20 μεγάλες ροκ φωτογραφίες από τον Χρήστο Κισατζεκιάν και οι ιστορίες τους

1. Iggy Pop

“Το 1996 έγινε το τριήμερο Rock of Gods, το Rockwave Festival δηλαδή πριν πάρει τη σημερινή του ονομασία. Ως επίσημος φωτογράφος του ‘Ποπ και Ροκ’, του ‘Metal Hammer’ και του ‘Ποπ Κορν’, είχαν την τύχη να εχω ΑΑΑ Pass (Access All Areas Pass). Είχα πρόσβαση παντού, κανένα φεστιβάλ δεν έχω αποτυπώσει τόσο καλά όσο αυτό.

Κανονικά συνηθίζεται να τραβάμε μόνο τα τρία πρώτα κομμάτια κάθε καλλιτέχνη και μετά να βγαίνουμε από τα photo pits -τον χώρο δηλαδή ανάμεσα στο κοινό και τη σκηνή.

Επειδή όμως ήμουν της παραγωγής, μπορούσα να μείνω όσο ήθελα, με αποτέλεσμα να είμαι ο μοναδικός φωτογράφος που ήταν εκεί, την ώρα που κάποιος από το κοινό πέταξε ένα μπουκαλάκι νερό στο κούτελο του Iggy. Ήταν κλειστό, είχε ακόμα το καπάκι του -και άρα ήταν αρκετά βαρύ- και έτσι όπως τον βρήκε λίγο στην αρχή των μπροστινών μαλλιών του, του προκάλεσε αιμορραγία.

Είχα ήδη σηκωμένο τον φακό μου και όταν το είδα, άρχισα να πατάω όλα τα υπόλοιπα κλικς ώστε να αποθανατίσω τις αντιδράσεις του. Έχω τα πάντα: δηλαδή την ώρα που βάζει το χέρι του εκεί, την ώρα που κοιτάει το αίμα, την ώρα που τσαντίζεται και βγάζει κωλοδάχτυλό στον κόσμο, την ώρα που αρχίζει και πηδάει πάνω στους ενισχυτές σαν να τους γαμάει ή που πετάει το ένα παπούτσι του στο κοινό.

Το ‘Ποπ και Ροκ’ έπαθε πλάκα, δεν ήξερε ποια από τις φωτογραφίες να δημοσιεύσει. Και αναγκαστικά βάλανε στο αφιέρωμα που έγινε στο Rock of Gods τέσσερις φωτογραφίες, σαν καρέ καρέ του τι συνέβη.

Πλάκα πλάκα, ίσως να είναι και η πιο γνωστή μου φωτογραφία.”

2. Bob Dylan

“Το ‘93 είχε έρθει στον Λυκαβηττό και ήταν τόσο σημαντικό για μένα αυτό το live, που και να μην ήμουν στο ‘Ποπ και Ροκ’, και πάλι θα πήγαινα να το καλύψω. Δυστυχώς όμως με στεναχώρησε πάρα πολύ -κι εμένα, αλλά και τους υπόλοιπους συναδέλφους που βρεθήκαμε εκεί – το ότι επαληθεύτηκαν οι φήμες που τον ήθελαν ως πολύ “ιδιαίτερο”.

Μάς είχε γυρισμένη την πλάτη συνέχεια κατά τη διάρκεια και των τριών τραγουδιών που επιτρεπόταν να είμαστε στα photo pits. Είδα και έπαθα να τον βγάλω μία μπροστινή, τη στιγμή που γύρισε για να πει στο κοινό ένα “hello”. Δύο ή τρία 36άρια τράβηξα, και παρόλα αυτά κατάφερα στο τέλος να έχω μόνο μια δυο εικόνες που να φαίνεται το πρόσωπό του.

Δεν μ’ αρέσει να συναντώ ιδιαιτερότητες που δεν συνάδουν με την καλλιτεχνική ευαισθησία του εκάστοτε μουσικού.

Ένας τόσο ευαίσθητος άνθρωπος, ο οποίος γράφει τέτοιους στίχους που σε παίρνουν τα κλάματα, μου φαίνεται τρομερά περίεργο να είναι τόσο δύστροπος.”

3. Angus Young (AC/DC)

“Αυτήν τη λήψη τη “χαρίζει” ο Angus Young στους φωτογράφους παγκοσμίως, κάποια στιγμή το κάνει, και όποιος το πιάσει, το ‘πιασε.

Ήμουν από το απόγευμα στο ΟΑΚΑ, αλλά δεν μπόρεσα να φτάσω στους AC/DC -ήθελα να πάρω υπογραφές στα άλμπουμς τους- ήταν πολύ απόμακροι από πλευράς management.

Από εκεί και πέρα αυτή η νύχτα έχει καρφωθεί στο μυαλό μου για δύο λόγους:

Ο πρώτος είναι ότι ήταν η δεύτερη και τελευταία φορά μέχρι σήμερα που τους έχω δει -η πρώτη ήταν τον Δεκέμβριο του 2000 στο Wembley.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι εκείνον τον Μάιο του 2009 ήμουν φωτορεπόρτερ και στον ‘Ελεύθερο Τύπο’ και παρότι τους λατρεύω -είναι μέσα στις πέντε πιο αγαπημένες μου μπάντες-, έπρεπε να φύγω από το ΟΑΚΑ, να πάω τις φωτογραφίες να τις επεξεργαστώ και να τις παραδώσω για την εκτύπωση της εφημερίδας την επόμενη μέρα. Τα γραφεία του ‘ΕΤ’ δεν ήταν ούτε 800 μέτρα μακριά από το γήπεδο, και παρότι κατά την απουσία μου έχασα μόνο 5-6 κομμάτια, με πόνεσε πάρα πολύ αυτό.”

4. Motorhead

“Το να βρεθώ backstage μαζί τους και για δέκα λεπτά να μου κάνουνε βλακείες, να με κερνάνε Jack Daniels και όλα αυτά, τo καταχωρώ ως μία από τις σημαντικότερες εμπειρίες της ζωής μου.

Ήμουνα στη ΔΕΘ το 1998 και από τη στιγμή που με αφήσανε να μπω στο μικροσκοπικό χώρο που ετοιμάζονταν πριν το live, ο ένας άρχισε τις γκριμάτσες, ο άλλος έβαζε το δάχτυλο στο ρουθούνι του, ο Campbell έβγαλε τα μποτάκια του και τα έβαλε έτσι, ώστε να κάθεται από πίσω να μοιάζει με νάνο… Κάνανε ό, τι να ‘ναι πραγματικά. ‘Τώρα θα μου ρίξω μια μπουνιά’, λέει ο Lemmy και το τραβάω κι αυτό.

Τι να πω. Δεν τα ζεις εύκολα αυτά τα πράγματα.”

5. Bruce Dickinson (Iron Maiden)

“‘Σας ομιλεί ο καπετάνιος σας, ονομάζομαι Bruce Dickinson και…’ Τα υπόλοιπα λόγια του πνίγηκαν μέσα στα χειροκροτήματά μας, δεν ακούσαμε τίποτα. Ήταν 2003, οι Iron Maiden είχαν βγάλει το ‘Dance of Death’ και ως προωθητική ενέργεια, ένα Airbus A300, με τον Bruce πιλότο, θα μας πήγαινε από το Heathrow στο Παρίσι, να δούμε από κοντά τη συναυλία τους.

Τη στιγμή που προσγειωθήκαμε και κατέβηκαν όλοι, πλησίασα τον manager και τον ρώτησα αν θα μπορούσα να μπω στο cockpit να βγάλω φωτογραφία τον frontman των Maiden. Τον ρώτησε, εκείνος με άφησε και αφού μπήκα μέσα και χαιρετηθήκαμε κτλ, μου λέει ‘θέλεις να κάνω κάτι ή απλά να κάθομαι;’. ‘Κάνε ό, τι απολύτως θες’ του λέω ‘κι εγώ απλά θα αλλάζω γωνίες λήψης’. Και το αποτέλεσμα ήταν αυτό. Εμπειρία πραγματικά.”

6. James Brown

“Αυτή πρέπει να είναι στον Λυκαβηττό το 2006 και όχι σε μια ντισκοτέκ της παραλιακής που είχε έρθει παλαιότερα. Τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω από τον φωτισμό. Υπάρχουν διάφοροι που τη θεωρούν ως μία από τις πιο δυνατές εικόνες που έχω κάνει ποτέ.

Το κάδρο εδώ είναι συνειδητά πολύ σφιχτό. Είμαι ένας φωτογράφος που δεν επανακαδράρει, ούτε ‘κροπάρει’ μετά. Το έχω πάρει από τον πατέρα μου αυτό.”

7. Screaming Jay Hawkins

“Αυτή είναι μία από τις φωτογραφίες που μου άνοιξαν τον δρόμο της συνεργασίας με το ‘Ποπ και Ροκ’.

Ήμουν ήδη στο ‘Metal Hammer’, όπου πήγα συστημένος από την πολύ αγαπημένη μου Τζέην Σαμπανίκου. Ήταν συντάκτρια και μεταφράστρια στο περιοδικό και της λέω μια μέρα ‘θέλω να μου κλείσεις ένα ραντεβού να τους δείξω τη δουλειά μου από το ‘Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων’ και το ‘Έθνος”. Έτσι ξεκίνησε η μόνιμη συνεργασία μου μαζί τους, η οποία κράτησε κοντά στα 25 χρόνια.

Στο ίδιο κτίριο, λοιπόν, ήταν το ‘Ποπ και Ροκ’ και το ‘Ποπ Κορν’. Ως μαμούνι εγώ, πήγα και χτύπησα την πόρτα τους, και τους λέω ‘γεια σας, είμαι ο φωτογράφος του ‘Metal Hammer’ εδώ και κάποιες μέρες, και επειδή το πρώτο μουσικό έντυπο που αγόρασα ποτέ στη ζωή μου ήταν το δικό σας, θα ήταν τιμή μου να δουλέψω και για σας’. Μέχρι τότε στέλνανε τον λογιστή(!) να φωτογραφίζει, ο οποίος ο άνθρωπος έβγαζε απλά κάποιες αξιοπρεπείς φωτογραφίες.

Και έτσι στις αρχές του ’90, τους δίνω αυτή τη φωτογραφία. Ο τότε διευθυντής ο Νίκος ο Πετρουλάκης με τον οποίο πια είμαστε φίλοι, τη βάζει δισέλιδη σαλόνι, και κάπως έτσι κέρδισα τη συνεργασία μου μαζί τους.”

8. Διάφανα Κρίνα

“Αυτή η πόρτα της συνεργασίας άνοιξε επειδή ακριβώς ήμουνα μόνιμος συνεργάτης του ‘Ποπ και Ροκ’ και σιγά σιγά το μουσικό σινάφι της Ελλάδας άρχισε να με μαθαίνει.

Ήρθαν και με βρήκαν οι ίδιοι -νομίζω ο αείμνηστος ο Θάνος ο Ανεστόπουλος πήρε το τηλέφωνό μου από τον Μάρκο τον Φράγκο ή τον Πετρουλάκη. Μου είπαν ‘θέλουμε να κάνεις εσύ τη φωτογράφιση για το εξώφυλλο του Ποπ και Ροκ’. Αργότερα με φωνάξανε ξανά για photo session οι ίδιοι.

Από εκεί ξεκίνησε μία μόνιμη συνεργασία με τα Διάφανα Κρίνα, υπήρξα ένας από τους μόνιμους φωτογράφους τους.”

9. Bruce Dickinson

“Ξανά Dickinson, 1997, μόλις έχει βγάλει το προσωπικό του άλμπουμ ‘Accident of Birth’, και στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας του, βρίσκεται στο Rockwave στη Ριζούπολη. Είναι μαζί με τον Adrian Smith, αλλά όχι και με τους Maiden. Σ’ αυτήν την περιοδεία και σ’ αυτούς τους δίσκους, απλά έπαιζε ο Smith μαζί του.

Θυμάμαι ήταν όλοι πολύ πρόσχαροι, χαλαροί, θα είχαν πιει μάλλον και τα ποτάκια τους και έτσι σήκωσα άνετα τη μηχανή πολλές φορές.”

10. Roger Waters

“Αυτή είναι απ’ το κλειστό του ΟΑΚΑ το 2011. Είχε έρθει για τρεις συνεχόμενες βραδιές, εκ των οποίων η μία ήταν κεκλεισμένων των θυρών και ήταν μόνο για την κινηματογράφηση ενός dvd, το οποίο αν δεν κάνω λάθος, ακόμα δεν έχει βγει.

Εκείνη τη μέρα η παραγωγή ήταν πολύ σκληρή γιατί ήθελε να έχει μόνο τέσσερις φωτογράφους παρόντες, από τους 24 ξέρω γω που θέλανε να είναι εκεί μέσα. Δεν ήθελαν να μπλέκονται στα πόδια τους κόσμος, γιατί έπρεπε να κινούνται και σωστά οι καμεραμέν προκειμένου να το κινηματογραφήσουν.

Και ήμασταν μόνο το ‘Reuters’, το ‘Associated Press’, το ‘Αθηναϊκό Πρακτορείο’ κι εγώ, με την υποχρέωση να μοιράσω τις φωτογραφίες μου και στους υπόλοιπους συναυλιακούς συναδέλφους μου που θα έλειπαν αναγκαστικά.

Φαντασμαγορικό σόου, από τα πιο όμορφα που έχω δει ποτέ. Ένας ζωντανός θρύλος.”

11. Bon Jovi

“ΟΑΚΑ, ήμουνα ο επίσημος φωτογράφος της διοργανώτριας εταιρείας, της Eleven, του Ντέμη του Νικολαΐδη. Παρότι είχα το πάσο της εταιρείας που με διαφοροποιούσε από τους υπόλοιπους φωτογράφους, το management ήταν πάρα πολύ σκληρό. Όταν με έπιασαν να είμαι ακόμα μπροστά μετά τα τρία πρώτα τραγούδια, με σταμάτησαν, με πήγαν στα υπόγεια του ΟΑΚΑ και μου πήραν τις φωτογραφίες. ‘Δεν κάνουμε εξαιρέσεις μου λένε στο συγκεκριμένο θέμα και ας είσαι της παραγωγής. Πρέπει να τις σβήσεις τώρα αμέσως’. Και το δέχτηκα.

Αυτή ήταν μία από τις τρεις πρώτες και σώθηκε.”

12. Robert Plant, Chris Cornell, μέλη των Europe

“Ο Chris Cornell είχε έρθει το 2007 -σκέτος, όχι με τους Audioslave. Headliner σε εκείνο το Rockwave ήταν βέβαια ο Robert Plant, και πριν απ’ αυτούς τους δύο, έπαιζαν οι Europe. Πώς πήγα backstage, λοιπόν.

Είχε πάρει τηλέφωνο η γυναίκα του Cornell, η Βίκυ, η οποία είναι Ελληνίδα, στη Universal και είχε πει στην υπεύθυνη του ξένου ρεπερτορίου ‘να σου πω, θέλω να καλύψουμε τον ερχομό μας στην Ελλάδα, είναι κάτι το ξεχωριστό για μας, και θέλουμε να μας προτείνεις τον καλύτερο φωτογράφο στην Ελλάδα για να καλύψει τη συναυλία του Chris, αλλά και τα backstage, και τη διαμονή μας στο ξενοδοχείο, στο Grand Resort του Λαγονησίου και γενικότερα όλο το πακέτο’.

Πρότειναν εμένα και έτσι είχα πλέον AAA Pass από τον ίδιον τον Chris Cornell και όχι από το Rockwave, οπότε όταν πήγα backstage, και τον είδα να είναι δίπλα στον Robert Plant και να κρατάει το παιδάκι του, και πιο δίπλα να είναι και ο Joey Tempest των Europe, και να έχουνε πιάσει κουβέντα, τους λέω με χαμόγελο ‘ελάτε να σας βγάλω μία με το φλας’, -το σιχαίνομαι το φλας, αλλά εκεί χρειαζόταν-, και τους έβγαλα αυτήν την εικόνα. Προσπάθησα να στήσω αυτί αλλά δεν θυμάμαι τίποτα από ό, τι λέγανε (γέλια).

Στο ξενοδοχείο λοιπόν επειδή ήταν την ίδια μέρα και είχα άλλη εργασία το πρωί, έστειλα την Όλγα την Καλατζή η οποία υπήρξε και αυτή φωτογράφος συναυλιών τότε, παρότι είναι μία παγκοσμίως καταξιωμένη βιοχημικός. Πήγε και τους έβγαλε πανέμορφες φωτογραφίες.

Τέλος πάντων, το κλου της βραδιάς ήταν ότι δεν πληρώθηκα ποτέ απ’ αυτήν τη φωτογράφιση διότι, εμπιστευόμενος την υπεύθυνη της Universal με κλειστά τα μάτια -ήταν πολύ καλή μου φίλη- της παρέδωσα το dvd με όλα τα αρχεία σε υψηλή ανάλυση για κάθε χρήση, εκείνη τα έδωσε με τη σειρά της στη Βίκυ και εκείνη δεν μου κατέθεσε ποτέ τα 750 ευρώ. Για τον Cornell βέβαια ένα τέτοιο ποσό ήταν σαν να σου πέσει εσένα ένα σεντ κάτω στο πάτωμα. Και κάποια απ’ αυτά τα λεφτά ήταν και για την Όλγα που πήγε και έτρεξε στο Grand Resort. Οπότε αυτό είναι η μαύρη κηλίδα στην συγκεκριμένη ιστορία.

Ο Chris πάντως ως άνθρωπος, όσο τον είδα εγώ backstage και η Όλγα στο Grand Resort, ήταν ένα γλυκύτατο και ευαίσθητο ων. Η Βίκυ από την άλλη πράγματι ήτανε bitch, τελείως control freak, έως και προσβλητική θα ‘λεγα στον τρόπο που μιλούσε.”

13. Dave Grohl (Foo Fighters)

“Εδώ είμαστε στο Ηρώδειο. Οι Foo Fighters είναι αυτή τη στιγμή παγκοσμίως ένα από τα πιο hot πράγματα στις σκληρές κιθάρες και εγώ είμαι επίσημος φωτογράφος της διοργανώτριας εταιρείας.

Δοκίμασα να τους φωτογραφίσω και στο soundcheck. Μπαίνω μέσα, τραβάω και μόλις με παίρνουν χαμπάρι οι Αμερικανοί σεκιουριτάδες, με μπαγλαρώνουνε, με πάνε έξω, μου ‘λένε τι κάνεις;’, τους λέω ‘πάτε καλά; Είμαι της παραγωγής’, “δεν έχει σημασία μου λένε, δεν έχουμε συμφωνήσει για φωτογραφίες στο soundcheck, σβήσε τώρα επί τόπου ό, τι τράβηξες. Τις έσβησα αναγκαστικά, και πλέον έχω μόνο τις υπόλοιπες από τη βραδιά του live.

Ποιος όμως ήταν στο soundcheck με φωτογραφικό γιλέκο αμάνικο και τραβούσε με επαγγελματικό εξοπλισμό, καλύτερο κι απ’ τον δικό μου; Ο Chad Smith, ο drummer των Red Hot Chilli Peppers, καθώς ήταν ο tour manager της συγκεκριμένης διοργάνωσης που επιχειρεί συναυλίες σε διάσημους αρχαιολογικούς χώρους σε όλον τον κόσμο. Για μια εκπομπή όλο αυτό. Εγώ δεν ήξερα ότι είναι και επαγγελματίας φωτογράφος και πάω και στοίχημα απ’ τον τρόπο που στηνότανε, πρέπει να ήταν και καταπληκτικός.”

14. Paul Stanley (Kiss)

“2008, Terravibe. Αυτή είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη μία από τις καλύτερες φωτογραφίες που έχω βγάλει ποτέ.

Ο Paul Stanley είναι στο ένα μέτρο από μένα, η μπότα του είναι στη μύτη μου σχεδόν, έχει σκύψει από πάνω μου γιατί με έχει δει, και ουσιαστικά μου στήνεται.

Αν προσέξεις τη λεπτομέρεια, πάνω στη γλώσσα που έχει βγάλει έξω έχει μια πένα ρε φίλε, κι εκείνη την ώρα εγώ δεν ξέρω τι να κάνω. Να λιποθυμήσω ή να τραβήξω;

Και είμαι ακόμα μέχρι και σήμερα πολύ στεναχωρημένος που γίναμε η μοναδική χώρα στον πλανήτη που όχι μόνο δεν κατάφεραν να γεμίσουν τον χώρο της συναυλίας, αλλά είχαν μόνο οκτώ με εννιά χιλιάδες κόσμο. Αυτό για Kiss είναι τίποτα.”

15. Madonna

“Τεράστιο όνομα, sold out και αντίξοες συνθήκες, γιατί δεν μας επέτρεψαν να φωτογραφήσουμε από μπροστά και βγάζαμε απ’ του διαόλου τη μάνα, απ’ το front of house, όπως λέγεται στους συναυλιακούς όρους, εκεί που είναι ο πύργος της ηχοληψίας δηλαδή, 150-200 μέτρα μακριά απ’ τη σκηνή. Ψυχρολουσία.

Και πάλι να είναι καλά φίλοι φωτογράφοι, οι οποίοι εκτός από τεράστιους φακούς, έχουν και την καλοσύνη να σου τους δίνουν προκειμένου να τραβήξεις κι εσύ κοντινές.

 

Αν και κλασικός ροκάς, δεν το συζητάω, υποκλίνεσαι θέλοντας και μη σε ένα από τα πιο φαντασμαγορικά σόου του πλανήτη. Δεν θα βάλω να ακούσω Madonna στο σπίτι μου, αλλά εκεί υποκλίθηκα.”

16. James Hetfield (Metallica)

“Εδώ είμαστε στο Sonisphere Festival του 2010, έχει έρθει το λεγόμενο ‘Big 4′, Megadeth, Anthrax, Slayer και Metallica και έχει αρχίσει να ψιλοβρέχει. Δεν πτοούμαστε, παρότι εμάς δεν μας καλύπτει το σκέπαστρο όπως τους μουσικούς. Σε κάποια φάση ο Hetfield έσκυψε στο χείλος της σκηνής για να κάνει αυτή τη φάτσα του την κλασική στους μπροστινούς, γεγονός που με βόλεψε πολύ να καδράρω. Υπ’ όψιν, το σφικτό κάδρο -πιο σφικτό πεθαίνεις!- είναι αυτούσιο όπως ΠΑΝΤΑ! Δεν επανακαδράρω (crop) ΠΟΤΕ!… Κι ας χάνω πολλές στιγμές. Όμως όταν μου “κάτσει”, κάθεται………..άψογα!

Τη θεωρώ όντως δυνατή εικόνα γι’ αυτό και την κατέβασα στην έκθεση που έκανα στο Ωδείο Αθηνών”.

17. Ozzy Osbourne

“1996, Donington Festival, reunion των Kiss με αυθεντική σύνθεση και μάσκες για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια, πρέπει να είχε 120.000-140.000 κόσμο, ίσως το μεγαλύτερο φεστιβάλ που έχω πάει ποτέ στη ζωή μου. Co-Headliner ήταν ο Ozzy, το line-up είχε και Sepultura, χαμός, κάργα μεταλικό φεστιβαλ.

Στο πλαίσιο αυτού του φεστιβάλ κλείνουμε για χάρη του ‘Metal Hammer’ συνέντευξη face to face στην έπαυλή του, στο Birmingham. Όνειρο ζωής. O Χάκος ο Περβανίδης να πάρει τη συνέντευξη και εγώ να τον φωτογραφίσω.

Βρίσκουμε την έπαυλή του μετά από έξι ώρες οδήγησης, χαμένοι κάπου μέσα στα χωράφια, ούτε gps είχαμε τότε, ούτε τίποτα. Εκεί βρίσκουμε και το MTV. Μέχρι να τελειώσει πρώτη η παρουσιάστρια του MTV, εμείς έχουμε κάτσει στο γρασίδι και εγώ εντελώς απροκάλυπτα και ξεδιάντροπα φωτογραφίζω ό, τι βλέπω: τον σκύλο του, αυτόν που κούρευε το γρασίδι, τη μάντρα, τα αυτοκίνητα, τα πάντα και σε κάποια φάση έρχεται ένας και μου παίρνει το φιλμ. “Απαγορεύεται”, μου λέει.

Μπαίνει ο Χάκος για τη συνέντευξη, πρώτες του μέρες τότε στο ‘Metal Hammer’, τρομερό άγχος και του χτυπάει τη πλάτη ο Ozzy και του λέει ‘έλα ρε, μην στεναχωριέσαι. Πες ότι είμαι ο πατέρας σου’. Τέλος πάντων, τελειώνει η συνέντευξη και παρότι είχαν δώσει σαφείς εντολές η φωτογράφιση να γίνει εκεί που καθόταν, εγώ τον πείθω να βγει έξω απ’ το σπίτι. Του λέω ‘έχει φοβερό ήλιο για Αγγλία, θα είναι κρίμα να την κάνουμε μέσα’.

Ο Ozzy λέει αμέσως ‘yes, sure’ και ξυπόλυτος όπως ήταν -χωρίς κάλτσες, χωρίς παπούτσια, χωρίς τίποτα- βγαίνει έξω, εκεί που είχε ένα στρογγυλό πλακόστρωτο σαν ορχήστρα θεάτρου. Αρχίζω και τον τραβάω με τηλεφακό και με ευρυγώνιο και γυρίζω 360 μοίρες γύρω του, ώστε να αλλάζει το background αλλά να μην αλλάζει κι εκείνος θέση, να μην τον κουράζω. Και σε κάποια φάση μου έκανε και αυτά τα σκέρτσα με το πούρο, με το σήμα της νίκης κτλ…

Και όλα αυτά τα θεωρώ απόκτημα ζωής.

Θυμάμαι πάντως ότι τα πόδια του τα έσερνε, δεν περπατούσε καλά, αλλά κατά τ’ άλλα ήταν διαυγής και συμπαθέστατος.”

18. Michael Stipe (REM)

“Καλλιμάρμαρο, 2008, πίτα. Έχω και πάλι πρόσβαση παντού ως επίσημος φωτογράφος του MTV, το οποίο το οργάνωσε κιόλας. Έβγαλα τον Michael Stipe στη σκηνή, backstage, ακόμα και στα Public όπου έδωσαν μία μικρή συνέντευξη Τύπου και του έκανα κάποια πορτρέτα.

Απίστευτα εκφραστικός πάνω στη σκηνή, και στη φάτσα και στο σώμα.”

19. Kerry King (Slayer)

“Παρέα με μια πλαστική Baywatch γκόμενα, ο Kerry King καθότανε και ζέσταινε τα χέρια του πάνω στην ταστιέρα, κυρίως το αριστερό, όταν μου φώναξαν ‘πέρνα μέσα, αλλά κάτσε ήσυχος σε μια γωνιά’. Ο Araya ήταν τρομακτικά βλοσυρός, έως και τρομακτικός, και όσο εγώ έβγαζα φωτογραφίες μέσα στο καμαρίνι τους, εκείνος περπατούσε μπρος πίσω με τα χέρια πίσω απ’ τη μέση, σαν θείος. Ουσιαστικά διαλογιζόταν λίγο πριν βγει στη σκηνή του Rock of Gods το ’96.

Μαζί μου μπήκε και ο νεοσύλλεκτος τότε μπασίστας των Saxon, ο οποίος τους είχε ινδάλματα και ήθελε να τους γνωρίσει. Θυμάμαι προσπαθούσε να τους βγάλει έστω μια κουβέντα απ’ το στόμα και αυτοί ήταν τελείως μονολεκτικοί. Έκατσε ένα δυο λεπτά και έφυγε, ευγενέστατος.”

20. Virgin Steele

“1997, Open Air Festival, διοργανωμένο απ’ το περιοδικό ‘Metal Invader’. Παρότι άνηκα στο ‘αντίπαλο περιοδικό’, στο ‘Metal Hammer’, είχα pass γιατί τότε ήμουν κάτι σαν τον Ζολώτα, κοινής αποδοχής που λένε. Και αν θες τη γνώμη μου, ηλιθιωδώς είχαν αυτήν την κόντρα τα δύο περιοδικά, τέλος πάντων.

Και οι Virgin Steele, και οι Theater of Τragedy και όλοι οι υπόλοιποι ήταν πολύ ευδιάθετοι εκείνη τη μέρα, δεν ξέρω τι είχανε πάθει, και μου κάνανε ό, τι τους κατέβαινε στο κεφάλι. Είχαν εκεί και το Excalibur που κάποια στιγμή στη σκηνή το σηκώνει ο DeFeis ως παουερμεταλάς που είναι μια ζωή, ε και το παίρνουνε κάποια στιγμή και ξαπλώνουν πάνω σε έναν πάγκο κι ο ένας κάνει ότι κοιτάει τους παλμούς, ο άλλος ότι θα τον μαχαιρώσει, και γενικά κάνουν πλάκα.

Ωραία εμπειρία. Θα μπορούσα να είχα φάει ως και πόρτα εκείνο το βράδυ, οπότε ευγνωμονώ όλα τα παιδιά του Invader εσαεί.”