλειστικά άντρες των 50 και άνω θα έλεγα πως με το να νιώθει πιο έμπειρος, πιο πλούσιος, πιο ανεξάρτητος είναι σαν να αγοράζει έναν ταλαιπωρημένο μανδύα που προσπαθεί να κρύψει την φοβία του ‘γερνάω’. Και για να είμαι ειλικρινής θα μπορούσα ως ένα σημείο να το(ν) καταλάβω. Το να βλέπω όμως 30άρηδες να πληρώνουν και να θέλουν να νιώσουν την εξουσία του daddy, ε, τότε ο μανδύας για μένα παίρνει μορφή τεράστιας σημαίας που φωνάζει είτε ‘προβληματική μοναξιά’ είτε ‘ανασφάλεια’.

Το τελευταίο διάστημα γίνονται πολλές συζητήσεις για τα ζητήματα των φύλων και αυτές οι συζητήσεις έχουν ακριβώς αυτόν τον σκοπό: να σηκώσουν μανδύες ποτισμένους με δάκρυα, που έκρυβαν από μικρά μυστικά έως και εγκλήματα, αλλά και να ξηλώσουν τις σημαίες που συμβολίζουν στερεότυπα αιώνων και δυστυχία μεγατόνων. Και αυτό που θα μείνει, όταν όλο αυτό το περιττό και βρώμικο ύφασμα πεταχτεί εκεί που ανήκει, -στην πιο αηδιαστική και μεγάλη χωματερή του σύμπαντος-, αυτό λοιπόν που θα μείνει μπορεί να μην έχει ούτε έναν κόκκο ζάχαρης, θα έχει όμως την γεύση του ωραιότερου δείπνου που θα φας ποτέ στη ζωή σου. Μην βιαστείς να πεις πως είναι αέρας κοπανιστός, αντιθέτως: θα είναι το πιο καθαρό και αμόλυντο οξυγόνο που θα αναπνεύσουμε ποτέ.

[Ο λογαριασμός σε μένα].

*Το nickname έχει αλλαχθεί για λόγους ασφαλείας.

(Κεντρική φωτογραφία: 123RF)