Λόγω Τιμής, η προφορική ιστορία

Κάπως έτσι έγινε και με τους ανθρώπους που πριν από 22 χρόνια έφεραν στις ζωές μας το ‘Λόγω Τιμής’. Το συγγραφικό ταλέντο της Μιρέλλας Παπαοικονόμου δημιούργησε στο χαρτί μια παρέα παιδιών που στην πραγματικότητα θα μπορούσε να είναι η παρέα καθενός από εμάς και οι περιπέτειές της πέρασαν μέσα από την οθόνη στα σπίτια και τις καρδιές μας. Δεθήκαμε με τον ‘ψηλό’, τον ‘Τσίου’, τον φαντάρο, την Ηρώ και τα υπόλοιπα παιδιά, αγαπήσαμε τις ιστορίες τους και είδαμε σε αυτές τους εαυτούς μας, μέσα από την αισθητική και την κάπως επιτηδευμένη μελαγχολία της δεκαετίας του ‘90.

Ήταν αυτή η αλήθεια, αυτή η ειλικρίνεια που έκανε το ‘Λόγω Τιμής’ διαχρονικό και καταφέρνει να κρατάει τους τηλεθεατές μπροστά στις οθόνες τους ακόμα και σήμερα. Κάθε βράδυ στις 23.30, οι φανατικοί του ‘Λόγω Τιμής’ είναι και πάλι εκεί, συντονισμένοι στο MEGA, λες και έχουμε ξανά 1996.

Για κάποιους μπορεί να είναι μια νοσταλγική επιστροφή στο παρελθόν, για άλλους ίσως μια πρώτη ευκαιρία να γνωρίσουν τους 7 φίλους από την Πάτρα. Για εμάς πάντως ήταν η ιδανική αφορμή για να επικοινωνήσουμε με τους βασικούς συντελεστές και να τους ζητήσουμε να επιστρέψουν για λίγο σε εκείνα τα χρόνια, ενώ ήδη σχεδιάζουν την μεγάλη επιστροφή της σειράς, 22 χρόνια μετά, σε μια Ελλάδα και μια τηλεόραση πολύ διαφορετική.

Κι αν άλλαξαν οι φίλοι μας λιγάκι, αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας που λέει κι ο στίχος του Μιχάλη Γκανά, στο κομμάτι του Γεράσιμου Ανδρεάτου που έντυσε υπέροχα τη σειρά. Το σημαντικό είναι ότι είμαστε ακόμα εδώ.

Πριν το ‘Λόγω Τιμής’

Βλέποντας το ‘Λόγω Τιμής’, μπορείς να νιώσεις την οικειότητα ανάμεσα στους πρωταγωνιστές. Κάτι που αποτελεί σεναριακή κατάκτηση της Μιρέλλας Παπαοικονόμου αλλά και μοιραία εξέλιξη, αφού οι περισσότεροι ηθοποιοί γνωρίζονταν ήδη μεταξύ τους.

Χριστίνα Αλεξανιάν: “Με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, τον Άλκη Κούρκουλο και τη Βίκυ Βολιώτη ήμασταν μαζί στην σχολή του Εθνικού Θεάτρου, οπότε υπήρχε μια οικειότητα. Τον Γιώργο Πυρπασόπουλο, την Αγγελική Δημητρακοπούλου και τον Δημήτρη Αλεξανδρή τους ήξερα λίγο, ήρθαμε όμως γρήγορα κοντά. Με τη Μιρέλλα Παπαοικονόμου ήμασταν ήδη φίλες, η πρώτη μας γνωριμία έγινε στην ‘Αναστασία’”

Βίκυ Βολιώτη: “Με την μόνη που δεν γνωριζόμουν ήταν με την Αγγελική, με όλους τους υπόλοιπους είτε ήμασταν μαζί στη σχολή, είτε είχαμε παίξει μαζί. Συνδεόμασταν με φιλία από προηγούμενα χρόνια”.

Αγγελική Δημητρακοπούλου: “Παίζαμε μαζί με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη στο θέατρο. Ήρθε η Μιρέλλα στην παράσταση για να δει τον Κωνσταντίνο όταν ακόμα έψαχνε τους ρόλους και κάπως έτσι με βρήκε”.

Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: “Υπήρχε μια οικειότητα ανάμεσα σε όλους μας από την αρχή. Ήμασταν όλοι πολύ κοντά, πραγματικά μια παρέα, με την ευρεία έννοια”.

Άλκης Κούρκουλος: “Την Μιρέλλα την είχα ταλαιπωρήσει πολύ στην ‘Αναστασία’. Με το που διάβασα τα σενάρια του ‘Λόγω Τιμής’ μου άρεσε, την πήρα αμέσως τηλέφωνο και της είπα ότι θέλω να το κάνω”.

Μιρέλλα Παπαοικονόμου: “Όταν ξεκίνησα να γράφω το ‘Λόγω Τιμής’ τα δύο μου αγόρια ήταν περίπου στην ηλικία των πρωταγωνιστών. Στο σπίτι μου καθημερινά είχα τους φίλους και τις φίλες τους και παρακολουθούσα τις ιστορίες τους, τα καλαμπούρια τους, τους έρωτές τους και προπάντων τον τρόπο που επικοινωνούσαν και το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούσαν όπως και τα παρατσούκλια που έδιναν ο ένας στον άλλον. Έτσι μου ήταν πολύ εύκολο να δημιουργήσω τους δικούς μου ήρωες χωρίς φυσικά να αντιγράψω καμιά ιστορία δική τους. Ο συγκάτοικος του Άλκη στην σειρά άλλωστε, ο Πάνος (σ.σ. Γιώργος Κύρτσης), είναι ο γιος μου, νυν σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Του πρότεινα να παίξει, πέρασε από casting και πήρε τον ρόλο”.

Λάμπης Ζαρουτιάδης: “Δεν είχα σκοπό να κάνω σκηνοθεσία στην τηλεόραση και ζήτησα δύο μέρες από τη Μιρέλλα για να το σκεφτώ. Στο αρχικό σενάριο η παρέα ήταν από το Βόλο. Διάβασα τα δύο πρώτα επεισόδια, μου άρεσαν εννοείται πάρα πολύ και της είπα ότι συμφωνώ με τον όρο να γίνει στην Πάτρα αντί του Βόλου. Είναι η καταγωγή μου από εκεί, ήξερα την πόλη, ήθελα να συνδυάσω και το καρναβάλι που είναι πολύ φολκλόρ και να βρω έναν τρόπο να το εντάξω στη σειρά”.

Μιλώντας για τους ρόλους τους

Αν μη τι άλλο, η Μιρέλλα Παπαοικονόμου γνώριζε καλά πώς να παντρέψει τον κάθε ρόλο πάνω στον ηθοποιό που τον ενσάρκωνε, δημιουργώντας αληθοφανείς χαρακτήρες και σχέσεις που θα μπορούσαν να σταθούν, τόσο στο περιβάλλον της Ελλάδας της δεκαετίας του ‘90, όσο και σε αυτή του σήμερα. Πόσο μεγάλο ποσοστό του πραγματικού ηθοποιού κρυβόταν όμως μέσα στον κάθε χαρακτήρα;

Η Βίκυ Βολιώτη για την Ηρώ: “Σίγουρα κάποια πράγματα ήταν κοντινά σε μένα, σε αυτές τις ηλικίες οι αγωνίες είναι πάνω-κάτω οι ίδιες. Ο τρόπος με τον οποίο αντιδρούσε όμως ήταν πολύ διαφορετικός από τον δικό μου. Η Ηρώ είχε έναν απότομο, έναν άγαρμπο τρόπο απέναντι στα πράγματα”.

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης για τον Μιχάλη: “Θυμάμαι ότι ήταν το καλό παιδί της ιστορίας, που ήταν και ερωτευμένος με τη φίλη του, η οποία όμως τον έβλεπε μόνο φιλικά και ήθελε τον ψηλό. Φαντάζομαι ότι κάνοντας η Μιρέλλα μαζί με τον Λάμπη το κάστινγκ, κάποιες ομοιότητες τις είδαν, όπως υπήρχαν και σε κάθε ρόλο. Η διανομή ήταν πετυχημένη ως προς το χαρακτηριστικό του ‘καλόπαιδου’”.

Ο Δημήτρης Αλεξανδρής για τον Βασίλη: “Τη περίοδο που ξεκίνησε το ‘Λόγω Τιμής’ εγώ ήμουν όντως φαντάρος. Ήταν ο ρόλος γραμμένος έτσι βέβαια, έτυχε. Ο ρόλος του Βασίλη είχε πολύ λίγα δικά μου στοιχεία. Ήταν ένας άνθρωπος πολύ αυθόρμητος, ριψοκίνδυνος, ρισκάρισε τα πάντα, είχε ένα στοιχείο τυχοδιωκτισμού που εγώ δεν το έχω. Είχε βέβαια το αυτοκαταστροφικό, που αυτό μπορεί και να το έχω”.

Η Χριστίνα Αλεξανιάν για τη Μάνια: “Είχε πολλά δικά μου στοιχεία η Μάνια. Η Μιρέλλα γράφει έχοντας στο μυαλό της τους πρωταγωνιστές της, ήξερε το εκρηκτικό και το ευαίσθητο του χαρακτήρα μου”.

Η Αγγελική Δημητρακοπούλου για την Αθηνά: “Κάποιες πλευρές μου σίγουρα περιέχουν το ρόλο της Αθηνάς. Πλευρές τις οποίες εκείνη την περίοδο πιο πολύ τις δούλευα. Είναι ένα πρόσωπο πολύ οικείο, μπορώ να καταλάβω την ψυχή και τη διαδρομή της. Δεν είμαι αυτό, σίγουρα, όμως είναι εκεί”.

Ο Άλκης Κούρκουλος για τον Μάνο: “Κάποια δικά μου στοιχεία τα είχε, κάποια όχι, όλοι μπορούμε να βρούμε κάτι δικό μας στον ψηλό”.

Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος για τον Άρη: “Επειδή ήμουν κι εγώ πιτσιρικάς και σε μια τρέλα μέσα κι ο ρόλος τα είχε μέσα τα στοιχεία της πλάκας και του χαβαλέ, συναντήθηκε με την περίοδο που περνούσα κι εγώ”.

Η χαρά της ζωής

Πολύ γρήγορα, το ‘Λόγω Τιμής’ κατάφερε να πετύχει δύο μεγάλους θριάμβους. Αρχικά, αγαπήθηκε από τον κόσμο και μπήκε στη λίστα των πετυχημένων και διαχρονικών σειρών, σε μια πολύ ανταγωνιστική εποχή για την ελληνική τηλεόραση, ενώ την ίδια στιγμή έφερε όλους τους συντελεστές της κοντά, δημιουργώντας τη δική του οικογένεια, με δεσμούς που κρατάνε μέχρι και σήμερα.

Παπαοικονόμου: “Ομολογώ πως πίστευα πολύ σ αυτή τη σειρά από την πρώτη στιγμή. Μόλις το διάβασε οΤζώννυ Καλημέρης από το MEGA, του άρεσε πάρα πολύ και είπε αμέσως το ‘ναι’. Περάσαμε τόσο καλά στα γυρίσματα, υπήρχε τέτοια χημεία και τόσο καλό κλίμα που νομίζω πως αυτό φάνηκε στην τηλεόραση γιατί τα παιδιά το ζούσαν, δεν το έπαιζαν”.

Ζαρουτιάδης: “Δεν είχε ξεκινήσει να παίζεται ακόμα η σειρά και με έβριζαν στα πρωτοσέλιδα στην Πάτρα επειδή κλείναμε τους δρόμους για τα γυρίσματα. Μόλις άρχισε να παίζεται αλλάξαν άρδην, δεν πίστευαν ότι αυτή που βλέπουν είναι η πόλη τους”.

Μαρκουλάκης: “Δεν ξέραμε τι να περιμένουμε, ήμασταν πολύ νέοι τότε, αλλά όλο αυτό λειτούργησε πάρα πολύ. Η Μιρέλλα ξέρει να γράφει πάρα πολύ καλά χαρακτήρες κι ανθρώπινες σχέσεις, η μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου έμεινε στα στόματα και τα αυτιά του κόσμου. Στο καρναβάλι της Πάτρας, στα τελευταία γυρίσματα, μας υποδέχτηκαν σαν να είμαστε ροκ σταρς, μας είχαν πολύ μεγάλη αγάπη. Νομίζω ότι ήταν φυσικό όμως, δεν υπήρχε τίποτα αντίστοιχο ελληνικό, κατάφερνε να μιλάει για αξίες παντοτινές, να έχει μια ελληνικότητα κι ένα βάθος, να δίνει ένα στίγμα για την ελληνική κοινωνία συνολικά, με πολλή διαύγεια και καθαρότητα. Κι αυτός είναι κι ένας λόγος που λειτουργεί ακόμα και σήμερα”.

Δημητρακοπούλου: “Δεν περίμενα με τίποτα αυτή την επιτυχία. Η Μιρέλλα έχει αυτόν τον μαγικό τρόπο να πλησιάζει τα συναισθήματα του κόσμου. Δεν υπήρχε αυτή η συνηθισμένη απόσταση ανάμεσα στους ηθοποιούς και το δημιουργικό, το αισθανόμασταν σαν κάτι που κάναμε όλοι μαζί. Όλα τα παιδιά ήταν τόσο διαφορετικά μεταξύ τους αλλά είχαν αυτή τη σχέση σαν μια δεμένη παρέα, μπορούσες να ταυτιστείς μαζί τους. Επειδή είχε παίξει έναν τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή τους, ο κόσμος γυρνάει σε αυτό”.

Αλεξανδρής: “Περίμενα ότι θα γίνει επιτυχία από τα γυρίσματα, πίστευα ότι υπάρχει κάτι πρωτότυπο, για τα ελληνικά δεδομένα τουλάχιστον. Ένας τρόπος γραφής από τη Μιρέλλα και κινηματογράφησης από το Λάμπη κι ένας τρόπος υποκριτικής που δεν βλέπαμε σχεδόν καθόλου στην ελληνική τηλεόραση. Κι όπως έλεγε πολύ ωραία κι ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, δεν είναι μια σειρά για νέους αλλά μια σειρά από νέους, για όλες τις ηλικίες”.

Αλεξανιάν: “Είναι μια σειρά η οποία καθόρισε εκείνη τη γενιά, τους τωρινούς σαραντάρηδες, το κουβαλάνε όλοι. Ο στίχος ‘χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε’ καθόρισε όλα τα παιδιά που συμμετείχαμε και το βλέπανε. Είχε αλήθεια από την αρχή αυτή η σειρά, διαβάζοντάς την μπορούσες εύκολα να ταυτιστείς με τους ήρωες, όπως και το κοινό βλέποντάς την. Ήταν αληθινό, πολύ ωραία γραμμένο, με προβληματισμούς πραγματικούς που έχουν κάποια παιδιά που ξεκινάνε”.

Βολιώτη: “Θέλω να πιστεύω ότι αγαπήθηκε κυρίως επειδή ήταν μια καλή σειρά. Από εκεί και πέρα, το θέμα του συγκινούσε, τόσο εκείνα τα παιδιά τα οποία εκείνα τα χρόνια βρίσκονταν στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου και στα φοιτητικά τους χρόνια, όσο και τους γονείς τους, οι οποίοι τα είχαν ζήσει στο παρελθόν. Λειτουργούσε με έναν νοσταλγικό τρόπο για τους παλιότερους και μ’ έναν φοβερά ιντριγκαδόρικο τρόπο για τη ζωή που ζούσαν παράλληλα με τη σειρά οι νεότεροι”.

Δημητρακοπούλου: “Βλέποντάς το από απόσταση, σκέφτομαι ότι ήμασταν πολύ αθώοι, όσο πιο καθαρός και αθώος είσαι, τόσο πιο αληθινά πράγματα μεταφέρεις παίζοντας”.

Πυρπασόπουλος: “Ξεκινήσαμε με ένα ταξίδι στην Κεφαλλονιά, στο πρώτο επεισόδιο. Είναι πολύ ωραία εμπειρία να δουλεύεις εκτός της πόλης, συγκεντρώνεσαι περισσότερο σ’ αυτό που κάνεις, δένεσαι πολύ περισσότερο με τον κόσμο της παραγωγής, δέσαμε και μεταξύ μας πάρα πολύ καλά. Για μένα το θέμα της δουλειάς ερχόταν σε δεύτερη μοίρα, υπήρχε μια χαρά κι ένας ενθουσιασμός, το παιχνίδι μας”.

Κούρκουλος: “Aπό τις πρόβες κιόλας την αγαπήσαμε τη σειρά, είχαμε δέσει σαν παρέα απ’ την αρχή. Δεθήκαμε και με το συνεργείο, ήταν υπέροχοι άνθρωποι, ήταν μια πολύ ευχάριστη συγκυρία. Τα δίναμε όλα στη δουλειά, όλοι είχαμε ενθουσιασμό, με πρώτη τη Μιρέλλα, η οποία είχε ήδη κάνει δυο μεγάλες επιτυχίες”.

Ζαρουτιάδης: “Κι εγώ νέος ήμουν, ήταν η πρώτη μου δουλειά στην τηλεόραση. Είχα να διαχειριστώ μια δουλειά με πολύ μεγάλες απαιτήσεις, μια ακριβή παραγωγή και το προσωπικό μου άγχος. Ήταν ωραία όμως, γιατί στο τέλος της ημέρας δεν θέλαμε να τελειώσει το γύρισμα όσο κι αν είχαμε κουραστεί”.

Μαρκουλάκης: “Είχαμε έναν εξαιρετικό σκηνοθέτη και φίλο, ο οποίος μας καθοδηγούσε και έναν επίσης εξαιρετικό φωτογράφο, τον Λευτέρη Παυλόπουλο. Ο Λάμπης ήξερε να μας οδηγήσει, να μας χειραγωγήσει και να μας πειθαρχήσει ακριβώς όπως έπρεπε, παρά το γεγονός πως κάναμε γύρισμα για 11 μήνες. Με πολύωρα γυρίσματα, όμως όλα πέρασαν ανέφελα”.

Αλεξανιάν: “Όλη η δουλειά είχε ένα φως, τη χαρά της ζωής, την εφηβεία που κουβαλούσαμε ακόμα μέσα μας”.

Βολιώτη: “Έδινε ένα πάθος παραπάνω, με την έννοια ότι είχαμε την ορμή των αρχάριων”.

Παπαοικονόμου: “Οι πρωταγωνιστές δεν είναι απλά φίλοι μου. Τους νιώθω σαν παιδιά μου και τους αγαπώ πάρα πολύ. Βγαίνουμε τα βράδια, τηλεφωνιόμαστε, έρχονται σπίτι μου, τους φιλοξενώ τα καλοκαίρια στο σπίτι μου στα Κύθηρα”.

Ζαρουτιάδης: “Ταίριαξε η χημεία, όχι μόνο με τα 7 βασικά παιδιά, και με τους υπόλοιπους ηθοποιούς, το συνεργείο, όλοι. Δεν είναι τυχαίο ότι από εκεί και μετά οι συνεργάτες ήταν ίδιοι σε αρκετές δουλειές. Είναι και θέμα τύχης, η στιγμή, αυτό βγήκε προς τα έξω, μεταφράστηκε στην οθόνη η ενέργεια, τη ρουφάει ο φακός όσο μεταφυσικό κι αν ακούγεται”.

Βολιώτη: “Με κάποιους μείναμε πάρα πολύ φίλοι, με κάποιους όποτε βρισκόμαστε είναι σαν να μην έχει περάσει μέρα, μας συνδέει κάτι παραπάνω από μια επαγγελματική σχέση”.

Κούρκουλος: “Είμαστε μια παρέα που μας δένει κάτι. Η αφορμή μπορεί να ήταν το ‘Λόγω Τιμής’, αλλά δεθήκαμε πολύ”.

Αλεξανδρής: “Μας ταίριαξαν, η Μιρέλλα κι ο Λάμπης έφτιαξαν αυτή την παρέα που ίσως γινόμασταν αργότερα ο καθένας μόνος του, αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο”.

Αλεξανιάν: “Kάθε φορά που βρίσκω κάποιον από τη σειρά είναι πραγματικά σαν να βλέπω κάποιον από τα παιδικά μου χρόνια. Δεν μιλάμε τόσο για το ‘Λόγω Τιμής’ όταν βρισκόμαστε γιατί για εμάς, είναι ένα κομμάτι μας, είναι σαν μιλάς για τη μαμά σου όταν βγαίνεις έξω. Όταν κάτι είναι τόσο βαθιά μέσα σου, δεν το υπογραμμίζεις, ξέρεις ότι το κουβαλάς”.

Μαρκουλάκης: “Αυτά τα χρόνια είναι μέσα μας, μας συνδέουν με έναν τρόπο οριστικό και αμετάκλητο. Είναι πολύ συγκινητικό κι ωραίο να κάνεις πράγματα που μένουν στο χρόνο και τα γνωρίζουν κι οι επόμενες γενιές που δεν είχαν την ευκαιρία να τα δουν στην πρώτη προβολή. Κι είναι κι ένας τρόπος να μας μαθαίνουν οι νεότεροι ορισμένους από εμάς που απέχουμε πια από την τηλεόραση”.

Δημητρακοπούλου: “Έχω δύο κόρες οι οποίες είναι αρκετά μεγάλες πια, θέλουν να δουν τι έκανα, είναι τόσο έντονο στη μνήμη μου και τα συναισθήματα τα οποία έχω ζήσει. Ήδη στη σειρά αγαπούσα πολύ τον Δημήτρη Καμπερίδη, αργότερα έγινε και πεθερός μου. Δεν θα πω ‘α έχει Λόγω Τιμής’ να κάτσω να το δω πάντως, όλοι οι άνθρωποί μου όμως θα το δουν”.

Παπαοικονόμου: “Bλέπω ξανά τα επεισόδια τώρα στην επανάληψη, αναπολώ και συγκινούμαι”.

Αλεξανιάν: “Είναι κάποιες φορές που το κοιτάω με τρομερή γλύκα, σαν να βλέπω ένα βίντεο των παιδικών μου χρόνων”.

Οι στιγμές που δεν θα ξεχάσουν

Μία σεζόν, 32 επεισόδια, αρκετά χαστούκια και πολύχρωμα πουκάμισα, αμέτρητες δυνατές στιγμές και αξέχαστες σκηνές. Ζητήσαμε από τους συντελεστές του ‘Λόγω Τιμής΄να ξεχωρίσουν εκείνες τις στιγμές οι οποίες για τους δικούς τους λόγους, έχουν χαραχτεί για πάντα στη μνήμη τους.

Παπαοικονόμου: “Δεν θα ξεχάσω τα γυρίσματα στο καρναβάλι της Πάτρας. Τρελοκομείο. Είχαμε μπει στην παρέλαση χωρίς κανένα περιθώριο λάθους γιατί το καρναβάλι είχε ροή και δεν μπορούσαμε να επαναλάβουμε την σκηνή. Θυμάμαι τους Πατρινούς στουπί στο μεθύσι να ορμάνε πάνω στους μασκαρεμένους πρωταγωνιστές κι εμείς να προσπαθούμε να τους προστατέψουμε”.

Δημητρακοπούλου: “Στα πρώτα επεισόδια είχαμε μια σκηνή με τον Άλκη που έπρεπε να του πω ότι είμαι έγκυος. Υπήρχε η σκηνοθετική οδηγία ότι όπως καθόμαστε στα σκαλιά, θα αγκαλιαστούμε. Ο Άλκης είναι ένα άνθρωπος που αγαπώ κι εκτιμώ πάρα πολύ, είχε πάντα ένα ρόλο σταθερής αξίας, ένας τζέντλεμαν. Παρ’ όλα αυτά, την ώρα που πήγε να με αγκαλιάσει μου βγήκε ένας θυμός, κι έτσι αντί να τον αφήσω να με αγκαλιάσει άρχισα να τον μάχομαι. Ήταν κάτι πολύ αληθινό, μπήκα τόσο πολύ μέσα στη διαδικασία που μου βγήκε αυτή η αντίδραση. Το είδαν αμέσως η Μιρέλλα κι ο Λάμπης και τελικά κρατήθηκε έτσι η σκηνή, είχα μείνει κι εγώ έκπληκτη”.

Βολιώτη: “Σίγουρα έχει αποτυπωθεί η στιγμή που με χαστουκίζει ο Άλκης. Ήταν πάρα πολύ ισχυρό χαστούκι, ο καημένος ο Άλκης το είχε άγχος, με ρωτούσε ‘πώς θα σε χαστουκίσω, έχω βαρύ χέρι’ κι εγώ του έλεγα να μην ανησυχεί, να μου το δώσει να τελειώνουμε. Ειλικρινά, δεν περίμενα αυτό το χαστούκι, η έκπληξη και η αντίδραση που είχα ήταν 100% αληθινή. Τα θυμάμαι όλα τα γυρίσματα με πολλή αγάπη”.

Πυρπασόπουλος: “Στο γύρισμα που κάναμε στην Πάτρα, στο καρναβάλι, κάποια στιγμή κάναμε ένα πλάνο μέσα στον κόσμο, μια κατάσταση ανεξέλεγκτη, είχε στηθεί και μια κάμερα και μας τραβούσε. Για να δώσω το κάτι παραπάνω στην σκηνή, έφυγα για να βρω έναν καπνογόνο, χάθηκα μέσα στο πλήθος κι ο Λάμπης ανησύχησε ότι θα χάσουμε το πλάνο. Εμφανίστηκα τελευταία στιγμή με ένα καπνογόνο, πήγε να με πνίξει και τελικά με λάτρεψε”.

Αλεξανδρής: “Ήταν πάρα πολλά πράγματα, πολύ έντονη στιγμή ήταν το τέλος των γυρισμάτων στην Πάτρα, ένα από τα πιο δύσκολα γυρίσματα. Ένα ακόμα ήταν όταν μου είχε καεί η καντίνα, ώρες ατέλειωτες, να την κάψουμε, να έρθει η πυροσβεστική, ένα πάρα πολύ σύνθετο γύρισμα. Αυτό που θυμάμαι όμως είναι ότι όταν τελείωνε το γύρισμα, δεν ήθελε να φύγει κανείς”.

Κούρκουλος: “Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω μόνο μία στιγμή, είναι χαραγμένο στη μνήμη μου σαν ένα συνολικό πράγμα”.

Αλεξανιάν: “Θυμάμαι πολύ έντονα την Κεφαλλονιά και τα ταξίδια μας πηγαίνοντας στην Πάτρα γιατί κατεβαίναμε όλοι μαζί παρέα με τα αυτοκίνητα”.

Μαρκουλάκης: “Το πιο χαρακτηριστικό που θυμάμαι είναι τα γυρίσματα του τελευταίου επεισοδίου που πραγματοποιήθηκαν στο καρναβάλι της Πάτρας. Πολύ δύσκολα γυρίσματα, ήμασταν μέσα στο καρναβάλι, μία από τις παρέες που κάνουν παρέλαση και ανήκαμε σε μία από τις πραγματικές ομάδες. Παρελάσαμε όντως, δίπλα σε φίλους Πατρινούς, ντυμένους και μεθυσμένους, εμείς έπρεπε να υπακούμε σε συγκεκριμένες οδηγίες γυρίσματος. Ήταν μια πολύ δύσκολη συνθήκη”.

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούνε

Στους στίχους του Μιχάλη Γκανά, η παρέα ξανασμίγει μόνο στα όνειρά της. Φαίνεται όμως πως η Μιρέλλα Παπαοικονόμου και οι υπόλοιποι συντελεστές έχουν διαφορετική άποψη, αφού η μεγάλη επιστροφή του ‘Λόγω Τιμής΄ έχει πάρει ήδη σαρκά και οστά, σε πρώτη φάση εκεί που ξεκινάνε όλα: στο χαρτί.

Παπαοικονόμου: “Τα δύο πρώτα επεισόδια είναι έτοιμα στο χαρτί. Δεν έχουν γυριστεί, ούτε έχει αναλάβει κάποιο κανάλι να τα γυρίσει. Μας τα ζήτησαν δύο-τρία κανάλια αλλά δεν θέλουν να πληρώσουν για να γίνει μια σωστή παραγωγή. Οι ηθοποιοί της σειράς που τότε ήταν άγνωστοι και τώρα είναι πρώτα ονόματα στο χώρο, δέχτηκαν να παίξουν όλοι με πολύ μειωμένους μισθούς γιατί το θέλουν πολύ, αλλά η παραγωγή δυστυχώς δεν βγαίνει με τα λεφτά που είναι διατεθειμένα τα κανάλια να δώσουν”.

Δημητρακοπούλου: “Δεν τα έχει διαβάσει κανείς μας. Δεν ξέρω πάρα πολλά πράγματα, ξέρω ότι υπάρχει το σχέδιο. Είναι ο μόνος λόγος για να κάνω ξανά τηλεόραση”.

Βολιώτη: “Θα το ήθελα πάρα πολύ, θα το έκανα με πολλή χαρά. Είναι πολύ συγκινητικό”.

Πυρπασόπουλος: “Υπάρχει ενθουσιασμός από όλους και πολλή διάθεση, να μαζευτούμε και να δούμε πού βρίσκονται σήμερα αυτοί οι χαρακτήρες”.

Μαρκουλάκης: “Όλοι είμαστε επί της αρχής σύμφωνοι, θα θέλαμε όλοι πολύ να μπορέσει να πραγματοποιηθεί. Είναι όμως ένα αρκετά δύσκολο εγχείρημα, για τεχνικούς και οικονομικούς λόγους”.

Αλεξανδρής: “Το βρίσκω πάρα πολύ ωραία ιδέα να δούμε αυτή την παρέα στην κρίση, γιατί αυτή η κρίση έχει δημιουργήσει κι ένα ζήτημα, του πόσο αξίζουν όλα αυτά που έχουμε επιλέξει να ζούμε. Οι φίλοι, οι ιδεολογίες, όλα. Αυτή η παρέα, όπως και οτιδήποτε έχει να κάνει με αληθινή σχέση, είναι διαχρονική. Είναι λοιπόν πολύ ωραία ιδέα να δούμε πώς αντιμετωπίζει όλο αυτό μια αληθινή παρέα και πώς στηρίζει ο ένας τον άλλο και μέσα απ’ αυτό να δούμε πόσο έχει αλλάξει η ίδια η κοινωνία”.

Αλεξανιάν: “Έχουν έρθει μεγάλες ανατροπές. Εγώ δεν είχα κινητό τότε ακόμα, η τεχνολογία είναι σίγουρα ένα στοιχείο. Οι σχέσεις δεν είναι τόσο προσωπικές πια, ο καθένας κάθεται στα μπαρ και παίζει με το κινητό του, τότε ήταν πολύ πιο χειροποίητα τα πράγματα”.

Πυρπασόπουλος: “Η παρέα θα είχε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει όλος ο κόσμος, την αγωνία, την ανασφάλεια, τη δοκιμή των σχέσεων μέσα από όλη αυτή την κρίση, αν έρχονται κοντά, αν απομακρύνονται, το να αναγνωρίσουν ποια είναι η κοινή βάση τους. Θα μείνει η φιλία, κρατάει;”.

Μαρκουλάκης: “Ζούμε σε άλλη χώρα από το 1996, αλλά είμαστε και άλλοι άνθρωποι, 20 χρόνια διαφορά είναι ένα κεφάλαιο ολόκληρο. Φαντάζομαι ότι αυτό θα ήταν το ενδιαφέρον στη σειρά, να αποτυπώσει την διαφορά στους ανθρώπους, στη χώρα και στις αντιλήψεις”.

Ζαρουτιάδης: “Τα ‘90s ήταν εντυπωμένα στη σειρά, από το γύρισμα μέχρι τα ρούχα. Βλέπω πράγματα και λέω ‘εγώ το έκανα αυτό, ούτε να το βλέπω’. Είναι πολύ διαφορετικά σήμερα τα πράγματα”.

Αλεξανδρής: “Kάθε σειρά που φτιάχνεται μια συγκεκριμένη εποχή, μια πληροφορία τη δίνει. Ακόμα και τα ρούχα και η αισθητική στα μαλλιά, κάτι φωτογραφίζουν. Το βασικό χαρακτηριστικό της σειράς όμως είναι ένα δέσιμο, μια ειλικρίνεια, που δεν έχουν να κάνουν με την εποχή. Κάποια πράγματα είναι ίδια, το πώς ο καθένας ανοίγει τους δρόμους του στην ζωή του, η έννοια της παρέας. Τα παιδιά τώρα επικοινωνούν με το Facebook και το Instagram, όμως οι έρωτες και το πώς μεγαλώνεις, παραμένουν ίδια”.

Ζαρουτιάδης: “Τότε ήταν μια εξαιρετική εποχή -και για την τηλεόραση. Γινόντουσαν δουλειές που τις πιστεύανε και τις θέλανε, τις πληρώνανε κι ο κόσμος τις έβλεπε. Τώρα δεν γίνονται δουλειές, και μόνο ως θεατής που τα παρακολουθώ έχει αλλάξει το πράγμα, έχει φτωχύνει η τηλεόραση, όχι μόνο οικονομικά, έχει στερέψει”.

Πυρπασόπουλος: “Στην τηλεόραση υπήρχε μια περίοδος που ήταν πιο εύκολο να γίνουν οι παραγωγές, υπήρχε υποστήριξη, πλέον αυτό το κομμάτι έχει χαθεί, πολύ δύσκολα γίνονται σειρές, δεν τις προτιμούν στο ψυχαγωγικό κομμάτι, δεν επενδύουν εκεί τα κανάλια, ποτέ δεν το έκαναν. Οι λίγες ποιοτικές δουλειές προέκυψαν από ανθρώπους που είχαν όραμα και διάθεση να παλέψουν”.

Δημητρακοπούλου: “Είναι πιο γρήγορα πια τα πράγματα, ένα επεισόδιο γυρίζεται μέσα σε 2-3 μέρες. Δεν μπορώ να πω ότι ήμασταν καλύτεροι τότε, όμως η οικονομική κατάσταση έχει τις επιπτώσεις της και το πρώτο που τρώει σφαλιάρες είναι η ψυχαγωγία”.

Κούρκουλος: “Πρώτα απ’ όλα δεν υπάρχει το κανάλι που το είχε. Αν θέλει κάποιος το ΄Λόγω Τιμής’ πρέπει να το πληρώσει, δεν γίνεται να κάνουμε σειρές στην Ελλάδα χωρίς χρήματα, πώς θα γίνει; Όποιο κανάλι θέλει, ας βάλει λεφτά, όχι για να πληρωθούν οι ηθοποιοί αλλά για να γίνει καλή η σειρά. Δεν μπορούμε να τα θέλουμε όλα τζάμπα”.

Το σίγουρο είναι πως τίποτα δεν χάθηκε ακόμα, όσο ζούμε και πονάμε.