Ο Brad Pitt και το καστ του Bullet Train μάς μιλούν για το αιματηρό τους ταξίδι

Μετά το John Wick και το Atomic Blonde και τις προσωποκεντρικές τους αφηγήσεις, ο Leitch πέρασε στις ensemble περιπέτειες (Deadpool 2, Fast & Furious: Hobbs & Shaw). Με το Bullet Train, παρά τα φαινόμενα που θέλουν τον Brad Pitt ως αδιαμφισβήτητο κεντρικό πρόσωπο, φτιάχνει την πιο καθαρόαιμη τέτοια.

Ο Pitt είναι ο εκτελεστής με κωδικό όνομα Ladybug. Ένας κακότυχος δολοφόνος που η Sandra Bullock καθοδηγεί μέσα από το ακουστικό του, με μία τελευταία αποστολή που θα τον φέρει αντιμέτωπο με φονικούς αντιπάλους από όλο τον κόσμο σε ένα γρήγορο τρένο της γραμμής. Τον Tangerine (Aaron Taylor Johnson) και τον Lemon (Brian Tyree Henry) που πρέπει να παραδώσουν τον Γιο ενός μεγαλομαφιόζου πίσω στον πατέρα του.

Την Prince (Joey King), γνωστή για τη δίψα της για εκδίκηση και αίμα, με την προσωπική της ατζέντα για τους επιβάτες του τρένου. Τον Mr. Wolf (Bad Bunny) που είναι εκεί για να κάνει τη ζωή όλων λίγο πιο δύσκολη απ’ ότι είναι ήδη. Την Hornet (Zazie Beetz) που εκτελεί συγκεκριμένες αιματηρές διαταγές. Τον Elder (Hiroyuki Sanada) και τον Kimura (Andrew Koji) με το σκοτεινό παρελθόν που είναι στο τρένο για να προκαλέσουν τη μοίρα τους.

Βλέποντας το Bullet Train – και είναι μία από αυτές τις ταινίες για τις οποίες καλό είναι να μην ξέρεις πολλά πριν μπεις στην αίθουσα – σκεφτόμουν πόσο μου έχουν λείψει οι εξτραβαγκάντσες στη μεγάλη οθόνη. Μπορεί από το Ambulance ως το Everything Everywhere All at Once, και από το Elvis μέχρι το RRR, φέτος να έχουμε δει ποικιλόμορφο μαξιμαλισμό στο σινεμά, όμως μετά από την ξηρασία της τελευταίας περίπου δεκαετίας παραμένει ευπρόσδεκτος.

Το ίδιο πιστεύουν οι συντελεστές και το καστ που μοιράστηκαν τις εμπειρίες και τη διαδικασία τους με το OneMan από την press conference του Bullet Train στο Παρίσι.

Η Joey King, ο Brad Pitt, ο Brian Tyree Henry και ο Aaron Taylor-Johnson στο photocall του Bullet Train / Photo by Sebastian Reuter/Getty Images for Sony Pictures

Από τις σελίδες ενός βιβλίου στο κινηματογραφικό Bullet Train

David Leitch, σκηνοθέτης: Το πρότζεκτ ήρθε σε εμάς όταν το σενάριο ήταν στο πρώτο του draft. Διαβάσαμε τη διασκευή του Zak [Olkewicz, σεναριογράφος] και ενθουσιαστήκαμε αμέσως. Κατόπιν διαβάσαμε το μυθιστόρημα και ήταν εξίσου συναρπαστικό, μπορέσαμε να δούμε τις δυνατότητες. Το βασικό ζήτημα για μένα ήταν να καταφέρω να προσαρμόσω την ιδέα ότι επτά κοινωνιοπαθείς βρίσκονται μαζί σε ένα τρένο. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει πολύ συννεφιασμένο και βλοσυρό.

Πώς βρίσκεις την ανθρωπιά μέσα τους; Δουλέψαμε πολύ στο να τους κάνουμε διασκεδαστικούς και χαρακτήρες με τους οποίους μπορούσες να συνδεθείς. Μπορεί να μην είναι ακριβώς άνθρωποι που μπορούν να εξιλεωθούν αλλά που βιώνουν αληθινά συναισθήματα και δράμα, άρα μπορείς να τους καταλάβεις. Πάνω απ’ όλα ήθελα μία πομπώδη κωμική εμπειρία που σε συνεπαίρνει μαζί της.

[Το Deadpool 2] είχε σαφώς μεγάλη επιρροή εδώ. Το Deadpool 2 ήταν ένα masterclass στο να δουλεύεις με κάποιον τόσο καλό στον αυτοσχεδιασμό όσο ο Ryan [Reynolds]. Πήρα όση εμπειρία απέκτησα σε αυτό το κομμάτι και επέτρεψα σε αυτού του είδους την εξερεύνηση να συμβεί και να ανθίσει στο σετ του Bullet Train. Αγαπώ την κωμωδία, αγαπώ τη δράση και αγαπώ τις ταινίες είδους, και νομίζω ότι σε τέτοιου τύπου ταινίες που είναι εμπορικές μπορείς να έχεις μηνύματα μέσα με τρόπο που δεν μπορείς να τα έχεις σε ένα δράμα. Το Bullet Train είναι για την πίστη, είναι για τη σχέση μεταξύ αδελφών, είναι για την εξιλέωση. Η φιλοσοφία μπορεί να χωρέσει σε μία εμπορική κωμωδία δράσης.

O Brad Pitt και οι εκτελεστές του Bullet Train

Leitch: [Το να δουλεύεις με αυτό το καστ] ήταν κάτι παραπάνω από συναρπαστικό. Είναι μία από αυτές τις εμπειρίες που σε κάνουν πιο ταπεινό. Το γυρίσαμε στην αρχή της πανδημίας. Ο Brad ήταν ο πρώτος που μπήκε στο παιχνίδι εξαρχής, και έτσι οι υπόλοιποι ηθοποιοί άρχισαν να έλκονται από το πρότζεκτ (γέλια).

Διασκεδάσαμε πραγματικά κάθε μας στιγμή στο σετ. Έχω κάνει πολλές ταινίες και έχω υπάρξει σε πολλά σετ στη ζωή μου, αλλά ποτέ μου δεν είχα τέτοια εμπειρία. Είναι μεν η απόδειξη για το πόσο καταπληκτικοί ηθοποιοί είναι όλοι τους, αλλά κυρίως για το πόσο υπέροχοι είναι σαν άνθρωποι. Περάσαμε πραγματικά σπουδαία.

Brad Pitt: Όταν ήρθε στα χέρια μου το σενάριο ήταν σε ένα σημείο της πανδημίας, 5-6 μήνες μετά την έναρξή της, όπου υπήρχε αυτός ο καταθλιπτικός αέρας και είχαμε όλοι αρχίσει λίγο-πολύ να τρελαινόμαστε. Διάβασα λοιπόν αυτό το πολύ αστείο σενάριο και, νομίζω ότι είχα φτάσει στη σκηνή με τον Bad Bunny, όταν γέλασα κανονικά έξω φωνή στο κρεβάτι μου και αυτό ήταν. Συγχρόνως όμως αφορούσε και έναν παλιό μου φίλο, τον Dave τον Leitch.

Είχαμε συναντηθεί πολλά χρόνια πριν στο πλαίσιο συνεργασίας ενός ηθοποιού και του stuntman του. Είχε εμφανιστεί πολύ στο Fight Club, στο Mexican, στο Mr. and Mrs. Smith, στο Troy. Του πάνε πολύ οι φούστες! (γέλια). Ήταν τέλειο που μας δινόταν η ευκαιρία να ολοκληρώσουμε έναν κύκλο, αλλά αυτή τη φορά θα ήταν το “αφεντικό” μου.

Leitch: Ξανά, δεν μπορώ να τονίσω περισσότερο το πόσο θετική εμπειρία ήταν το Bullet Train.

Pitt: Ήρθαν μετά οι υπόλοιποι και το πήγαν σε άλλο επίπεδο. Το πιο ωραίο με αυτό το πρότζεκτ είναι ότι στην ουσία δεν υπάρχουν υποστηρικτικοί χαρακτήρες που πλαισιώνουν κάποιον κεντρικό χαρακτήρα. Έχουν όλοι τη δική τους ατζέντα και τη δική τους κατηγορία. Είναι όλοι εδώ σε ένα φοβερό επίπεδο ταλέντου. Περάσαμε τέλεια και γελάσαμε πολύ.

Ο χαρακτήρας μου ο Ladybug είναι στόκος και ο στόκος είναι πάντα ο πιο διασκεδαστικός ρόλος για να παίζεις. Το DNA του ήταν όλο στο σενάριο του Zak, αλλά σκεφτήκαμε πως ίσως είχε υποστεί νευρικό κλονισμό, ή τελοσπάντων σίγουρα ένα μεγάλο διάλειμμα από τη δουλειά του.

Μπορεί να είχε και 2-3 μήνες ψυχοθεραπείας στο ενεργητικό του πια, οπότε πίστευε ότι έχει όλες τις απαντήσεις για τη ζωή, ότι θα είναι μες στην τρελή χαρά και ότι κάθε σύγκρουση μπορεί να επιλυθεί ειρηνικά.

Joey King: Όλες οι ατάκες του Ladybug ακούγονται σαν 22χρονου που περνάει κάποιο ταξίδι αυτογνωσίας.

Pitt: Ακριβώς έτσι. Το λυπηρό είναι ότι αυτό είναι πάνω-κάτω το πού βρίσκομαι κι εγώ αυτή τη στιγμή στη ζωή μου (γέλια).

King: Εγώ δεν έχω πολλά κοινά με την Prince. Δεν είμαι ψυχοπαθής, δεν είμαι εκδικητική εκτελέστρια. Το να παίζω όμως αυτόν τον χαρακτήρα και η ελευθερία που μου έδωσε ο David για να τη “βρω” ήταν φανταστικό. Γιατί δεν ήξερα εξαρχής τι ήθελα να κάνω μαζί της. Θα μπορούσε να είχε βγει απειλητική και ψυχρή σε όλη τη διάρκεια του Bullet Train, ή θα μπορούσε να είναι τόσο εξωφρενικά παλαβή.

Τις περισσότερες μέρες θα έκανα και τις δύο βερσιόν όπως και κάτι ενδιάμεσο, γιατί ήθελα να τη βρω αλλά να τη βρει και ο David, οπότε όταν θα ερχόταν η ώρα να τη μοντάρει θα μπορούσε να βρει τον κατάλληλο τόνο της και τη βερσιόν που θα ταίριαζε και με τους χαρακτήρες γύρω της. Η Prince είναι αλλόκοτη, στιλάτη, τόσο fun, και ήθελα να ταιριάξει σε αυτόν τον κόσμο όσο γινόταν καλύτερα.

Έχω μεγαλώσει στο Λος Άντζελες αλλά όταν μπήκα την πρώτη μέρα στο σετ ένιωσα λες και ήταν η πρώτη μου φορά στην πόλη. Είχα λίγο από το σύνδρομο του απατεώνα και το εξέφρασα σε κάποιους από το καστ και ήταν όλοι τους τόσο υπέροχοι. Είναι τόσο όμορφο να ακούς από ανθρώπους όπως είναι ο Brian και ο Aaron και ο Brad ότι ανήκω ανάμεσά τους και ότι είναι χαρούμενοι που είμαι εκεί.

Ένιωσα αμέσως άνετα παρότι μέσα μου αισθανόμουν σαν ψάρι έξω απ’ τα νερά του. Δεν υπάρχει τρόπος να περιγράψω πόσο θετικό ήταν το Bullet Train ως εμπειρία. Δεν αγαπούσα μόνο τον χαρακτήρα μου πολύ, αλλά και τους ανθρώπους με τους οποίους περνούσα 12 ώρες της ζωής μου κάθε μέρα.

Brian Tyree Henry: Το ‘σκισες, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Θα μείνεις στην ιστορία ως ένας από τους πιο παλαβούς villains και ήταν τιμή μου να παίξω μαζί σου.

Pitt: Όχι μόνο αυτό, αλλά νόμιζα πως η Joey ήταν Βρετανίδα τις πρώτες δύο εβδομάδες. Την είχα δει να δουλεύει ξανά και σκέφτηκα κοίτα να δεις, κάνει πολύ καλή αμερικανική προφορά (γέλια).

Aaron Taylor Johnson: Δεν θα μπορούσα να είχα χτίσει τον Tangerine χωρίς τον Brian και τον Lemon του. Ήμουν εξαρχής τυχερός που συνυπήρξα με αυτό το επίπεδο ταλέντου, με τον Brad, με την Joey, αλλά ο συνεργός μου στο έγκλημα ήταν ο Brian Tyree Henry. Ευτυχώς τα βρήκαμε κατευθείαν! Τον λατρεύω αυτόν τον άνθρωπο. Μου άρεσε πάντα κιόλας να τον παρακολουθώ ως ηθοποιό, έχω δει όλες τις δουλειές του. Είχαμε άμεσα χημεία, υπήρχε αγάπη και εμπιστοσύνη.

Henry: Είχαμε και σεξουαλική χημεία! (γέλια).

Johnson: Δεν έχετε δει ακόμα αυτή την ταινία (γέλια). Φτιάξαμε μαζί τους χαρακτήρες μας και το backstory τους, και είχαμε τη δυνατότητα να αυτοσχεδιάσουμε και να πάρουμε κάποιες τολμηρές αποφάσεις. Αυτό έχει να κάνει με τον David και την φροντίδα του ως σκηνοθέτης, γιατί είχε φτιάξει αυτό το περιβάλλον και μας έδωσε τον χώρο να εξερευνήσουμε και να πειραματιστούμε. Ο Brian ήταν ο άνθρωπός μου.

Henry: Είναι σπάνιο σε αυτή τη δουλειά να γνωρίσεις κάποιον και να μπορείς να είσαι παντελώς και τελείως πανίβλακας μαζί του (γέλια). Ήταν ακαριαίο, συνέβη με το που γνωριστήκαμε. Ένιωσα ότι είχα ένα φιλαράκι με το οποίο θα μπορούσα να κάνω τρέλες και χαζομάρες, αλλά την ίδια στιγμή θα ήταν όλο αυτό ριζωμένο σε φροντίδα και εμπιστοσύνη. Αυτό μας επέτρεψε να βάλουμε τις σωστές βάσεις γιατί δεν θέλαμε να φτιάξουμε ένα αδιάφορο ζευγάρι χαρακτήρων, θέλαμε το κοινό να ενδιαφέρεται για τον Lemon και τον Tangerine επειδή ενδιαφέρεται ο Brian για τον Aaron και το αντίστροφο.

Henry: Ω, καλά!

King: Ο Brian είναι ο βασιλιάς του αυτοσχεδιασμού κιόλας.

Henry: Ήταν ό,τι καλύτερο. Δεν ήξερες τι θα σε έβρισκε κάθε μέρα στο σετ. Και ο Brad! Θεέ μου! Τα πράγματα που έβγαιναν από το στόμα μας, αν είναι δυνατόν.

King: Στη φάση που με κοίταξες και είπες “white girl tears”. Νομίζω έσπασα κιόλας κατά τη διάρκεια της σκηνής. Ήταν ένα τόσο συγκεκριμένο αστείο.

Henry: Σπάγαμε συνέχεια ο ένας τον άλλον. Αυτή ήταν και η χαρά της δουλειάς. Γιατί το timing των γυρισμάτων ήταν τόσο βαρύ. Είχαμε βρει μία φούσκα μακριά απ’ όλα και παίζαμε τόσο πολύ. Είχα χρόνια να παίξω έτσι. Προέκυψαν πολλά από το στόμα μας και ο David κράτησε τα περισσότερα (γέλια).

Leitch: Αυτό ήταν το πιο fun μέρος. Μου αρέσει να αφήνω μία ταινία να εξελίσσεται, δεν θέλω ποτέ να την καταπνίγω. Είχαμε κάνει για παράδειγμα κάποιες συζητήσεις με τον Aaron για τον χαρακτήρα του, αλλά όταν έφτασε στο σετ και τον ζωντάνεψε μαζί με τον Brian το άφησα απλά να εξελιχθεί. Ήταν «καθαρό» για ένα δευτερόλεπτο αλλά μετά άρχισε να μεγαλώνει όλο και περισσότερο και δεν ήθελα να το βάλω σε κλουβί γιατί ήταν χρυσός. Ως σκηνοθέτης είναι δουλειά μου αυτό.

Kelly McCormick, παραγωγός: Θυμάμαι ο Brian και ο Brad ήθελαν συνέχεια να προκαλούν γέλιο ο ένας στον άλλον.

Henry: Σκεφτόμουν πως εάν κατάφερνα να σπάσω τον Brad τότε θα είχα κάνει αυτό που έπρεπε να κάνω. Διαπίστωσα βέβαια ότι είναι πολύ εύκολο να τον σπάσεις!

Brad: Είμαι εύκολος γενικώς.

King: “That’s what she said.”

Ο ρόλος της Sandra Bullock

Pitt: Η Sandy είναι πολύ αγαπημένη μου φίλη. Είναι κάποια που μπορώ να πάρω τηλέφωνο για οποιαδήποτε χάρη και είναι πάντα εκεί. Θα παρατήσει οτιδήποτε κάνει για να βοηθήσει και μου έχει κάνει κάποιες πραγματικά τεράστιες χάρες. Μου φάνηκε πολύ καλή ιδέα να την πάρω τηλέφωνο για μία ακόμα χάρη λοιπόν, το Bullet Train. Θα το έκανε αλλά αυτή τη φορά μου είπε ότι είχε κι εκείνη μία χάρη να ζητήσει ως αντάλλαγμα. Η χάρη ήταν το Lost City. Μου αρέσει η ιδέα ότι μπορούμε να υπάρχουμε ο ένας στα πρότζεκτ του άλλου με μικρούς ή μεγαλύτερους τρόπους. Τη λατρεύω.

Η δράση του David Leitch

Johnson: Ξέρεις ότι θα είσαι σε ταινία δράσης του David Leitch με κορυφαία stunt teams, στα καλύτερα δηλαδή χέρια που μπορούν να υπάρξουν. Το συναρπαστικό στο Bullet Train είναι πως ο κάθε χαρακτήρας έπρεπε να έχει το δικό του, πολύ ξεχωριστό στιλ. Με λεπτομέρειες ειδικές σε αυτούς. Οπότε είχε να κάνει και με εμάς και με τον πειραματισμό μας μέχρι να βρούμε ποιο θα ήταν αυτό το στιλ.

Henry: Εγώ ήθελα ένα περπάτημα σε slow motion (γέλια). Γι’ αυτό υπέγραψα. Δεν θες τίποτα άλλο στη ζωή! Και επειδή ο David ξέρει πολύ καλά τον κόσμο αυτό και έχει υπάρξει stuntman του Brad για τόσα χρόνια, θα μπει μαζί σου στη διαδικασία. Κυριολεκτικά. Νιώθεις μεγάλη ασφάλεια. Σε κάνει να θες να κάνεις περισσότερα. Κοιτούσα τον stuntman μου και του έλεγα, κάτσε τον κώλο σου κάτω. Εγώ θα το κάνω!

Leitch: [Ο Brian] έχει μία διπλή κλωτσιά στην τελική μάχη και μου έλεγε ότι έχει προπονηθεί σκληρά γι’ αυτό και θέλει να το κάνει. Δεν είναι εύκολο πράγμα να πηδήξεις ψηλά, να κλωτσήσεις κάποιον με τα δύο σου πόδια και να πέσεις ανάσκελα. Σε μία τέτοια στιγμή θα έλεγα να το κάνει ο stuntman αλλά ο Brian δεν άκουγε.

Henry: Του λέω εγώ θα το κάνω, τι εννοείς καν; Είναι και το υπόλοιπο καστ τέτοιο, σε κάνουν τόσο πολύ να θες να κάνετε παιχνίδι και να τους πλακώσεις (γέλια). Δεν είχα ιδέα ότι θα ήταν τόσο διασκεδαστικό. Θυμάμαι να βάζω τον Brad σε κεφαλοκλείδωμα και να ακούμε “cut!” και να συνεχίζουμε να παλεύουμε.

Pitt: Σε θυμάμαι να μυρίζεις τόσο ωραία.

Φτιάχνοντας το Bullet Train και το μήνυμά του

Από αριστερά στα δεξιά: Kelly McCormick, David Leitch, Aaron Taylor-Johnson, Brad Pitt, Brian Tyree Henry, Joey King / Photo by Sebastian Reuter/Getty Images for Sony Pictures

McCormick: Μία από τις μεγαλύτερες έννοιες του David ήταν το πώς θα ψυχαγωγούσε τον κόσμο όταν η ταινία εκτυλίσσεται μέσα σε ένα τρένο επί 2 ώρες. Οι χαρακτήρες είναι βέβαια φανταστικοί, αλλά θα τους έχουμε διαρκώς με το ίδιο περιβάλλον γύρω τους; Οπότε η συζήτηση πήγε στον σκηνογράφο μας, τον David Scheunemann με τον οποίο έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές. Η ερώτηση μετατράπηκε σε «πώς θα έχουμε περιοχές με διαφορετικά vibes στο ίδιο τρένο;». Θέλαμε το τρένο να μοιάζει με έναν διαφορετικό κόσμο και θέλαμε να υπάρχουν πολλά props.

Ήταν επίσης κρίσιμο για τον David το να δημιουργηθεί έξω από το τρένο η αίσθηση ότι μπορείς όντως να αποδράσεις όταν βρεθείς εκτός. Μέρος αυτού ήταν backstories των χαρακτήρων δηλαδή, θέλαμε να μπορείτε να παίρνετε ανάσα, να έχετε αυτή την ευκαιρία.

Leitch: Οπωσδήποτε. Εν μέρει μας έδωσε κίνητρο και ο Covid-19. Χρειάστηκε να το κάνουμε όλο σε ένα soundstage στη Sony. Εντάθηκε αυτή η αίσθηση του οξυμένου κόσμου που θέλαμε να δημιουργήσουμε. Υπήρξε στιγμή που νομίζαμε πως θα κάναμε όντως την ταινία στην Ιαπωνία. Λέγαμε τέλεια, θα τα πούμε στο Τόκιο, παιδιά! Θα είναι φανταστικά! Αλλά όχι. Θα ήμασταν μέσα σε ένα κουτί. Ως κινηματογραφιστής πρέπει να προσαρμόζεσαι, να αφήνεις το πρότζεκτ να ανασάνει, να αγκαλιάζεις τα θετικά και να το αφήνεις να ωριμάζει.

Pitt: Πρέπει να πω το εξής. Η τεχνολογία είναι εκπληκτική. Σκέφτεσαι για παράδειγμα τις ταινίες του Hitchcock με το rear projector και τώρα σχεδίασαν κάτι video walls ύψους 7 μέτρων, και γύρισαν ολόκληρο το ταξίδι από το Τόκιο στο Κιότο και το προέβαλαν στα παράθυρά μας. Δεν νιώθαμε καθόλου στάσιμοι. Για την ακρίβεια κάποιοι από το καστ είχαν πάθει ναυτία.

McCormick: Το σενάριο έχει να κάνει με την πίστη, ότι κάποια πράγματα θα γίνουν γιατί είναι να γίνουν. Είναι μία αντισυμβατική δυναμική για μία τόσο εμπορική ταινία, αλλά ήταν και αυτό στο οποίο ανταποκριθήκαμε αμέσως ο David και εγώ. Έχουν όλοι διαφορετικές ιστορίες, κάνουν διαφορετικό ταξίδι ο καθένας, και αυτό είναι μέρος του τι σημαίνει πίστη. Δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι κάπου, πώς έχεις προκαλέσει τη μοίρα σου, και πώς να το κοντρολάρεις.

Henry: Τα τρένα ήταν ένας από τους πρώτους τρόπους που βρήκαμε οι άνθρωποι για να ερχόμαστε κοντά από διαφορετικές πλευρές του κόσμου. Είναι ένα συνονθύλευμα ανθρώπων που έχουν επιβιβαστεί στο δικό μας Bullet Train. Το σκέφτομαι σαν το θέατρο. Διάφοροι άνθρωποι από τελείως άσχετα μονοπάτια της ζωής βρίσκονται σε έναν κοινό χώρο για κάποια ώρα, δεν μπορούν να μιλάνε, και κάνουν μαζί ένα ταξίδι.

Χρειάζεται ένα επίπεδο εμπιστοσύνης για κάτι τέτοιο, σωστά; Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τα κανονικά ταξίδια, αν και τις περισσότερες φορές είναι για τα σκουπίδια! (γέλια). Το τρένο εδώ είναι μία μεταφορά για όλους αυτούς τους ξεχωριστούς ανθρώπους που πρέπει να συνυπάρξουν εκεί ταυτόχρονα, με ίδιο προορισμό αλλά διαφορετικό για τον καθένα ταξίδι ως εκεί.