‘Λυπάμαι, χάσατε την πτήση’

Το αεροδρόμιο δεν το λες και κάτι ξένο για μένα, ειδικά το τελευταίο διάστημα. Θες η κάλυψη των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων του Αστέρα Τρίπολης για το Sport24.gr, θες διήμερο στη Γρανάδα για το Oneman, θες διακοπές τις οποίες λατρεύω στο εξωτερικό, η σχέση μου με τα αεροπλάνα δεν είναι σπάνια. Και επειδή πάντα ο εφιάλτης μου είναι να μην προλάβω την πτήση, φροντίζω από νωρίς να έχω λάβει τις απαραίτητες πληροφορίες. Συν 3-4 ξυπνητήρια για ασφάλεια. Κάτι που έκανα και για την πτήση TK1756 το πρωί της 10ης Ιανουαρίου, η οποία θα με πήγαινε αρχικά στην Κωνσταντινούπολη, μετά από ένα υπέροχο πενθήμερο στη Λισαβόνα, για να πάρω τη βραδινή πτήση για Αθήνα.

Το ξυπνητήρι λοιπόν χτυπά στις 7:15 και η μέρα ξεκινά με πρώτο στόχο την επιβίβαση στην ΤΚ1756 της Turkish Airlines η οποία αναχωρούσε στις 11:25 από το Aeroporto de Lisboa. Πιάνω το κινητό για να κλείσω το ξυπνητήρι και η αντίστροφη μέτρηση για τον εφιάλτη μου ξεκινά με την πρώτη ματιά στην οθόνη, χωρίς να έχω ιδέα εκείνη τη στιγμή για το λάθος που ετοιμαζόμουν να κάνω…

Η Google Now είχε εμφανίσει στις ειδοποιήσεις μου μία ενημέρωση για καθυστέρηση αναχώρησης της πτήσης, με νέα εκτιμώμενη ώρα στις 12:50. Θέλησα να εμπιστευτώ και άλλες πηγές, γι’ αυτό και μπήκα στην επίσημη ιστοσελίδα του αεροδρομίου αλλά και σε 2-3 ιστοσελίδες με ενημερώσεις για πτήσεις. Παντού η ίδια νέα ώρα αναχώρησης. Κατέβασα και την εφαρμογή του αεροδρομίου, έβαλα ειδοποίηση για τη συγκεκριμένη πτήση και αφού σιγουρεύτηκα ότι έχει καθυστέρηση, πήρα τη λάθος απόφαση: Να πάω στο αεροδρόμιο δύο ώρες πριν την νέα εκτιμώμενη ώρα αναχώρησης.

Η ώρα αναχώρησης από την Κωνσταντινούπολη για την Αθήνα ήταν στις 23:20 και με βάση το πρόγραμμα, υπήρχε αναμονή στο Ατατούρκ για περίπου 5 ώρες. Άρα, η καθυστέρηση της πρώτης πτήσης, μείωνε αντίστοιχα την αναμονή της δεύτερης. Και ουσιαστικά, πηγαίνοντας στο Aeroporto de Lisboa με βάση την νέα εκτιμώμενη ώρα αναχώρησης, μετέτρεπα λεπτά αναμονής στην Κωνσταντινούπολη σε λεπτά ξεκούρασης στο ξενοδοχείο. Έξυπνο, μαγικό! ΗΛΙΘΙΟ.

Η διαλυμένη βαλίτσα ήταν το μόνο πρόβλημα μέχρι να φύγω από το ξενοδοχείο. Έδωσα μάχη για να την κλείσω για το τελευταίο της ταξίδι- αφού μετά θα την πετούσα- και αναχώρησα χαλαρός στις 10:10, αφού κοίταζα συχνά την ώρα αναχώρησης που εξακολουθούσε να ήταν στις 12:50. Η βαλίτσα ήταν και η μόνη ταλαιπωρία μέχρι να μπω στο μετρό, καθώς στα πέτρινα πεζοδρόμια της Λισαβόνας ήθελε προσπάθεια να την ισορροπήσεις με τα ροδάκια, σχεδόν διαλυμένα και αυτά.

Στις 10:50 ακριβώς φτάνω στο αεροδρόμιο και λέω στην κοπέλα μου, κοιτώντας τη βαλίτσα: “Επιτέλους, ώρα να την ξεφορτωθώ”. Αν είχε στόμα η βαλίτσα, θα απαντούσε: “ΝΟΜΙΖΕΙΣ”.

Έχω ήδη ενημερωθεί από το κινητό ότι το check-in της πτήσης θα γίνει στους αριθμούς 32-36. Κοιτάζω τον μεγάλο πίνακα αναχωρήσεων και βλέπω δίπλα στην ΤΚ1756 “Delayed”, έχοντας κενό στο chek-in. Λίγα μέτρα πιο δίπλα, ήταν τα άδεια γκισέ 32-36, όπου υπήρχαν τα σήματα της Turkish Airlines. “Δεν έχει ξεκινήσει το check-in”, σκέφτηκα και πήγαμε και καθίσαμε ακριβώς απέναντι από τα γκισέ. Για να σιγουρευτώ, συνδέθηκα στο ίντερνετ του αεροδρομίου, βλέποντας στην εφαρμογή ότι η εκτιμώμενη ώρα αναχώρησης ήταν καρφωμένη στις 12:50, ενώ η Google την έδινε πλέον στις 13:00.

Σιγά-σιγά άρχισε να μαζεύεται κόσμος στο σημείο, σχηματίζοντας ουρά μπροστά από τα συγκεκριμένα γκισέ. Οι υπάλληλοι δεν είχαν εμφανιστεί και εγώ άρχισα να γελάω με τους “συνεπιβάτες” μου: “Χαχα, κοίτα τους, περιμένουν όρθιοι και δεν έχει ανοίξει το check-in, ενώ υπάρχουν τόσα άδεια καθίσματα”. Παράλληλα, “έψαχνα” στον κόσμο αυτόν που θα καθόταν δίπλα μου. “Ωχ, όχι αυτός είναι τόσο χοντρός για πτήση 5 ωρών. Ωχ, ούτε αυτή, είναι κρυωμένη”. Ως τζέντλεμαν, αφήνω πάντα την κοπέλα μου (κατά κόσμον Σταυρούλα) στο παράθυρο και εγώ κάθομαι στη μέση και όποιος μου τύχει από την άλλη πλευρά.

Όσο χαζεύαμε την ουρά που ήταν πια τεράστια, είχα πεταχτεί στον μεγάλο πίνακα όπου δεν είχε αλλάξει τίποτα: “Delayed” η πτήση, χωρίς αριθμό check in. “Α, κοίτα θα έρθει και ένα σκυλάκι στην Τουρκία. Όμορφο που είναι!”. Η παρατήρηση των συνεπιβατών συνεχιζόταν, για να περάσει η ώρα, ώσπου η εφαρμογή μου στέλνει ειδοποίηση για την πτήση με τα στοιχεία που ήδη γνώριζα. Τελικά στις 11:46 άνοιξε το chek-in, όπως βλέπεις και στην επικοινωνία με τον πατέρα μου μέσω viber (οι ώρες είναι Ελλάδας).

Ο κόσμος μπροστά μου, έκρυβε τους υπάλληλους στα γκισέ, ώσπου κάποια στιγμή ανάμεσα στα σώματα διακρίνω κάτι που μου χτυπά το πρώτο καμπανάκι: Η οθόνη στα γκισέ 32-36 έγραφε “Germanwings, Stuttgart 13:40”. Όλοι αυτοί που (χαχα!) περίμεναν στην ουρά, μόνο συνεπιβάτες μου δεν ήταν! Σηκώνομαι προβληματισμένος, πάω στον μεγάλο πίνακα και βλέπω ότι όντως το 32-36 είναι για Στουγκάρδη. Η δικιά μου πτήση με τα ίδια πάντα στοιχεία και το κινητό να γράφει 12:50. Επιστρέφω στη θέση μου, κάνοντας πλέον δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Η κοπέλα μου σηκώνεται να πάει στην τουαλέτα και αποφασίζω (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ) να αφήσω τη βοήθεια της τεχνολογίας, όταν θα επιστρέψει. Να βρω δηλαδή έναν υπεύθυνο για να σιγουρευτώ ότι δεν έχει γίνει κάποιο λάθος.

Άργησε να επιστρέψει, και όσο έλειπε είχα πλέον για τα καλά το συναίσθημα ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά εδώ γύρω. Ανησυχούσα που αργούσε να επιστρέψει, ανησυχούσα και για την τύχη της πτήσης μου και πλέον δεν είχα μόνο δύο γεμάτες 20κιλες βαλίτσες δίπλα μου, αλλά και πολλά φίδια να με ζώνουν. Ευτυχώς επέστρεψε, δυστυχώς το πάρτι ξεκινά!

“Θοδωρή, σε μία μικρή οθόνη γράφει δίπλα στην πτήση μας: Gate Closed”. ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ;;;

Τινάχθηκα από τη θέση μου, πάω στη μεγάλη οθόνη τα ίδια ακόμα στοιχεία. Ψάχνω μια μικρή και όντως: TK1756 Ιnstabul Gate Closed! Κοιτώ στα γκισέ των αεροπορικών εταιριών αλλά βλέπω κάθε πιθανή και απίθανη πλην της Turkish. Πέφτω σε μία υπάλληλο του αεροδρομίου. “Τι γίνεται με την πτήση;”. Κοιτάει κάτι χαρτιά. “Μην ανησυχείτε, μόλις τώρα- 12:09- προσγειώθηκε, θα γίνει η αποβίβαση και μετά θα επιβιβαστείτε. Αλλά αν θέλετε περισσότερες πληροφορίες, πίσω από αυτό τον διάδρομο θα βρείτε την Turkish Airlines”. Εννοείται ότι κατευθύνομαι σφαίρα εκεί καθώς η πτήση φεύγει σε λίγα λεπτά και εγώ δεν έχω παραδώσει καν βαλίτσα.

– Γεια σας, τι γίνεται με την πτήση της Turkish για Κωνσταντινούπολη; Περιμένω τόση ώρα αλλά στη μεγάλη οθόνη δεν δείχνει σε ποιο γκισέ θα γίνει το check-in.

– Πόση ώρα περιμένετε και πού;

– Είμαι εδώ από τις 10.50. μπροστά από το 32-36 αλλά δεν έχει ξεκινήσει το check-in.

– Το check-in έχει κλείσει από τις 10.40, κύριε. Η πτήση αναχωρεί σε λίγο. Λυπάμαι, δεν μπορείτε να μπείτε στο αεροπλάνο.

Είναι ακριβώς τα λόγια που δεν θέλεις να ακούσεις ποτέ σε ένα αεροδρόμιο. Και μόλις τα άκουσα! Νιώθω ένα τεράστιο κενό στο στομάχι, παγώνω. Η απελπισία κάνει την εμφάνισή της. Έχασα την πτήση; Δεν είμαι δίπλα στην Αθήνα. Για να βρω άλλες πτήσεις επιστροφής θα χρειαστώ να πληρώσω για δύο εισιτήρια, περισσότερα από όσο κόστισε το πενθήμερο στη Λισαβόνα. Όχι δεν μπορεί να την έχω χάσει!

– Τι εννοείται έχει κλείσει; Η πτήση φεύγει στις 12.50, είμαι δύο ώρες πριν την αναχώρηση στο αεροδρόμιο. Πώς έχει κλείσει το check-in;

– Κύριε, η προγραμματισμένη ώρα αναχώρησης ήταν 11.25. Το check-in πραγματοποιήθηκε κανονικά, η διαδικασία ολοκληρώθηκε. Λυπάμαι, αλλά χάσατε την πτήση.

– Τι λέτε; Πώς γίνεται; Μα είμαι τόση ώρα εδώ! Να, δείτε στο κινητό, δείτε εδώ που γράφει αναχώρηση στις 12.50, πώς έκλεισε το check-in;

Τα δευτερόλεπτα του δεν-μπορεί-να-συμβαίνει-αυτό-σε-μένα, συνεχίζονται. Και με εμποδίζουν να δω και να πω το προφανές: ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ CHECK-IN μέσω ίντερνετ, τις βαλίτσες δεν έχω παραδώσει. Ευτυχώς η υπάλληλος- βλέποντας να έχω μέχρι και εφαρμογή στο κινητό- κάνει τη μαγική ερώτηση:

– Έχετε κάνει check-in μέσω ίντερνετ;

– ΝΑΙ, ΝΑΙ!

– Την ταυτότητά σας παρακαλώ.

– Δεν την έχω πάνω μου, δυο λεπτά να πάω να σας την φέρω.

– Ελάτε γρήγορα παρακαλώ.

Εξαφανίζομαι με ταχύτητα που θα ζήλευε ο Μπολτ. Φτάνω στην Σταυρούλα, της λέω “Πάμε!” και αρπάζω και τις δύο βαλίτσες όπως ήταν ανοιχτές οι λαβές τους για να τις τσουλήσεις. Τις κρατάω στα χέρια και αρχίζω τα σλάλομ και τα “σόοοοοριιιιι” ανάμεσα στους “συνεπιβάτες” μου που περίμεναν στο check-in για Στουγκάρδη.

Φτάνω στην Turkish και δίνω τις ταυτότητες χωρίς να έχω ανάσα. “Τις κάρτες επιβίβασης παρακαλώ”. Τις κάρτες; Δεν τις είχα εκτυπώσει αλλά τις έστειλα στο mail μου για να τις κατεβάσω και να τις έχω στο κινητό. Αλλά δεν τις κατέβασα! Κοιτάζω έντρομος το κινητό: Θέε μου, έχω ακόμα ίντερνετ ή είμαι σε αεροδρόμιο αλά Βαρκελώνη που σου δίνει 30′ free; Που χρόνος να αγοράσω σύνδεση, ΠΡΕΠΕΙ να ανοίξει τώρα το Gmail. Το πατάω και ναι, ανοίγει! Φυσικά θα μπορούσα, αν δεν είχα wifi, να ανοίξω τα δεδομένα. Αλλά εκείνη την ώρα δεν σκέφτεσαι… φυσικά. Ορίστε λοιπόν οι κάρτες!

Κοιτά τις ταυτότητες, ελέγχει τις κάρτες και “τρέξτε όσο πιο γρήγορα μπορείτε στην πύλη 41 για να προλάβετε την επιβίβαση!”.

Πύλη 41. Εκείνη τη στιγμή μοιάζει ως ο πιο σημαντικός στόχος της ζωής μου. Να φτάσω στην 41 και να δω μπροστά τις κοπέλες της Turkish. Δεν έχω ιδεά πόσο μακριά είναι, ήλπιζα σε ένα σχετικά μικρό αεροδρόμιο- σε σχέση πχ με του Παρισιού ή της Βαρκελώνης- να μην είμαι άτυχος. Και ήμουν.

Ξεκινώ τρέχοντας και σέρνοντας τη βαλίτσα μου. Το ίδιο πίσω μου και η Σταυρούλα με τη δική της. Φτάνουμε στον σωματικό έλεγχο και τον έλεγχο των αποσκευών που επιτρέπονται στην καμπίνα. Η ουρά είναι τεράστια αλλά δεν γίνεται να περιμένω. Αρχίζω να φωνάζω: “Συγνώμη, συγνώμη, κάντε άκρη να προλάβουμε το αεροπλάνο”.

Μία επιβάτης που αντιλαμβάνεται την αγωνία μου και τον πανικό μου, αρχίζει να φωνάζει και αυτή: “Κάντε άκρη, κάντε άκρη παρακαλώ!!!!”.

Είμαι σίγουρος ότι ΟΛΟΙ είχαν γυρίσει και μας κοιτούσαν εκείνη τη στιγμή αλλά εγώ δεν έβλεπαν κανέναν, παρά μόνο τον στόχο, την πύλη 41.

Φτάνουμε στην αρχή της ουράς για τον έλεγχο. “Κύριε, δεν μπορείτε να περάσετε με τόσο μεγάλες βαλίτσες”. Του εξηγώ όσο πιο γρήγορα μπορούσα το τι είχε συμβεί. Δεν υπερηφανεύομαι ότι μιλώ άπταιστα αγγλικά, αλλά η Σταυρούλα μου είπε αργότερα, ότι εκείνη τη στιγμή η γλώσσα μου πήγαινε ροδάνι, σαν να ήταν η μητρική μου. Περίεργο πράγμα το μυαλό. Ξεχνούσε στον πανικό τα βασικά (είχα κάνει chek-in, είχα δεδομένα) αλλά μου έφερνε στο στόμα αγγλικά… Οξφόρδης.

“Εντάξει, αφαιρέστε ό,τι υγρό έχετε από τις βαλίτσες”. Ωχ, ναι. Ωχ, ΟΧΙ! Η εκδίκηση της διαλυμένης βαλίτσας μου συνεχίζεται. Τι να κάνω, θα την ανοίξω και ο Θεός βοηθός. Αν σπάσουν τα φερμουάρ, έσπασαν. Βουτάω λοιπόν το νεσεσέρ και αρχίζω να βγάζω τα πάντα. Πιάνω και την κολόνια. “Όχι αυτή μπορεί να την περάσεις”, μου λέει η Σταυρούλα. “Χέστηκα για την κολόνια”, και χλαααααααααπ στη σακούλα και αυτή. Τη δίνω και θυμάμαι ότι έχω και ένα σουγιά. Βρίσκω μία περίεργη δύναμη να κάνω κρύο χιούμορ, συνοδεία χαμόγελου: “Φαντάζομαι ότι σας το δίνω και αυτό”.

Τα παίρνει όλα, μου επιστρέφει κάποια σαμπουάν σε μικρά μπουκαλάκια και την… κολόνια και “περάστε”. Ακολουθεί η νέα μάχη με τη βαλίτσα που έπρεπε να κλείσει χωρίς να σπάσει. Κερδισμένη και αυτή! Περνάμε τον έλεγχο και συνεχίζουμε το τρέξιμο.

Ο διάδρομος μας βγάζει πρώτα στα duty free. Ξέρετε, σε αυτά τα ζικ-ζακ ανάμεσα σε σοκολάτες, κολώνιες, τσιγάρα, ποτά και κόσμο να τα χαζεύει. “Σόριιιιιιιιιι, σόριιιιιιιιιιιιιι, σόριιιιιιιιιιι” και βγαίνουμε από εκεί ελπίζοντας να πέσουμε στην 41. Μάταια. Πρώτα 1-17 (γ@μώ την σωστή αρίθμηση) και μετά νέοι διάδρομοι.

Τρέξιμο, σόρι-σόρι, αναστάτωση ενός αεροδρομίου αλλά η 41 πουθενά. Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει στο στόμα, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή. Λίγο πιο πίσω η Σταυρούλα πάλευε και αυτή με το δικό της 20κιλο θηρίο. “Μείνε εσύ πίσω, άσε να προλάβω εγώ!”.

Συνέχιζα το τρέξιμο με τη βαλίτσα αλλά πουθενά η 41. Να η 22, να η 24, να η 26… Πουθενά αυτό το 4 μαζί με το 1. Ώσπου σε μία αριστερή στροφή, έχοντας δει πρώτα μία πινακίδα ’41-47′, βλέπω ένα αεροπλάνο της Turkish Airlines. “Το δικό μας”, σκέφτηκα. Ορμάω πάνω στο γκισέ που έλεγε 41Α, διακρίνοντας στην οθόνη ‘Tap Portugal’.

Που είναι η Turkish; Όχι, όχι, ρε π@#$τη μου, δεν πρόλαβα!

“Κύριε, εδώ είναι το 41Α. Η Turkish Airlines είναι δίπλα στο 41”. Έλεος με τα Α σας! Βουτάω τη βαλίτσα και νέο σπριντ στο βάθος όπου στην πύλη 41 διακρίνω δύο κοπέλες στα κόκκινα. Φτάνω και ακουμπάω τις ταυτότητες. Δεν έχω προσέξει τίποτε άλλο γύρω μου, παρά μόνο την πύλη και τις κοπέλες της Turkish.

– Που πηγαίνετε κύριε;

– ‘Αθενς βία Ίνσταμπουλ.

– Μπορείτε να καθίσετε, δεν έχει ξεκινήσει η διαδικασία επιβίβασης.

Την κοιτάω σαν χαμένος, γυρίζω πίσω και βλέπω κόσμο να κάθεται και να περιμένει. Τους επιβάτες της πτήσης TK1756 που δεν είχα προσέξει καθώς το μόνο που έψαχνα (και ήθελα να δω) ήταν η 41 και οι κοπέλες τις εταιρίας.

Χρειάστηκα πάνω από μισή ώρα να συνέλθω, κάπου σε αυτό το διάστημα πρέπει να άκουσα στα ελληνικά ένα “τσάμπα έτρεχαν τα παιδιά”. Ιδέα μου θα ήταν.

Μετά από 45(!) λεπτά ξεκινά η επιβίβαση. Από τη μία ήθελα να βρίσω όσο δεν πάει την πρώτη υπάλληλο που μας είπε να τρέξουμε γιατί δεν θα προλαβαίναμε, από την άλλη αυτή μου βρήκε λύση. Μην είμαι αχάριστος. Αφήνουμε λοιπόν (επιτέλους) τις βαλίτσες στην άκρη του αεροπλάνου και μπαίνουμε (επιτέλους) σε αυτό.

Καθόμαστε στις θέσεις μας και γυρίζουν δύο παιδιά από τα μπροστινά καθίσματα: “Εσείς δεν ήσασταν που τρέχατε με τις βαλίτσες; Τι πάθατε, τι συνέβη;”. Ναι, ήταν Έλληνες.

Καλά είχα ακούσει τα ελληνικά νωρίτερα. Κάπου εκεί συνειδοτοποίησα ότι ένα ολόκληρο αεροδρόμιο θα έβλεπε δύο τρελούς με βαλίτσες να τρέχουν. Φυσικά και δεν ένιωσα ντροπή, ενώ τώρα που με σκέφτομαι να φωνάζω τα σόρι-σόρι και να κάνω σλάλομ για να αποφύγω τον κόσμο, γελάω. “Excuse me”, ήταν το σωστό που έπρεπε να λες, μου κάνει η Σταυρούλα στο αεροπλάνο. “Με φαντάζεσαι να τρέχω χωρίς ανάσα και να φωνάζω και ‘Excuse me, excuse me’;”

Σε πόσο χρόνο έτρεξα τη διαδρομή από το αρχικό σημείο που ήμουν έως την πύλη 41 (με τα κόκκινα βέλη) δεν το συγκράτησα. Αργότερα είδα ότι ο χάρτης του αεροδρομίου έδινε αυτή τη διαδρομή σε 20 λεπτά!

Για την ιστορία, η πτήση έφυγε στις 14.10(!!!). Έμαθα όμως από πρώτο χέρι ότι το check-in γίνεται με βάση την προγραμματισμένη ώρα αναχώρησης, και αυτό είναι και το λογικό που δεν σκέφτηκα το πρωί στο ξενοδοχείο. Και όταν φτάσαμε στην Τουρκία, oι δυο Έλληνες μας πείραξαν λέγοντας να μην χάσουμε το αεροπλάνο. Ναι, μας άξιζε. Όπως και λίγο αργότερα όταν ήμουν στην πύλη 211 και έβλεπα Athens και Atina, αλλά είχα ακόμα τον πανικό μέσα μου ότι κάτι δεν πάει καλά. Όλα καλά πήγαν εδώ.

Επίσης για την ιστορία, η βαλίτσα της Σταυρούλας βγήκε πρώτη πρώτη στην Αθήνα. Η δικιά μου στο τέλος, μετά από 15′. Δεν είχα καθυστερήσει τόσο πολύ άλλοτε να πάρω βαλίτσα, άλλα όσα αργούσε δεν ανησυχούσα μήπως είχε χαθεί. Αντίθετα, συνέχιζα την αυτοτιμωρία μου: Αν δεν έρθει… καλά να πάθω!