Το Break Dance είναι ένας πόλεμος με φόρμες και sneakers

Εμένα το break dance είναι η ζωή μου. Παρακολουθώ τους κορυφαίους του αθλήματος από μικρό παιδί, έχω περάσει ατέλειωτες ώρες σε γήπεδα ή μπροστά από την τηλεόραση, μάζευα σαν τρελός αυτοκόλλητα πριν από τις μεγάλες διοργανώσεις και φυσικά έχω ματώσει άπειρες φορές τους αγκώνες μου προσπαθώντας να αντιγράψω κάποιο από τα απίστευτα κόλπα των μεγάλων σταρ του εμπνευσμένου από την κουλτούρα της χιπ χοπ χορού.

Όχι εντάξει, πλάκα κάνω, η επαφή μου με το break dance περιορίζεται στα απολύτως απαραίτητα, όμως όταν η Red Bull με προσκάλεσε να παραβρεθώ στον μεγάλο τελικό BC One στη Ζυρίχη, δεν μπορούσα να αρνηθώ. Η προοπτική του να δω από κοντά τους κορυφαίους τους είδους σε έναν ανταγωνισμό τεχνικής και τρικ, ενώ στον ημιτελικό αγωνιζόταν κι ένα δικό μας παιδί, ο Onel, ήταν πολύ δελεαστική για να την προσπεράσω. Έτσι, την Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου βρέθηκα παρέα με πολλούς φανατικούς του break dance, αθλητές και δημοσιογράφους στην ελβετική πόλη, για μια γεύση από το κορυφαίο επίπεδο του αθλήματος που φροντίζει να το παρακολουθείς πάντα με γουρλωμένα μάτια και μια αίσθηση πιασίματος στη μέση σου.

Η πρώτη μας επαφή με τον κόσμο του break dance, έγινε ζώντας από κοντά το Red Bull BC One Last Chance Cypher, με τη συμμετοχή και του Χρήστου Ντέντη (όπως είναι το πραγματικό όνομα του Onel) από την Κόρινθο και έπαθλο τη μία και μοναδική θέση ανάμεσα στους 16 του Παγκόσμιου Τελικού (οι άλλοι 15 φιναλίστ είχαν προσκληθεί) που ακολουθούσε το Σάββατο. Όταν φτάσαμε στο χώρο, τα b-boys, όπως θα αποκαλώ από εδώ και στο εξής τους αθλητές για να το παίξω ψαγμένος, είχαν σχηματίσει ήδη τα cyphers (δηλαδή τους κλασικούς κύκλους ενός break dance battle, θεέ μου τι γνώσεις) και μας χάριζαν μερικά εντυπωσιακά κόλπα. Προσπαθούσα να κρύψω τον ενθουσιασμό μου και να το παίξω χαλαρός, σαν να βλέπω κάτι απόλυτα συνηθισμένο και αποδείχθηκε ότι έκανα καλά, αφού επρόκειτο απλά για το ζέσταμα. Στο τσακ το γλιτώσαμε το ρεζίλι.

Οι κριτές πήραν τη θέση τους, το ίδιο και οι Dj’s που θα έβαζαν την κατάλληλη χιπ χοπ και breakbeat (προφανώς) υπόκρουση για τα κόλπα των χορευτών και το καλό ξεκίνησε. Χωρισμένοι σε τετράδες και πεντάδες, οι 35 αθλητές από 34 διαφορετικές χώρες γίνονταν ένα με το έδαφος, στριφογύριζαν, έμπλεκαν τα πόδια τους με το ρυθμό και άλλες τέτοιες τεχνικές ορολογίες που μόνο εγώ ξέρω και δύσκολα θα καταλάβεις (στα σοβαρά, το break dance αποτελείται από τέσσερα βασικά στοιχεία: το toprock, downrock, τα power moves και τα freezes). Όταν ολοκληρώθηκε αυτή η φάση, ανακοινώθηκαν οι 16 που προκρίθηκαν στην επόμενη φάση του ημιτελικού και ανάμεσά τους ήταν και ο Onel, ο οποίος για να βρεθεί στη Ζυρίχη είχε ήδη κατακτήσει το Battle of The Year Balkans & Bounce 2018 (τιρινίνη). Πλέον, είχε έρθει η ώρα για τα battles, όπου τα b-boys θα διαγωνίζονταν ένας εναντίον ενός μέχρι τελικής πτώσης.

Ο Onel

O Onel αντιμετώπισε τον Shigekix από την Ιαπωνία και δεν κατάφερε να συνεχίσει την πορεία του, κάνοντας όμως ένα βήμα παραπάνω σε σχέση με την περσινή συμμετοχή του στο Άμστερνταμ. Μετά τον αγώνα, ο Χρήστος μας έλεγε ότι προπονείται σκληρά, τουλάχιστον 4 ώρες την ημέρα και αν κρίνουμε από αυτά που είδαμε, η συμμετοχή του σε ένα μεγάλο τελικό είναι θέμα χρόνου και υπομονής. Για την ιστορία, την πρόκριση για τον BC One World Final πήρε ο Wolfer από την breakdanco-μάνα Αυστρία.

Δύο μέρες μετά, στην ειδική εντυπωσιακή σκηνή που είχε στηθεί στο Hallestadion, οι 16 καλύτεροι breakers του κόσμου (από 11 διαφορετικές χώρες) αναμετρήθηκαν μπροστά σε 4.000 θεατές που αν κρίνω από τις αντιδράσεις τους, ήξεραν περισσότερα από μένα σχετικά με το άθλημα. Για πρώτη φορά μάλιστα, είδαμε να αναμετρώνται και τα 4 καλύτερα b-girls του κόσμου, τρεις εκ των οποίων προέρχονταν από την Ιαπωνία (γνωστή σχολή, σαμουράι και breakers έβγαζε πάντα). Ο 15ος Red Bull BC One World Final επέστρεφε εκεί που ξεκίνησαν όλα και το vibe ήταν φανταστικό πριν καν οι χορευτές ανέβουν στο Cypher.

Κριτές του μεγάλου τελικού ήταν οι θρύλοι του αθλήματος, Tuff Kid, Taisuke, Junior (τις επόμενες μέρες θα διαβάσεις συνέντευξή του στο Oneman), Wicket και Benny, ο DJ Fleg επέλεγε το soundtrack των χορευτικών κόλπων και οι 16 φιναλίστ χωρίστηκαν σε 8 ζευγάρια, στο δρόμο προς τη βαρύτιμη ζώνη του πρωταθλητή. Όσο οι breakers έκαναν τα κόλπα τους, εμείς προσπαθούσαμε να προβλέψουμε ποιος θα περάσει στην επόμενη φάση κι ομολογώ ότι δεν πέτυχα σχεδόν τίποτα. Μπορώ να πω όμως ότι κατάλαβα πως κάτι τούμπες και λοιπά ‘εύκολα’ τρικ εντυπωσιασμού είναι ικανά να ξεγελάσουν μόνο το κοινό και όχι τους κριτές, οι οποίοι προφανώς ψάχνουν το κάτι παραπάνω.

Καθώς πλησιάζαμε προς το φινάλε, η ένταση μεγάλωνε, τα κόλπα γίνονταν όλο και πιο εντυπωσιακά και το κοινό δεν μπορούσε να κρύψει τον ενθουσιασμό του. Τελικό ζευγάρι που θα διεκδικούσε τον τίτλο, ο Lil Zoo από την Αυστρία και ο Luigi από τις Η.Π.Α., με τον περσινό θριαμβευτή Victor να αποκλείεται στον ημιτελικό (τα είδα εγώ με το έμπειρο μάτι μου τα λαθάκια του αλλά δεν θέλησα να μιλήσω). Θεσμός των εκπλήξεων.

Πριν την ανάδειξη του φετινού πρωταθλητή όμως, είδαμε και τη μάχη των b-girls, με την Ami από την Ιαπωνία (σοκ) να κατακτά την ιστορική ζώνη. Επίσης, χόρεψε για το κοινό και η ομάδα Femme Fatale ενώ η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς ήταν η παρουσία του ιστορικού χιπ χοπ ντουέτου των M.O.P. Ομολογώ ότι δεν τους ήξερα, όμως όταν τους έστειλα σε φίλους που ακούνε τέτοια μουσική άρχισαν να με βρίζουν, οπότε κατάλαβα ότι πρόκειται για μεγάλο όνομα το οποίο άπαντες στο κλειστό υποδέχτηκαν με φωνές και ουρλιαχτά.

Στο τελευταίο battle, o Lil Zoo αποδείχτηκε πιο ευρηματικός από τον Luigi και κατέκτησε τον τίτλο για πρώτη φορά στην καριέρα του, σε μια βραδιά που ομολογουμένως ήταν γεμάτη όμορφες εικόνες, αγωνία και πολύ χορό και που όλοι οι φαν του break dance θα τη θυμούνται για καιρό. Το σίγουρο είναι πως από τη γέννησή του τη δεκαετία του ‘70 στο Μπρονξ, μέχρι και σήμερα, το break dance έχει διανύσει πολύ δρόμο, κερδίζοντας διαρκώς νέο κοινό, στην έτσι κι αλλιώς κυρίαρχη στις μέρες μας κουλτούρα του χιπ χοπ.

Μακάρι του χρόνου, ανάμεσα στους 16 φιναλίστ να βρίσκεται και ο Onel και γιατί όχι, εγώ να κάθομαι ανάμεσα στους κριτές. Δυστυχώς, είμαι μεγάλος πια για να γίνω b-boy.