Πώς είναι να έχεις έναν ξάδερφο ροκ σταρ

Μικρός καμάρωνα για τα πιο περίεργα πράγματα. Για παράδειγμα, το ότι είχα τρία πρώτα ξαδέρφια από τη Φινλανδία (το ‘πρώτα’ το τόνιζα με πάθος) ήταν περίπου συνώνυμο του ‘παιδιά, μην το κάνετε θέμα, αλλά μπορώ να περπατήσω στο νερό’.

Πρέπει να έχω πει την ιστορία χίλιες φορές, όλες με το ίδιο παράπονο. Οι γονείς μου δεν συγχρονίστηκαν ποτέ με τα αδέρφια τους όσον αφορά την τεκνοποίηση, με αποτέλεσμα τα επτά από τα δέκα πρώτα ξαδέρφια μου να είναι ή πολύ μικρότερα ή πολύ μεγαλύτερα από εμένα και τον αδερφό μου. Τα μοναδικά τρία που ήταν κοντά στην ηλικία μας γεννήθηκαν και μεγάλωσαν κοντά στο παγωμένο Τάμπερε, που οι περισσότεροι έμαθαν από το στοίχημα.

Ο μεγάλος, ο Ρένος, μου ρίχνει δυο χρόνια και είναι ο πρώτος vegan που γνώρισα ποτέ (στον αγώνα από το 2000). Η μεσαία, η Ειρήνη, είναι ένα χρόνο μικρότερη και έχει δουλέψει σε ξενοδοχεία σε όλο τον κόσμο, από τη Σιγκαπούρη μέχρι τη Βραζιλία. Ο μικρός, ο Γιέσπερ, είναι μουσικός και παίζει μπάσο σε μια μέταλ φινλανδική μπάντα. Ο Γιέσπερ ξεχώριζε από μικρός. Είχε ξένο όνομα και ελληνικό επώνυμο, άρα αυτόν σύστηνα πρώτο στους φίλους μου κάθε φορά που ερχόταν στην Ελλάδα. Αγαπούσε το σουβλάκι, το ούζο, ενώ όταν ήταν νήπιο έλεγε ‘χαρτανά’ τον τραχανά, αστοχία που έκανε τους μεγάλους να κακαρίζουν δίχως αύριο.

Όπως συμβαίνει με μια μακρά ακολουθία πραγμάτων στη ζωή μου, έτσι και με τα ξαδέρφια μου από το εξωτερικό έχω υπάρξει ελεεινά (που θα ‘λεγε κι ο Μανιάτης) ασυνεπής. Πήγα για Εράσμους στη Σουηδία, έμεινα εκεί 20 βδομάδες, και δεν πήρα το τρένο να τους επισκεφτώ. Δεν σκέφτηκα καν να τους πω ότι είμαι εκεί, λες και φοβόμουν μην πάρουν εκείνοι το τρένο και έρθουν. Το χειρότερο βέβαια, το ρεκόρ μου νομίζω, ήρθε το καλοκαίρι του ’15 που ο Γιέσπερ παντρεύτηκε τη Λίισα, την πιο απαλή φυσιογνωμία που έχεις δει, μουσικός κι αυτή, και με κάλεσαν στο γάμο τους στο Ελσίνκι. Θα πίστευε κανείς ότι το ‘όχι’ μου δεν θα τους ξάφνιαζε ούτε λίγο, αλλά όταν είσαι πραγματικά καλοπροαίρετος (και όχι τόσο Έλληνας, θα μου επιτρέψετε), πιστεύεις ότι ο άλλος δεν είναι τόσο γαϊδούρι και του χαρίζεις τη μόνιμη ασυνέπεια.

Είχαν δεδομένο ότι θα πάω. Και πώς να μην το έχουν; Στο γάμο του κοινού μας ξαδέρφου χρόνια πριν, και τα τρία ‘ξένα’ ξαδέρφια ήταν με διαφορά οι πιο ενθουσιώδεις καλεσμένοι. (Ασφαλώς, η Ελλάδα είναι από μόνη της λόγος για να ενθουσιαστεί κάποιος που περνά τη ζωή του σταθερά στους -20°C. Πόσο μάλλον, αν αυτός ο κάποιος έχει κι ένα τεράστιο σόι να τον περιμένει εκεί).

Δεν πήγα στο γάμο τους. Παρότι στην αρχή, είπα ‘ναι, εννοείται, κοιτάζω τα εισιτήρια και επανέρχομαι’. Δεν θυμάμαι ποια δικαιολογία έριξα στη μάχη, αλλά αποκλείεται να ήταν κάτι πειστικό. Μήνες μετά, ο Γιέσπερ θα μου έδειχνε σε βίντεο το τραγούδι που έγραψε και είπε στα ελληνικά για τη Λίισα στη δεξίωση του γάμου. Ένιωσα ιδιαζόντως γελοίος που δεν το είδα ζωντανά.

~ ~ ~

Στις αρχές του περασμένου Δεκέμβρη, ο Γιέσπερ μου έστειλε αυτό στο Facebook:

Πίσω από το μήνυμα, είμαι σε θέση να διαγνώσω ένα τελεσίγραφο (καθόλου απειλητικό, αλλά τελεσίγραφο) τύπου ‘έρχομαι στην Ελλάδα με την μπάντα μου, θα είναι ξεφτίλα να έρθουν οι Έλληνες fans και να μην έρθεις εσύ’.

Για την μπάντα του, τους Turisas, ήξερα τα εξής ελάχιστα: ότι παίζουν μέταλ, ότι βγαίνουν στη σκηνή βαμμένοι με κόκκινες και μαύρες μπογιές και ότι έχουν παίξει στα πέρατα του κόσμου. Και ότι ο Γιέσπερ είναι μαζί τους τα τελευταία πέντε χρόνια. Ψάχνοντας λίγο παραπάνω καθώς πλησίαζε το live, βρήκα το μεγαλύτερο σουξέ τους στο Youtube.

Τη μεταλοδιονυσιακή διασκευή στο ντισκοδιονυσιακό ‘Rasputin’ των Boney M.

(μετά έψαξα λίγο καλύτερα και βρήκα όντως το μεγαλύτερο σουξέ τους, το αισιόδοξο ‘Stand Up and Fight’)

Την τελευταία εβδομάδα του Απριλίου, ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένος για το μεγάλο ραντεβού με τον Γιέσπερ. Η Λίισα δεν θα τον συνόδευε στην Ελλάδα, αλλά θα ταξίδευε με την μπάντα για τα τέσσερα live τους στην Ιαπωνία. Γιατί λίγο μετά το τουρ στα Βαλκάνια, οι Turisas είχαν ΤΕΣΣΕΡΑ LIVE ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ! Δεν έχω διαβάσει το ‘Εγχειρίδιο του Σωστού Ροκ Σταρ’, αλλά αν παίζεις σε μια μπάντα που κάνει περιοδείες σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική, κάτι θα κάνεις καλά.

Για να επιβεβαιώσω ότι οι Turisas έπαιζαν την Πέμπτη 3 Μαΐου στο Κύτταρο, μπήκα στη σελίδα τους στο Facebook. Δεν βρήκα πουθενά tour dates, αλλά το μάτι μου έπεσε στα likes της μπάντας. Αυτό είχε σαν συνέπεια να λέω σε όποιον βρίσκω μπροστά μου ότι έχω έναν πρώτο ξάδερφο που παίζει σε μια μπάντα με πάνω από 300.000 fans στο Facebook. Γραφικός, αλλά περήφανος.

Όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν, ήμουν έτοιμος να είμαι πρωτοτυπήσω όντας για μια φορά συνεπής απέναντι στον Γιέσπερ.

(ο Γιέσπερ είναι ο πρώτος κύριος από τα δεξιά)

Μόνο που η συναυλία στο Κύτταρο ήταν την Παρασκευή 4 και όχι την Πέμπτη 3 Μαΐου.

…

……

………

Θα ορκιζόμουν ότι η γκάφα με τις ημερομηνίες είχε γίνει στο επίσημο site των Turisas. Για την Παρασκευή είχα κανονίσει να δω τον ‘Ηλίθιο’ με σκοπό να καλέσω τον Γιάννη Στάνκογλου στο Rec. Ήταν η δεύτερη φορά που κανόνιζα να δω την παράσταση. Είχα ακυρώσει τελευταία στιγμή την πρώτη και προφανώς ντρεπόμουν να το ξανακάνω.

Έστειλα στον Γιέσπερ ότι μπερδεύτηκα, ότι δεν μπορώ να το πιστέψω, δεν ξέρω κι εγώ τι έστειλα. Ήμουν σίγουρος ότι ήταν σίγουρος ότι αργά ή γρήγορα θα έστελνα ένα μήνυμα ακύρωσης. Τι πιο λογικό.

Ο Γιέσπερ απάντησε με ένα πικραμένο αστείο τύπου ‘δεν πειράζει που έχεις κανονίσει, μπορείς να έρθεις το Σάββατο στο live της Θεσσαλονίκης’ και πρότεινε ένα σύντομο ραντεβού στου αδερφού μου, στο οποίο έτσι κι αλλιώς θα ήταν δύσκολο να παρευρεθώ λόγω δουλειάς. Προς μεγάλη μου έκπληξη και χωρίς περαιτέρω περιπέτειες, έκανα αυτό που πρέπει: ακύρωσα κάτι άλλο για να κάνω αυτό που πρέπει αντί να ακυρώσω (πάλι) αυτό που πρέπει για να κάνω κάτι άλλο. (Δε ζαλιστήκατε. Ζαλιστήκατε;)

Τον ρώτησα αν θα βρω εισιτήρια στο ταμείο και μου είπε ότι θα έχει το όνομά μου με +1 στη λίστα. ‘Family first’, έγραψε από κάτω. 

~ ~ ~

Η λίστα στο ταμείο είχε τόσους Αναστασιάδηδες που χρειάστηκε να πω και το μικρό μου για να πάρω τις προσκλήσεις. Το Κύτταρο δεν θα γέμιζε αυτό το βράδυ, αλλά κάθε ένας από τους 200-250 ανθρώπους που ήταν εκεί έμοιαζε να έχει ένα δικό του, ιδιωτικό δέσιμο με τους Turisas. 5-6 από αυτούς έτυχε να είναι και συγγενείς του μπασίστα.

Στο μπαρ όπως μπαίνεις αριστερά ήταν ο πατέρας του Γιέσπερ (ο θείος Δημήτρης) με τη σύντροφό του, ο αδερφός του νονού του Γιέσπερ που δεν είχε ιδέα τι μουσική θα ακούσει και ο άλλος αδερφός του πατέρα μου, ο θείος Στέλιος. Ο πατέρας μου δυστυχώς δεν ακολούθησε κι έτσι δεν πετύχαμε το παγκόσμιο ρεκόρ για ‘το πιο αναπάντεχο μέρος στο οποίο έχει βρεθεί ένας γιος με τον πατέρα και τους θείους του’.

Στο­ μπαρ όπως μπαίνεις δεξιά καθόταν η ξαδέρφη Αγγελική, η οποία δεν είχε γνωρίσει ποτέ τον Γιέσπερ, αλλά έσπευσε να στηρίξει. Ανάμεσα στα δύο μπαρ ήταν οι Έλληνες πιστοί των Turisas, αρκετοί από τους οποίους είχαν βαφτεί κόκκινοι και μαύροι. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος με την ταύτισή του κοινού με το στιλ των Turisas λες και όλο αυτό με τις μπογιές ήταν δική μου πατέντα.

Χαζεύοντας το πλήθος, αναγνώρισα και έναν συνάδελφο από τη Huffington Post με την παρέα του. Δεν ξέρω πώς κρατήθηκα και δεν πήγα να του πω ‘έ, πώς κι από δω, να μωρέ, ξέρεις, ο μπασίστας τους είναι πρώτος μου ξάδερφος, τι άλλα, τι λέει η Huff;’. Μάλλον με συγκράτησε ο θεός της στοιχειώδους σοβαρότητας.

Τα μέλη των Turisas άρχισαν να βγαίνουν στη σκηνή υπό τα πνευστά του ‘The March of the Varangian Guard’ και ο Γιέσπερ στάθηκε στην άλλη άκρη της σκηνής. Στον πρώτο χαιρετισμό της μπάντας, έκατσα κάτω από το φως του μπαρ όπως μπαίνεις δεξιά και κούναγα χέρια και με πόδια μπας και με εντοπίσει. Αμέσως μετά το καραγκιοζιλίκι μου, πήρα το κορίτσι μου και την ξαδέρφη Αγγελική και ενωθήκαμε με το μεγάλο γκρουπ των συγγενών στο απέναντι μπαρ.

Δεν ξέρω πάνω από δύο τραγούδια των Turisas και το ένα από αυτά είναι το ‘Rasputin’ το οποίο παίζουν πάντα στο encore. Έτσι, έμεινα να κοιτάζω τον Γιέσπερ στην ευθεία μου την ώρα που το battle metal ξεχυνόταν στο Κύτταρο. Μακρύ μαλλί μπλεγμένο με νερό, ιδρώτα και τα χρώματα στο πρόσωπο και ρούχα βόρειου πολεμιστή τουλάχιστον μια βδομάδα στο μέτωπο. Είχε πλάκα. Που ήμουν εκεί, που ήταν εκεί, που γυρίζει όλο τον κόσμο, που ζει από τη μουσική όπως θα ήθελε το 99% των ζωντανών, αλλά καταφέρνει μόνο το 1%.Όταν με είδε και έσφιξε τη γροθιά του, είχε ακόμα πιο πολλή πλάκα. Επιτέλους, ήμουν μια φορά εκεί γι’ αυτόν. Και για μένα.

Χωρίς να θέλω να μειώσω τους Turisas, οι οποίοι έκαναν προμενάδα στη σκηνή με το κοινό να κοπανιέται στο ρυθμό, το μόνο που σκεφτόμουν από ένα σημείο και μετά ήταν η χαιρετούρα με τον Γιέσπερ στα backstage. Όσο η μπάντα παιάνιζε πολεμικές μελωδίες, ο θείος Στέλιος κέρναγε μπύρες και διηγιόταν ότι στα νιάτα του ήταν ο καλύτερος χορευτής φοξ τροτ των Αθηνών. Χωρίς να λογαριάζει και πολλά, προσπάθησε σε ανύποπτο χρόνο να οργανώσει ένα ομαδικό, οικογενειακό ‘Γιέσπερ, Γιέσπερ, Γιέσπερ!’, αλλά κανείς δεν ήταν άξιος να ακολουθήσει.

Το μοναδικό φάλτσο της βραδιάς ήταν το ‘είμαστε οι Turisas από τη Φινλανδία και ένας από εμάς είναι μισός Έλληνας, Γιέσπερ πες κάτι στα παιδιά’, το οποίο δεν ήρθε ποτέ. Δεν ξέρω τι έπαθε ο frontman, αλλά ήταν κάτι που περίμενε όλο το #team_jesper, αλλά και ο ίδιος, όπως μου είπε μετά. Πάντα διακριτικός, μετρημένος κι ευγενικός, το έθεσε ως “κρίμα, μάλλον θα το ξέχασε ο Ματίας”.

(εδώ, ο διακριτικός, μετρημένος κι ευγενικός Γιέσπερ επί σκηνής)

Οι άνθρωποι από το Κύτταρο μας έστειλαν backstage από την πίσω πόρτα. Είχα να δω τον Γιέσπερ γεμάτα δύο χρόνια. Άφησα τους άλλους να χαιρετήσουν πρώτοι, ενώ βλεπες το σάστισμα στο βλέμμα των fans που είχαν επίσης τρυπώσει backstage στο άκουσμα των ελληνικών αυτού του τεράστιου τύπου με την πανοπλία. “Έι, Ήλιας, τι θα κάνεις μετά; My hotel is next to Larissis metro station, I’ll take a shower and we meet, εντάξει;”

Ο συγκάτοικος, το κορίτσι μου και το κορίτσι του επέμεναν να τον φέρω σπίτι, αντί να πάμε έξω για ποτά, κι έτσι κάπου στη 1.30 τη νύχτα σε ένα διαμέρισμα στο Παγκράτι, τέσσερις τύποι έκαναν ένα εκατομμύριο ερωτήσεις σ’ έναν πολύ κουρασμένο, αλλά περισσότερο χαρούμενο μισό Έλληνα μισό Φινλανδό μουσικό. Ερωτήσεις για τα νοίκια στο Ελσίνκι, για το αν νιώθει ροκ σταρ, για το καλύτερο μέρος που έχει ταξιδέψει, για τη Λίισα και για εκείνο το φαγητό που μπέρδευε μικρός στο σπίτι της γιαγιάς Ειρήνης.

Η μόνη αληθινή απορία που είχα εγώ ήταν το πώς γίνεται να φαίνομαι πιο ψηλός στη φωτογραφία που τραβήξαμε μετά το live. Ένιωθα μια σταλιά δίπλα του. Ειδικά όταν μου ‘πε σε άπταιστα σπαστά ελληνικά, ‘ήταν τέλεια να είστε εκεί’.