Ο Ρίκο πρέπει να νικήσει

Ο Δημήτρης Ξερικός, πυγμάχος, φωτογραφίζεται στον αγώνα του ενάντια στον Λαζάρ Βασίλιε, στο Κλειστό Παλαιού Φαλήρου Tae Kwon Do. Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015 Φωτογραφίες: Oneman.gr / Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου - Watkinson

1.
20/12/2015, Κυριακή, 23.54, Κλειστό Π. Φαλήρου (Tae Kwon Do), αποδυτήρια

Οι ήχοι που κάνει κάποιος την ώρα που προσπαθεί να ξεράσει πιέζοντας το στομάχι του να καπελώσει τη ναυτία, μου θυμίζει κάθε φορά ότι λίγα πράγματα φέρνουν πιο πολύ σε θάνατο από τις φορές που κάνεις εμετό. Βρισκόμουν μια στρώση τοίχου μακριά από τον αθλητή του Κ1 που άφηνε γοερά τα σωθικά του στις ντουζιέρες. Οι εμετοί ήρθαν περίπου μισή ώρα μετά το θρίαμβο στο ρινγκ που του χάρισε άλλη μια χοντρή ζώνη πρωταθλητή, σαν αυτές που πρωτοείδαμε πριν 30 χρόνια στη μέση του Hulk Hogan και του αγαπημένου μου, Ultimate Warrior. Όταν με το καλό θα ξεμπέρδευε με τους εμετούς, θα φωτογραφιζόταν με αυτήν και ακόμα μία (προφανώς από παλιότερο τελικό) κρεμασμένες απ’ τους ώμους του. Ακούγοντας τον να ξερνάει, ο Πέτρος Πολυχρονίδης που ήταν στα αποδυτήρια για να σημειώσει τα κιλά του Ρίκο πριν τον αγώνα του με τον Μολδαβό, Λαζάρ Βασίλιε, μου είπε στωικά ότι αυτό συμβαίνει όταν κάποιος σε κοπανάει αλύπητα για εννιά λεπτά.

Τα αποδυτήρια στα οποία βρισκόμουν εδώ και τέσσερις ώρες με μικρά κενά, στα οποία έβγαινα να χαζέψω κομμάτια από αγώνες του The Battle XV by Stoiximan, φιλοξενούσαν τρεις αθλητές. Εγώ ήμουν εκεί για τον Δημήτρη ‘Ρίκο’ Ξερικό, το θρυλούμενο ως ‘αγαπημένο παιδί της κερκίδας’. Το παρατσούκλι του, Ρίκο, ντύνει διθυραμβικά ποστ στο Facebook τα τελευταία χρόνια, χτίζοντας την αίσθηση ότι ο Ξερικός, με τα λίγα λόγια και τις πολλές νίκες, με τα πολλά τατού και το σκληρό παρουσιαστικό, είναι ο μποξέρ που όλοι θα πόσταραν ευχάριστα στο timeline τους. Από κοντά και δεκάδες σάιτ διαφορετικού προσανατολισμού, από το Vice μέχρι πολύ γνωστά αθλητικά, που έχουν φιλοξενήσει αφιερώματα για την περίπτωσή του.

Με αφορμή τον δεύτερο και τελευταίο επαγγελματικό του αγώνα για το 2015, τον ακολουθούσα κατά πόδας για τρεις ολόκληρες εβδομάδες. Από το Golden Corner στην Καλλιθέα, δηλαδή το γυμναστήριο του προπονητή του, Νίκου Γιδάκου, στο οποίο ο Ρίκο είναι πραγματικά εικόνισμα, μέχρι το σπίτι του λίγα στενά πιο κει, το πάρκο στο οποίο βγάζει τα σκυλιά του, και τελικά το κλειστό του Tae Kwon Do στο Παλαιό Φάληρο, το βράδυ του μεγάλου αγώνα με τον Βασίλιε που ως επαγγελματίας έχει κερδίσει εννιά φορές και έχει ηττηθεί επτά. Στο προσωπικό μου bucket list, το να γίνω κολαούζος σε έναν αθλητή κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του για έναν σημαντικό αγώνα ήταν ανέκαθεν στις πρώτες δέκα καταχωρήσεις.

Ένα μεσημέρι, νομίζω την τελευταία εβδομάδα πριν τον αγώνα, ο Ρίκο με ρώτησε με 71,5 κιλά αθωότητα (παρεμπιπτόντως, σε αυτά τα κιλά ζυγίστηκε πριν τον αγώνα), “Κι αν χάσω; Τι θα γίνει με το θέμα αν χάσω;”. Το έπαιξα πιο κουλ απ’ ό,τι είμαι και του είπα ότι αν χάσει, θα νικήσει το επόμενο. “Το θέμα δεν θα γραφτεί για (άλλον) ένα αγώνα πυγμαχίας, αλλά για την περίπτωση Ρίκο”. Εννοούσα κάθε λέξη. Περίεργο αν αναλογιστείς ότι κάθε μία από τις είκοσι μέρες πριν τον αγώνα, πεταγόμουν από το κρεβάτι παραμιλώντας, “Ο Ρίκο πρέπει να νικήσει”.

Τα αποδυτήρια στο Tae Kwon Do δεν ήταν βρώμικα -κάποιος πρέπει να τα είχε καθαρίσει το πρωί, αλλά αυτό δεν τα έκανε λιγότερο εγκαταλελειμμένα. Τις ώρες που πέρασα σ’ αυτά, βαρέθηκα να βλέπω τα πλακάκια να γυαλίζουν κάτω από άπειρα πλαστικά μπουκαλάκια, πεταμένα ασύμμετρα στο χώρο. Λες και απέφευγε κάθε επαφή μαζί τους, ο Δημήτρης καθόταν σε μια καρέκλα έχοντας απλώσει τα πόδια σε μια άλλη και κοιτούσε το υπερπέραν με σταυρωμένα χέρια. Για ώρες, ο Ξερικός δεν έβγαζε άχνα, δεν έκανε κίνηση. Μετά από βδομάδες σκληρής προετοιμασίας και καθ’ υπόδειξιν του προπονητή του, είχε ρίξει παλμούς για να κρατήσει την έντασή του.

Απ’ το ξεκίνημα αυτού του οδοιπορικού στα Νότια, φοβόμουν ότι θα τον κουράσει η συνεχής παρουσία μου παντού, ότι σε μια στιγμή έντασης θα μου πει κάνα “Γάμησε μας ρε Αναστασιάδη, φτάνει, αρκετά είπαμε, αρκετά τράβηξε η Μόνικα” (σ.σ. στην πρώτη συνάντηση μαζί της, βάφτισε Μόνικα τη Φραντζέσκα). Εντούτοις, όταν με αγκάλιασε στις 20.05 που μπήκα στα αποδυτήρια, είδα ότι οι ανησυχίες μου ήταν περιττές. Πράος, γαλήνιος, με φορεμένη την κουκούλα της φόρμας, με προπονητή, γιατρό, μασέρ συνέχεια δίπλα του και διάφορους φίλους να μπαινοβγαίνουν σε αδιάκοπο rotation με ψιθυριστές ευχές για καλή επιτυχία, ο Δημήτρης κρατούσε το λόγο που μου ‘δωσε μόλις μπήκα. “Φυλάω την ένταση μου για το παιχνίδι. Το μόνο μου άγχος είναι ότι δεν έχω καθόλου άγχος”.

Ο Δημήτρης Ξερικός, πυγμάχος, φωτογραφίζεται στον αγώνα του ενάντια στον Λαζάρ Βασίλιε, στο Κλειστό Παλαιού Φαλήρου Tae Kwon Do. Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015 Φωτογραφίες: Oneman.gr / Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου - Watkinson

Ο αγώνας με τον Βασίλιε ήταν προγραμματισμένος για τις 23.00, αλλά τρεις χορευτές καποέιρα είχαν άλλα σχέδια. Με τα χορευτικά τους σε ένα ιντερμέτζο μεταξύ των αγώνων, έσπασαν μέρος του ρινγκ στέλνοντας όλο το πρόγραμμα μια ώρα πίσω. Η καθυστέρηση φάνηκε να εκνευρίζει τον Ρίκο. Δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, μπορεί κάθε ίχνος έντασης από τις 23.00 και μετά να ήταν τεχνητό καθώς πλησίαζαν μεσάνυχτα και ο Ρίκο έπρεπε να ‘ξυπνήσει’. Στις 23.05 άφησε την καρέκλα, έτρεξε κάμποσο έξω απ’ τα αποδυτήρια και γύρισε για να του φορέσουν τα γάντια. Μετά, έριξε περίπου διακόσιες μπουνιές στους στόχους που του έδειχνε ο προπονητής του, φόρεσε τη μισή πράσινη μισή κίτρινη μασέλα και άφησε τον Αντώνη Παΐζη, τον γιατρό που βρίσκεται αμισθί στη γωνία του σε κάθε αγώνα, να του αλείψει το πρόσωπο με βαζελίνη. Ο γιατρός φορούσε ένα T-shirt με τη φάτσα του Ρίκο.

Η επωδός της προθέρμανσης ήταν ένα “Άντε γαμώ το σπίτι μου, πότε θα ξεκινήσουμε;”. Τα αποδυτήρια μύριζαν επιτέλους ένταση. Ο Ρίκο χτυπούσε με μανία τα χέρια του προπονητή και όταν εκείνος τα κατέβαζε, συνέχιζε να εξαπολύει προς το κεφάλι του. Ο Νίκος Γιδάκος, σπουδαίος πυγμάχος στην πρώτη νιότη του, απέφευγε τα αδέσποτα κροσέ χαμογελώντας. Μετά από λίγες επαναλήψεις των συνδυασμών του Ρίκο και του “πάμε, βγάλ’ το, ξεμπούκωσε” του κόουτς, ο Νίκος φώναξε “Ωραία!” ακριβώς με τον τρόπο που θα φώναζε “Στοπ”. Πλησίασε τον Ρίκο που χοροπηδούσε με χέρια που τινάζονταν στο κενό και του ψιθύρισε δυο πράγματα. Ο Ρίκο έγνεψε καταφατικά και σκούπισε με το γάντι τον ιδρώτα από το πρόσωπό του. Ο κόουτς, κοιτώντας το επιτελείο πια, είπε “Πάμε”. Μάζεψα την τσάντα μου και έτρεξα πίσω τους.

Η μισή αλήθεια είναι ότι είχα αρχίσει να κουράζομαι με την αναμονή. Η άλλη μισή είναι ότι είχα αρχίσει να αγχώνομαι για την έκβαση του αγώνα. Πρόλαβα το τσούρμο με επικεφαλής τον Ρίκο ακριβώς έξω από τα αποδυτήρια και τους ακολούθησα διακριτικά ως τα σκαλάκια πίσω απ’ το τεράστιο stage με την επιγραφή BATTLE. Το stage έπαιζε τον άτυπο ρόλο της φυσούνας, της τελευταίας πόρτας αν θες, πριν την πασαρέλα που οδηγεί στο ρινγκ. Στα φώτα.

Κρατούσα μια απόσταση πέντε βημάτων από το team του Golden Corner, αλλά λίγο πριν τα σκαλιά της ‘εισόδου’, στάθηκα παραπέρα σε κάτι σαν ουδέτερη ζώνη. Από μπροστά μου πέρασε ο Βασίλιε, ένας σαφώς κοντύτερος και νεότερος πυγμάχος από τον Δημήτρη, με ένα σώμα όλο μυς. Ο Μολδαβός με την ιταλική υπηκοότητα ανέβηκε στο ρινγκ πρώτος. Το κοινό δεν ασχολήθηκε.

Μετά, έσβησαν τα φώτα.

“Κυρίες και κύριοι, στην κόκκινη γωνία εκπροσωπώντας το Gidakos Golden Corner Fight Club…”. Ενώ τα έλεγε ο Πολυχρονίδης, είκοσι φωτοβολίδες έκαναν τη νύχτα μέρα στις κερκίδες του κλειστού. O Δημήτρης κοίταζε πότε κάτω και πότε ευθεία την κουρτίνα που τον χώριζε από το ρινγκ. Το κεφάλι του δεν έστριβε ούτε μισή μοίρα προς τις κερκίδες. Μαζί με το απολαυστικό “Ρρρρρρρρρρίκο” του παρουσιαστή, ο Ξερικός πέρασε απ’ την άλλη μεριά της κουρτίνας και άνηκε πια στο αλαλάζον πλήθος. Με ένταση που τρόμαξε κι εμένα τον ίδιο, ούρλιαξα με τη σειρά μου ένα λυσσασμένο “Πάμε Ρίκοοοοοοοοοοοο!”.

Ο Δημήτρης Ξερικός, φωτογραφίζεται την ώρα της προπόνησής του με τον προπονητή του Νίκο Γιδάκο, στο Γυμναστήριο Gidakos Golden Corner Fight Club στην Καλλιθέα. Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2015 Φωτογραφίες: Oneman.gr / Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου - Watkinson

2.
03/12/2015, Πέμπτη, 18.10, Γυμναστήριο Golden Corner, Καλλιθέα. 17 μέρες πριν τον αγώνα

Στον τελευταίο όροφο ακόμα ενός λευκού κτιρίου ακριβώς έξω από το σταθμό του ηλεκτρικού στην Καλλιθέα, στεγάζεται το Gidakos Golden Corner Fight Club, το δεύτερο σπίτι του Ρίκο τα τελευταία πέντε χρόνια. Έναν όροφο πιο κάτω θα βρεις μια έκθεση με φωτιστικά, ενώ στο ύψος του γυμναστηρίου υπάρχει μια γέφυρα που περνάει πάνω από τον σταθμό του ΗΣΑΠ. Η γέφυρα μετατρέπει το Golden Corner στο ιδανικό σημείο για όσους θέλουν να νιώσουν ολίγην από Ρόκι και Φιλαδέλφεια ενώ προπονούνται. Την πρώτη φορά που ήρθα εδώ, νωρίς το φθινόπωρο, ανεβήκαμε με τον Δημήτρη στην ταράτσα και χαζεύαμε τη γέφυρα να κουλουριάζεται σαν φίδι κάτω από τα πόδια μας. Αν ήθελα ποτέ το δικό μου γυμναστήριο, θα έδινα μια περιουσία στον Νίκο Γιδάκο για να πάρω το δικό του. Οι συντεταγμένες του είναι βγαλμένες από βιβλίο.

Δυόμιση βδομάδες πριν τον αγώνα, η προετοιμασία του Ρίκο είχε μπει και με τα δύο πόδια στο πιο εντατικό της στάδιο. Η καθημερινότητα για τον πυγμάχο είχε δύο ή τρεις προπονήσεις τη μέρα, με επιλογές από τον εξής μπουφέ: Τρέξιμο σε στίβο ή στο βουνό (συνήθως στην Πάρνηθα), ασκήσεις στο conditioning, ασκήσεις για να λυθούν τα πόδια, sparrings, δηλαδή προσομοιώσεις του επικείμενου αγώνα με αθλητές που μοιάζουν με τον επόμενο αντίπαλο και στόχους, δηλαδή το πλάνο του παιχνιδιού που ο Ρίκο πρέπει να βγάλει στον αγώνα (σ.σ. σε μια απόδοση για μαθητές δημοτικού, στόχοι είναι όταν ο προπονητής φοράει κάτι τεράστια γάντια στα οποία επιτίθεται ο αθλητής. Λέγονται στόχοι, γιατί ο προπονητής κατευθύνει τα χέρια του εκεί που πρέπει να σημαδέψει ο αθλητής). Το τεχνικό κομμάτι ο Ρίκο το δουλεύει πρακτικά κάθε μέρα που προπονείται εδώ και είκοσι χρόνια.

Είναι χειμώνας πια, το φως έχει εξαφανιστεί στις 6 το απόγευμα. Είμαστε όρθιοι γύρω από το αυτοκίνητο του κόουτς στον δρόμο έξω από το Golden Corner. Ο Ρίκο φοράει μια μάσκα που τον εμποδίζει να πάρει οξυγόνο. “Σαν σκυλί που το ‘χουν φιμώσει είναι με αυτή τη μάσκα”, σκέφτηκα κοιτώντας τον να καταπίνει τρία σετ από σκαλιά στο πλάι της γέφυρας, τρέχοντάς τα τέσσερις φορές πάνω κάτω, πριν τελειώσει την άσκηση με ένα κατοστάρι σπριντ στο βάθος του σκοτεινού δρόμου. Κι όλα αυτά, θυμίζω, χωρίς να μπορεί να πάρει μια ανάσα της προκοπής. Ξανασκέφτηκα αυτό με το φιμωμένο σκυλί. Το ‘σαν’ δεν χρειαζόταν.

-”Δεν καταλαβαίνω τίποτα”, λέει ενώ έρχεται λαχανιασμένος προς το μέρος μας. “Δεν δουλεύει αυτό το πράγμα”.

-”Ρε Ρίκο, είσαι ο μόνος σε όλο το γυμναστήριο που διαμαρτύρεται για τη μάσκα”, λέει ο Νίκος και κάνει ότι δεν τον ακούει που συνεχίζει να μιλάει.

Μετά το τελευταίο κατοστάρι, του λέει, “αρκετά έτρεξες, ανέβα πάνω μην κρυώσεις”, ο Ρίκο υπακούει και με κεκτημένη ταχύτητα καταπίνει και τα σκαλιά μέχρι τη σιδερένια πόρτα του γυμναστηρίου.

Μένω πίσω με τον κόουτς και τον ρωτάω αν αληθεύει η φήμη ότι το μεγάλο όνομα του Golden Corner δεν είναι ο Ρίκο, αλλά ο ίδιος. Το πρόσωπό του δεν αλλάζει έκφραση. Διατηρεί αυτή τη ζεν γαλήνη που τον χαρακτηρίζει, τον καθρέφτη του καλού παιδιού παύλα μέχρι πριν λίγα χρόνια μεγάλου αθλητή. Σε αντίθεση με τον Ρίκο, ο Νίκος δεν έγινε ποτέ επαγγελματίας. Ως ερασιτέχνης, έπαιξε 35 αγώνες και έχασε μόνο μια φορά. Πήρε μέρος σε τέσσερα πανελλήνια πρωταθλήματα, βγήκε τρεις φορές πρωταθλητής Ελλάδος και μία φορά τρίτος. Στην προετοιμασία για το Παγκόσμιο της Κούβας, κόπηκαν όλοι οι σύνδεσμοι του ώμου του μετά από μια κόντρα του αντιπάλου. “Ίσως ο τραυματισμός να ήταν συνέπεια του πόσο πίεζα τα πράγματα. Ό,τι έκανα, το έκανα πολύ σύντομα. Βγήκα πρωταθλητής Ελλάδας μετά από έξι μήνες στο άθλημα. Στους οκτώ, ήμουν μέλος της εθνικής χωρίς να ξέρω να πυγμαχώ (σ.σ. οι τρεις πρώτοι του Πανελλήνιου γίνονται αυτόματα διεθνείς για την ίδια χρονιά)”. Αφού διέλυσε το χέρι του, ο Νίκος έφυγε για το ΤΕΦΑΑ Τρικάλων και συνέχισε να πυγμαχεί πολύ πιο αραιά πια, αφού έπρεπε να ταξιδεύει μέχρι τη Λάρισα για να προπονηθεί. Μόλις γύρισε στην Αθήνα, συνέχισε να παίζει αγώνες για τους οποίους δεν έλεγε σε κανέναν. Το 2010, άνοιξε το Golden Corner.

Με τον Ρίκο είναι κολλητοί από τα 14. (Ο τρίτος κολλητός είναι ο Πάνος, ο τεράστιος τύπος που φροντίζει τον Ρίκο στα διαλείμματα των αγώνων). Ο Ρίκο ήταν ήδη στον Εθνικό όταν ο Νίκος ήρθε να γραφτεί στην ομάδα. Τον πλησίασε και του ζήτησε να γίνουν φίλοι. Η σχέση τους είναι βγαλμένη από σενάριο που ψάχνει σκηνοθέτη: Ο Ρίκο του έμαθε τα πρώτα βήματα στο ρινγκ κι εκείνος ανταπέδωσε το 2011, παίρνοντάς τον στο γυμναστήριο και προπονώντας τον ως επαγγελματία. “Ο Ρίκο είχε κάνει τον κύκλο του. Είχε βγει πρωταθλητής Ελλάδας, έπαιξε με την εθνική στο εξωτερικό. Δεν είχε να αποδείξει κάτι. Τα 27 είναι πολύ καλή ηλικία για να στραφεί κανείς στην επαγγελματική πυγμαχία, εφόσον έχει την πείρα, και ο Ρίκο είχε ήδη 100 αγώνες σαν ερασιτέχνης”.

Ξεκινώντας να απαριθμεί τα δυνατά σημεία του αθλητή του, ο Νίκος δεν προβάλλει καμία αντίσταση στο συναίσθημα. “Το βασικότερο προσόν του είναι ότι έχει τρομερή θέληση. Είναι εξαιρετικός χαρακτήρας. Όσο απείθαρχος κι αν φαίνεται, η πειθαρχία είναι αυτή που τον κρατάει. Ακούει πάρα πολύ καλά τη γωνία του. Από κει και πέρα, έχει τρομερά τεχνικά χαρακτηριστικά για τα κιλά του. Είναι ψηλός με μακριά χέρια, πολύ δυνατός, με πολύ καλό μάτι και αντίληψη της απόστασης. Βέβαια, είναι από τους λίγους που με παιδεύει τόσο. Προσπαθώ να μην του μεταδώσω το άγχος, αλλά το λέω τώρα, backstage, ίσως να έχω περισσότερο κι απ’ αυτόν όταν αγωνίζεται. Είναι σαν να παίζω εγώ, σαν να παίζει όλο το γυμναστήριο”.

Το τηλέφωνο του Golden Corner βομβαρδίζεται από μάνατζερ που προτείνουν αντιπάλους για τον Ρίκο. Εκείνη τη στιγμή, περνάει από δίπλα μας ένα παιδί γύρω στα 20, με το αριστερό του φρύδι σκισμένο μόλις. Ο Νίκος κοιτάζει το σκίσιμο με την ψυχραιμία του ανθρώπου που βλέπει σκισμένα φρύδια για πρωινό και του λέει,“δεν είναι βαθύ, πήγαινε να του ρίξεις νερό”. Ο τραυματίας ερχόταν κατευθείαν από το ρινγκ, απ’ το οποίο αμήχανος και μόνος πια, μας κοίταζε ο Ρίκο.

Φεύγοντας, συνάντησα στον δεύτερο όροφο τον κύριο Παναγιώτη, τον ιδιοκτήτη της έκθεσης με τα φωτιστικά. Του έπιασα την κουβέντα. Μόλις άκουσε το όνομα ‘Δημήτρης’, τον τίναξε ρεύμα. “Δεν είναι μόνο ο καλύτερος πυγμάχος της σχολής, είναι και το καλύτερο παιδί. Σημείωσε αυτό που σου λέω, να το θυμάσαι”.

3.

12/12/2015, Σάββατο, 11.26, έξω από το σταθμό του μετρό ‘Ηλιούπολη’. 8 μέρες πριν τον αγώνα.

Όλα είναι ήσυχα και με αρκετό ήλιο αυτό το πρωί στην Ηλιούπολη. Η αφίσα του ματς Ξερικός-Βασίλιε κρύβει ένα χωρίο μεγέθους Α4 από την τζαμαρία της πιο περιποιημένης καφετέριας που θα βρεις έξω από το μετρό, τουλάχιστον στο ρεύμα προς Αθήνα. Ο Δημήτρης, γέννημα θρέμμα της γειτονιάς, έχει πάντα την τιμητική του σε περίοδο αγώνα. Μετά τις μπριζόλες και τα νέα στο πατρικό μου, συγκεντρώνομαι και αραδιάζω στην τραπεζαρία όλα τα στοιχεία της επαγγελματικής του καριέρας. Πρέπει να τα βάλω σε μια σειρά. Να καταλάβεις ποιος είναι αυτός που θα παλέψει για την όγδοη νίκη σε εννιά επαγγελματικά ματς.

Πριν γίνει επαγγελματίας, ο Ρίκο σάρωσε ως ερασιτέχνης. Η μεγαλύτερη στιγμή του ήρθε το 2009 που βγήκε πρωταθλητής Ελλάδας στα 75 κιλά, στην πιο δύσκολη κατηγορία της χρονιάς με 45 αθλητές να διεκδικούν τον τίτλο. Έδωσε τέσσερις αγώνες στην Άρτα, προκρίθηκε στον τελικό που διεξήχθη λίγες εβδομάδες μετά στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, και τον κέρδισε.

“Το όνειρό μου ήταν να βγω πρωταθλητής Ελλάδας. Βγήκα. Το επόμενο -καμία σχέση με φασιστικές μαλακίες και τέτοια- ήταν να αγωνιστώ έστω για μια φορά φορώντας το εθνόσημο. Αγωνίστηκα επτά”.

Δύο χρόνια μετά το πρωτάθλημα στο ΣΕΦ, ο Ρίκο θα έδινε τον πρώτο του αγώνα ως επαγγελματίας. Ο πρώτος του αντίπαλος ήταν ο Σπύρος ‘Τσίκο’ Ιωαννίδης στο No Limits 20, που πραγματοποιήθηκε στην Πάτρα.

Πριν τον αγώνα, ο Ιωαννίδης, με 94 νίκες σε 109 παιχνίδια και μία συμμετοχή σε Ολυμπιάδα (σ.σ. της Αθήνας, αποκλείστηκε από τον μετέπειτα χρυσό Ολυμπιονίκη Manus Boonjumnong από την Ταϊλάνδη), δεν είχε χάσει ποτέ από Έλληνα πυγμάχο.

Οι κριτές έδωσαν τον πρώτο γύρο στον Ρίκο, τον δεύτερο στον Ιωαννίδη και έβγαλαν ισόπαλο τον τρίτο. Στον έξτρα γύρο, τον πρώτο λόγο θα είχε η ψυχή. Ο Ρίκο μπήκε εντυπωσιακά, ο Ιωαννίδης μετά βίας σχεδίαζε και εκτελούσε κάποια επίθεση και το καμπανάκι της λήξης σήμανε την πρώτη επαγγελματική νίκη του Ξερικού.

Λίγα βράδια πριν, ο Ρίκο είχε φροντίσει να συμβεί αυτό: “Πηγαίνω μες στη νύχτα στο σπίτι του Νίκου τρομερά αγχωμένος και έτοιμος να βάλω τα κλάματα. Μου ανοίγει, του κολλάω το κεφάλι μου και του λέω, δεν έχουμε κάνει προετοιμασία, θα χάσω, πώς με αφήνεις να πάω έτσι; Μου εξήγησε αναλυτικά ότι έχουμε κάνει όλα όσα πρέπει, του είπα ‘συγγνώμη, έχεις δίκιο’ και έφυγα”.

Έκτοτε, το ρεκόρ του έχει βελτιωθεί από το 1-0 της Πάτρας στο 7-1 με το οποίο θα έμπαινε στο ρινγκ την άλλη Κυριακή. Μετά τον Ιωαννίδη, νίκησε τον Βλαδίμηρο Ναζαρένκο στο Gladiators 7, νίκησε τον Νεκτάριο Ουζούνη στο Battle 5, έχασε από τον Νίκο Κβινιασβίλι στο Battle 7, νίκησε τον Marco Zeljiko στο ΕΒΟ 2, νίκησε τον Θοδωρή Ριτζάκη στο Battle 8, νίκησε τον Αλέξη Ιορδανίδη στο Battle 13, αλλά και τον Κενυάτη Nasser Athumani στον τελευταίο αγώνα πριν τον Βασίλιε, τον περασμένο Απρίλιο. Θα σταθώ σε δύο στιγμές αυτού του game log. Ένα, στη μάχη με τον Athumani και δύο, στη μοναδική του ήττα. Είμαι ακριβώς αυτός ο τύπος. Αυτός που θα του πεις, “το ρεκόρ μου είναι 7-1” και θα σε παρακαλέσει να του εξηγήσεις, πριν απ’ όλα, τι συνέβη το μοναδικό βράδυ που έχασες.

Η εκδοχή του προπονητή για την ήττα: “Κάθε παιχνίδι έχει τη δυσκολία του. Πίστευα πολύ ότι ο Ρίκο έχει τον Κβινιασβίλι, αλλά το πήρε λίγο αψήφιστα και δεν προετοιμάστηκε καλά. Είναι καμιά φορά και η υπεροψία του αθλητή. Από την άλλη, αυτή η ήττα του έκανε πολύ καλό. Κατέβασε το κεφάλι και προσπαθεί πολύ περισσότερο”.

Και η εκδοχή του Ρίκο: “Είναι καθαρά δική μου η ευθύνη. Παρασύρθηκα από το παιχνίδι του αντιπάλου. Ήταν πολύ πιο κοντός, άρα δεν πας κοντά. Οι μυς του είναι μαζεμένοι, έχει περισσότερη δύναμη. Δεν πας να παίξεις μπουνιές με αυτόν. Αντί να κρατήσω την απόσταση και το ‘hit and don’t get hit’, πήγα να το παίξω μάγκας. Παρότι κοιμάμαι στον πρώτο γύρο, εδώ τον πήρα κατά κράτος. Θυμάμαι να πηγαίνω στην γωνία και να λέω στον Νίκο, τι, τόσο εύκολα θα το πάρουμε; Μετά τον τρίτο γύρο, του λέω Νίκο, φέρε το σκαμπό, την έχω ακούσει”.

Η νίκη επί του Nasser Athumani είναι χωρίς αμφιβολία ο μεγαλύτερος θρίαμβος του Ρίκο μέχρι σήμερα. Μπορώ να αναφέρω δύο ποσά και να αφήσω τις αναλύσεις. Το κασέ του Δημήτρη για έναν αγώνα επαγγελματικής πυγμαχίας είναι στις 2.000€ και ανεβαίνει. Ο Nasser Athumani έχει αγωνιστεί λοιπόν έως και για 250.000$. “Τι φάση; Έχει παίξει με τον Pacquiao”, ρωτάω αυθόρμητα. “Όχι, αλλά έχει παίξει με αθλητή που κέρδισε τον Pacquiao, τον Timothy Bradley. Πήγαινε για παγκόσμιο τίτλο και έχασε στον πέμπτο γύρο”. Ο Ρίκο πήρε τους τέσσερις γύρους και ο Κενυάτης τους δύο. Μετά τον αγώνα, ο Athumani θα έλεγε στον Ρίκο, “you are a very clever and tough fighter”. Πολύ μετά τον αγώνα, ο Ρίκο θα έλεγε σε μένα, “Ο Athumani δεν θα συγχωρούσε το λάθος. Ήξερε πότε πρέπει να πιέσει και πότε να κάνει το καθετί. Πώς ήμουν πριν το ματς; Χεσμένος, αλλά δεν είχα να χάσω τίποτα”.

Ο αγαπημένος του Ρίκο από τους θρυλικούς πυγμάχους είναι ο Thomas ‘The Hitman’ Hearns. Αν έπρεπε να διαλέξει αντίπαλο για αύριο, θα ανέβαζε στο ρινγκ τον Καζάκο Gennady Golovkin, Παγκόσμιο Πρωταθλητή το 2003 και επαγγελματία πλέον μποξέρ με ρεκόρ 34-0 (σ.σ. 31/34 με νοκ-άουτ).

Στην πρώτη ευκαιρία ρώτησα τον κόουτς πόσο θα μπορούσε να αντέξει απέναντι σε έναν Golovkin ο Ξερικός. Απάντησε: “Δεν υπάρχει τεράστια διαφορά επιπέδου, όσο περίεργο κι αν σου ακούγεται. Η διαφορά είναι ότι ο Ρίκο θα αποδώσει 2/10 σε έναν επαγγελματικό αγώνα, αλλά αυτοί θα αποδώσουν 11. Είναι πολύ χαλαροί, πολύ εξοικειωμένοι με τον κόσμο, με την κάμερα. Μπαίνουν μέσα και βγάζουν συνδυασμό με το που ξεκινάνε. Ο Ρίκο μέχρι να πιάσει ρυθμό και να φάει κάνα μπουνίδι, θα περάσει λίγη ώρα”.

Ο Δημήτρης Ξερικός, φωτογραφίζεται την ώρα της προπόνησής του με τον προπονητή του Νίκο Γιδάκο, στο Γυμναστήριο Gidakos Golden Corner Fight Club στην Καλλιθέα. Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2015 Φωτογραφίες: Oneman.gr / Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου - Watkinson

4.
9/12/2015, Τετάρτη, 20,44, Sparring στο Golden Corner. 11 μέρες πριν τον αγώνα

Όχι ότι φταίνε τα άπειρα χιλιόμετρα που έχει καταπιεί ο Ρόκι Μπαλμπόα στις οθόνες μας ενώ προπονείται για τους αγώνες του (με εξαίρεση το Ρόκι 5 που απλά δέρνει τον Tommy Gunn σε έναν παλιόδρομο χωρίς να ‘χει προπονηθεί γι’ αυτό), αλλά το πιο δελεαστικό πιάτο της προετοιμασίας ενός πυγμάχου είναι το sparring. Όταν διαβάσει αυτήν την εισαγωγή, είμαι σίγουρος ότι ο Ρίκο θα την προσυπογράψει με ένα +100. “Αυτά που είδες τις προάλλες στο γυμναστήριο, το τρέξιμο, οι ασκήσεις, οι στόχοι, τα βαριέμαι απίστευτα. Το μόνο που θέλω είναι να παίζω”.

Δεν έχω δει ποτέ αγώνα του από κοντά και ήθελα να έχω τουλάχιστον μια εικόνα, έστω και σε μορφή sparring, πριν το Battle. Να ‘μαι λοιπόν, δίπλα στα σκοινιά του ρινγκ να παρατηρώ τον Ρίκο ενώ προθερμαίνεται δίπλα στον Κωνσταντίνο Βετίμη, τον παρτενέρ του στο αποψινό sparring.

Το γυμναστήριο είναι γεμάτο με κόσμο που κάνει προπόνηση ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς το ρινγκ -μην αρχίσει το ματς και δεν το καταλάβουν. Ο Βετίμης είναι ένας αθλητής με σωματικά χαρακτηριστικά κοντά σε αυτά του Δημήτρη. Το προηγούμενο βράδυ στο τηλέφωνο, ο Ρίκο μού έκανε πιο αναλυτικά τις συστάσεις: “Αυτός που θα βάλω αύριο είναι πραγματικός τρίτος παγκόσμιος πρωταθλητής στο σάντα. Έχει μπει στην Πυροσβεστική από αυτό. Είναι πολύ εντάξει άτομο”. Πράγματι, ο Βετίμης ανέβηκε στο βάθρο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος γου σου κουνγκ φου στο Πεκίνο το 2007. Ήταν τρίτος στην κατηγορία των 80 κιλών στη μάχη πλήρους επαφής (σάντα). Στο πίσω μέρος του σορτς του υπήρχε ραμμένο το επώνυμό του σε μαύρη ετικέτα.

Για τον Ρίκο, το sparring είναι προπόνηση. Είναι η καλύτερη ευκαιρία του να δει λάθη, να διορθώσει κινήσεις, να λουστράρει την τακτική του.

– “Είναι λάθος η νοοτροπία να πας για το νοκ-άουτ στην προπόνηση”, λέει με εμφανή περιφρόνηση γι’ αυτούς που θα χαρακτηρίσει ‘cocky fighters’ πιο μετά.

– “Άσχετο, σ’ έχει βγάλει κανείς νοκ-άουτ;”, του επιστρέφω ελαφρώς εκτός θέματος.

– “Έχω βγάλει πολλά, δεν μ’ έχουν βγάλει ποτέ. Έχω φάει αρκετά νοκ-ντάουν πάντως” (σ.σ. νοκ-ντάουν είναι η πτώση μετά από χτύπημα που αναγκάζει τον διαιτητή να μετρήσει μέχρι το 8 για να διαπιστώσει αν ο αθλητής είναι σε θέση να συνεχίσει).

-“Αρκετά είπες;”, τον ρωτάω για να βεβαιωθώ ότι άκουσα σωστά.

-“Ναι ρε. Είναι σαν να με ρωτάς αν έχω φάει τυρόπιτα”.

Προς αποφυγή τραυματισμών, οι αθλητές φοράνε κάσκες και μεγαλύτερα γάντια κατά τη διάρκεια του sparring. Ανεβαίνοντας στο ρινγκ, άκουσα τον Ρίκο να λέει στον αντίπαλό του, “θέλω να με πιέσεις πολύ σήμερα”. Ο Ρίκο ανέβηκε χωρίς κάσκα.

Ήταν πια μοιραίο. Όλοι οι αθλητές -και οι 40 αν υπολόγιζα καλά με το μάτι- που έκαναν προπόνηση στο γυμναστήριο, έγειραν τα κορμιά τους προς το ρινγκ. Τα μυαλά είχαν γείρει προ πολλού. Ο κόουτς, που προφανώς ζει τη Μέρα της Μαρμότας κάθε φορά που ο Ρίκο έχει sparring στο γυμναστήριο και οι αθλητές του αποσυντονίζονται, φώναξε: “Λοιπόν. Θα σας αφήσω να δείτε έναν και μόνο έναν γύρο. Θα τον δείτε κανονικά, αλλά μετά έχει προπόνηση. Δεν θέλω να δω κεφάλι να γυρίζει προς το ρινγκ”. Άπαντες συμφώνησαν -δεν είχαν και άλλη επιλογή- και κάθισαν περιμετρικά του ρινγκ. Ο κόουτς τους πρότεινε να χτυπάνε ρυθμικά τα χέρια πάνω στο ξύλο.

“Αυτό δίνει ρυθμό στους αθλητές, τους ανεβάζει”, συνέχισε ο κόουτς λίγο πριν ο Ρίκο φάει μια γερή και του ζητήσει να τσεκάρει αν σκίστηκε το φρύδι του. Ο πιο εκνευρισμένος Νίκος Γιδάκος που είχα δει ως τώρα φώναξε στον Ρίκο να βάλει αμέσως την κάσκα και ο πιο εκνευρισμένος Ρίκο που είχα δει στο ίδιο διάστημα, γύρισε την πλάτη και έριξε ένα καντήλι στον αέρα. Αμέσως μετά, έβαλε την κάσκα.

Στο πρώτο τρίλεπτο, ο Βετίμης ήταν ο πιο ζεστός της υπόθεσης βγάζοντας δυο καλούς συνδυασμούς. Στο διάλειμμα πλησίασε τον Ρίκο και τον ρώτησε αν θέλει να πιέσει κι άλλο. Ο Ρίκο του έγνεψε ναι και το καμπανάκι για τον δεύτερο γύρο ξαναχτύπησε. Ο Βετίμης συνέχισε τους συνδυασμούς του, αλλά ο Ρίκο άρχισε να ξυπνάει. Μετά από ένα εύστοχο άπερκατ, ήμουν βέβαιος ότι βλέπω τον Ρίκο να λύνεται.

Το πιο συναρπαστικό κομμάτι του sparring που θα έπαιρνα μαζί μου είναι ο θόρυβος που κάνει ο Ρίκο όταν χτυπάει. Στον τέταρτο γύρο, πυροβολούσε και έφτυνε σε κάθε χτύπημα ένα κοφτό και ιδρωμένο “ταφ”. Σε συνδυασμούς έξι ή επτά χτυπημάτων, έκλεινες τα μάτια κι άκουγες ένα “ταφ, ταφ, ταφ, ταφ, ταφ, ταφ, ταφ”, συνεπές σαν κουρδισμένη αμαξοστοιχία. Ο Βετίμης έτρωγε πλέον ξύλο, αλλά όλο αυτό συνέβαινε σε ένα κλίμα εκτίμησης και συνεννόησης. Ξέρω τι είναι υπερβολή και τι φλερτ με την υπερβολή, αλλά το ότι ο Ρίκο μετά από δώδεκα λεπτά ξύλου κινούνταν στο ρινγκ λες και κατάπιε μονορούφι το μαγικό φίλτρο του Πανοραμίξ δεν είναι τίποτα από τα δύο. Είναι η δουλειά στην Πάρνηθα, στα σκαλιά, στον στίβο και στο δρόμο έξω από το γυμναστήριο. Α, ναι. Και η ψυχή.

Μετά τον τελευταίο γύρο, οι πυγμάχοι αγκαλιάστηκαν. Ο κόουτς σταμάτησε την προπόνηση, σύστησε τον Βετίμη και τις σπουδαίες περγαμηνές του και ζήτησε από όλους να τον χειροκροτήσουν. Εκείνος υποκλίθηκε στον κόουτς και στον Δημήτρη και ο Δημήτρης του είπε “Ευχαριστώ”. Κατεβαίνοντας από το ρινγκ, ο Βετίμης θα μου έλεγε λαχανιασμένος: “Έχω παίξει σε τόσα και τόσα γυμναστήρια, αλλά εδώ είναι το μόνο στο οποίο τρώω ξύλο. Τουλάχιστον τρώω απ’ τον καλύτερο”.

Χαιρέτησα από μακριά τον Ρίκο και ξεκίνησα να κατεβαίνω τις σκάλες. Μου φώναξε να περιμένω. Ήθελε να ρωτήσει πώς μου φάνηκε το sparring. “Εντάξει, δεν ξεκίνησες καλά, αλλά μετά έριχνες κατά ριπάς, χτυπούσες σαν…”. “Δεν ήμουν καλός, νιώθω ότι έφαγα ξύλο”, με διέκοψε σαν να μην άκουσε ποτέ τι είπα.

Ο Δημήτρης Ξερικός, πυγμάχος φωτογραφίζεται στο σπίτι του. Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2016 Φωτογραφίες: Oneman.gr / Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου - Watkinson

5.
11/12/2015, Παρασκευή, 14.22, κοντά στο σπίτι του Ρίκο, στην Καλλιθέα. 9 μέρες πριν τον αγώνα

Στο πάρκο που βγάζει τα σκυλιά του, τον Γιούρι και τη Ρέγκε, για το νούμερο ένα και το νούμερο δύο τους, ο Δημήτρης μου εξιστορεί σε μια σόλο αφήγηση όλη του τη ζωή. Ας πούμε ότι ανοίγει το άλμπουμ, αλλά χωρίς το άλμπουμ και πραγματικές φωτογραφίες. Μου αφηγήθηκε σε πόσους κινδύνους έχει εκθέσει τον εαυτό του και έριξε άπλετο φως στη διαφορά του ξύλου εντός ρινγκ και του ξύλου εκτός, του ‘ταβερνόξυλου’ όπως το έχει βαφτίσει.

“Αν πας να παίξεις ξύλο στο ρινγκ, έχεις χάσει την ψυχραιμία σου και το πιθανότερο είναι ότι θα χάσεις και τον αγώνα. Το ταβερνόξυλο που έχω παίξει μικρός με βοήθησε πολύ στο μάτι. Αν έχεις αντιμετωπίσει καταστάσεις κάπως πιο ζόρικες, το ρινγκ σου φαίνεται λούνα παρκ. Ένας είναι λες, δε γαμιέται, πόσες να φάμε; Και η πυγμαχία βοηθάει στο να έχεις περισσότερη αυτοπεποίθηση αν γίνει κάτι αλλού. Το θέμα είναι να μη γίνεται τίποτα, πουθενά. Αν ο άλλος δεν έχει σοβαρά προβλήματα, μπορεί να σκοτωθεί στο δρόμο. ‘Με έκλεισες, θα κατέβω κάτω…’. ΟΚ, τον έκλεισες, λες μια συγγνώμη και τέλος. Ή δες τι γίνεται με τα ποτά. Πάνε να διασκεδάσουν, πίνουν και γίνονται μανούρηδες. Αυτά είναι λάθη. Πρέπει να είσαι πυροσβέστης, όχι οξυγόνο για τη φωτιά”.

Μιλώντας για έναν άνθρωπο που, εκτός των άλλων, δούλεψε και ως ‘πυροσβέστης’ καυγάδων σε ένα σωρό μαγαζιά στα νότια, δεν έριξα τυχαία τις πιστολιές για το πόσο καλό παιδί (λένε και οι τρίτοι ότι) είναι ο Ρίκο.

Ρίκο, Ρίκο, Ρίκο, πρέπει να το ‘χω γράψει ήδη εκατό φορές. Και άντε, στα ελληνικά το γράφουμε ‘Ρίκο’ και ξεμπερδεύουμε. Στα αγγλικά πώς γράφεται; Rico ή Riko; “Θα σε γελάσω, δεν έχω ιδέα. Μόνο του ξεκίνησε όλο αυτό το πράγμα γύρω από μένα. Δεν άφησα το μουστάκι για να γίνω της φάσης (σ.σ. στα πρώτα του χρόνια ως επαγγελματίας, ο Δημήτρης είχε μουστάκι, το οποίο έγινε το ίδιο ξακουστό με τις γροθιές του). Μίλαγε ο κόσμος για μένα κι έλεγε, ‘α, ο Ρίκο με το μουστάκι’. Μπορεί να πουλάει η μάπα μου, τι να σου πω. Ποτέ δεν επιδίωξα τη δημοσιότητα. Μπορεί να βοηθάει ότι τα πηγαίνω καλά με όλους, χωρίς να είμαι σάλιας. Δεν λέω πολλά, δεν βρίζω, δεν προκαλώ. Peace and love η φάση”.

Από τη στιγμή που στο πάρκο μπήκε άλλος ένας τύπος με τον σκύλο του, το βλέμμα του Δημήτρη ήταν μονίμως καρφωμένο στον φασαριόζο Γιούρι. Πρέπει να είπε στον τύπο τουλάχιστον οκτώ φορές σε δέκα λεπτά “μην φοβάσαι, να παίξει θέλει”. Είχε την έννοια, την έννοια να μην ενοχλήσει. Ακριβώς την ίδια διακριτική στάση κρατάει και στο ρινγκ. Σέβεται και τον σέβονται. “Δεν είμαι cocky fighter, ούτε προτείνω στα παιδιά που γυμνάζω να γίνουν τέτοιοι. Συνήθως αυτοί την πατάνε”.

Γυρίζουμε στο σπίτι του για να φάει μεσημεριανό. Προφανώς δεν έχει προσωπικό μάγειρα, αλλά προσέχει τη διατροφή του, ειδικά πριν τους αγώνες. “Το πρωί πίνω γάλα γαϊδούρας, παίρνω τα Ω3 μου. Το μεσημέρι πρέπει να φάω οπωσδήποτε λίγο κρέας και πολύ υδατάνθρακα για να έχω βενζίνη για την προπόνηση. Το βράδυ σαλάτα με κρέας. Είναι λίγα τα κιλά της κατηγορίας και αναγκαστικά προσέχω”.

Σκέφτομαι πιθανά σενάρια που μπορεί να τον φόβιζαν. Επειδή είδα πολλούς αγώνες του σε βίντεο, περιορίζω το εύρος των σεναρίων έξω από το ρινγκ. Στο ρινγκ δεν μου φάνηκε να φοβάται κανέναν. Δεν ξέρω, μπορεί να το έκρυβε καλά. “Η άγνοια του φόβου είναι αμάρτημα. Και βέβαια έχω φοβηθεί σε τσαμπουκάδες. Δεν ξέρεις τι θα γίνει μετά, πόσους θα κουβαλήσει ο άλλος, τι μπορεί να έχει πάνω του, ποιος είναι. Πάνω απ’ όλα, κοιτάς τι έχεις να χάσεις. Αν έχεις να χάσεις πράγματα, είσαι πιο ήρεμος. Σίγουρα έχω μετανιώσει για το πόσο έχω τσακωθεί στη ζωή μου. Συνήθως δεν έφταιγα και ποτέ δε μάλωσα με κάποιον πιο αδύναμο. Με πείραζε πολύ η αδικία, τσακωνόμουν αν κάποιος μεγάλος πείραζε κάποιον μικρό ή όταν κάποιος ήταν πιο δυνατός από μένα. Δεν έχω αφήσει ποτέ φίλο μου πίσω, πάντα έφευγα τελευταίος από τους τσαμπουκάδες. Ήταν περίεργη η παρέα μου, μεγαλώσαμε στο πεζοδρόμιο, όχι ότι δεν μας πρόσεξαν οι γονείς μας, αλλά κατάλαβες”.

Δεν έχει νόημα να τον μπλέξω, περιγράφοντας επεισόδια της ζωής που έχει αφήσει πίσω. Ευτυχώς γι’ αυτόν, δεν έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με κανέναν. Από τα δεκαπέντε σκηνικά που μου αφηγήθηκε στο σαλόνι του, του ζήτησα ένα που θα ήταν ΟΚ να γράψω.

“Στη νύχτα έχω δουλέψει από βοηθός στα ποτήρια μέχρι πορτιέρης και υπεύθυνος. Ταυτόχρονα, είχα και πρωινή δουλειά και ενδιάμεσα προπόνηση στον Εθνικό. Με έδιωξαν από ένα μαγαζί στη Γλυφάδα γιατί έσπασα το σαγόνι σε έναν πελάτη που μου ‘βρισε τη μάνα. Είχε πιει η γκόμενά του, πήγε να πέσει βγαίνοντας, την συγκρατώ και της λέω ‘ΟΚ, είναι ευθεία από δω και πέρα’. Αυτή νόμιζε ότι την ειρωνεύομαι και με έβρισε. Λέω στον γκόμενό της, μεγάλε, πες της να μιλάει καλύτερα. Εκείνος έβρισε τη μάνα μου, του έριξα δυο μπουνιές και έπεσε σα χάρτινος πύργος. Για χρόνια, δούλευα πρωί, βράδυ, πήγαινα προπόνηση και έπαιρνα τίτλους. Συνήθως πήγαινα σερί από την βραδινή δουλειά στην πρωινή. Έχει τύχει να κοιμηθώ και όρθιος σε πόρτα, όταν δούλευα στο Camel. Είχα αυτό το πρόγραμμα για χρόνια μέχρι το 2010”.

Από την πρώτη φορά που ανέβηκε τις σκάλες της περίεργης, αλλά πωρωτικής εισόδου το Golden Corner (κοφτά, μικρά σκαλάκια μέχρι να ανέβεις στο επίπεδο του γυμναστηρίου), ο Ρίκο άφησε πίσω τη νύχτα. Πλέον, δεν συστήνεται μόνο ως πυγμάχος, αλλά και ως δάσκαλος. Τις προάλλες, με το που τελειώσαμε τη δουλειά για το θέμα, τον περικύκλωσαν καμιά δεκαριά πιτσιρίκια και του φώναζαν ‘κύριε’ το ένα και ‘κύριε’ το άλλο. Ο Δημήτρης άνοιξε τα χέρια του και τους είπε, ‘πάμε να ξεκινήσουμε καλά μου παιδάκια’; Άλλαξα πρόσωπα και περιβάλλοντα και είδα τον Ρίκο ως 10χρονο που περικυκλώνει και ζαλίζει καθηγητές, προπονητές, δασκάλους. Δεν θέλει πολλή φαντασία για να φτιάξεις την εικόνα του ως μαθητή. Όπως επιβεβαιώνει ο ίδιος, υπήρξε ο φόβος και ο τρόμος των καθηγητών. Κανένας μαθητής δεν είχε φάει περισσότερα χαστούκια απ’ ό,τι ο Ξερικός, αλλά κανένας δεν είχε κάνει και πιο δύσκολη τη ζωή τους. Όλοι είχαμε ζωηρούς συμμαθητές. Αν με ρωτάς, όσο το σύστημα βαριέται να εκμεταλλευτεί το νεύρο των απείθαρχων μαθητών, τόσο περιπτώσεις σαν του Ρίκο (που με τα πολλά βρήκε το δρόμο του), θα αποτελούν την εξαίρεση. Ακριβώς γιατί μέχρι να τον βρει για παράδειγμα ο Ξερικός, έπαιξε τη ζωή του κορώνα γράμματα. Συχνά, χωρίς να το ξέρει ούτε ο ίδιος.

Το βράδυ που ήταν ακόμα περικυκλωμένος από τα πιτσιρίκια, στάμπαρα το πιο άτακτο και ανυπάκουο της τάξης και φεύγοντας του λέω, “τι γίνεται με αυτόν τον μικρούλη με τα γυαλιά, που κάνει ό,τι γουστάρει;”. Γέλασε και μου είπε ότι είναι ο αγαπημένος του μαθητής. Καμία έκπληξη.

6.
15/01/2016, Παρασκευή, 18.08, Λ. Συγγρού, γραφεία του Oneman, 25 μέρες μετά τον αγώνα

Έχω τρεις σελίδες γεμάτες σημειώσεις που δυστυχώς δεν κολλάνε σε κανένα κεφάλαιο του θέματος. Αλλά είναι ενδιαφέρουσες. Έως και διδακτικές. Αφορούν μύθους γύρω από το άθλημα, την αξιοπερίεργη περίπτωση του πυγμαχίας στην Ελλάδα και δηλώσεις τρίτων για τον βασικό μας ήρωα. Δεν είναι ότι λυπάμαι να πετάξω υλικό, πίστεψέ με, έχω πετάξει περισσότερο απ’ όσο ήθελα. Απλά έχει πλάκα να εξετάζεις μύθους που μέχρι χτες πίστευες τυφλά. Όπως αυτόν που κρίνει απαραίτητο να σου σπάσουν τη μύτη μόλις ξεκινήσεις την καριέρα σου ως πυγμάχος.

“Ο μύθος με τη σπασμένη μύτη είναι ένα ψέμα. Υπάρχουν πρωταθλητές που δεν έχει σπάσει ποτέ η μύτη τους. Εμένα μου έσπασε τρεις φορές και δεν το ‘χα καταλάβει. Πήγα να φτιάξω το διάφραγμα και ήταν διαλυμένη”, μου είπε Νίκος στην πρώτη μας κουβέντα. Ο Ρίκο δεν ξέρει αν η δική του έχει σπάσει.

Όλο το διάστημα που ο κόουτς μ’ έβλεπε συνέχεια φάντη μπαστούνι, δεν έχανε ευκαιρία να μιλάει για το πόσο λάθος αντίληψη έχουμε για την πυγμαχία. “Υπάρχει και ο μύθος ότι για να παίξεις μποξ, πρέπει να είσαι μπράβος ή να σκοτώνεσαι. Ούτε αυτό στέκει. Η πυγμαχία είναι πολύ ευφυές άθλημα. Έχεις να κάνεις με θετική ανατροφοδότηση του εαυτού σου, συναρμογή, αντίληψη χώρου, θέσεις μάχης, άμυνα, επίθεση. Είναι σαν το σκάκι. Μιλάμε για τρομερά εγκεφαλικά ερεθίσματα. Χτυπιέσαι, θολώνεις, αλλά πρέπει να μείνεις συγκεντρωμένος. Θέλει να μπεις στο ρινγκ ήρεμα και χαλαρά, πρέπει να είσαι όσο πιο ζεν γίνεται. Αυτό προσπαθούμε να διαχειριστούμε ακόμα με τον Ρίκο. Αν το είχε διαχειριστεί, θα έπαιζε σε πολύ μεγάλα πρωταθλήματα”.

Μιλώντας για την ερασιτεχνική πυγμαχία στην Ελλάδα, ο Νίκος απορεί για τους λόγους που πάει χαμένο το πολύ υψηλό επίπεδο των πυγμάχων μας. “Δεν ξέρω τι είναι αυτό που δεν μας αφήνει να εξελιχθούμε. Δεν θα πω αυτό που σκέφτομαι. Έχουμε τρομερό υλικό να δουλέψουμε, ίσως το καλύτερο από πολλές χώρες. Δεν ξέρω γιατί τόσα χρόνια δεν έχουμε πάρει ούτε μια θέση σε Πανευρωπαϊκά ή Παγκόσμια, ενώ θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει παπάδες. Δεν πιστεύω ότι δεν το θέλουν οι αθλητές. Ειδικά στην ηλικία που αγωνίζονται έχουν τρομερή θέληση και κίνητρο”.

Μια μέρα ρώτησα τον Ρίκο τι θα πάθω αν μου ρίξει μια ψιλογεμάτη μπουνιά στη μούρη. Μου εξήγησε με επιχειρήματα. Αν η μπουνιά με βρει σε ένα από τα τρία buttons του προσώπου (σ.σ. και τα τρία βρίσκονται στο κινούμενο μέρος, δηλαδή στο σαγόνι, αριστερά, δεξιά και στο κέντρο), λογικά θα λιποθυμήσω. Την επόμενη φορά που γίνεις μάρτυρας ενός νοκ-άουτ, παρατήρησε πού έχει βρει το μοιραίο χτύπημα τον τύπο που σωριάζεται στο ρινγκ και θα δεις ότι τις συντριπτικά περισσότερες φορές, τον έχει βρει σε button. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα καθαρά χτυπήματα που βρίσκουν πχ. στη μύτη ή στο μάτι είναι χαϊδολογήματα. Πώς είναι λοιπόν ο κόσμος όταν τρως γεμάτα ένα μπουκέτο στο πρόσωπο;

“Τις μπουνιές τις καταλαβαίνεις στα πόδια, όχι στο κεφάλι. Στα πόδια σε βαράει. Με το που τρως ένα, το πρώτο πράγμα που σε βαράει δεν είναι ο πόνος στο κεφάλι. Είναι λες και σου κάνουν ηλεκτροσόκ στα πόδια, γι’ αυτό λυγίζουν. Ακούς την μπουνιά σαν ρεύμα. Στην αρχή βλέπεις άσπρο και μετά μαύρο μέχρι που επανέρχεσαι”, μου εξηγεί ο Ρίκο που εντάξει, έχει φάει κάμποσες.

Ο Πέτρος Πολυχρονίδης, o γνωστός και αγαπητός τοις πάσι Πέτρος Πολυχρονίδης που όταν με είδε έξω από τα αποδυτήρια του Ρίκο, με πρόγκηξε με ένα “τι δουλειά έχεις εδώ, άσε τώρα που μας έμαθες και από πυγμαχία, εμείς τρέχουμε δώδεκα χρόνια”, δεν χρειάστηκε να πει πολλά για τον Ρίκο. Μόνο ο τρόπος που χαιρετήθηκαν πριν το ματς μού έφτανε. Τέλος, ο Άγγελος Τριάντης, σεσημασμένος άνθρωπος των media και παραγωγός του Love 97.5, που αφήνει σχεδόν κάθε μέρα τον ιδρώτα του στο Golden Corner, ήταν δίπλα μου όταν ο Ρίκο κατάπινε τις σκάλες με τη μάσκα που μπλόκαρε το οξυγόνο. Αν έκανες ησυχία, θα τον άκουγες να μονολογεί. ”Δεν υπάρχει αυτός ο τύπος, δεν καταλαβαίνει τίποτα, έχει τεράστια θέματα”.

7.
20/12/2015, Κυριακή, 23.57, Κλειστό Π. Φαλήρου (Tae Kwon Do), δίπλα στο ρινγκ

Στο πρώτο μισό του ρεπορτάζ, άκουγα όλη μέρα το Southpaw Remix του ‘Beast’. Στο δεύτερο μισό, άκουγα το τραγούδι με το οποίο ο Ρίκο μπαίνει στο ρινγκ, το ‘Strong Will Continue’ των Nas & Damian Marley. Καταλαβαίνεις ότι η στιγμή που το άκουσα βλέποντάς τον να πατάει πρώτα το αριστερό και μετά το δεξί πόδι στο ρινγκ ήταν ανατριχιαστική.

Ήμουν όρθιος δέκα μέτρια πιο δεξιά από το ρινγκ και βημάτιζα νευρικά πέρα δώθε. Στην κόκκινη γωνία, μάλλον σαν τελευταία οδηγία, ο Νίκος είπε κάτι στο Δημήτρη με αποτέλεσμα να χαμογελάσουν και οι δύο. Τα δόντια του Νίκου φάνηκαν, του Ρίκο όχι, αλλά φάνηκε η μισή πράσινη μισή κίτρινη μασέλα. Βλέποντας τη φωτογραφία, θυμήθηκα τι μου είχαν πει γι’ αυτές τις στιγμές στο ρινγκ. Για τη ζωή πάνω (αν σε λένε Ρίκο) και τη ζωή δίπλα (αν σε λένε Νίκο) σε αυτό.

Ο Νίκος δεν είναι από τους προπονητές που θα πωρώσουν τον αθλητή στο ρινγκ. “Την ώρα του αγώνα τον θέλω συγκεντρωμένο, όχι πωρωμένο. Τον έχω πωρώσει πολύ νωρίτερα. Μετά από κάθε γύρο, του λέω τα κενά του. Πολλές φορές απλά τον αφήνω να πάρει ανάσες”.

Ο Δημήτρης Ξερικός, πυγμάχος, φωτογραφίζεται στον αγώνα του ενάντια στον Λαζάρ Βασίλιε, στο Κλειστό Παλαιού Φαλήρου Tae Kwon Do. Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015 Φωτογραφίες: Oneman.gr / Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου - Watkinson

Ο Λαζάρ Βασίλιε είναι ένα κεφάλι πιο κοντός από τον Δημήτρη. Σκιαγραφώντας το προφίλ του, ο Νίκος τον είχε χαρακτηρίσει πολύ δυνατό παρότι δεν του φαίνεται. “Το βασικό για το Δημήτρη είναι να κρατήσει τις αποστάσεις του. Όποτε χαλάει την απόσταση, ο Βασίλιε θα στέλνει ρουκέτες. Δεν πρέπει να μπει σε άσκοπες μάχες, ούτε να κολλήσει και να παίξει ξύλο τσάμπα και βερεσέ. Ανοιχτά τα μάτια, συγκεντρωμένος 100% και από εκεί και πέρα να σκοράρει, να χτυπήσει χωρίς να χτυπηθεί”. Hit and don’t get hit. Τα είπαμε, ο κόουτς Γιδάκος εξηγεί τόσο απλά το μποξ που πιστεύεις ότι θα μπεις στο ρινγκ (ναι, εσύ ο ανίδεος) και θα καταφέρεις τουλάχιστον να μην φας πολλές. Μήπως άκουσες το καμπανάκι; Ο αγώνας μόλις ξεκίνησε.

Στους δύο πρώτους γύρους, ο Βασίλιε ήταν ανώτερος. Ή πιο άνετος. Ή και τα δύο. Ο Ρίκο έκανε και πάλι πραγματικότητα το γνωστό slow start του και σιγά σιγά το χρώμα άρχιζε να φεύγει από το πρόσωπό μου. Είπαμε, δεν έγινε και τίποτα αν ο Ρίκο δεν κερδίσει, αλλά… ο Ρίκο πρέπει να κερδίσει. Οι φωτοβολίδες είχαν σβήσει στις κερκίδες, αλλά τα “Ρίκο, Ρίκο” έδιναν και έπαιρναν. Βέβαια, όσο ο αγαπημένος της κερκίδας δεν πατούσε πόδι στο σενάριο του αγώνα, φώναζαν λιγότεροι και έτρωγαν τα νύχια τους περισσότεροι. Ο προπονητής του Βασίλιε, μεγάλη δόξα του κροατικού μποξ, κατάλαβε ότι το μομέντουμ ήταν με τον αθλητή του και με φωνές και χειρονομίες προσπαθούσε να δείξει στον Βασίλιε ότι πρέπει να τον στριμώξει στα σχοινιά. Εντάξει, ο Ρίκο δεν ξεκίνησε καλά, αλλά αυτά που ζητάτε δεν είναι και εύκολα πράγματα, κύριε πάλαι ποτέ δοξασμένε πυγμάχε.
Παρά τους άνυδρους πρώτους γύρους, ο Ρίκο κράτησε τις αποστάσεις του κι έτσι το προβάδισμα υπέρ του Βασίλιε δεν ήταν καθοριστικό. Όπως και να ‘χει, ο κόουτς Γιδάκος είχε δικαιωθεί με το καλημέρα. Ο Μολδαβός ήταν όντως πολύ δυνατός κι αυτό όντως δεν γινόταν αντιληπτό απ’ την κοψιά του. Στο διάλειμμα του δεύτερου γύρου, η Φραντζέσκα ήρθε προς το μέρος μου για να αλλάξει φακό. Με είδε να ξεφυσάω, δεν είπε τίποτα και γύρισε στη θέση της.

Έριξα μια ματιά τριγύρω. Παρότι σε ικανή απόσταση από αυτό, βρισκόμουν στα πλάγια του ρινγκ, αν και με έναν τρόπο, όπου κι αν βρίσκεσαι σε σχέση με ένα ρινγκ, πάντα στα πλάγια θα είσαι. (Το θεώρημα του τετραγώνου, δικό μου). Μπροστά μου, αριστερά και στην άλλη μεριά του ρινγκ υπήρχαν τραπέζια-ροτόντες για τους VIP καλεσμένους. Δεξιά, υπήρχε η πασαρέλα που οδηγούσε στο ρινγκ. Τα τραπέζια-ροτόντες ήταν γεμάτα. Μερικοί από τους VIP που πήρε το μάτι μου ήταν ο Κώστας Σόμμερ και η Χριστίνα Λαμπίρη, οπότε σταμάτησα σύντομα να σκανάρω τα τραπέζια. Στην άλλη μεριά του ρινγκ, βρισκόταν μια συστάδα τραπεζιών στα οποία κάθονταν οι Hell’s Angels. Οι πραγματικοί VIP βρίσκονταν στα τραπέζια στο αριστερό μου χέρι. Ήταν οι γονείς του Ρίκο, τα παιδιά από το Golden Corner, η Αγγελιάννα, πολλοί και διαφορετικοί τύποι που εκτός από το κοινό πουλέν τους στον αγώνα, τους ένωνε και ένα μαύρο κοντομάνικο που έγραφε ΡΙΚΟ στην πλάτη.

Στο πρώτο λεπτό του τρίτου γύρου, η κερκίδα ήταν πιο ήσυχη από ποτέ και στο ρινγκ δεν συνέβαινε τίποτα αξιοσημείωτο. Αλλά αυτό ήταν το πιο κρίσιμο λεπτό του αγώνα. Αν ο Ρίκο δεν έδινε σημεία ζωής, η κατάσταση θα γινόταν δύσκολα αναστρέψιμη. Αν ο Ρίκο ήταν να δώσει σημεία ζωής, αυτή ήταν η τέλεια στιγμή να το κάνει. Οι δύο πυγμάχοι κρατούσαν τις αποστάσεις τους και ξαφνικά, σε μια στιγμή που κόβει γόνατα, την ησυχία έσκισε ένα γλυκό “Για μένα, Δημητράκη μου” από το τραπέζι της οικογένειας του Ρίκο. Ήταν ο πατέρας του. Δεν ξέρω αν το άκουσε ο Ρίκο. Πιστεύω πως το άκουσε, αλλά θεωρώ ότι το ντεμαράζ του στο υπόλοιπο του τρίτου γύρου θα ερχόταν έτσι κι αλλιώς.

Τα “ταφ, ταφ, ταφ” ήταν και πάλι κοντά μας. Ακούγονταν πια μέχρι εκεί που ήμουν, οι συνδυασμοί επιτέλους έβγαιναν και ο Ρίκο είχε ξεμπουκώσει. Στις μπουνιές που έβρισκαν καθαρά τον Βασίλιε, η κερκίδα έκανε ένα αυθόρμητο “ωωωωω” που έχει το ενδιαφέρον του σημειολογικά και που θύμισε διάφορα. Ένα εξ αυτών είναι οι φορές που είσαι σε ένα γήπεδο μπάσκετ και ένας παίκτης των φιλοξενούμενων κάνει κάτι τόσο εντυπωσιακό που το “ωωωωω” σού ξεφεύγει χωρίς να σε ρωτήσει. Σε αυτήν την κερκίδα πάντως, το “ωωωωω” είχε και μπόλικο από “άουτς”. Το γεγονός ότι ο Βασίλιε δεν έπεφτε με τέτοια χτυπήματα δικαίωνε και σε δεύτερο χρόνο πλέον, τον προπονητή του Ρίκο. Μικρό το κακό. Ο Ξερικός είχε επικρατήσει κατά κράτος στους γύρους 3 και 4 και ήταν φανερό ότι προηγούνταν στα σημεία.

Ο Δημήτρης Ξερικός, πυγμάχος, φωτογραφίζεται στον αγώνα του ενάντια στον Λαζάρ Βασίλιε, στο Κλειστό Παλαιού Φαλήρου Tae Kwon Do. Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015 Φωτογραφίες: Oneman.gr / Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου - Watkinson

Το χρώμα άρχισε να επιστρέφει στη μούρη μου. Σε έναν συνδυασμό που βρήκε γεμάτα τον Βασίλιε στο σώμα και στο πρόσωπο, διπλώθηκα στα δύο και άφησα ένα “ΝΑΙΙΙΙΙΙ” να ανοίξει μια τρύπα στο δάπεδο. Δεν τα κατάφερα, ίσως έπρεπε να φωνάξω τους χορευτές καποέιρα να βάλουν ένα χεράκι. Η κερκίδα είχε επανέλθει στα φυσιολογικά για ματς του Ρίκο επίπεδα. Ήταν σαν να έβλεπες μπάλα. Μόνο που κανένα γήπεδο δεν συγκρατεί τόσο κινηματογραφικά ένα τεράστιο σύννεφο από καπνό στα φώτα του, όσο το έκανε αυτό το ρινγκ (και το ρινγκ στο Ρόκι 4). Το σύννεφο πάνω από το ρινγκ ήταν τόσο πηχτό και εμφανές σε ένα θεοσκότεινο γήπεδο, που πίστευες ότι γρήγορα θα αρχίσει να βρέχει στα κεφάλια των πυγμάχων.

Αν δεν ανοίξουν οι ουρανοί πάνω από το ρινγκ, ένας αγώνας πυγμαχίας τελειώνει πριν την ώρα του μόνο με νοκ-άουτ ή σοβαρό τραυματισμό, βλέπε σκίσιμο που δεν κλείνει με τίποτα. Κάθε διοργάνωση έχει το γιατρό της. Στο παιχνίδι με τον Αζαρένκο, ο Ρίκο έφαγε μια κουτουλιά εκτός φάσης με αποτέλεσμα να σκιστεί καλά το φρύδι του. “Πάω στο γιατρό του αγώνα και του λέω, μην κόψεις το παιχνίδι, γιατί θα σε γαμήσω. ‘Εντάξει’, μου λέει, ‘δεν θα κόψω το παιχνίδι γιατί θα γαμηθώ’. Μου έβαλε αιμοστατικό, βγήκε το ματς, κέρδισα. Όχι να μου κοπεί ο αγώνας για ένα σκίσιμο στο φρύδι. Ε, μετά έκανα ράμματα”. Γιατί μου ‘ρθε αυτή η ιστορία; Γιατί στον πέμπτο γύρο που ο Ρίκο έστελνε χωρίς πολλά δράματα το ρεκόρ του στο 8-1, το μόνο που μπορούσε να του στερήσει τη νίκη ήταν ένας τραυματισμός ή ένα βαθύ σκίσιμο. Όσον αφορά τους τραυματισμούς, αυτός ο τύπος των 190 εκατοστών δεν φαίνεται να λογαριάζει. Από σκισίματα όμως, άλλο τίποτα.

Ο έκτος γύρος επιβεβαίωσε ότι ο πρώτος επίσημος αγώνας του Ρίκο που έβλεπα δια ζώσης, ήταν ο λιγότερο θεαματικός που έχει δώσει ως επαγγελματίας. Μετά το ξέσπασμα στους δύο μεσαίους γύρους, οι τελευταίοι κύλησαν με τον Ρίκο να κρατάει με άνεση την απόσταση και την τακτική του κόουτς Γιδάκου να θριαμβεύει. Αν με ρωτάς, προτιμώ που είδα αυτό και όχι ένα γρήγορο νοκ-άουτ που θα με ανάγκαζε να κλείσω αυτό το κεφάλαιο από την πρώτη παράγραφο. Μαλακίες. Ο Ρίκο έπρεπε να κερδίσει. Ας κέρδιζε και στα χαρτιά. Καλά, όχι και στα χαρτιά. Τέλος πάντων.

Πίσω στο ρινγκ, ήταν φανερό ότι ο σιδερένιος Βασίλιε δεν είχε κουράγιο να πάρει πίσω το μομέντουμ. Ο Ρίκο απέφευγε μεν τις περιττές επιθέσεις, αλλά χόρευε. Μπορούσε να παίξει άλλους δυο γύρους. Σε ένα αγκάλιασμα λίγα δευτερόλεπτα πριν το τέλος, ο Μολδαβός τραβήχτηκε απότομα και να το πάλι, λες και ο Βασίλιε το ‘χε ποντάρει στο στοίχημα, το αριστερό φρύδι του Ρίκο άνοιξε ξανά.

Ο Ρίκο θα τελείωνε το ματς ελαφρά αιμόφυρτος με τον Πέτρο Πολυχρονίδη να ανεβαίνει και πάλι στο ρινγκ και να προσθέτει ότι “αν δεν ματώσει ο Ξερικός, κάτι έχει πάει πολύ λάθος στο παιχνίδι”. Στη σκηνή που σφράγισε τον τίτλο ‘το καλό παιδί των ρινγκ’, ο Ρίκο στιγμές αφού ο διαιτητής ύψωσε το δικό του χέρι, έτρεξε και σήκωσε τον Βασίλιε στον αέρα. Έφυγα από τα πλάγια του ρινγκ με ένα χαμόγελο που έσβηνε όλη την αγωνία του αγώνα και την κούραση των τελευταίων εβδομάδων. Ο Ρίκο έπρεπε να κερδίσει και ο Ρίκο κέρδισε.

Στάθηκα μπροστά από τον διάδρομο που οδηγεί στα αποδυτήρια και τον περίμενα. Ο νικητής ήταν τώρα χαμένος στην κερκίδα από πάνω μου. Έδινε το κύπελλο στους φίλους του και πανηγύριζαν σαν μικρά παιδιά. Με τα πολλά, κατέβηκε, αλλά μόλις τον εντόπισαν δυο πιτσιρίκια, έπεσαν πάνω του για να βγουν φωτογραφία. Εγώ εκεί, τον περίμενα στα σκοτεινά. Αποκλείεται να με είχε δει μες στη λάμψη της νίκης.

Μετά τις φωτογραφίες, άρπαξε πάλι το κύπελλο και άρχισε να τρέχει προς τα αποδυτήρια. Λίγο πριν την είσοδο, έπεσε πάνω μου. Άφησε το κύπελλο και με πήρε αγκαλιά. “Τα καταφέραμε Λιάκο μου”, μου είπε. “Φύγε, θα κρυώσεις. Έρχομαι μέσα σε δύο λεπτά”, του απάντησα. Νομίζω ότι δύο λεπτά είναι εντάξει χρόνος για να μην καταλάβει κανείς ότι έχεις βουρκώσει.

Ο Δημήτρης Ξερικός, πυγμάχος, φωτογραφίζεται στον αγώνα του ενάντια στον Λαζάρ Βασίλιε, στο Κλειστό Παλαιού Φαλήρου Tae Kwon Do. Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015 Φωτογραφίες: Oneman.gr / Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου - Watkinson

8.
11/09/1997, Πέμπτη, 17.05, Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, 6.669 μέρες πριν τον αγώνα

Το ταξί από την Ηλιούπολη μάς άφησε πέντε λεπτά με τα πόδια από τις θύρες του ΣΕΦ. Δεν είχε πολύ κόσμο έξω από το γήπεδο, και όπως θα διαπιστώναμε σε λίγο, ούτε μέσα γινόταν το πατείς με πατώ σε. Ήμασταν στην πένα. Φορούσαμε δύο περικάρπια ο καθένας, τις εμφανίσεις μας (το 40 του Kemp ο Δημήτρης, το 33 του Pippen εγώ), τα καλά μας αθλητικά. Έξω από το ταξί και χωρίς να δώσουμε το σύνθημα με λόγια, αρχίσαμε να τρέχουμε σαν τρελοί μέχρι την είσοδο. Το εισιτήριο έλεγε ‘Ώρα Έναρξης: 16.55’. Στις 17.14 ήμασταν μέσα.

Στο παρκέ του ΣΕΦ, ο Shawn Kemp και ο Kenny Anderson είχαν ξεκινήσει το μικρό τους exhibition με φαντεζί πάσες και καρφώματα κι εμείς τους χαζεύαμε με ανοιχτό το στόμα, κρεμασμένοι από ένα κάγκελο για να είμαστε όσο πιο κοντά τους γίνεται. Οι δύο κραταιοί σταρ του ΝΒΑ βρίσκονταν στην Ελλάδα στο πλαίσιο της στήριξης της υποψηφιότητας της Αθήνας για τους Ολυμπιακούς του 2004. O Kemp ήταν ο αγαπημένος παίκτης του Δημήτρη. Ένα φεγγάρι μάλιστα, είχε κόψει τα μαλλιά του ακριβώς σαν τον power forward των Sonics, όλα πολύ κοντά εκτός από ένα μικρό λοφάκι μπροστά μπροστά. Μιλώντας στο αθηναϊκό κοινό μετά την επίδειξη, ο Kemp δυστυχώς δεν είπε τίποτα του στιλ “Έι, εσείς οι δύο κοντοστούπηδες εκεί, ελάτε στο παρκέ για ένα μονάκι”, αλλά δήλωσε: “Αν θα είμαι σε θέση να παίξω στους Ολυμπιακούς του 2004, η Αθήνα είναι σίγουρα το μέρος που θα ‘θελα να το κάνω”.

Τον καιρό εκείνο, ο Δημήτρης κι εγώ παίζαμε μπάσκετ στη Μεσόγειο Ηλιούπολης. Το μπάσκετ ήταν ο λόγος που ξυπνούσαμε το πρωί. Πριν και μετά τις προπονήσεις, ήμασταν εκεί, κολλημένοι στα μπασκετάκια του Αγίου Νικολάου και σουτάραμε τρίποντα. Τις περισσότερες φορές, τα τρίποντα που βάζαμε στα μονά ήταν λιγότερα από τα περικάρπια που φορούσαμε. Ο Δημήτρης ήταν ο μοναδικός φίλος με τον οποίο δεχόμουν να παίξω μονό 1 on 1. Έχανα σχεδόν πάντα.

Από τότε που τον ξέρω (σίγουρα πριν κλείσουμε αμφότεροι τα 5), είτε κουτουλάγαμε τα κεφάλια μας στο μάρμαρο του πατρικού του, είτε μαζεύαμε μπάλες πίσω από το τέρμα του Χαραυγιακού, είτε κάναμε βόλτες στην Ηλιούπολη χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, ο Δημήτρης παραμένει ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να σε σκοτώσει και με την ευγένεια και με τις μπουνιές του. Η ζωηράδα του ήταν τόσο ξέχειλη που έγινε διάσημος γι’ αυτήν και μακριά από το σχολείο. Τσακωνόταν, ερχόταν στα χέρια, έγινε όσο κακόφημος μπορεί να γίνει ένας πιτσιρικάς δεκαπέντε χρονών. Στη βάση του ήταν (και είναι) ένα παιδί με σπάνια ευγένεια και καλοσύνη. Ας πούμε ότι δεν άντεχε να του πουλάνε μαγκιά. Και ότι έχει μεγαλώσει ζόρικα. Και ότι δεν ήταν τέρας υπομονής. Όπου κι αν κάθεται η μπίλια της απόλυτης αλήθειας, για μπόλικο απ’ το πολύ ξύλο που έχει παίξει στο δρόμο, ο Δημήτρης έχει μετανιώσει πολλές φορές και προ πολλού.

~~~

Μια μέρα μετά τη βόλτα στο ΣΕΦ, στην απογευματινή προπόνηση στα μπασκετάκια που διεξαγόταν με κάμποσο κόσμο στις κερκίδες, ο Δημήτρης δεν εκτέλεσε σωστά μια άσκηση και ο προπονητής τον ρώτησε φωναχτά αν είναι μαλάκας με τα μηνίγγια του να πετάγονται απ’ τις βολές στο τρίποντο. Ο Δημήτρης τον πλησίασε και του πέταξε με δύναμη την μπάλα στη μούρη. Προηγουμένως, τον ρώτησε, “Ποιον είπες μαλάκα ρε;”. Αυτή ήταν η τελευταία κίνηση που θα έκανε με μια μπάλα του μπάσκετ στα χέρια.

Σε έναν τσαμπουκά στην κεντρική πλατεία λίγο αργότερα, ο Γιάννης Γρηγορέας, προπονητής πυγμαχίας του Εθνικού, εντόπισε τον Μήτσο σε ημιάγρια κατάσταση, έμαθε ότι είναι αδερφός του Βασίλη (τον οποίο προπονούσε ήδη) και ζήτησε από τον τελευταίο να φέρει το μικρό του αδερφό στον Εθνικό. Μια εβδομάδα μετά, ο Δημήτρης άρχισε να παίζει μποξ.