Οι Rolling Stones τα έσπασαν στην Πράγα κι εμείς ήμασταν εκεί

Δεν το ήξερα, αλλά το έμαθα. Γεννιέται ένα ερώτημα στο μυαλό κάποιων όταν τους λες ότι θα δεις live τους Rolling Stones. Το ερώτημα δεν είναι “πόσο σου κοστολόγησε ο Διάβολος την ψυχή για αντάλλαγμα; Έχω ελπίδες;”, αλλά είναι -και εδώ κρατήσου, θα τρελαθείς- “γιατί να θέλει να δει κάποιος τους Rolling Stones σήμερα”;

Αν καταφέρεις να συνέλθεις ή να ανανήψεις (εξαρτάται απ’ το πόσο δυνατά σε βρήκε το χτύπημα) και τους ζητήσεις εξηγήσεις, θα ανακουφιστείς λίγο. Και αυτό γιατί θα δεις ότι στέκονται στην ηλικία και όχι στη μουσική τους. Αυτό που τους γεμίζει αμφιβολίες είναι τα 75 χρόνια του Mick Jagger, τα 77 χρόνια του Charlie Watts και όχι, αν η ένωσή τους με το θείο προσέφερε στον κόσμο αγνό κι ανόθευτο rock ‘n’ roll, (γεμάτο ουσίες ήταν, αλλά τεσπά, καταλαβαίνεις τι εννοώ).

Δεν μπορούσα να συμμεριστώ την απαισιοδοξία τους. Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι θα ήταν όλοι τους σε εκπληκτική κατάσταση, στη γνωστή τους φόρμα, ότι θα ήταν τα θαύματα της φύσης στα οποία έχουν εξελιχθεί με τα χρόνια. Και νομίζω ότι δεν είχα καμία αμφιβολία, γιατί δεν υπήρχε περίπτωση οι Stones να θέλουν να τσαλακώσουν την υστεροφημία τους, να θέλουν να βγουν στη σκηνή και να προκαλούν λύπηση. Αποκλείεται να το δεχτεί αυτό ο μουσικός εγωισμός τους, πώς να το κάνουμε. Μιλάμε για τον Keith και τον Mick, ρε άνθρωποι.

Επομένως, όταν μου ανακοίνωσαν ότι η Harley-Davidson θα με στείλει στην Πράγα για να τους δω ζωντανά, απλώς, εεεε… δεν ξέρω… απλώς τρελάθηκα. Ναι, τρελάθηκα. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ την πιθανότητα να τους δω επί σκηνής, μου φαινόταν τόσο πιθανό, όσο να δω κάποια στιγμή τους Beatles ή τους Doors ξέρω γω.

Η συναυλία, λοιπόν, γινόταν στις 5 Ιουλίου στο πρώην αεροδρόμιο της τσεχικής πρωτεύουσας, που τώρα λέγεται Letiště Praha Letňany και η προπώληση έδειχνε ότι έπρεπε να προετοιμαζόμαστε για έναν μικρό πανικό. Άλλωστε, οι Stones έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με την Τσεχία. Ήταν το πρώτο μεγάλο δυτικό συγκρότημα που έπαιξε ζωντανά μετά τον σχηματισμό της χώρας, το 1990. Μία ιστορική συναυλία που για τους Τσέχους συμβολίζει ακόμα και σήμερα το πρώτο τους βήμα στη νέα εποχή. Σκέψου ότι το συγκρότημα το είχε προλογήσει μπροστά σε 130.000 κόσμο ο ίδιος ο πρόεδρος της χώρας, ο Václav Havel, ο οποίος και ήταν αυτός που τους είχε καλέσει επίσημα.

Φτάσαμε νωρίς στον χώρο, με το λεωφορείο να μας αφήνει έξω απ’ την κεντρική πύλη. Τσέκαρα πάντα με την ίδια αγωνία την τσέπη μου, να δω αν έχω το εισιτήριο -γιατί το κάνουμε αυτό συνέχεια στους εαυτούς μας; Εκεί θα ήταν το εισιτήριο, πού θα πήγαινε, ας πιστέψουμε λίγο σε μας, κρίμα είμαστε.

Περάσαμε τον έλεγχο σχετικά γρήγορα και μαζί με την υπόλοιπη ομάδα σε λιγότερο από 10 λεπτά βρισκόμασταν μερικά μέτρα μακριά απ’ τη σκηνή. Οι Stones θα αργούσαν τουλάχιστον για τρεις ώρες μέχρι να βγουν, οπότε άλλος πήγε για μπύρες, άλλος για κεμπάμπ, άλλος για απλή βόλτα στον χώρο και το μεγαλύτερο θύμα – εγώ- για να αγοράσω ένα μπλουζάκι. Γενικώς σκορπίσαμε.

Οι πιο άτυχοι έκατσαν να ακούσουν τα δύο ροκ τσέχικα συγκροτήματα που έκαναν support και που – αν κρίνω απ’ τον ήχο τους- πρέπει να είναι για εκείνους, παλιές δόξες των 80s, κάτι σαν τους Τσέχους Scorpions ή τους Europe. Και ευτυχώς για μας, η ώρα πέρασε γρήγορα.

Οι Stones βγήκαν πριν ακόμα σκοτεινιάσει, κατά τις 9 παρά και τι να πω εδώ; Ότι επικράτησε πανδαιμόνιο; Tο φαντάζεσαι πιστεύω. Μπήκαν δυνατά, μπήκαν φορτσάτα με το Street Fighting Man, κάτι που βέβαια δεν προκάλεσε καμία έκπληξη. Μ’ αυτό ξεκινούν σε κάθε live του ‘No Filter’, της φετινής ευρωπαϊκής τους περιοδείας. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν έγινε σεισμός με το που ο Jagger άρχισε να φωνάζει “what can a poor boy do, except to sing for a rock n’ roll band?”. Έγινε και τους άξιζε.

Συνέχισαν με τα  It’s Only Rock ‘n’ Roll (But I Like It), Tumbling Dice, Under My Thumb και το Like a Rolling Stone, τονίζοντας ότι είναι ένα τραγούδι που ο Dylan το έγραψε γι’ αυτούς και “πολύ κρίμα που δεν μιλάμε πια μεταξύ μας”. Κοίτα να δεις…

Κάθε τόσο ο Jagger απευθυνόταν στο κοινό στα τσέχικα. Εκείνο εκστασιαζόταν, εγώ κοιτούσα γύρω γύρω. Κανά δυο φορές σκέφτηκα να ρωτήσω κάποιον διπλανό μου τι τους λέει, αλλά κάτι το ότι είμαι κάπως ντροπαλός απ’ τη φύση μου, (ένα συνεσταλμένο παλικαράκι είμαι, τι είμαι) κάτι το ότι θα έχανα λίγο απ΄το riff του τραγουδιού που μόλις θα ξεκινούσε, δεν το έκανα.

Μεγάλη στιγμή του live το ‘Paint it black’. Οι πρώτες νότες, τα μονότονα drums που σε εισάγουν στο κυρίως μέρος του τραγουδιού, το στιλ του Keith, όπως το χαζεύεις στις δύο τεράστιες  βιντεοθόνες, όλα έδεναν υπέροχα. Ο κόσμο κυριολεκτικά πήγαινε πάνω κάτω, όπως πάνω κάτω σαν δαιμονισμένος πήγαινε και ο Mick Jagger. Νομίζω ότι πια η περίπτωσή του θα πρέπει να απασχολήσει την επιστήμη, ότι έχει ξεφύγει από μας, ακόμα και απ’ τον ίδιο. Είναι θέμα βιολογίας. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας, πολλές φορές απλά σταματάς να ακούς τη μουσική, να κοιτάζεις γύρω σου κτλ. και απλά επικεντρώνεσαι στον Jagger και σκέφτεσαι “είναι 75 χρονών. Είναι 75 χρονών. Είναι 75 χρον ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ 75 ΧΡΟΝΩΝ”; Οι κινήσεις του, ο χαρακτηριστικός χορός του, το τρέξιμό του, η φωνή του, όλα δείχνουν έναν άνθρωπο που δεν γίνεται να είναι 75 χρονών. Απλά δεν. Ή αν όντως είναι, είναι άδικο.

Οι Rolling Stones εννοείται ότι προτίμησαν την ‘ασφάλεια’ εκείνο το βράδυ, δεν έχουν ανάγκη να πειραματιστούν, να παίξουν κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που ξέρουν. Ένα best of τους είναι αυτό που περιμένουν και χρειάζονται όλοι. Και αυτό μας πρόσφεραν. Ένα εκστατικό Sympathy for the Devil, disco νοσταλγία με το Miss You, έκπληξη με το Midnight Rambler, λίγη eightίλα με το Start Me Up και full ενέργεια με τα Jumpin’ Jack Flash και Brown Sugar. Στο Gimme Shelter ο Mick έδειξε ότι το ‘χει ακόμα να κάνει τις γυναίκες να τον χαζεύουν, και τα παραλίγο φιλιά στη σκηνή με τη τραγουδίστρια που τον συνόδευε, έφερε τα “ωωωω” του κοινού.

Το live τελείωσε με το (I Can’t Get No) Satisfaction, με τον Keith να γελάει συνεχώς και να χαιρετάει (άλλο θαύμα της φύσης και αυτός), αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Τόσα χρόνια αποκλείεται να μην έχoυν ΓΕΜΙΣΕΙ ΑΠΟ SATISFACTION, τη ζωή τους να κάναμε για μια μέρα. Εμείς πάντως χορτάσαμε, γεμίσαμε ικανοποίηση, ΕΙΔΑΜΕ ΤΟΥΣ STONES GOD DAMN IT.

Και μείναμε και με ένα απωθημένο λιγότερο.

Κεντρική Φωτογραφία: AP Photos