Όταν συνάντησα τον Μαραντόνα και υποκλίθηκα στο Θεό

Λίγους μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 2010, βρέθηκα ξανά στην Ισπανία, αυτή τη φορά για μια σειρά συνεντεύξεων με παίκτες που αγωνίζονταν στην Πριμέρα Ντιβισιόν και θα έδιναν το παρών με τις εθνικές τους ομάδες στο επερχόμενο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής. Είχα και πάλι την τύχη να συναντήσω τον Μέσι, ξανά χάρη στον Ουνθουέ, κάνοντας μια μίνι συνέντευξη μαζί του ενόψει και του ματς της Ελλάδας με την Αργεντινή, ενώ στο τέλος δε μου αρνήθηκε και ένα βιντεάκι στο οποίο καλούσε τους Έλληνες φιλάθλους να ενημερώνονται για το Παγκόσμιο Κύπελλο από το Sport24.gr! Το “καλό” τρίτωσε το 2011, σε ένα ακόμα ταξίδι μου στη Βαρκελώνη, όταν ξαναβρεθήκαμε με τον “κοντό” – ξανά χάρη στον Ουνθουέ – βγάζοντας αναμνηστικές φωτογραφίες, ενώ μου είχε υπογράψει και τη φανέλα της Μπάρσα, μαζί με τους υπόλοιπους παίκτες της ομάδας που λίγους μήνες πριν είχε κατακτήσει το Champions League.

Όπως και να το κάνουμε, το να συναντάς τον κορυφαίο παίκτη του κόσμου τρεις φορές σε τρία συνεχόμενα χρόνια, είναι το λιγότερο προνόμιο. Σε κάθε μια από αυτές, είχα νιώσει μαγικά, υπέροχα, γνώριζα ότι επρόκειτο για σπάνιες δημοσιογραφικά στιγμές, για κάτι που δεν έχουν όλοι οι συνάδελφοι την τύχη να ζήσουν και για να είμαι ειλικρινής, κάθε φορά που ολοκληρωνόταν μια συνάντησή μου με τον Λέο, η ικανοποίηση άγγιζε τα όρια της πλήρους επιτυχίας. Γιατί όμως τα γράφω όλα αυτά σε αυτό ειδικά το κείμενο; Πολύ απλά, για να κάνω τη σύγκριση των τριών αυτών συναντήσεων, με μια άλλη συνάντηση, που για να γίνει πραγματικότητα, συνωμότησε σχεδόν όλο το σύμπαν. Και επειδή, αν στις τρεις εκείνες φορές που βρέθηκα τετ α τετ με τον Μέσι, ένιωσα όλα αυτά που περιέγραψα παραπάνω, στην άλλη συνάντηση, σχεδόν έχασα τα λογικά μου και οπωσδήποτε βίωσα την απόλυτη έκσταση!

Με τον Χουάν Κάρλος Ουνθουέ και τον Πεπ Γουαρδιόλα στις 14 Σεπτεμβρίου του 2009 στο προπονητικό κέντρο της Μπαρτσελόνα.

Πάμε λοιπόν πάλι πίσω στον Μάρτιο του 2010 και το ταξίδι που είχα κάνει στην Ισπανία για τις μουντιαλικές συνεντεύξεις. Μετά από 12 ημέρες παραμονής στην Ιβηρική, όπου είχα περάσει από Μαδρίτη, Σεβίλλη, Μάλαγα και Βαλένθια, καταλήγοντας στη Βαρκελώνη, είχα μιλήσει συνολικά με 15 παίκτες και το laptop ήταν γεμάτο με άφθονο υλικό. Ήταν το τελευταίο μου 24ωρο στην Ισπανία πριν την επιστροφή μου στην Ελλάδα και κουρασμένος από το τρέξιμο των προηγούμενων ημερών, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δε θα έβγαινα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου ούτε για αστείο! Την προηγούμενη μέρα είχα μιλήσει στο τηλέφωνο με τον φίλο μου Θέσαρ Παρέδες, διευθυντή της στοιχηματικής “Interwetten” (που στην Ισπανία ονομάζεται “Interapuestas”) και ήταν τότε ο βασικός χορηγός της ομάδας της Εσπανιόλ. Είχαμε κανονίσει να βρεθούμε στην πόλη για έναν καφέ.

Όμως το πρωί, ο Θέσαρ μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι είχε προκύψει κάτι έκτακτο με τη δουλειά του και έπρεπε να ακυρώσουμε το ραντεβού μας. “Γιατί δεν έρχεσαι το βράδυ στο γήπεδο;”, μου πρότεινε. “Παίζουν η Εσπανιόλ με τη Σεβίγια. Θα περάσω να σε πάρω, θα πάμε στο γήπεδο, θα χαζέψουμε το ματς και μετά σε ξαναγυρίζω εγώ πίσω”. Αν και σκόπευα να μην ξεμυτίσω από το ξενοδοχείο, σκέφτηκα, δε βαριέσαι, κοιμάμαι αύριο στην Αθήνα, δε χάθηκε ο κόσμος. Έτσι λοιπόν, στις 7:30 εκείνο το βράδυ, ο Θέσαρ με πήρε με το αυτοκίνητο και πήγαμε στο γήπεδο της Εσπανιόλ, το “Estadi Cornellà-El Prat”, στα δυτικά προάστια της Βαρκελώνης, στο δρόμο προς το αεροδρόμιο. Όπως ήταν φυσικό, η “Interapuestas”, ως μεγάλος χορηγός της ομάδας, είχε στη διάθεσή της μια από τις σουίτες και εκεί καθίσαμε για να παρακολουθήσουμε τον αγώνα. Χωρίς να το γνωρίζω, οι συμπτώσεις είχαν ήδη αρχίσει να παίζουν το ρόλο τους.

Πρώτον, το ματς γινόταν Σάββατο και όχι Κυριακή, που θα επέστρεφα στην Αθήνα. Δεύτερον, το απρόοπτο που είχε τύχει στον Θέσαρ το πρωί, γιατί αν είχαμε πάει για καφέ, δεν υπήρχε περίπτωση να ξεκουβαληθώ το βράδυ για να πάω στο γήπεδο. Τρίτον, το παιχνίδι ήταν νυχτερινό, που σημαίνει ότι το έδειχνε ζωντανό ο ΣΚΑΙ στην Ελλάδα (θα καταλάβετε πιο κάτω πού κολλάει αυτό). Η αναμέτρηση ξεκίνησε στις 10 το βράδυ, ώρα Ισπανίας. Οι “περίκος” ήθελαν τη νίκη για να ξεφύγουν από την επικίνδυνη ζώνη. Χαλαρωμένος σε μια πολυθρόνα παρακολουθούσα την εξέλιξη και μόλις στο 8′ η Εσπανιόλ άνοιξε το σκορ με τον Αργεντίνο Ντανιέλ Οσβάλντο. Οι συμπτώσεις συνέχιζαν να “οργανώνονται”. Οι φίλοι των γηπεδούχων πανηγύριζαν στις κερκίδες και η τύχη μου δούλευε πυρετωδώς. Μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στην Αθήνα και πιο συγκεκριμένα στα γραφεία του Sport24, η τηλεόραση μετέδιδε – όπως είπα – τον αγώνα.

Όλα ξεκίνησαν από ένα SMS

Το SMS που ήρθε από την Αθήνα και δρομολόγησε όλες τις εξελίξεις. Η ποιότητα της φωτογραφίας είναι άθλια, αλλά αυτό είναι το λιγότερο που μετράει!

Ο σκηνοθέτης κάποια στιγμή έκανε ζουμ στο προεδρικό πάλκο, δείχνοντας τον επίσημο προσκεκλημένο, που δεν ήταν άλλος από τον Ντιέγο Μαραντόνα! Εμείς βέβαια στη σουίτα δεν είχαμε πάρει χαμπάρι για την εκεί παρουσία του Θεού, όμως τέσσερα λεπτά μετά το γκολ του Οσβάλντο, χτύπησε το κινητό μου, με την οθόνη να ενημερώνει “εισερχόμενο SMS”. Το ανοίγω και διαβάζω: “Δεν υπήρχε περίπτωση να είναι στο ίδιο γήπεδο ο Θεός, ο Κρεκούκιας και μια ομάδα της Καταλονίας και να μη σκοράρει Αργεντίνος”. Ήταν ένας καλός φίλος και συνάδελφος από τη δουλειά, αυτός που με είχε ενημερώσει και όπως καταλαβαίνετε, είχαμε συμπτώσεων συνέχεια, γιατί αν ο σκόρερ δεν ήταν Αργεντίνος, ίσως να μην είχε γραφτεί ποτέ αυτό το μήνυμα. Παρόλα αυτά, η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα αμέσως το περιεχόμενο και προσπαθούσα να το αποκρυπτογραφήσω. Ποιος Θεός; Τι εννοεί ο ποιητής;

Περισσότερο για καυλάντα, παρά για οτιδήποτε άλλο, πήρα τηλέφωνο τον κολλητό και τον ρώτησα: “Ποιος Θεός ρε όργιο; Τι εννοείς στο μήνυμα;” Η απάντηση ήταν ο απόλυτος συναγερμός μέσα στο κεφάλι μου: “Ο Μαραντόνα ρε χαβαλέ. Είναι στο γήπεδο και παρακολουθεί το παιχνίδι”. Αυτό ήταν. “Κλείσε”, άρχισα να ωρύομαι, τη στιγμή που η αδρεναλίνη είχε χτυπήσει κόκκινο. “Είναι εδώ, είναι εδώ”, άρχισα να μονολογώ στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, αφού συνήλθα από το πρώτο σοκ, απευθύνθηκα στον Θέσαρ: “Αμίγο, ο Μαραντόνα βρίσκεται στο προεδρικό πάλκο, που σημαίνει ότι εγώ πρέπει να τον δω”. “Είσαι σίγουρος;”, με ρώτησε, “πώς το έμαθες;” “Από την Ελλάδα”, του απάντησα, αφήνοντάς τον χαζό! Από εκείνη τη στιγμή και μετά, ξεκίνησε ένας θαυμαστός “μαραθώνιος”, με τον Θέσαρ να ανεβαίνει διαδοχικά επίπεδα, από κάτω προς τα πάνω, στην ιεραρχική κλίμακα του συλλόγου!

Ο Θεός στο γήπεδο; Θα τρελαθώ!

Ο Ντιέγο Μαραντόνα στο προεδρικό πάλκο του Estadi Cornellá El Prat στις 20 Μαρτίου του 2010.

Πρώτα κινητοποίησε την κόρη του Τόμι ΕνΚόνο (του θρυλικού τερματοφύλακα του Καμερούν και της Εσπανιόλ που τότε ήταν προπονητής των γκολκίπερ στο σύλλογο), η οποία εργαζόταν στο γραφείο δημοσίων σχέσεων του συλλόγου. Αφού ανέβηκε στο προεδρικό πάλκο, επέστρεψε και μας είπε ότι “ναι, ο Μαραντόνα βρίσκεται πάνω μαζί με τον πρόεδρο, αλλά η υπεύθυνη του πρωτοκόλλου, μού ανακοίνωσε ότι ο ίδιος έχει ζητήσει να μην τον ενοχλήσει κανείς και για κανένα λόγο”. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν “Θέσαρ, μη μασάς φίλε, πρέπει να με βοηθήσεις, είσαι ο χορηγός, γνωρίζεις τους πάντες εδώ μέσα, φέρε με σε επαφή με τον πρόεδρο, πρέπει να δω τον Ντιέγο”! Πρέπει να βρισκόμουν σε παραλήρημα, γιατί ο Θέσαρ λύθηκε στα γέλια βλέποντάς με. “Μην ανησυχείς”, μου είπε, θα περιμένουμε το ημίχρονο και θα πάμε στην αίθουσα VIP, εκεί θα είναι και ο Μαραντόνα”.

Το υπόλοιπο του 45λέπτου κύλησε βασανιστικά αργά, εγώ βημάτιζα μέσα στη σουίτα πέρα δώθε, πού συγκέντρωση και ενδιαφέρον πια για το παιχνίδι. Στις 10:46, με ένα λεπτό καθυστέρηση, ο Ματέου Λαόθ σφύριξε τη λήξη του ημιχρόνου. Οι σφυγμοί μου πλέον είχαν ξεφύγει. Ο Θέσαρ με πήρε και πήγαμε στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα VIP, όπου κάναμε μια βόλτα, προσπαθώντας να εντοπίσουμε το στόχο μας. Όμως ο Ντιέγο δε φαινόταν πουθενά. “Περίμενε Griego”, είπε ο Θέσαρ, “πρώτα πρέπει να μάθουμε πού βρίσκεται”. Αμέσως πήρε τον υπεύθυνο Τύπου, του εξήγησε πού βρισκόμασταν και λίγα δευτερόλεπτα μετά, έκανε την εμφάνισή του ο διευθυντής επικοινωνίας της Εσπανιόλ, Χαβιέρ Αντρέου Κασάνιας. Ο Θέσαρ του εξήγησε τί παιζόταν και ο Χαβιέρ μας πληροφόρησε ότι ο Μαραντόνα βρισκόταν δίπλα στην αίθουσα VIP, σε ένα μικρότερο χώρο, ειδικά διαμορφωμένο για τους privé καλεσμένους του προέδρου.

Περνώντας την Πύλη του Παραδείσου

“Να κύριε Μαραντόνα, ο ψυχάκιας που σας λέγαμε”!

Επόμενος στην ιεραρχία, ο Ραούλ Θίπρες Ντίεθ, διευθυντής μάρκετινγκ του συλλόγου, ο οποίος μας είπε πως θα έπρεπε να απευθυνθούμε στα “μεγάλα κεφάλια” και ήταν ακριβώς εκείνη τη στιγμή που πέρασε από δίπλα μας ένας από τους αντιπροέδρους της Εσπανιόλ, ο Ραμόν Κοντάλ Εσκουδέ. Ο Θέσαρ εξήγησε ψυχραιμότατος στον αντιπρόεδρο ότι αν δε δω τον Μαραντόνα, μπορεί να τους μείνω στα χέρια, ο αντιπρόεδρος με κοίταξε προσεκτικά, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι κάτι τέτοιο δε θα συνέφερε κανέναν και μας είπε να περιμένουμε εκεί. Εξαφανίστηκε στην πόρτα που οδηγούσε στην privé αίθουσα όπου βρισκόταν ο Ντιέγο και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα άκουσα τον Θέσαρ να μου ψιθυρίζει: “Αυτός που έρχεται προς τα εδώ, είναι ο πρόεδρος”. Ο Ντανιέλ Σάντσεθ μας χαιρέτησε γκάρδια, με ρώτησε αν είμαι εγώ ο Έλληνας δημοσιογράφος και στο καταφατικό μου νεύμα, μας είπε: “Μείνετε εδώ και περιμένετε το σινιάλο μου”.

Μπροστά στην πόρτα της privé αίθουσας είχαν συγκεντρωθεί περίπου πενήντα άτομα, όλα με την ελπίδα ότι θα μπορούσαν να δουν, να μιλήσουν, να φωτογραφηθούν με τον Ντιέγο. Ενώ προσπαθούσα να ηρεμήσω, είδα τον πρόεδρο της Εσπανιόλ να κάνει νόημα στον Θέσαρ να πάμε προς το μέρος του. Μόλις φτάσαμε στην πόρτα, με κοίταξε αυστηρά και μου είπε: “Έχεις τρία λεπτά, μπορείς να του μιλήσεις, να τον ρωτήσεις αν θέλεις κάτι και να φωτογραφηθείς μαζί του, όμως μη διανοηθείς να χρησιμοποιήσεις βίντεο. Και μην ξεχάσεις να ευχαριστήσεις τον Θέσαρ, για χάρη του γίνεται αυτό”. Περάσαμε την πόρτα ακολουθώντας τον πρόεδρο. “Κάπως έτσι πρέπει να είναι η Πύλη του Παραδείσου”, σκέφτηκα και ένα δευτερόλεπτο αργότερα είδα στο βάθος το Θεό. Μπήκαμε σε μια μικρή αίθουσα, στην οποία υπήρχαν δυο καναπέδες Chesterfield, δυο πολυθρόνες και ένα τραπέζι.

El sueño de mi vida…!

Η κορυφαία δημοσιογραφική στιγμή μου, δίπλα στον χαμογελαστό Θεό!

Στη μια γωνιά είδα ένα μικρό μπαρ, ενώ οι τοίχοι ήταν γεμάτοι με κάδρα – μικρά και μεγάλα – από την ιστορία της Εσπανιόλ. Μέσα, εκτός από τον πρόεδρο και τον Ντιέγο, βρίσκονταν δυο αντιπρόεδροι, ο Θέσαρ, μια κυρία (μάλλον η συνοδός του Μαραντόνα) και δυο σερβιτόροι. Σαν σε όνειρο κατευθύνθηκα προς τον Ντιέγο και στάθηκα δίπλα του. Τον παρακολούθησα να ανάβει το πούρο του και ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει σα ρούλο σε ταμπούρλο. Ζούσα την απόλυτη έκσταση. Δείτε τα μούτρα μου στη φωτογραφία, είναι ένα ποίημα! Το πούρο άναψε, ο Θεός πήρε την πρώτη τζούρα και εκείνη τη στιγμή ο πρόεδρος έκανε τις συστάσεις: “Ντιέγο, εδώ είναι ο δημοσιογράφος που σου είπα. Λέγεται… Πώς είπαμε ότι σας λένε;” “Θανάσης…”, ψέλλισα και ο Ντιέγκο άπλωσε το χέρι του. Το έσφιξα και ήμουν έτοιμος να τον ρωτήσω αν ήταν το ίδιο που είχε στείλει τη μπάλα στα δίχτυα του Σίλτον, όμως κρατήθηκα.

Στη χειρότερη, σκέφτηκα, είχα ένα 50% να είναι το σωστό! “Ντιέγο”, συνέχισα, “είμαι ευτυχισμένος, αυτό που μου συμβαίνει είναι όνειρο ζωής”. “Que lindo, gracias”, μου απάντησε και το πρόσωπό του φωτίστηκε από ένα τεράστιο χαμόγελο. Εγώ μάλλον είχα κολλήσει ανεπανόρθωτα, γιατί συνέχισα να του λέω το ίδιο πράγμα: “El sueño de mi vida, el sueño de mi vida, el sueño de mi vida”! Μόλις συνήλθα κάπως, του έκανα δυο-τρεις ερωτήσεις για το Μουντιάλ και την αναμέτρηση της Ελλάδας με την Αργεντινή (ήταν εκλέκτορας της “αλμπισελέστε” εκείνη την εποχή), θυμήθηκε το τελευταίο του γκολ με την εθνική του απέναντι στην Ελλάδα στο Μουντιάλ του 1994 και μου είπε ότι ήταν μεγάλη του χαρά που με έβλεπε τόσο… χαρούμενο! Πριν αποχωρήσω, αγκαλιαστήκαμε, για την ακρίβεια χάθηκε μέσα στην αγκαλιά μου, μου χάρισε ένα ακόμα μεγάλο, ζεστό, αληθινό χαμόγελο και βγήκαμε από την αίθουσα μαζί με τον Θέσαρ.

Mamma ho visto Maradona!

Αναμνηστική φωτογραφία με την κόρη του Τόμι ΕνΚόνο, μετά την επιτυχή έκβαση της συνάντησης με τον Ντιέγο.

Επιστρέψαμε στη σουίτα, κάθισα στον καναπέ και προσπαθούσα να συνέλθω. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Το ύφος μου ήταν απερίγραπτο. Κατέβασα ένα ρούμι μονοκοπανιά και άναψα το πούρο που μου πρόσφερε ο Θέσαρ. Επόμενη κίνησή μου ήταν να πάρω το φίλο και συνάδελφο, χάρη στον οποίο είχα ζήσει τη σημαντικότερη δημοσιογραφική στιγμή της ζωής μου, τη στιγμή που καμία άλλη δε θα μπορέσει ποτέ να ξεπεράσει στους αιώνες των αιώνων αμήν. “Έλα ρε φίλε! Με ακούς; Τα κατάφερα, μίλησα μαζί του, είμαι ευτυχισμένος, το χάνω (όσο μου έχει μείνει), θα σαλτάρω!”. Αφού κλείσαμε, άρχισα να μοιράζω “ευχαριστώ” δεξιά και αριστερά! Στον Θέσαρ, στην κόρη του Εν Κόνο, στον Ραούλ, σε όποιον έβρισκα μπροστά μου. Βέβαια μη νομίσετε ότι είχα ηρεμήσει. Ίσα ίσα, τώρα ζούσα μεγαλύτερο δράμα. Είχαν βγει καλές οι φωτογραφίες; Μήπως είχαν κουνηθεί; Και αν κάτι γινόταν και έχανα τη φωτογραφική μηχανή μέχρι να επιστρέψω στο ξενοδοχείο; Παράνοια…

Ήταν πλέον μία και τέταρτο τη νύχτα. Πριν λίγο ο Θέσαρ με είχε αφήσει έξω από το ξενοδοχείο. Τον ευχαρίστησα για την πολύτιμη βοήθειά του (ο σωστός άνθρωπος στη σωστή στιγμή) και ανέβηκα στο δωμάτιο. Πρώτη μου δουλειά ήταν να βγάλω την κάρτα από την φωτογραφική και να τη βάλω στο laptop. Οι φωτογραφίες εμφανίστηκαν στην οθόνη και ήταν η ολοκλήρωση της έκστασης! Μια χαρά, δεν είχε κουνηθεί απολύτως τίποτα και ο Ντιέγο έδειχνε μέσα στην τρελή χαρά. Επόμενη κίνηση; Αποθήκευσα τις φωτογραφίες στο laptop, στο κινητό και σε τρία διαφορετικά στικάκια. Έκανα μια από αυτές background στην επιφάνεια εργασίας και κάθισα σε μια καρέκλα προσπαθώντας να ηρεμήσω. Λίγες ώρες αργότερα έφυγα για το αεροδρόμιο και επέστρεψα στην Ελλάδα. Ανεβάσαμε το κείμενο που έγραψα για το Sport24, την ημέρα που ξεκινούσε το Μουντιάλ, στις 11 Ιουνίου του 2010, με τίτλο “Mamma ho visto Maradona!”

“La pelota no se mancha…”

Ο Ντιέγο Μαραντόνα το 2008 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου.

Ο Ντιέγο Μαραντόνα υπήρξε, είναι και θα μείνει για πάντα το μεγάλο μου είδωλο. Μαζί του αγάπησα ακόμα περισσότερο το ποδόσφαιρο, έζησα μοναδικές στιγμές έντασης, συγκίνησης και πάθους στο πιο όμορφο άθλημα που υπάρχει. Ο “Πελούσα” είναι ο κορυφαίος παίκτης που είδα ποτέ. Ο πιο αυθεντικός. Ένα πραγματικό σύμβολο για την Αργεντινή. Ο μοναδικός που μπόρεσε να σταθεί επάξια δίπλα στους άλλους δυο μεγάλους Αργεντίνους της ιστορίας, τον Κάρλος Γαρδέλ και τον Ερνέστο Γκεβάρα. Ο Μαραντόνα πέρασε πολλά στη ζωή του, γιατί ο ίδιος το επέλεξε. Όμως δε νομίζω ότι υπάρχει καλύτερος τρόπος να κλείσω αυτό το κείμενο, από τα λόγια του ίδιου του Ντιέγο. Τα λόγια που είπε κλαίγοντας μέσα στην “Bombonera” στις 10 Νοεμβρίου του 2001, μετά τη λήξη του αποχαιρετιστήριου αγώνα που έγινε προς τιμήν του.

“Περίμενα τόσο πολύ αυτό το παιχνίδι και ήδη τελείωσε. Πάντοτε προσπάθησα να είμαι ευτυχισμένος παίζοντας ποδόσφαιρο και να κάνω και εσάς ευτυχισμένους. Πιστεύω ότι το κατάφερα, αλλά αυτό (σ.σ. το αποψινό) είναι πάρα πολύ για έναν άνθρωπο, για έναν ποδοσφαιριστή και σας είμαι ευγνώμων μέσα από την καρδιά μου. Μακάρι να μην τελειώσει ποτέ αυτή η γιορτή. Είναι πάρα πολύ, κανείς δε θα μπορούσε να το φανταστεί. Είναι πολύ περισσότερο από αυτό που θα μπορούσα να περιμένω. Είναι υπέροχο, το εύχομαι σε όλους τους ποδοσφαιριστές του κόσμου. Θέλω να ζητήσω ένα πολύ μεγάλο χειροκρότημα για όλους τους παίκτες που βρέθηκαν εδώ απόψε. Το ποδόσφαιρο είναι το πιο όμορφο και υγιές άθλημα στον κόσμο. Αν κάνει κάποιος λάθος, δε σημαίνει ότι πρέπει να πληρώσει το ποδόσφαιρο. Εγώ έκανα λάθος και πλήρωσα, όμως η μπάλα δεν λεκιάζεται…”

Ο Ντιέγο Μαραντόνα με αριθμούς

Ο Ντιέγο Μαραντόνα πετυχαίνει το δεύτερο γκολ του εναντίον της Αγγλίας, το κορυφαίο τέρμα στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου (22/6/1986).

Α. Η καριέρα

Ο Μαραντόνα αγωνίστηκε στη διάρκεια της καριέρας του με 6 διαφορετικές ομάδες: Argentinos Juniors, Boca Juniors & Newell´s Old Boys (Αργεντινή), FC Barcelona & Sevilla FC (Ισπανία) και SSC Napoli (Ιταλία). Συνολικά έπαιξε σε 588 επίσημα ματς και πέτυχε 312 γκολ. Με την Εθνική Αργεντινής αγωνίστηκε 91 φορές και σημείωσε 34 τέρματα. Πήρε μέρος σε 4 Μουντιάλ (1982, 1986, 1990 & 1994), παίζοντας 22 ματς και σκοράροντας 8 γκολ. Πιο αναλυτικά:

• 1976-1980 Argentinos Juniors: 166 ματς – 116 γκολ
• 1981 Boca Juniors: 40 ματς – 28 γκολ
• 1982-84 FC Barcelona: 58 ματς – 38 γκολ
• 1984-91 SSC Napoli: 259 ματς – 115 γκολ
• 1992-93 Sevilla FC: 29 ματς – 8 γκολ
• 1993 Newell´s Old Boys: 5 ματς – 0 γκολ
• 1995-1997 Boca Juniors: 31 ματς – 7 γκολ
• 1977-1994 Εθνική Αργεντινής: 91 ματς – 34 γκολ

Το επίσημο ντεμπούτο του Ντιέγο Μαραντόνα έγινε στις 20 Οκτωβρίου του 1976 (10 μέρες πριν τα 16α του γενέθλια) στο παιχνίδι των Argentinos Juniors με την Talleres de Córdoba (τελικό αποτέλεσμα 0-0). Το τελευταίο του ματς ήταν το ντέρμπι μεταξύ της River Plate και της Boca Juniors στις 29 Οκτωβρίου του 1997 (μια ημέρα πριν τα 37α του γενέθλια) με την αγαπημένη του Μπόκα να παίρνει τη νίκη με 1-2.

Το ντεμπούτο του με την Εθνική Αργεντινής έγινε στις 27 Φεβρουαρίου του 1977 (Αργεντινή – Ουγγαρία 5-1) και η τελευταία του παρουσία με την “αλμπισελέστε” πραγματοποιήθηκε 17 χρόνια αργότερα, στο Μουντιάλ των ΗΠΑ. Ήταν η νίκη της Αργεντινής στον όμιλο επί της Νιγηρίας με 2-1 (25 Ιουνίου 1994), ενώ 4 μέρες νωρίτερα, ο Ντιέγκο είχε σκοράρει το 34ο και τελευταίο του γκολ, εναντίον της Ελλάδας. Ήταν η 21η Ιουνίου, το 60′ της αναμέτρησης και ο “Πελούσα” σημείωσε το τρίτο τέρμα της ομάδας του (στο τελικό 4-0).

Ο Ντιέγο Μαραντόνα πανηγυρίζει την κατάκτηση του ιταλικού πρωταθλήματος με τη Νάπολη (10/5/1987).

Β. Οι τίτλοι & οι προσωπικές διακρίσεις

• 1 Μουντιάλ με την Αργεντινή (1986)
• 1 Πρωτάθλημα Αργεντινής με την Μπόκα (1981)
• 1 Κύπελλο ΟΥΕΦΑ με τη Νάπολη (1989)
• 2 Πρωταθλήματα Ιταλίας με τη Νάπολη (1987 & 1990)
• 1 Κύπελλο Ιταλίας με τη Νάπολη (1987)
• 1 Σούπερ Καπ Ιταλίας με τη Νάπολη (1991)
• 1 Κύπελλο Ισπανίας με την Μπαρτσελόνα (1983)
• 1 Λιγκ Καπ Ισπανίας με την Μπαρτσελόνα (1983)
• 1 Σούπερ Καπ Ισπανίας με την Μπαρτσελόνα (1983)
• 1 Κύπελλο Artemio Franchi με την Αργεντινή (1993)
• 1 Μουντιάλ Νέων με την Αργεντινή (1979)
• Πρώτος σκόρερ στο Ιταλικό Πρωτάθλημα με τη Νάπολη (1987/88)
• Κορυφαίος παίκτης του 20ου αιώνα σύμφωνα με τη FIFA
• Κορυφαίος αθλητής της Αργεντινής στον 20ο αιώνα
• Χρυσή Μπάλα (καλύτερος παίκτης) του Μουντιάλ 1986
• Χρυσή Μπάλα (καλύτερος παίκτης) του Μουντιάλ Νέων 1979
• Χρυσή Μπάλα από το France Football για τις υπηρεσίες του στο ποδόσφαιρο (1996)

* Βίντεο: Το κορυφαίο τέρμα στην ιστορία των Μουντιάλ. Ο Μαραντόνα πετυχαίνει το δεύτερο γκολ του εναντίον της Αγγλίας (μετά το “χέρι του Θεού”) στην εκπληκτική περιγραφή του Βίκτορ Ούγο Μοράλες (22/6/1986).