Το TEDxAthens ξέρει μέχρι και τι ακούγεται ως βροχή στις ταινίες

Το να μπορείς να κάνεις παρέα με τους συνεργάτες σου είναι μία τύχη που όσοι δεν την έχουν θα την υποβιβάσουν στο ‘Μην κάνεις ποτέ δουλειές με φίλους’ και θα συνεχίσουν να περνούν εργατοώρες σκρολάροντας μίζερα στα social media. Γιατί το να έχεις δίπλα σου ανθρώπους με τους οποίους πέρα από άγχος και πίεση μοιράζεστε και το ίδιο χιούμορ ή παρόμοια ενδιαφέροντα είναι ανεκτίμητο. Και εσύ που το έχεις, βάζω στοίχημα ότι τώρα κουνάς καταφατικά το κεφάλι σου.

Εκείνο το απόγευμα στο foundation του Hub Events, συνάντησα μία παρέα συνεργατών που ήξεραν πολύ καλά πόσο τυχεροί και άτυχοι είναι ταυτόχρονα. Τυχεροί γιατί μεταξύ τους υπήρχε η χημεία που περιγράφω παραπάνω. Άτυχοι γιατί το βάρος του επιπέδου επιτυχίας που έχουν μάθει το κοινό τους είναι τέτοιο ώστε να μην χωράει μετριότητες.

Για να είμαι ειλικρινής, μια χαρά τις χωράει. Οι ίδιοι είναι που δεν τους επιτρέπουν την είσοδο από σεβασμό και μόνο στην προσπάθεια των τελευταίων εννέα ετών που τους έχει φέρει στην κορυφή μεταξύ των πιο επιτυχημένων TEDx του κόσμου. Παρεμπιπτόντως, τώρα που μιλάμε, ο αριθμός των TEDx ανά τον κόσμο έχει φτάσει τα 19.000.

Ξεκινήσαμε με μία μικρή περιήγηση στο foundation, ένα χώρο που οι περισσότεροι από εμάς θα θέλαμε να δουλεύαμε μιας και θυμίζει περισσότερο σπίτι παρά γραφείο. Καθίσαμε σε έναν από τους καναπές και ο Δημήτρης Καλαβρός Γουσίου, ο άνθρωπος που έφερε στην Ελλάδα το TEDxAthens (ακολούθησαν αρκετοί το παράδειγμά του) μας ρώτησε τι θα πιούμε. Είχε από τσίπουρο μέχρι ένα περίεργο ρούμι σε μπουκαλάκι αρώματος. Αράξαμε και αρχίσαμε να μιλάμε. Για το event, για τους ομιλητές, για ένας από τους φετινούς ομιλητές που (σπόιλερρρρρρ) είναι ο Ηλίας Αναστασιάδης με την Δευτέρα του, για τον εθελοντισμό, για τις αλλαγές.

Οι τέσσερις άντρες του TEDxAthens είχαν όρεξη για συζήτηση. Το ίδιο και εγώ (αλίμονο).

Η ένωση των τεσσάρων ή ‘πώς βρεθήκατε όλοι εδώ ρε παιδιά;’

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Το λόγο πήρε ο Γιάννης. “Από σπόντα βρεθήκαμε εδώ. Ήταν το τάιμινγκ για την ακρίβεια. Ήθελα να κάνω κάτι σχετικό με τα media που ήταν και το αντικείμενό μου. Όταν μου ήρθε λοιπόν η πρόταση από το TEDxAthens για να αναλάβω την αντίστοιχη θέση, δεν μπορούσα να πω όχι. Μέχρι να έρθω, δεν είχα παρακολουθήσω ποτέ κανένα TEDx”. Γύρισε με έναν κάποιο τρόμο προς το μέρος του Δημήτρη Καλαβρού και αφού σιγούρεψε ότι δεν θα του έρθει κάτι στο κεφάλι, έριξε και ένα αποτελειωτικό “Όχι, αλήθεια λέω“. Ο λόγος πέρασε στον Φίλιππο με συνοπτικές διαδικασίες.

“Πριν τέσσερα χρόνια αποφάσισα να παρακολουθήσω από κοντά το TEDxAthens. Μόλις το έκανα σκέφτηκα ότι θέλω να βρεθώ εντός της ομάδας του. Προσέγγισα τότε έναν γνωστό που έτυχε να είναι εκεί, με έγραψε κανονικότατα (σ.σ.: Γέλια παντού). Έπειτα, μίλησα σε μία φίλη μου που ήταν επίσης στην ομάδα. Με έγραψε και αυτή (σ.σ.: Άβολα γέλια παντού). Και έπρεπε να περάσουν οχτώ ή δέκα μήνες μέχρι να θυμηθούν ότι υπήρχε ένας κακομοίρης που ήθελε να μπει στην ομάδα τους“.

(Δημήτρης Καλαβρός-Γουσίου, εμπνευστής, διοργανωτής TEDxAthens, ο άνθρωπος πίσω από τη μεγάλη ιδέα)

Η αλήθεια είναι ότι (και συγγνώμη Φίλιππε) κανείς από τους παλιούς δεν βγήκε από τα ρούχα του με ένα ‘Μα, τι είναι αυτά που λες κτλ‘. Μάλλον συγκατάνευσαν με ένα ασταμάτητο κακαριστό γέλιο αμφότεροι. Έπειτα, ήρθε η σειρά του Δημήτρη Κόκκορη να μας πει την δική του ιστορία. Και μας την είπε.

“Εμείς ήμασταν μία ομάδα επιχειρηματιών που παρακολουθούσαμε το TedX τόσο στενά ώστε μόλις μάθαμε ότι πρόκειται να ανοίξει η πλατφόρμα να τους κάνουμε μία επαφή για να το φέρουμε στην Ελλάδα. Κάναμε λοιπόν μία επικοινωνία με την μαμά TEDx στην Αμερική και η απάντηση που λάβαμε ήταν ότι ‘η άδεια δόθηκε στον κύριο Δημήτρη Καλαβρό Γουσίου’. Ποιος είναι αυτός ρε παιδιά; Είναι ένα παιδί 21 ετών, είναι κάπου στην Αγγλία και φαίνεται αρκετά ψαγμένος’ μας είπαν. Αρχίσαμε λοιπόν και εμείς να τον ψάχνουμε. Κάναμε την πρώτη επαφή στο καφέ του Κωστέα Γείτονα στην Παλλήνη. Ουσιαστικά για να γνωριστούμε. Μιλάμε για 2009. Τότε, βγήκε και το πρώτο TEDx που διοργανώθηκε από τέσσερα άτομα, μεταξύ των και κάποιοι από εμάς.  Από την επόμενη χρονιά, ήμασταν όλοι στην οργανωτική ομάδα“.

Το θέμα είναι να βρεις το θέμα (του κάθε event)

Μόλις ολοκλήρωσε, το βλέμμα όλων μας έπεσε στον έτερο Δημήτρη, τον Καλαβρό ή αλλιώς τον άνθρωπο που έφερε το TEDxAthens στην Ελλάδα. Εκείνος με ένα ύφος του ‘εντάξει, τι να πω εγώ τώρα’ μου έδωσε την πάσα για την επόμενη ερώτηση. Ή μάλλον, απορία μου: Πώς και ποιος αποφασίζει το θέμα του κάθε event; Όλοι ξανακοίταξαν προς το μέρος του Δήμητρη Καλαβρού. Ήταν κάτι σαν fast rewind στην σκηνή των προηγούμενων τριών λεπτών. Μίλησε ο Φίλιππος.

“Είναι μία πολύπλοκη διαδικασία, απαιτεί κάποιες ιδιαίτερες περιστάσεις έτσι ώστε να καταλήξει κάποια στιγμή ο κύριος Καλαβρός με την θεία επιφοίτηση που μόνο αυτός έχει να έρθει στη σύσκεψη με μία λέξη. Μία λέξη που θα μας δώσει τη δυνατότητα να ξεκινήσουμε τις συζητήσεις μέχρι να συναποφασίσουμε το τελικό θέμα“.

Φέτος, η λέξη έχει μεγάλη σύνδεση με την αλλαγή που θέλουμε να κάνουμε στην μέχρι τώρα ιστορία των TEDx γιατί ουσιαστικά, ξεπερνάμε τα όριά μας

Ο Δημήτρης Καλαβρός συμπλήρωσε τα λεγόμενά του εξηγώντας ότι “Παραδοσιακά, το θέμα βγαίνει πολλούς μήνες πριν το event. Κάποιες φορές δε, βγαίνει και λίγες μέρες πριν το προηγούμενο event και είναι απλά μία λέξη η οποία μπορεί να σημαίνει κάτι για εμάς την δεδομένη χρονική στιγμή. Είναι πολύ γενικές οι λέξεις“.

“Προσπαθείς κάτω από αυτήν την λέξη να βρίσκεται η κοινωνία και η επικαιρότητα. Ιδανικά, πρέπει να μπορεί και να οπτικοποιηθεί. Συνήθως, όταν η ομάδα ακούει πρώτη φορά το θέμα δεν το αποδέχεται. Και εκεί είναι η πρώτη ουσιαστικά ευκαιρία σου να πείσεις τα σαράντα-πενήντα άτομα ότι η συγκεκριμένη θεματολογία έχει όντως ενδιαφέρον“.

 

(Δημήτρης Κόκκορης, ο άνθρωπος που φροντίζει ώστε το όραμα του Δημήτρης Καλαβρού κατά συνέπεια της ομάδας να υλοποιηθεί. Έχει τη γενικότερη εποπτεία έτσι ώστε όλες οι ομάδες να κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν)

Ο Φίλιππος θέλησε να μιλήσει λίγο για τη φιλοσοφία του TEDxAthens. Τον αφήσαμε να το κάνει. “Θέλουμε να γυρίσουμε το event πιο πολύ προς το experience. Το TEDx έχει ξεκινήσει από το ’84 με ομιλίες που με τα χρόνια έχουν διατηρηθεί στο ίδιο μοτίβο. Το τελευταίο διάστημα λοιπόν, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε και την εξέλιξη του όλου πράγματος. Το επόμενο βήμα. Από το 2014 λοιπόν, ξεκίνησαμε να ψάχνουμε τρόπους να δώσουμε στο κοινό πέρα από την πληροφορία και την εμπειρία του TEDx”.

Φέτος έχουμε δώσει πολύ βάρος στο τι άλλο θα κάνουμε πέρα από το να έχουμε ομιλίες.  Γι αυτό και έχουμε εναλλακτική σκηνή, έχουμε lab, έχουμε διαδραστικά πράγματα όπως μία εμπειρία τύπου PokemonGo κατά την οποία θα κληθούν να συλλέξουν στοιχεία από το χώρο. Κάτι σαν τα Secret Adventures

Σε ένα από τα γραφεία του foundation, πήρε το μάτι μου ένα αγχολυτικό μπαλάκι από αυτά που υποτίθεται ότι ζουλώντας τα, σου φεύγει το άγχος της ημέρας, του χρόνου, της ζωής. Η περιφερειακή μου όραση εντόπισε αρκετά τέτοια μπαλάκια διάσπαρτα στα γραφεία. Πρέπει να είναι αρκετά πιεστικό το να έχεις στο κεφάλι σου πέρα από τις υποχρεώσεις της κανονικής σου δουλειάς (εκείνης από την οποία αμείβεσαι) και τις αντίστοιχες ενός πρότζεκτ που στόχο έχει να ικανοποιήσει τις επιμορφωτικές απαιτήσεις ενός εξαιρετικά απαιτητικού κοινού.

Όμως, πρέπει να έχει και πλάκα. Δεν μπορεί. Δεν υπάρχει περίπτωση για παράδειγμα να μην έχουν τουλάχιστον ένα inside joke από έναν ξένο ομιλητή που δεν εμφανίστηκε ποτέ γιατί το προηγούμενο βράδυ ερωτεύθηκε σε κάποιο μπαρ του κέντρου μία τεκίλα ή ένα κορίτσι ή και τα δύο. Ζούληξα το μπαλάκι που είχα αρπάξει από το γραφείο του Γιάννη ενώ οι τέσσερις φωτογραφίζονταν στα διάφορα σημεία του υπέροχου foundation και τους ρώτησα για τις ιστορίες που μπορούν να γραφτούν.

Γέλασαν.

Το κρασάρισμα, οι ομιλητές που ξέφυγαν και οι χορηγοί που έφυγαν

 

“Έχουμε να λέμε για έναν ομιλητή (σ.σ.: ‘Για έναν τύπο extreme kayaker’ συμπληρώνει ο Γιάννης) ο οποίος στο τέλος του event, ενώ έχουμε περάσει ό,τι έχουμε περάσει, έχουμε ξεστήσει κτλ, να πρέπει να τον πάμε σηκωτό στο ξενοδοχείο του, να του βγάλουμε τα ρούχα και τα παπουτσάκια του και να φύγουμε από εκεί αφού σιγουρευτούμε ότι είναι όντως safe. Ο τύπος είχε πιει μόνος του όλο το stock του χορηγού“. Ενόσω ο Δημήτρης Κόκκορης εξιστορεί οι υπόλοιποι τρεις κρατιούνται να μην ξεσπάσουν σε γέλια. Έπειτα, ο Γιάννης παίρνει το λόγο.

“Παλιότερα είχαμε χορηγό που ήθελε να αλλάξει όλα τα χρώματα του venue. Όχι σοβαρά, σκέψου ότι το κτίριο είχε το δικό του φωτισμό και ήθελε να του τον αλλάξει. Όλο. Δεν πήγε πολύ καλά όπως καταλαβαίνεις αυτή η χορηγία“.

“Το 2017 στην Ελλάδα είναι πολύ πιο δύσκολο να βρεις χορηγούς. Και όταν τους βρεις είναι τρομερά δύσκολο το να μπορείς να κρατάς την ταυτότητά σου την ώρα που θα έρθουν και θα σου πουν ‘πήγαινε στο Νιάρχο και βάψτον όλον μπλε’“, συμπλήρωσε ο Φίλιππος και όλοι κούνησαν τα κεφάλια τους θετικά και κάπως αγανακτισμένα.

Ήμασταν ένα τσακ πριν σοβαρέψουμε την κουβέντα όταν ο Δημήτρης Καλαβρός θυμήθηκε μία ιστορία από το περσινό event. Αυτή του Δημήτρη Κόκκορη. Με το που πήγε να την ξεκινήσει, ο Φίλιππος τον σταμάτησε με γέλια: “Α! Κάτσε αυτό θα στο πω εγώ“, μου είπε. “Λοιπόν, όσα χρόνια είμαι εδώ, όσα είμαστε όλοι εδώ όλοι έχουμε την ίδια απορία πώς αντέχει αυτός ο άνθρωπος (σ.σ: Δείχνει Κόκκορη) και δουλεύει σε τόσο έντονους ρυθμούς. Για να καταλάβεις κάθε φορά τις 15 τελευταίες ημέρες πριν το event δουλεύει ασταμάτητα. Αυτό το πράγμα είναι τρομερά εκνευριστικό“.

(Φίλιππος Ζακόπουλος, υπεύθυνος του όλου experience. Των δράσεων, των workshops, των activations που γίνονται εκτός της κεντρικής σκηνής)

“Πέρσι λοιπόν που ήμασταν στο Παλλάς, είχαμε στη διάθεσή μας μόνο τα ξημερώματα της ημέρας του event για να στήσουμε. Πρακτικά, έπρεπε κάποιοι από εμάς να δουλέψουν 2 με 7 το πρωί. Η λογική μας, ήταν να χωριστούμε για να το βγάλουμε. Ο Κόκκορης είπε ‘Εγώ, θα το βγάλω σερί’. Και κράσαρε. Ο ανίκητος, κράσαρε“. Τον έδειχνε με τα χέρια και επαναλάμβανε την τελευταία του πρόταση. Όχι ούτε ένα χρόνο μετά δεν έδειχνε να το έχει πιστέψει.

Η δύσκολη πλευρά της εργασίας τους έκανε την εμφάνισή της στο μικρό τραπεζάκι του καναπέ που βρισκόταν ενώπιόν μας. Ο τρόπος με τον οποίο ο Φίλιππος και οι υπόλοιποι περιέγραφαν την αισθητή απουσία του Δημήτρη Κόκκορη από εκείνη την ημέρα, μου πέταξε το μπαλάκι (όχι το αγχολυτικό) για να ρωτήσω πόσο χρόνο συνολικά αφιερώνουν στο TEDxAthens.

Ο καλός, ο κακός και ο παρεξηγημένος εθελοντισμός

 

Ο Γιάννης κοίταξε λίγο το ταβάνι δείχνοντας να υπολογίσει. Έπειτα, μου εξήγησε ότι πάνω κάτω είναι γύρω στους δύο μήνες πλήρης εργασίας. Κάπου εκεί, χώρεσα και μία απορία που έπαιρνε αρκετή συζήτηση και είχε να κάνει με τον εθελοντισμό. Που πάρα πολλά παιδιά στηρίζουν δυναμικά και αρκετά σωματεία διώκουν με την αντίστοιχη μανία. Και οι τέσσερις, στην ερώτηση ‘Πώς νιώθεις που δίνεις τόσες εργατοώρες σε μία δουλειά χωρίς να αμείβεσαι’ απάντησαν με απόλυτη ψυχραιμία.

“Εδώ δεν ήρθα για να πληρωθώ ούτε μου έταξε κάποιος ότι θα πληρωθώ. Επίσης, είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι πρόκειται για μία πολύ ανοιχτή διαδικασία δηλαδή δεν είναι ότι ο Φίλιππος πληρώνεται και εγώ δεν πληρώνομαι ή ο ομιλητής πληρώνεται και εγώ δεν πληρώνομαι ή ο οποιοσδήποτε τέλος πάντων. Εδώ δεν παράγεται πλούτος με την έννοια των χρημάτων. Είναι διαφορετικό να λες ότι εγώ δουλεύω δέκα ώρες και εσύ δύο και είσαι μαλάκας εντός εισαγωγικών. Και άλλο τα χρήματα” είπε ο Γιάννης και συνέχισε.

Θέλεις; Γουστάρεις; Σε ψήνει; Πόσες ώρες έχεις να διαθέσεις δύο; Θα σου δώσω να κάνεις κάτι που θα χρειαστεί τόσο. Έχεις περισσότερες; Θα σου δώσω να κάνεις κάτι άλλο. Και σε μένα έχει τύχει να μην μπορώ να φύγω από τη δουλειά μου για να συνεισφέρω

“Έτσι λειτουργεί σε παγκόσμιο επίπεδο αυτή η πλατφόρμα. Βασίζεται στους εθελοντές“, συμπλήρωσε ο Δημήτρης Κόκκορης ενώ ο Γιάννης ξαναπήρε το λόγο:”Υπάρχουν κομμάτια τα οποία δεν μπορείς να τα αντιμετωπίσεις εθελοντικά. Δεν μπορείς να πεις ότι επειδή εγώ δεν πληρώνομαι η ομιλία που θα ακούσεις δεν θα είναι τόσο καλή ή ότι δεν θα σου έχω φαγητό και ας έχεις πληρώσει εισιτήριο. Δεν πάει έτσι“.

“Και έτσι μας βοηθάει και εμάς ακόμη περισσότερο γιατί οι περισσότεροι που σκέφτονται διαφορετικά απλά δεν έρχονται και αυτοί οι ελάχιστοι που έρχονται με την λάθος πεποίθηση φεύγουν στα πρώτα δέκα λεπτά“, είπε ο Φίλιππος εξηγώντας μου ότι “Πολλές φορές στο τέλος της μέρας καθόμαστε και σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν κάποιοι από εμάς που έχουν δώσει 15 ώρες και κάποιοι που έδωσαν δύο ή τρεις‘.

“Ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημά μας“, πήρε την πάσα από τον Φίλιππο ο Δημήτρης Κόκκορης: “Δεν είναι τα χρήματα. Ήταν επειδή είναι άπειροι και μπλέχτηκαν είτε επειδή υπερεκτίμησαν τις δυνάμεις τους, υπάρχουν παιδιά που αφιερώνουν λιγότερο χρόνο από αυτόν που είπαν εξαρχής. Και αυτό πέφτει σε κάποιους άλλους στην ομάδα“. Ο Φίλιππος ξαναπήρε το λόγο:

Ό,τι και να κάνεις, πάντα θα υπάρχει εθελοντισμός. Και να τον απαγορεύσεις αύριο θα μαζευτούν τρία άτομα και θα κάνουν μία ομάδα. Και μετά θα γίνουν πέντε, και μετά επτά. Εδώ είμαστε δέκα χρόνια μετά από μία τέτοια ιδέα που γεννήθηκε στην Αμερική και την έφερε στην Ελλάδα ο Δημήτρης. Κανείς μας δεν ήρθε εδώ για να πληρωθεί

Ο Δημήτρης Κόκκορης, συνέχισε: “Ο εθελοντισμός είναι ο μοναδικός τρόπος που μπορεί κάποιος να ξεπεράσει τα δικά του προσωπικά όρια και να μπει λίγο σε πράγματα που μας λείπουν ως κοινωνία όπως είναι η ομαδικότητα, η συνεισφορά, η αλληλεγγύη. Όλη αυτή η διαστρέβλωση που υπάρχει στους νέους ότι ‘για να παράγω χρειάζεται να πληρωθώ’ είναι λάθος. ‘Πρώτα πρέπει να παράγω και έπειτα να πληρωθώ’‘.

(Γιάννης Κοτόπουλος: Με την ομάδα του ψάχνουν τα χρήματα ώστε να μπορέσει να βγει η παραγωγή, να πληρωθεί το venue, να πληρωθούν τα πάντα)

“Κατά δεύτερον, μόνο με τον εθελοντισμό μπορούμε να μπούμε σε μία διαδικασία και μία φιλοσοφία ότι ‘αυτό που θέλω και ξέρω να κάνω, το κάνω γιατί θέλω να το μοιραστώ και με άλλους ανθρώπους’. Και μας λείπει πολύ όλο αυτό σαν έννοια σήμερα“.

“Το να έρθω σε επαφή έστω και λίγο με μία εμπειρία και να συνεισφέρω σε αυτήν όχι απαραίτητα πολύ, νομίζω ότι θα δώσει σε ένα νέο παιδί πολλά περισσότερα εχέγγυα σε προσωπικό επίπεδο από το να πήγαινε καλά σε μία δουλειά που απλώς πήγαινε καλά ως μονάδα“.

“Εντάξει, δεν είμαστε όλοι τόσο ρομαντικοί όσο ο Δημήτρης“, σχολίασε ο Γιάννης εκτονώνοντας κάπως το σοβαρό κλίμα. Ο Γιάννης θέλησε να συμπληρώσει με μία ακόμη ιστορία. Όχι αστεία αυτήν τη φορά.

“Εφόσον κάποιος δεν έχει ούτως ή άλλως δουλειά θα μπορούσε να υπάρχει και η λογική ότι έρχεται στο TEDxAthens και το βάζει στο βιογραφικό του” είπα εγώ και σχεδόν συμφώνησε μαζί μου ο Φίλιππος:”Αυτή είναι μία εντελώς άλλη οπτική που δεν την σκέφτεται πολύ ο κόσμος“.

Ομιλητές υπάρχουν, πώς εντοπίζονται οι ομιλητές

Ήμασταν στο κομβικό σημείο να πέσουμε στη λούπα μίας συζήτησης στην οποία σχεδόν όλα τα επιχειρήματα, είναι σωστά. Δεν υπήρχε λόγος να το κάνουμε αυτό. Μόλις ρώτησα ‘πώς επιλέγουν αλλά και πώς πείθουν έναν ομιλητή να συμμετάσχει στο event τους’ τα γέλια ξαναήρθαν στην παρέα. Και οι χλευασμοί του ‘Το πώς τους πείθεις είναι η καλή ερώτηση‘. Ο Δημήτρης Καλαβρός πήρε το λόγο.

“Έχουμε ένα αρκετά μεγάλο data base το οποίο συντηρούμε όλα αυτά τα χρόνια και είμαστε στην ευχάριστη θέση να έχουμε δημιουργήσει ένα brand και εντός του προγράμματος το οποίο στο εξωτερικό είναι πολύ γνωστό και εντός της χώρας, γεγονός που μας ανοίγει πόρτες. Έχουμε ακούσει πολλές φορές το σχόλιο από ομιλητές ότι ενώ έχουν δεχθεί κρούσεις από άλλα TEDx events στο εξωτερικό, οι ομιλίες, το επίπεδο παραγωγής, το venue που είδαν στο δικό μας site τους προσέλκυσαν“.

Καλώς ή κακώς, έχουμε 19.000 αδερφάκια στον κόσμο και όταν λέμε ότι είμαστε σταθερά μέσα στα πέντε δέκα καλύτερα στη λίστα από πλευράς περιεχομένου και επιδραστικότητας, δεν το λέμε μόνο για να το ακούσουμε εμείς ή το ελληνικό κοινό. Το λέμε γιατί το έχουμε κατακτήσει με σκληρή προσπάθεια όλα αυτά τα χρόνια

“Το πώς θα προσεγγίσουμε τους ομιλητές ποικίλει. Μπορεί να γίνει απλά με ένα email, μπορεί να χρησιμοποιήσουμε κάποιον γνωστό, μπορεί, μπορεί. Γενικά, έχουμε κάνει τα πάντα. Έχουμε βρει ομιλητές μέσω Twitter στο εξωτερικό. Την Άλκη Ζέη προσπαθούσαμε να την εντοπίσουμε δύο χρόνια“.

“Είμαστε όσο πιο δημιουργικοί γίνεται και προσπαθούμε να φέρνουμε ομιλητές που εκτιμούν την προσπάθειά μας και δεν την αντιμετωπίζουν ως μία ακόμη εκδήλωση“.

Απόρησα πώς μπορούν να ξέρουν ότι ο άλλος πέρα κάτοχος μίας καλής προσωπικής ιστορίας είναι και ικανός να επικοινωνήσει με ένα κοινό. Ο Δημήτρης Κόκκορης έβγαλε έναν αναστεναγμό:”Είναι ρίσκο πάντα το πώς θα είναι ο άλλος πάνω στη σκηνή” και μου εξήγησε ότι: “Οι πιο γνωστοί ομιλητές κάνουν ομιλίες φασών. Αυτό δεν το θέλουμε γιατί νιώθουμε ότι στιγματιζόμαστε ως TEDx. Έχουμε κόψει πολλές ομιλίες επειδή μας είπαν ότι ‘δεν έχουν πολύ χρόνο να το κάνουν’“.

Ο Γιάννης μοιράστηκε τον πόνο του: “Αυτό το έπαθα το 2013 με έναν graffiti artist που τον περίμενα να τον ακούσω πώς και πώς και η ομιλία του εξελίχθηκε στην πιο σούπα που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου. Δεν το είχε ρε παιδί μου“.

“Υπάρχει βέβαια και το ανάποδο που μας συνέβη και πέρσι“, συμπλήρωσε ο Φίλιππος. “Ο Τάσος Φραντζολάς έδωσε μία ομιλία που έχει διακριθεί από το TEDx και βρίσκεται πρώτη μούρη στα sites από τον Οκτώβρη που το βγάλαμε. Σκέψου λοιπόν ότι ο Τάσος στην πρόβα ήταν τραγικός. Τον είδαμε και απογοητευτήκαμε για το τι επρόκειτο να παρουσιάσει στο live“.

“Ο Τάσος μας έμαθε και τι είναι η βροχή στις ταινίες. Ξέρεις τι είναι;“, με ρώτησε ο Γιάννης. Προφανώς δεν είχα απάντηση, οπότε μετά από δύο λεπτά, συνέχισε: “Είναι η ηχογράφηση τηγανητού μπέικον“.

Θα μπορούσα να μείνω να μιλάω μαζί τους για τουλάχιστον άλλη μία ώρα. Ωστόσο εκείνη την ημέρα έπαιζε ο Παναθηναϊκός για την πρόκριση (που τελικά, δεν πήρε ποτέ) και ήθελα να τους αποδεσμεύσω. Τους ζήτησα να μου δώσουν μία λέξη που πιστεύουν ότι περιγράφει το event της 13ης Μαΐου στο ΚΠΙΣΝ. Ακούστηκαν τα: ‘Αλλαγή, στοίχημα, εξέλιξη’, διάλεξε και πάρε (εισιτήριο).

*Στο φετινό event του TEDxAthens μεταξύ των ομιλητών βρίσκεται και ο δικός μας Ηλίας Αναστασιάδης κρατώντας ανά χείρας την Δευτέρα του.