Όταν έζησα εξαρτημένη από τα ψώνια

Αυτό που ήξερα (και τιμούσα για χρόνια) ως shopping therapy, ήλθε ο Νίκος Σταματίνης να μας το πει ‘ψυχική διαταραχή’. Δηλαδή, όχι ακριβώς ο Νίκος, αλλά η Ιατρική Σχολή του Ανόβερου, αφού προηγουμένως έκανε τη σχετική έρευνα. Άνθρωποι που δεν μπορούσαν να διαχειριστούν (μόνοι) την εξάρτηση από το online shopping ζήτησαν βοήθεια, οι ειδικοί πήραν την ασίστ και κατέληξαν στο ότι η συγκεκριμένη εξάρτηση είναι πιθανό να σχετίζεται με κατάθλιψη ή αγχώδη διαταραχή.

Fact: θυμάμαι την εποχή της μεγάλης κατάθλιψη, είχα ζήσει την προσωπική μου Great Depression (diplis). Θα σου πω ένα από τα highlights: χωρίς να το συνειδητοποιήσω (τι δεν καταλαβαίνεις; Δεν ήμουν καλά), αγόρασα δεύτερο σκουτεράκι, έξι μήνες μετά την απόκτηση του πρώτου. Την ημέρα που συμφώνησα την αλλαγή (θα έδινα στην αντιπροσωπεία το Νο1 για να πάρω το Νο2), ήμουν βέβαιη πως τους είχα πιάσει Κώτσους. Προφανώς και η πραγματικότητα ήταν άρδην διαφορετική και κάπως έτσι έφτασα να χρωστώ το ‘τίμιο’ ποσό των 3.000.000 δραχμών.

Nα σου πω εδώ πως ένας Θεός έδωσε που δεν υπήρχε online shopping εκείνη την εποχή -γιατί τώρα πιθανότατα θα σου έγραφα από τη φυλακή. Ήταν ωστόσο, η περίοδος που έδιναν οι τράπεζες δάνεια πιο εύκολα από ό,τι τα περίπτερα τις μικρές τσίχλες -όταν δεν υπήρχαν ψιλά για ρέστα. Και τι σκέφτηκα η δαιμόνια; Ότι θα πάρω ένα ακόμα δάνειο. Είχα ήδη 2 στο όνομα μου -το πρώτο το πήρα για να ξεπληρώσω χρέη που είχα δημιουργήσει με αγορές (ζούσα σε γνωστή περιοχή με stockατζίδικα στο τέρμα Νέας Σμύρνης, αρχές Παλαιού Φαλήρου), μετά έκανα άλλες αγορές, οπότε πήρα δεύτερο και πριν το τρίτο EYTYXΩΣ βρέθηκε ένας φίλος των γονιών μου, να με ρωτήσει “αν το συνεχίσεις αυτό το τροπάριο, πού βλέπεις να καταλήγει;”.

 Το μήνυμα ελήφθη και ‘έπιασα’ μια ακόμη δουλειά, για να ξεχρεώσω. Εκ του παραλλήλου, ζήτησα βοήθεια και από ειδικό, η οποία στο πρώτο ραντεβού μου είπε ‘αν είχες έλθει πριν δυο χρόνια -τότε που πέθανε η μητέρα μου και άρχισε η πορεία προς το θρίαμβο της υπερχρέωσης- και λιγότερα χρήματα θα ‘χες ξοδέψει και θα είχες τακτοποιήσει κάποια θέματα’. Ήταν μια μεγάλη αλήθεια. Βλέπεις, το concept ‘εφόσον στερήθηκαν τους γονείς και τα αδέλφια μου, δεν θα στερηθώ τίποτα υλικό’ πρόσφερε ικανοποίηση/ευχαρίστηση/ευφορία τη στιγμή της αγοράς, αλλά μέχρι εκεί. Μετά άφηνε πίσω χρέη και -τα ίδια ψυχικά- συντρίμμια.

Άπαξ και δούλευα 16 ώρες την ημέρα, έως ότου ξεχρεώσω, αντιλαμβάνεσαι πως το ταμείο δεν ξαναϋπήρξε ποτέ μείον, λόγω shopping therapy, που δεν περιοριζόταν σε ρούχα και παπούτσια. Το ‘άπλωνα’ σε ό,τι είχε κάπου εκεί κοντά ταμπέλα που έγραφε ‘ευκαιρία’. Κάπως έτσι, μεταξύ άλλων, βρέθηκα με 3 καναπέδες, σε σαλόνι 50 τετραγωνικών.

Τα χρόνια πέρασαν, σε αυτά υπήρξα κυρία -του τύπου να μη βγαίνουν τα πόδια πιο μακριά από το πάπλωμα-, ώρες ελεύθερες δεν είχα για να πάω στα μαγαζιά (συνήθως δούλευα τις ώρες της λειτουργίας τους), περιορίστηκα στο window shopping (μεγάλη ‘ανακάλυψη’) και κάποια στιγμή μπήκε στη ζωή μας το online shopping. Συν τα cookies, άνθρωπος είμαι, ψυχούλα έχω, πόσα να αντέξω; Με μέτρο μεν, αλλά χωρίς διακοπή βρέθηκα να ψωνίζω κάτι κάθε μήνα. Να σου πω εδώ πως ζυγίζω τα ίδια κιλά τα 20 τελευταία χρόνια. Δηλαδή, πόσα ρούχα να ψωνίζεις σε αυτήν τη ζωή (έχω μια ντουλάπα γεμάτη μόνο πανωφόρια, άλλη με με τα κοινώς λεγόμενα καλά ρούχα και τρίτη με τα καθημερινά, plus εκείνης με τις μπλούζες πάσης φύσεως και εποχής); Επίσης, πόσα πόδια να αποκτήσεις, για να φορέσεις όσα παπούτσια έχεις στην παπουτσοθήκη που είχε πάρει διαστάσεις ντουλάπας -για να καλύψει τις ανάγκες; Άσε που αριθμητικά έχω τόσα πράγματα που δεν τα ‘χω βάλει όσες φορές απαιτούνται για να ‘λιώσουν’ (προφανώς και δεν σου μιλάω για τις ‘πλύνε-βάλε’ μπλούζες).

Με αυτά και με αυτά, όλο κάτι γινόταν και δεν είχα λεφτά στο τέλος του μήνα. Μια μέρα θέλησα να δω τι γινόταν. Διαπίστωσα πως ο παλιός μου εαυτός είχε βγει στην επιφάνεια. Πιο περιορισμένος, αλλά τις είχε πάρει τις ανάσες του. Κάπως έτσι έφτασα στο ban, την 1η ημέρα του περασμένου Αυγούστου. Όπου ban, αφότου έκανα ένα τελευταίο ντεμαράζ είπα ‘δεν θα ξαναψωνίσω ρούχα και παπούτσια -το βλέπεις πάλι, το ταπεινό, έτσι;- έως το 2020’. Για να κρατήσω μακριά τις προκλήσεις, έκανα unsubscribe από όλες τις εταιρίες στις οποίες είχα ‘ζητήσει’ να με ενημερώνουν για νέες κολεξιόν και προσφορές. Οι δυο πρώτοι μήνες κύλησαν νεράκι. Βοήθησε και το ταξίδι στην Κορέα στην εγκράτεια. Κάπου στα μέσα του Νοέμβρη άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα συμπτώματα ‘λυγίσματος’. Κάτι η αναζήτηση επίπλων στο Google (θέλω να αλλάξω δυο πράγματα στο σπίτι -σιγά μην δεν ήθελα), κάτι τα posts εταιριών στο Facebook, άρχισα δειλά, δειλά τις ‘επισκέψεις’ σε γνωστούς ‘προορισμούς’.

Μετά άρχισα να προσθέτω πράγματα στο ‘καλάθι’. Το ‘αγορά’ δεν το έχω πατήσει -ακόμα. Και δεν το έχω πατήσει, γιατί στο πλαίσιο της γενικότερης αλλαγής (μου) έχω ορκιστεί να είμαι συνεπής στις αποφάσεις μου. Κάθε φορά που αρχίζω το διαδικτυακό window shopping, σκέφτομαι ‘χρειάζομαι το τάδε ή το δείνα’ και δώστου τα clicks στο add. Στην τελική ευθεία, θυμάμαι τις ντουλάπες που είναι έτοιμες να πέσουν από το βάρος όσων ‘σηκώνουν’ και καταλήγω στο ότι μάλλον δεν έχω ανάγκη κάτι από όσα θέλω να αγοράσω. Απλά είναι πράγματα που θέλω, που μου αρέσουν -και μεταξύ μας, όμοια τους έχω ήδη ουκ ολίγα. Βοηθά επίσης, η σκέψη ότι προτιμώ να δώσω αυτά τα λεφτά σε ένα ταξίδι, από το να αποκτήσω ακόμα ένα oversized hooded top. Για να μη σου λέω ψέματα, δεν ξεχνώ ότι το Γενάρη του 2020 όλα αυτά θα υπάρχουν διαθέσιμα, οπότε δεν χάθηκε, δα και ο κόσμος. Όταν με το καλό φτάσουμε εκεί, θα δω πώς θα το διαχειριστώ το θεματάκι, γιατί αν πάρω όσα θέλω τότε με βλέπω να banαρω τον εαυτό του, έως το τέλος του κόσμου.

Για το τέλος, i have a confession to make: αγόρασα ένα laptop, κάτι που χρειαζόμουν -για τη δουλειά- εδώ και πολύ καιρό. Από τότε που το προϋπάρχον έγινε πιο αργό από τον Επιτάφιο και μέχρι να ανοίξει, είχα προλάβει να έλθω στη δουλειά. Πρόσεξε. Δεν πήρα όποιο κι όποιο. Αφενός ρώτησα φίλο, με σχετικές γνώσεις να μου πει ποιες είναι οι ιδανικές επιλογές, ανάλογα με τις ανάγκες που ενδιαφερόμουν να καλύψω, μου έδωσε μια λίστα και μετά αναζητούσα (στο online window shopping) τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Και ευκαιρίες. Την ημέρα που ‘βγήκε’ στο site του Public το Asus NovaGo 13.3 σε μισή τιμή -από την αρχική (μην ανησυχείς, το τσέκαρα και με άλλα sites πως όντως ήταν ευκαιρία), clickαρα και και add, clickαρα και το ‘αγορά’. Θέλω να σου πω ότι μετά το ban έμαθα να μην ‘βαράω’ αδιακρίτως, αλλά να έχω υπομονή και -κυρίως- όταν νιώθω να με ‘τρώει’ το χέρι μου για να δώσω λεφτά, να σκέφτομαι α) αν έχω ανάγκη αυτό που θέλω να αγοράσω, β) τι άλλο μπορώ να κάνω με τα ίδια χρήματα και γ) να επενδύω σε καταστάσεις που μου δίνουν χαρά/ικανοποίηση/ευφορία για μεγαλύτερο διάστημα των πέντε λεπτών. Όλοι έχουμε πράγματα που αγαπάμε, για τα οποία νοιαζόμαστε και έχουμε σκεφτεί πως θα θέλαμε να βοηθήσουμε, όπως μπορούμε. Δέκα φορές να τα δώσω εκεί.

(Φωτογραφία: ΑP Photos)