Πήγαμε στην εξωγήινη Area 51 και πάθαμε σοκ

Η είδηση της ίδρυσης ελληνικής διαστημικής υπηρεσίας με βρήκε στα ξένα, συγκεκριμένα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού Ωκεανού. Εκεί όπου το Project ‘Διάστημα’ έχει ενεργοποιηθεί μισό και βάλε αιώνα πίσω. Αφού έκλαψα με τα απίστευτα τρολαρίσματα στα social media με αποκορύφωμα το USS Enterprise στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, αποφάσισα να αναλάβω δράση. Νέα υπηρεσία, νέες θέσεις εργασίας κι αφού δεν έχω πτυχίο στην αστροφυσική αλλά ούτε και κάρτα ψηφοφόρου της παρούσας κυβέρνησης, έπρεπε να βρω κάτι να γεμίσω το βιογραφικό μου. Το βρήκα 134 χιλιόμετρα βόρεια του Las Vegas!

Πρέπει να ομολογήσω πως από μικρό παιδί ήθελα να γίνω αστροναύτης. Οτιδήποτε είχε να κάνει με το διάστημα με ενθουσίαζε και όποτε υπήρχε κάτι σχετικό στο χαζοκούτι, στηνόμουν μπροστά και δε με κουνούσε τίποτα! Έβλεπα μανιωδώς το ‘Star Trek’ με Captain Kirk τον William Shatner και Spock τον Leonard Nimoy, παρακολουθούσα με τρόμο τον ‘Doctor Who’ με τον Tom Baker (ο τέταρτος και ίσως πιο γραφικός γιατρός) να τρέχει να γλιτώσει από τεράστιους και αδηφάγους διαστημικούς ζελέδες και αυτό που δεν ξέρω πόσοι από εσάς μπορεί να θυμάστε, το ‘Space: 1999’ που εξιστορούσε πως φαντάζονταν τη σχέση ανθρώπου-διαστήματος 20 χρόνια νωρίτερα (ήταν σειρά της περιόδου 1975-77).

Είκοσι σχεδόν χρόνια μετά τη χρονιά ορόσημο, τίποτα από αυτά δεν έχει υλοποιηθεί. Και φυσικά στην εφηβεία δεν έχανα επεισόδιο από τα X-Files, θεωρώντας πως αργά ή γρήγορα ο Fox Mulder θα μας αποκάλυπτε την αλήθεια που βρίσκεται εκεί έξω. Δεν το έκανε αυτός, δεν το έκανε τελικά ούτε η Hillary αφού δεν έγινε πλανητάρχης για να υλοποιήσει την υπόσχεση να μας πει τα πάντα για τα Α.Τ.Ι.Α. Την αλήθεια λοιπόν έπρεπε να τη βρω μόνος μου!

Πήρα το Ford Kuga που είχα στη διάθεσή μου στο πλαίσιο αποστολής του newsauto.gr και ξεκίνησα για εκεί που το GPS στίγμα δεν βρίσκει. Η διαδρομή είναι σχετικά απλή αλλά απελπιστικά ατελείωτη. Όπως οι περισσότερες στις Η.Π.Α. Ευθεία όσο πάει το μάτι, cruise control και usb γεμάτο την αγαπημένη σου μουσική για να τα βγάλεις πέρα. Με αφετηρία λοιπόν την πόλη του τζόγου, πήρα τον Interstate 15 που στο άλλο του άκρο έχει το παγωμένο αυτή την εποχή Salt Lake City. Περίπου 20 μίλια μετά, η έξοδος 64 οδηγεί στον Route93, γνωστό και ως ‘Great Basin Highway’, που έχει κατεύθυνση προς στον βορρά και μισή μέρα μετά οδηγεί στις αλυκές του Bonneville όπου πραγματοποιούνται τα ρεκόρ ταχύτητας. Μετά από 80 και κάτι μίλια, με τελευταίο πράγμα που μπορεί να θυμίζει μικρή πόλη να είναι το Alamo, φτάνω στη διασταύρωση του Crystal Springs. Λίγο πριν υπήρχε το τελευταίο διαθέσιμο βενζινάδικο οπότε αν βαδίσετε κάποια στιγμή σε τούτα τα χνάρια, λάβετέ το σοβαρά υπόψη.

Στρίβεις λοιπόν αριστερά και πάλι αριστερά μερικά μέτρα μετά όπου χωρίζουν ο 318 και ο 375, γνωστός και ως ‘Extraterrestrial Highway’. Από το όνομα καταλαβαίνει κανείς που πάει το πράγμα ενώ για να ενισχυθεί το σασπένς, δεν υπάρχει στα συστήματα πλοήγησης που δείχνουν πως κινείσαι στο τίποτα. Πάνω στη διχάλα υπάρχει η περίφημη ταμπέλα που αποτελεί και ιδανικό σημείο για την πρώτη σας καρτ ποστάλ με ‘εξωγήινο’ χρώμα.

Η δεύτερη έρχεται στο καπάκι αφού στο δεξί σας χέρι δεσπόζει το Alien Research Center. Καμία σχέση με κέντρο ερευνών, ένα τολ είναι που μέσα έχει διάφορα τουριστικά είδη με επίκεντρο τους εξωγήινους. Απλά στην είσοδό του έχει ένα τεράστιο μεταλλικό ομοίωμα ενός φίλου από το Νεφέλωμα του Ωρίωνα που αποτελεί τη δεύτερη καρτ ποστάλ αυτής της διαδρομής.

Ψάξτε το όμως πρώτα online καθώς τα ωράρια λειτουργίας του είναι σε ώρες Πλούτωνα – ποτέ δεν είσαι σίγουρος πως θα το βρεις ανοιχτό. Και μετά, απλά οδηγείς. Και οδηγείς.

Περίπου 40 μίλια, αρχικά ανάμεσα σε λόφους (χιονισμένους αυτή την εποχή) και μετά σε μία τεράστια κοιλάδα με κάκτους όπου ο δρόμος συνεχίζει ευθεία όσο μπορείς να δεις. Κι όταν φτάσεις εκεί, ανεβαίνει λίγο ακόμα το υψόμετρο (αυτή τη φορά με πολύ χιόνι) και βγαίνεις σε ένα οροπέδιο όπου συναντάς το Rachel. Μελετώντας στο viamichelin.com και στο Google Maps τις διαδρομές, απορούσα γιατί δεν έβρισκα ξενοδοχεία εκεί. Όταν το αντίκρισα πήρα την απάντηση. Μερικά κτίσματα, περισσότερα τροχόσπιτα, στη μέση του πουθενά. Και περίπου εκατό μέτρα πριν από αυτά, στο αριστερό μου χέρι, ένα χωματόδρομος. Αυτός που οδηγούσε στην πίσω πύλη της Area 51!

Τα πρώτα επτά χιλιόμετρα είναι στρωμένα με μαλακό χώμα, λασπωμένο τη συγκεκριμένη μέρα, με αντιλόπες σε μικρά γκρουπ να τρέχουν και μαύρα βοοειδή να στέκουν βαριά στην άκρη του δρόμου.

Από νωρίς βλέπω τη σκόνη που σηκώνει ένα όχημα που κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση. Όταν φτάνει κοντά μου, ο οδηγός με χαιρετά συνωμοτικά. Ξέρω από πού έρχεται και ξέρει που πάω

Συνεχίζω και τα τελευταία τρία χιλιόμετρα είναι στρωμένα με άσφαλτο. Προχωράω αλλά δεν διακρίνω κάποια στρατιωτική βάση. Κοιτάζω στον ουρανό, δεν βλέπω πειραματικά αεροσκάφη. Συνεχίζοντας λίγο ακόμα, φτάνω μπροστά σε μία πύλη.

Η περίφραξη αφορά μόνο μερικά μέτρα. Στο δρόμο υπάρχει μία κατεβασμένη μπάρα με ένα μεγάλο STOP. Πίσω από τα σύρματα υπάρχει ένα κουβούκλιο και λίγο πιο πέρα ένα μεγαλύτερο κτίριο. Κάμερες και κεραίες παντού. Πληθώρα πινακίδων που απαγορεύουν τη φωτογραφία, τη χρήση drones, τη διέλευση από το σημείο αυτό καθώς πρόκειται για εγκαταστάσεις της αμερικανικής αεροπορίας. Ξεκάθαρη η απειλή για πρόστιμο 1000 δολαρίων ή/και 6μηνη ποινή φυλάκισης για τους παραβάτες. Ο τουρίστας μέσα μου αγνοεί το πρώτο μέρος, βγάζω φωτογραφίες, ποζάρω κιόλας πανάθεμά με. Drone δεν έχω αλλά έχω παιδί και γι’ αυτό δεν σκέφτομαι καν να πλησιάσω πολύ την πύλη.

Θεωρητικά οι ‘cammo dudes’ με παρακολουθούν ώρα τώρα, όπως λέγεται μας παρακολουθούν στενά με το που πατάμε ρόδες στον 375 που λίγο πολύ καλύπτει περιμετρικά το ¼ της απαγορευμένης περιοχής. Λογικό το βρίσκω αν και χαρά στο κουράγιο τους που καθημερινά ασχολούνται με κάθε περίεργο που το καλύτερο πράγμα που έχει να κάνει είναι να οδηγήσει μισή μέρα απλά για να βρεθεί μπροστά από μία πύλη. Υποθέτω έτσι το βλέπουν εκείνοι. Η δική μου οπτική γωνία είναι διαφορετική, ένα ακόμα τικ στη λίστα με σημεία ανά τον κόσμο που θέλω να δω από κοντά. Είτε για ότι προσφέρουν, είτε απλά για ότι αντιπροσωπεύουν.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση το δεύτερο. Τη θεωρία. Την υποψία. Τη συνωμοσία. Δεν ξέρω αν κάπου εκεί μέσα υπάρχει πράγματι κάποιο UFO ή σώματα εξωγήινων. Ξέρω όμως πως εκεί μέσα υπάρχουν πράγματα που συνήθως δεν φτάνουν στο μάτι κοινών θνητών. Γιατί αν κάτι είναι πέραν αμφιβολίας η Area 51 ή Dreamland ή Paradise Ranch, είναι ένα πεδίο δοκιμών προηγμένης τεχνολογίας. Πάντα ήταν. Εκεί δοκίμαζαν τα Lockheed U-2, τα Α-12, τα D21, τα τρομακτικά F-117 και πολλά άλλα αεροσκάφη. Εκεί δοκιμάζουν σήμερα πράγματα για τα οποία θα μάθουμε αύριο. Μύθοι και πραγματικότητα σε ένα, αυτή είναι η Area 51.

Έβγαλα τις φωτογραφίες μου, δεν είχα στενές επαφές τρίτου τύπου με τον αμερικανικό στρατό, παίρνω το αυτοκίνητό μου και επιστρέφω στο Rachel. Εκεί βρίσκεται το Little A’Le’Inn, ένα μικρό εστιατόριο-bar-motel που λειτουργεί και ως ‘χώρος υποδοχής’ των εξωγήινων. Από το πάρκινγκ για ιπτάμενους δίσκους και το αγαλματάκι του μικρόσωμου φίλου του ΕΤ, μέχρι τον γερανό που φέρεται να μαζεύει ένα ‘χαλασμένο’ και όχι και τόσο ιπτάμενο δίσκο.

Μπαίνεις μέσα και βλέπεις από ζωγραφιές μέχρι κάθε λογής σουβενίρ που αφορά εξωγήινους. Ακόμα και το μενού περιλαμβάνει συνταγές από μακρινούς κόσμους. Υποπτεύομαι πως και το κρέας στο burger που έφαγα, από έναν τέτοιο προήλθε αλλά ευτυχώς δεν με οδήγησε σε στομαχικό Roswell.

Θα κλείσω με την τρομακτική εμπειρία. Δεν ήταν μούφα ο τίτλος, πραγματικά υπήρξε στιγμή που δεν ήξερα αν είχε έρθει το τέλος του κόσμου (μου). Ανέμελα λοιπόν ανεφοδιάζομαι στο το Little A’Le’Inn όταν ξαφνικά ακούγεται ένα τρομακτικό μπουμ. Σαν έκρηξη, λες και είμαι στο σινεμά και ακούω dolby surround το πάτημα του King Kong ή του Optimus Prime. Γουρλώνω μάτια προσπαθώντας να αντιληφθώ τι μπορεί να συμβαίνει. Κάποια έκρηξη;

Συνονθύλευμα σκέψεων οργιάζει στο μυαλό μου αλλά μέσα σε δέκατα δευτερολέπτου δεν προλαβαίνω να επεξεργαστώ επαρκώς τα δεδομένα

Μετά τον κρότο, ακολουθεί παρατεταμένο βουητό. Ποτήρια, μπουκάλια, όλο το ‘πρόχειρο’ οικοδόμημα τρίζει επικίνδυνα. Θυμάμαι το σεισμό του ’99 αλλά σε αντίθεση με τότε, έχω σχεδόν κατουρηθεί πάνω μου. Έπεσε βόμβα και ακολουθεί η εξαΰλωση μας;

Ο πανικός με κρατά καθηλωμένο στην καρέκλα, θέλω να τρέξω αλλά παραμένω ακίνητος. Ανήμπορος. Η επεξεργασία δεδομένων δυσκολεύει ακόμα περισσότερο καθώς συναντώ αντιφάσεις. Ο μοναδικός θαμώνας στο bar παραμένει με πλάτη σε εμένα, σκυμμένος πάνω από τη μπύρα του. Η σερβιτόρα όχι απλά δεν μοιράζεται τον τρόμο μου αλλά παράλληλα με την έξαρση των δικών μου συναισθημάτων, τα δικά της ήταν αντίστροφα. Όπου πανικός, βάλτε απάθεια. Όπου φόβος, βάλτε ευθυμία. Όπου γουρλωμένα μάτια και ανοιχτό στόμα χωρίς λαλιά, βάλτε χαμόγελο και επικείμενο νευρικό γέλιο. Μετά το αρχικό μου σοκ, ο επεξεργαστής μου αρχίζει να λειτουργεί καλύτερα. Είμαι ζωντανός άρα κάτι άλλο συμβαίνει.

‘Don’t tell me that was… oh Fuck! Was it… was it a sonic boom?‘, τη ρωτάω προσπαθώντας να σώσω όση αξιοπρέπεια μου έχει μείνει

Πνίγει τα γέλια της αφού ακόμα κοροϊδεύει τα μούτρα μου και γνέφει καταφατικά. Είπαμε, η συγκεκριμένη περιοχή αποτελεί συχνά πεδίο δοκιμών και παρότι επίσημα οι υπερηχητικές πτήσεις απαγορεύονται πάνω από κατοικημένες περιοχές καθώς οι ηχητικές εκρήξεις όταν τα αεροσκάφη σπάνε το φράγμα του ήχου είναι αρκετά τρομακτικές για ανθρώπους και ζώα, πάνω από την Area 51 αποτελούν συχνό φαινόμενο. Ειδικά εκείνες τις ημέρες που όπως μας ενημερώνει η σερβιτόρα (κάτι σαν τους δικούς μας ταξιτζήδες που έχουν γνωστούς και τα ξέρουν όλα), οι στρατιωτικές δυνάμεις έχουν red alert και επιδίδονται σε πολλές ασκήσεις.

Εποχή προεδρίας Trump βλέπεις. Βγήκα έξω και πέρασα το επόμενο δεκάλεπτο χωρίς οροφή πάνω από το κεφάλι μου, με την κάμερα στραμμένη στο συννεφιασμένο ουρανό. Ακούω συνέχεια μαχητικά να πετούν αλλά αυτή τη φορά, χωρίς μπουμ. Μετά το αρχικό σοκ, θέλω πλέον να το βιώσω συνειδητοποιημένα αλλά δεν μου κάνουν τη χάρη. Αν και αυτή η στιγμή πανικού, αυτό το point zero, αποτέλεσε το κερασάκι στην τούρτα που έκανε την επίσκεψή μου στην Area 51 όχι απλά να αξίζει τον κόπο, αλλά πλέον να περιλαμβάνει μία ιστορία για να λέω…