Όταν φοβάσαι αυτόν που είναι στην πόρτα

Μπάσκουιν, Νιου Χάμσαϊρ. ‘Ενας φάκελος με το όνομά μου ξάπλωνε θαρραλέα πάνω στο τραπέζι. Ο φάκελος δεν σκέφτηκε πως ανά πάσα στιγμή ένα αδέξιο χέρι με ελάχιστη δύναμη στον καρπό μπορούσε να ρίξει πάνω του καφέ, δεν σκέφτηκε πως το μπέικον που τσιτσίριζε ακριβώς δίπλα του μπορούσε εύκολα να αφήσει πάνω του μια στάμπα από καμένο λίπος. Είναι 7:30 το πρωί και ώρα αιχμής στην κουζίνα, κάτι που σημαίνει πως πρέπει να περπατάς κατά μήκος της χωρίς καμία αιτία. Άλλοι τρώνε το πρωινό τους, άλλοι πίνουν χυμό πορτοκάλι που κάποιος, ίσως, έχει φτύσει μέσα σε αυτό πριν κλείσει το στόμιο με το κόκκινο καπάκι και το παραδώσει στο μίνι μάρκετ της περιοχής. Ο χυμός είναι οργανικός, ‘homemade’, τα πάντα μπορούν να συμβούν. Όσο για το λευκό παραλληλόγραμμο με το ονοματεπώνυμό μου, ήταν μια προσφορά από μια τράπεζα στην οποία ΔΕΝ ανήκω. Ίσως με φακέλωσαν πριν αρκετά χρόνια όταν άνοιξα λογαριασμό στην αντίπαλη τράπεζα. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε υπό άλλες συνθήκες να με κάνει να νιώσω σημαντικός, δεν ήταν όμως μία από αυτές.

Παρέα με τον φάκελο, κατέφθασαν επίσης κουπόνια από πιτσαρίες του Μπάσκουιν, δωροεπιταγές από σούπερ μάρκετ και διαφημιστικά με εργαλεία κηπουρικής. Το κουπόνια με τις προσφορές 1+1 πίτσα ήταν τα σημαντικότερα. Αγοράζεις τη μία, σου κάνουν δώρο τη δεύτερη. Ο φάκελος ωστόσο έφτασε στο σπίτι χθες, αφού στις 7:30 το πρωί ο ταχυδρόμος ακόμα ζεσταίνει το αμάξι του για να πάει -μάντεψε- στο ταχυδρομείο, έχει να ανταλλάξει καλημέρες με τη χοντρή στο γραφείο πληροφοριών που του γέλασε ειρωνικά δείχνοντας το ρολόι επειδή άργησε και να κάτσει στην άβολη καρέκλα δίπλα από τον αυτόματο πωλητή με τους απαίσιους καφέδες. Όλα αυτά, όπως και να το κάνουμε, απαιτούν χρόνο.

Ο φάκελος, λοιπόν, δεν υπάρχει περίπτωση να έφτασε σήμερα, αλλά χθες, χωρίς αυτό να έχει σημασία. Η κατάληξή του ήταν ίδια με αυτή των διαφημιστικών. Στα σκουπίδια. Αντιθέτως, τα κουπόνια με τις προσφορές από τις πιτσαρίες ίσως φανούν χρήσιμα. Μπορεί από τη μία μέρα στην άλλη να ξυπνήσεις και να έχεις δίπλα σου τη γυναίκα που πίστευες πως είναι μοναδική με το ένα της πόδι αξύριστο έξω από το πάπλωμα γιατί ζεστάθηκε. Μαζί της έχεις κάνει πέντε παιδιά και έτσι αναγκάζεσαι κάθε φορά που έχει γενέθλια κάποιο από αυτά, να χρησιμοποιήσεις τα κουπόνια με τις πίτσες γιατί αυτοπροσκλήθηκαν και οι φίλοι των φίλων των πέντε παιδιών σου και πρέπει να φάνε όλοι. Τα σχόλια από τη μητέρα του μικρού Γουίλσον αν μείνει νηστικό το παιδί της μοιάζουν με θειικό οξύ πάνω σε γέρικο δέρμα, καλύτερα να τα αποφύγεις, μπορεί να σου καταστρέψουν την καριέρα.

Και μέσα σε όλο αυτό το μπέρδεμα, ανοίγω την τηλεόραση. Ο Ντόναλντ Τραμπ φωνάζει στα αφτιά μου. Σουφρώνει τα χείλη του και ανεβοκατεβάζει το δεξί του χέρι σε κάθε πρόταση

Τι φρίκη; Το πόδι μου τρεμοπαίζει και δεν είναι από τους πολλούς καφέδες. Το Χρυσόμαλλο Τέρας επιβάλλει την δική του τάξη στο μυαλό μου. Τον φαντάζομαι απέναντί μου, σε μαύρο φόντο να μου μιλάει για πολιτική ελευθερία και να φτύνει καθώς μιλάει γι’ αυτή. Τα μάτια μου κλείνουν μετά από παρέμβαση του αντανακλαστικού μηχανισμού, το πόδι μου συνεχίζει να τρεμοπαίζει και μάλλον θα τρεμοπαίζει για χρόνια. Το όνειρο αποδείχθηκε σάπιο και ο αέρας της ελευθερίας τσιρίζει στα αφτιά όπως ένα μωρό. Η μισή Αμερική δηλώνει χαρούμενη, η άλλη μισή καταπίνει το χάπι της πικρίας. Τώρα ησυχία, πάντα επικρατεί ησυχία πριν ή μετά το ΜΠΑΜ. Αυτό γίνεται για να υφίσταται η αντίθεση, για να γίνεται κατανοητή η αλλαγή.

Η αλλαγή όμως δεν ήρθε ποτέ. Ένα χρόνο και σχεδόν δύο μήνες μετά την εκλογή του, η Αμερική θα ψήφιζε ξανά τον Ντόναλντ Τραμπ, αν και με μεγαλύτερη αβεβαιότητα από τις εκλογές του 2016, σύμφωνα με την Washington Post. Μπορεί το 59% να διαφωνεί με τις πολιτικές του επιλογές, αυτό όμως δεν είναι αρκετό για να τον απομακρύνει από το οβάλ γραφείο. Το πρόβλημα, σύμφωνα πάντα με την έρευνα, βρίσκεται στην έλλειψη ενθουσιασμού των Δημοκρατικών, η οποία είναι μεγαλύτερη από αυτή των Ρεμπουμπλικανών του Ντόναλντ Τραμπ. Από το 84% των Δημοκρατικών που ψήφισαν την Χίλαρι Κλίντον στις περσινές εκλογές, πλέον θα ψήφιζε το 72%, ενώ στην πλευρά των Ρεμπουμπλικανών, ο Τραμπ βλέπει πτώση μόλις πέντε μονάδων, από το 89%, στο 84%.

Κλείνω την τηλεόραση. Τουλάχιστον οι μισές ώρες ενός καθημερινού προγράμματος είναι ενδιάμεσες διαφημίσεις με άτομα που μιλούν γρήγορα, απίστευτα γρήγορα γιατί αγόρασαν δέκα δευτερόλεπτα τηλεοπτικού χρόνου και αυτά δεν φτάνουν. Κανονικά θα έπρεπε να αγοράσουν τριάντα, αλλά τα χρήματα επίσης δεν φτάνουν. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ. Νόμιζα πως γλίτωσα, όμως το να ανοίξω το λάπτοπ αποδείχθηκε εσφαλμένη κίνηση. Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε την πλήρη εφαρμογή του αντιμεταναστευτικού σχεδίου του Τραμπ για την απαγόρευση εισόδου στη χώρα από πολίτες οκτώ συγκεκριμένων εθνών. Τα έξι από αυτά, είναι στην πλειοψηφία τους μουσουλμανικά. Τα κριτήρια αλλάζουν ανά κράτος, η ουσία, όμως, όχι. Συρία, Ιράν, Λιβύη, Υεμένη, Σομαλία, Τσαντ, Βόρεια Κορέα και ένα συγκεκριμένο γκρουπ ατόμων από τη Βενεζουέλα δεν θα μπορούν να περάσουν τα σύνορα της Αμερικής και να πατήσουν το έδαφός της. Το Ιράν, για παράδειγμα, θα έχει τη δυνατότητα να στείλει σπουδαστές ανταλλαγής μετά τον απαραίτητο έλεγχο, ενώ οι Σομαλοί δεν θα μπορούν να μεταναστεύσουν μόνιμα. Έπειτα, όμως, από εξονυχιστικό έλεγχο, ένα ταξίδι αναψυχής θα τους είναι επιτρεπτό.

Το πρωινό μου κυριεύτηκε για ακόμη μια φορά από φωνές, τέρατα που κάποτε είχαν ανθρώπινη καρδιά και τετράγωνες μηχανές που προσφέρουν επικίνδυνη οπτικοακουστική ενημέρωση

Ένας θόρυβος στην πόρτα με τρόμαξε. Ποιος μπορεί να είναι; Η αστυνομία; Δεν θυμάμαι να διέπραξα κάποιο έγκλημα, όμως, τώρα που το σκέφτομαι, σκότωσα μια πεταλούδα όταν ήμουν μικρός. Ήταν μια άνανδρη πράξη που ακόμα με στοιχειώνει. Μήπως είναι ο γείτονας; Εντάξει, έσπρωξα μερικά φύλλα από την δική μου αυλή στη δική του, το πολύ πολύ να ζητήσω μια απλή συγγνώμη και ύστερα να τα μαζέψω. Μπορεί όμως να μου κάνει μήνυση, οι μηνύσεις μεταξύ γειτόνων είναι μια χαρούμενη ενασχόληση στην Αμερική. Γνώριζες πως αν σπάσεις το πόδι σου στο σπίτι ενός φίλου μπορείς να του κάνεις μήνυση και να κερδίσεις τα πιο εύκολα χρήματα που έβγαλες ποτέ;

Το άγχος για το τι σε περιμένει πίσω από μια πόρτα είναι τεράστιο. Το άγνωστο σε κυνηγά σε αυτή τη χώρα, διαλύει την ψυχική σου ηρεμία, σε ρίχνει στο πάτωμα και σε κλωτσάει στα πλευρά. Σκέψου να σε κλωτσούσε στα δόντια. Αν δεν έχεις ασφάλεια, όλες οι υπηρεσίες είναι πιο ακριβές και από πρωτοχρονιάτικο τραπέζι στον πύργο του Άιφελ. Οι σκέψεις μου γίνονται περισσότερο αλλόκοτες όσο περνούν οι μέρες. Φαντάστηκα πως άνοιξα την πόρτα και ένας αστυνομικός με εξέτασε με τα μάτια του από τα γυμνά δάχτυλα των ποδιών μου μέχρι το τελευταίο νεκρό κύτταρο του προσώπου μου.

“Σκότωσες μια πεταλούδα με αεροβόλο όταν ήσουν δέκα χρονών;”.

“Κύριε αστυνόμε, δεν ξέρω πως βρέθηκε το αεροβόλο στα χέρια μου, ήμουν μικρός, έχουν περάσει χρόνια”.

“’Ενοχος”, φωνάζει. Η εξουσία μπέρδεψε το ήδη ταλαιπωρημένο του μυαλό και από όργανο της τάξης έγινε δικαστής.

Ξαφνικά, δίπλα στον αστυνομικό εμφανίστηκε ο γείτονας με μια μακριά πράσινη ρόμπα, παντόφλες με γούνινο εσωτερικό, κρατώντας μια κούπα με την γνωστή φάτσα του ποντικού με τα τέσσερα δάχτυλα που έκανε τον Ντίσνεϊ πλούσιο. Η συμμετρική ‘afro’ περούκα και τα μεγάλα γυαλιά που φορούσε τον έκαναν να μοιάζει με επίδοξο DJ από το Ντιτρόιτ του ’80. Με κοίταξε και ύστερα γύρισε το κεφάλι του προς την αυλή του σαν να ήθελε να μου πει με τα υγρά του μάτια πως είχε ήρθε η ώρα της κατάδοσης. Ίσιωσε τα γυαλιά του και χαμογέλασε σατανικά.

“Κύριε αστυνόμε”, λέει και τον ακουμπά εγκάρδια στον ώμο, “ο κύριος από εδώ καθώς καθάριζε την αυλή του, θεώρησε έξυπνο να αφήσει κάποια από τα ξεραμένα φύλλα στη δική μου. Φυσικά, όπως μπορείτε να δείτε, έχω κάνει μια διαχωριστική γραμμή έτσι ώστε να καταλαβαίνει κάποιος πότε περνάει το πόδι του στην ιδιοκτησία μου. Ο κύριος, μάλιστα, είναι υπότροπος, δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει αυτό. Θα υποβάλλω μήνυση!”.

Ευτυχώς, όλα αυτά ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας μου, ήταν μία ακόμη στιγμιαία λοξοδρόμηση που διακόπηκε απότομα όταν ο φούρνος μικροκυμάτων με ειδοποίησε με τον γνωστό ήχο πως η χθεσινή πίτσα είναι έτοιμη. Δεν πλησίασα την πόρτα, φοβούμενος μήπως τελικά οι άσχημες αυτές ιδέες αποδειχθούν αληθινές. Σήκωσα ελαφρά τη κουρτίνα και είδα ένα δέμα στο σκαλοπάτι. Ούτε αστυνομία, ούτε γείτονας. Η ώρα είχε πάει δέκα, ήταν ο ταχυδρόμος ο οποίος είχε ξεφύγει από την μουρμούρα της γυναίκας στο γραφείο πληροφοριών και έκανε απλά τη δουλειά του. Πάω στοίχημα πως αγόρασε καφέ απ’ έξω, ο καφές στο ταχυδρομείο είναι ανήθικα κακός.

(Φωτογραφία: AP Photo / Molly Riley)