Πώς οι χριστουγεννιάτικες ταινίες εγκληματούν πάνω στα σκυλιά

Αν η σατανική Κρουέλα Ντε Βιλ ήξερε τι κακό προκάλεσε στα σκυλάκια της Δαλματίας αλλά και τι ζημιά έκανε σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, ίσως και να αυτοκτονούσε δαγκώνοντας τη γλώσσα της.

Το ίδιο θα έκανε -πριν πεθάνει από καρδιά- και ο φινετσάτος κύριος Πάρκερ Γουίλσον, ο ιδιοκτήτης του υπέροχου Χάτσικο στην ομώνυμη ταινία, αυτή που κάνει τους ανθρώπους να κλαίνε τόσα χρόνια μετά.

Πώς μπλέκονται όμως η ‘κακιά’ Γκλεν Κλόουζ και ο φινετσάτος Ρίτσαρντ Γκιρ;

Και πώς -άθελά τους- σκόρπισαν τον πανικό σε χιλιάδες σκυλιά και εταιρείες ζωόφιλων σε όλο τον κόσμο;

Συνετέλεσαν ακούσια σε ένα ‘χριστουγεννιάτικο έγκλημα’, που δεν εξαλείφθηκε ακόμα, αλλά ευτυχώς περιορίστηκε πάρα πολύ, όταν ακόμα και οι άφρονες άρχισαν να αντιλαμβάνονται κάποια πράγματα.

Το 1996, λοιπόν, η Γκλεν Κλόουζ έπαιξε τον ρόλο της Κρουέλα Ντε Βιλ στα 101 σκυλιά της Δαλματίας, προσπαθώντας να κλέψει τα κουτάβια για να φτιάξει το πιο μεγαλειώδες γούνινο παλτό.

(Τα 101 σκυλιά της Δαλματίας)

Μετά την προβολή της ταινίας, χιλιάδες παιδιά ζητούσαν από τους γονείς τους σαν χριστουγεννιάτικο δώρο ένα σκυλάκι Δαλματίας! Και, σύμφωνα με φιλοζωικές οργανώσεις, η παραγωγή και η πώληση των σκυλιών Δαλματίας όχι απλώς αυξήθηκε κατακόρυφα, αλλά οκταπλασιάστηκε!

Πολλά σπίτια ήθελαν ένα τέτοιο χαριτωμένο σκυλάκι, το οποίο θα ήταν το στολίδι του σπιτιού, κάτι σαν παιχνιδάκι που το παίζεις όσο το θες και μετά το αφήνεις ξεκούρδιστο να σβήσει.

Αλλά η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική. Τα σκυλάκια Δαλματίας -ΚΑΙ αυτά μάλλον- έκαναν κακά και τσίσα στην αρχή, μικρές ζημιές στο σπίτι, γάβγιζαν, ήθελαν βόλτες και παιχνίδια, και, αρκετά από αυτά, έβγαζαν και μια επιθετικότητα .

Όλα αυτά είχαν ένα τρομερά δυσάρεστο αποτέλεσμα. Οι δρόμοι γέμισαν από τέτοια σκυλάκια Δαλματίας τα οποία εγκατέλειπαν οι ιδιοκτήτες τους όταν συνειδητοποιούσαν -οι ασυνείδητοι- ότι δεν είναι παιχνιδάκια, όπως στην ταινία, αλλά ζωάκια με ιδιαίτερες απαιτήσεις!

Ήταν ένα έγκλημα που πήρε καιρό για να σταματήσει να γίνεται, ενώ στην Αμερική δόθηκαν μέχρι και τηλεοπτικές οδηγίες να σταματήσει η εγκατάλειψη των άτυχων ζώων.

Λιγότερος χαμός είχε γίνει νωρίτερα (1991) με τον Ασπροδόντη, το μικρό λυκάκι, δυο χρόνια αργότερα με τον υπαστυνόμο Ρεξ, τον γερμανικό ποιμενικό, ενώ σε τεράστια έξαρση είχε οδηγήσει τον κόσμο και η Λάσι, το απίθανο κόλεϊ που έκαψε καρδιές στα δεκαεννέα χρόνια που παιζόταν το σίριαλ (1954-1973!).

(Ο Ασπροδόντης)

Όταν λοιπόν πέρασε η μόδα των σκυλιών Δαλματίας, ήρθε ένα νέο κύμα αγάπης, λατρείας για να είμαστε πιο ακριβείς!

Ήταν λοιπόν το 2009 όταν στη ζωή του κόσμου μπήκε ο συγκλονιστικός Χάτσικο, το υπέροχο Ακίτα το οποίο βρήκε στο δρόμο και υιοθέτησε ο Ρίτσαρντ Γκιρ, που υποδυόταν τον καθηγητή Πάρκερ.

Τόσο κλάμα σε ταινία με σκύλο ή άλλο ζώο, δεν έπεσε ποτέ. Ακόμα και τώρα, στις συνεχείς επαναλήψεις της ταινίας, το κλάμα φτιάχνει ποτάμια.

Ο κόσμος λοιπόν έμαθε τα Ακίτα, τα υπέροχα γιαπωνέζικα σκυλιά, μια πανάρχαια ράτσα, συνοδοί των αυτοκρατόρων.

Κι αυτός ο Χάτσικο -όγδοος ευοίωνος πρίγκιπας όπως σημαίνει η λέξη στα ιαπωνικά- έσπασε καρδιές με την αφοσίωσή του στο αφεντικό του, ακόμα κι όταν εκείνος έφυγε από τη ζωή.

Ο Χάτσικο -ως ράτσα- έσπασε καρδιές για έναν επιπλέον λόγο. Ήταν αληθινή ιστορία η οποία διαδραματίστηκε στην Ιαπωνία κοντά στα 1920. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του αφεντικού του, του Χιντεσάμπουρο Ουένο, τον περίμενε καθημερινά στον σταθμό της Σιμπούγια, μέχρι που πέθανε στις 8 Μαρτίου 1935 και έγινε άγαλμα!

(Ο υπαστυνόμος Rex)

Μετά την ταινία λοιπόν ‘χτύπησε κόκκινο’ το ενδιαφέρον για τα Ακίτα, που είναι πάντως δύσκολα σκυλιά, σίγουρα όχι για παιχνίδια και χαρές! Κι όπως είπε και στην υπέροχη ταινία ο Ρίτσαρντ Γκιρ, ο καθηγητής Πάρκερ, ”θα σου φέρει το μπαλάκι μόνο όποτε θέλει εκείνο, όχι όποτε θες εσύ!”.

Ευτυχώς με τα Ακίτα δεν έγινε ό,τι με τα σκυλιά Δαλματίας και την έξαρση της εγκατάλειψης. Πολλοί είχαν πλέον ενημερωθεί.

Και για όσους νομίζουν ότι τα σκυλάκια είναι ένα παιχνιδάκι για τα παιδιά τους, Ε ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙ!

Χρυσοί και άγιοι ο Χάτσικο, η Λάσι, ο Ασπροδόντης, ο Ρεξ, τα 101 σκυλιά της Δαλματίας (που μετά έγιναν και 102), αλλά δεν είναι παιχνίδια. Θέλουν μεγάλη φροντίδα, αγάπη, αφοσίωση, περιποίηση, και, επιπλέον, έχουν και έξοδα.

Δεν τα κουρδίζεις και παίζουν. Χρειάζονται τροφή (που δεν είναι δωρεάν), εμβόλια, αντιπαρασιτικά περιλαίμια και αμπούλες, χάπια, λουριά, κολάρα, , σκεύη τροφής και νερού, στείρωση σε αρκετές περιπτώσεις.

Επομένως, όποιος αποφασίσει να πάρει σκύλο, είτε ράτσας είτε ημίαιμο είτε αδέσποτο, οφείλει να έχει ζυγίσει τις συνέπειες. Να ξέρει ότι θα αποτελεί πια μέλος της οικογένειάς του κι ότι στις διακοπές δεν μπορεί να τον παρατήσει σε ένα μπαλκόνι και να φύγει.

Κι επειδή σε όλη την εορταστική περίοδο μπαίνουν φαεινές ιδέες στα παιδιά ή και στους μεγάλους, το λέμε ξανά σε όλους τους τόνους:

Ο ΣΚΥΛΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Γιατί το θέμα της εγκατάλειψης -πέρα από όλα τα άλλα- είναι ένα ακόμα έγκλημα. Αμαρτία.

Καλή χρονιά σε όλους, με πίστη και ελπίδα. Και, επί του συγκεκριμένου θέματος, ΚΑΙ τα ζωάκια έχουν ψυχή και μάλιστα καθαρή και άδολη.