Το χαμόγελο του Abdo είναι η καλύτερη Ελλάδα που θα δεις σήμερα

Παρουσιάζοντας την όμορφη ιστορία του Αlikhan Shayan, ο Νίκος Σταματίνης έγραφε πως συχνά αντιμετωπίζουμε τους πρόσφυγες σαν τις ανθρώπινες συνιστώσες ενός προβλήματος, κρύβοντάς τους τεχνιέντως πίσω από άψυχους αριθμούς. Είναι κι αυτός μάλλον ένας καλός τρόπος να εθελοτυφλούμε.

Πολλές φορές, ξεχνάμε ότι όλοι αυτοί που βρέθηκαν εδώ επειδή αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, είναι άνθρωποι με όνειρα, στόχους και φιλοδοξίες, με τις δικές τους ιστορίες. Βασικά, ότι είναι άνθρωποι, σκέτο, όπως είμαι εγώ κι εσύ. Με κάθε δικαίωμα να ζήσουν ανάμεσά μας, να διεκδικήσουν και να προσπαθήσουν να αφήσουν πίσω τους τα δύσκολα, κυνηγώντας την ευτυχία, με όποια μορφή την έχουν φανταστεί.

Μια τέτοια ιστορία είναι κι αυτή του Aboshear Abdalraham από την Συρία, ή όπως τον φωνάζουν οι φίλοι του, Abdo. Ο Abdo ήταν ένα παιδί όπως όλα τα άλλα. Διάβαζε πολύ, έπαιζε ποδόσφαιρο και ηλεκτρονικά με τους φίλους του και αγαπούσε τους υπολογιστές, θέλοντας να σπουδάσει computer science στην πόλη του, το Χαλέπι.

Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος ήταν 13 ετών και όπως χιλιάδες συμπατριώτες του, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι του, φτάνοντας πριν 3 χρόνια στην Ελλάδα. Περνώντας μερικές πάρα πολύ δύσκολες στιγμές, ολομόναχος, πριν καν ενηλικιωθεί, κατάφερε τελικά χάρη στην οργάνωση ‘Solidarity Now’ να βρει ξανά τα πατήματά του και να αρχίσει να ονειρεύεται και πάλι το μέλλον και τις σπουδές του.

Σήμερα, χάρη στην πολύτιμη βοήθεια καθημερινών ανθρώπων που τον αγκάλιασαν και στηρίζουν την προσπάθειά του, μέσα από το εξαιρετικό εγχείρημα ‘Tri for Abdo’, ο 20χρονος πια Abdo μπορεί και σπουδάζει στο City Unity College και αντί για ερείπια και καμπ συγκέντρωσης, σκέφτεται ξανά τα παιχνίδια και τις εφαρμογές που θα σχεδιάσει. Με τη διαδρομή της ζωής του να συνεχίζεται, ας ακούσουμε από τον ίδιο τις σημαντικότερες στάσεις της.

Η βία του πολέμου

24MEDIA

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

Άνθρωποι σαν τον Abdo, έχουν ήδη αντιμετωπίσει σε πραγματικές συνθήκες, πολλή περισσότερη βία απ΄όση οι περισσότεροι από εμας θα κληθούμε ποτέ να διαχειριστούμε. Βία φυσική, αλλά και βία ψυχολογική. Το να αφήνεις από την μια μέρα στην άλλη το σπίτι και την οικογένειά σου άλλωστε, είναι βία, στη χειρότερη μορφή της. Τα πράγματα για τον Abdo, δεν ήταν πάντα έτσι.

Πριν τον πόλεμο πήγαινα σχολείο και παράλληλα δούλευα και σε ένα εστιατόριο στο Χαλέπι. Μου άρεσε πολύ να μαγειρεύω, βοηθούσα την μητέρα μου στο σπίτι και τελικά βρήκα δουλειά σε ένα εστιατόριο σαν εκπαιδευόμενος και μάθαινα να φτιάχνω λιβανέζικο. Επίσης έπαιζα ποδόσφαιρο με τους φίλους μου και έκανα κολύμβηση. Είχα 3 κολλητούς φίλους με τους οποίους ήμασταν συνέχεια μαζί.

Όταν η οικογένειά μου αγόρασε υπολογιστή, αμέσως ενδιαφέρθηκα να δω πώς λειτουργεί και τι μπορεί να κάνει για τους ανθρώπους. Ήθελα να δημιουργήσω τον δικό μου κόσμο στο ίντερνετ, τα δικά μου applications και παιχνίδια. Μου άρεσε πολύ το Call of Duty, το Red Alert, το General, το Counter Strike.

Ήμουν εξαιρετικός μαθητής, ο πατέρας μου μού υποσχέθηκε ότι αν έμπαινα στο Πανεπιστήμιο θα μου αγόραζε όποιο αυτοκίνητο ήθελα. Όταν άρχισε ο πόλεμος όμως δεν μπορούσα να διαβάσω, προσπαθούσα να επιβιώσω και να βοηθήσω τους γονείς μου να μείνουν ζωντανοί

Δεν είχαμε νερό, ούτε φαγητό κι ένα κιλό ντομάτες έφτασε να κοστίζει 300 ευρώ. Προσπαθούσα να βρω φαγητό και νερό και τα βράδια δεν μπορούσα να διαβάσω γιατί δεν είχαμε ρεύμα. Καθόμουν να διαβάσω και γύρω μου έπεφταν βόμβες, μέναμε στον τελευταίο όροφο και συνέχεια σκεφτόμουν πως αν πέσει βόμβα θα καταστραφεί εντελώς το σπίτι μας.      

Όταν άρχισε ο πόλεμος ήμουν 13 χρονών. Ξυπνούσαμε και βλέπαμε την πόλη μας κατεστραμμένη. Συνολικά ήμασταν έξι αδέρφια, τα τρία ήταν στον στρατό, ο ένας αδερφός μου σκοτώθηκε και εγώ και με τον λίγο μεγαλύτερο από μένα αδερφό μου πηγαίναμε ακόμα στο σχολείο. Τα μαθήματα σταμάτησαν, όμως μπορούσες να δώσεις ακόμα εξετάσεις κι έτσι έμεινα πίσω στο Χαλέπι ακόμα κι όταν έφυγαν οι γονείς μου για μια άλλη πόλη κι ο αδερφός μου για την Ευρώπη.

Η πόλη στην οποία πήγαν οι γονείς μου, περικυκλώθηκε από τον ISIS κι έτσι εγκλωβίστηκαν εκεί, ενώ ούτε εγώ μπορούσα πια να πάω. Στις αρχές του 2016, αποφάσισα να φύγω για την Ευρώπη, για να βρω τον αδερφό μου που είχε ήδη πάει στη Γερμανία.

Αφήνοντας το Χαλέπι

24MEDIA

Η διαδρομή από το Χαλέπι για την ‘ασφάλεια’ της Ευρώπης ήταν μακρά και δύσκολη, γεμάτη κινδύνους, αναμονή και μπλεξίματα.

Πέρασα τα σύνορα για την Τουρκία περπατώντας κι έμεινα εκεί για 10 μέρες Ήμουν εντελώς μόνος μου, δεν είχα κανέναν και αρκετός κόσμος σκοτώθηκε μπροστά μου. Στις 20 Μαρτίου πέρασα με τη βάρκα στην Χίο κι από εκεί η αστυνομία μας μετέφερε με λεωφορεία στο καμπ της ΒΙΑΛ. Ένα βράδυ, υπήρξε ένας μεγάλος τσακωμός ανάμεσα σε Αφγανούς και Άραβες και διέλυσαν το καμπ. Τότε, όλοι οι άνθρωποι αραβικής καταγωγής πήγαμε στο λιμάνι για να διαμαρτυρηθούμε, ζητώντας να μεταφερθούμε στην Αθήνα.

Μείναμε για 28 μέρες στο λιμάνι, δεν είχα ούτε τηλέφωνο, ούτε λεφτά, τίποτα. Η αστυνομία δεν επέτρεπε στις οργανώσεις να μας προσφέρουν φαγητό όσο δεν φεύγαμε από το λιμάνι και κάποιοι άνθρωποι δεν μας ήθελαν άλλο εκεί, ένα βράδυ μας επιτέθηκαν με πέτρες και τελικά μεταφερθήκαμε στο καμπ της Σούδας

Στη Σούδα ήταν πάρα πολύ επικίνδυνα, υπήρχαν άνθρωποι ικανοί να σε σκοτώσουν για να σου πάρουν τα λεφτά ή το τηλέφωνο. Έκαναν ναρκωτικά, ήταν συνέχεια εκτός εαυτού. Έμεινα στη Σούδα για 4 μήνες και μετά από μια συμπλοκή στο καμπ με συνέλαβαν κι έμεινα μερικές ημέρες στο κρατητήριο. Δεν είχα εμπλοκή στο επεισόδιο, η αστυνομία έπιασε τυχαία όποιον βρήκε μπροστά της.

Τελικά με άφησαν και ήρθα στην Αθήνα στο καμπ της Ελευσίνας, εκεί όπου γνώρισα και για πρώτη φορά κάποια μέλη οργανώσεων όπως η ‘Solidarity Now’. Εκεί έμεινα σχεδόν για δύο μήνες, μέχρι που μεταφέρθηκα στον ξενώνα φιλοξενίας ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων του ΣΜΑΝ (Σύλλογος Μερίμνης Ανηλίκων και Νέων), εκεί όπου γνώρισα την Δήμητρα και τον κύριο Γιάννη (σ.σ. ο πρόεδρος της οργάνωσης).

Η νέα ζωή του Abdo

24MEDIA

Στον σταθμό ασυνόδευτων εφήβων του ΣΜΑΝ, που λειτουργεί το SolidarityNow σε συνεργασία με το Σύλλογο Μερίμνης Ανηλίκων και Νέων και ο οποίος εντάσσεται στο ευρύτερο Πρόγραμμα Στέγασης που υλοποιεί η οργάνωση, ο Abdo ένιωσε για πρώτη πως δεν είναι μόνος. Κατάφερε να βρει ξανά το χαμόγελό του και να κάνει τους πάντες να τον αγαπήσουν και να τον εμπιστευτούν. Όπως μου λέει άλλωστε η Δήμητρα, η οποία είναι μέλος της οργάνωσης, εξηγώντας το γιατί τόσος κόσμος έχει αγκαλιάσει την προσπάθεια του Abdo να σπουδάσει, “μας κάνει να τον εμπιστευόμαστε”.

Στον χώρο φιλοξενίας τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Για πρώτη φορά ένιωσα ασφαλής, πως έχω ένα σπίτι. Γνώρισα και αρκετούς πρόσφυγες που είχαν βιώσει την ίδια κατάσταση με μένα, ένας Σύρος μάλιστα με βοήθησε πάρα πολύ να συμπληρώσω τα χαρτιά μου.

Μόλις εξασφάλισα την άδεια παραμονής, άρχισα να ονειρεύομαι ξανά τις σπουδές μου στο Computer Science. Ήξερα ότι δεν μπορώ να φύγω από την Ελλάδα, οπότε άρχισα να ψάχνω για Πανεπιστήμια εδώ. Με δέχτηκε το Webster University, όμως ήταν πάρα πολύ ακριβό και αναγκάστηκα να σταματήσω. Συνέχισα να ψάχνω και τελικά με δέχτηκε το City Unity College, στο οποίο έχω ήδη αρχίσει να φοιτώ.

Δουλεύω τρεις μέρες την εβδομάδα σαν μεταφραστής αραβικών στον χώρο φιλοξενίας, τρεις μέρες κάνω μαθήματα αγγλικών και μία φορά την εβδομάδα έχω μαθήματα για το Πανεπιστήμιο. Το βράδυ παίζουμε με τους φίλους μου Playstation ή πάμε σε κάποια καφετέρια, στα Εξάρχεια ή την Βικτώρια όπου μένω τώρα, στον Ξενώνα Νέων Ενηλίκων Προσφύγων. Δύο φίλοι μου είναι από το Αφγανιστάν κι ένας από τη Συρία, μένουμε μαζί, είναι κι αυτοί φοιτητές.

Αγγλικά έμαθα στην Ελλάδα, ξέρω και ελληνικά αλλά όχι τόσο καλά, σκοπεύω το καλοκαίρι να κάνω εντατικά μαθήματα για να μάθω τέλεια. Οι Έλληνες με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ, δεν θα ήμουν φοιτητής τώρα χωρίς τους Έλληνες, είναι απίστευτοι. 

Μιλάω με τον αδερφό μου στην Γερμανία, δουλεύει κι εκείνος και είναι καλά. Έχει χαρτιά Γερμανού πολίτη αλλά όχι διαβατήριο, οπότε κι εκείνος δεν μπορεί να ταξιδέψει. Όταν πάρω κι εγώ διαβατήριο, το πρώτο ταξίδι που θέλω να κάνω είναι στη Γερμανία για να τον δω.

Στη Γερμανία η κυβέρνηση πληρώνει για τα πάντα, αν κάθε μήνα παίρνεις ας πούμε 300 ευρώ, σε περίπτωση που είσαι και φοιτητής θα πάρεις 600. Στην Ελλάδα η κυβέρνηση δεν μπορεί να το κάνει αυτό λόγω της κρίσης, ευτυχώς όμως υπάρχουν οι οργανώσεις και οι Έλληνες πολίτες και μας βοηθάνε. Ακόμα κι αν δεν έχουν πολλά λεφτά, οι Έλληνες θα μας βοηθήσουν, στη Γερμανία αυτό είναι πιο δύσκολο.

Σε κάθε χώρα υπάρχουν αυτοί που δεν θέλουν τους πρόσφυγες. Στη Γερμανία, κάποιοι μεθυσμένοι επιτέθηκαν σε έναν φίλο του αδερφού μου και τον μαχαίρωσαν στο λαιμό. Τον δολοφόνησαν και το δικαστήριο τους αθώωσε. Στη Γαλλία επίσης επιτίθενται στους πρόσφυγες, δεν νομίζω ότι στην Ελλάδα τα πράγματα είναι χειρότερα

Μιλάω με τους γονείς μου, με τα αδέρφια μου δεν μπορώ να μιλήσω γιατί είναι στον στρατό. Στο μεγαλύτερο κομμάτι της Συρίας τα πράγματα είναι καλύτερα πια, στο Χαλέπι όμως είναι ακόμη άσχημα. Δεν σκοπεύω να επιστρέψω όταν τελειώσει ο πόλεμος, παρά μόνο για να τους επισκεφτώ. Θα ήθελα να έρθουν εδώ, αλλά μόνο για επίσκεψη, όχι για να μείνουν, είναι αρκετά δύσκολοι άνθρωποι. Ο πατέρας μου είναι πολύ χαρούμενος για μένα.

Από τις φωτογραφίες που μου στέλνει ο αδερφός μου βλέπω ότι στη Γερμανία έχει πάντα κρύο και μου έχει πει ότι οι άνθρωποι δουλεύουν συνέχεια κι έχουν νεύρα. Στην Ελλάδα είναι πολύ διαφορετικά. Έχω πάει στην Άνδρο, την Σαντορίνη, την Σπάρτη, την Καλαμάτα, σε όλα τα χωριά οι άνθρωποι είναι φιλικοί και φιλόξενοι. Μου αρέσει όλη η Ελλάδα εκτός από το κέντρο της Αθήνας, έχει πάρα πολύ κόσμο και φασαρία συνέχεια. Όνειρό μου είναι να αγοράσω ένα σπίτι στα Χανιά.

Μου αρέσει το παστίτσιο, η χωριάτικη σαλάτα και τα θαλασσινά. Από μουσική, μου αρέσει ο Παντελίδης, ο Βέρτης, το κινητό μου είναι γεμάτο με ελληνική μουσική, μου αρέσει πάρα πολύ. Πριν ένα μήνα πήγα σε ένα πάρτι που τραγουδούσε ο Snik.

24MEDIA

Έχω φίλους στην Ισπανία, την Ελβετία, την Γαλλία και τη Γερμανία και όλοι τους με έχουν προσκαλέσει να τους επισκεφτώ. Τους γνώρισα εδώ στην Αθήνα, στην Ακρόπολη, έπαιζαν κιθάρα και προσεύχονταν να σώσει ο θεός την Ελλάδα. Τους κοίταζα και δεν είχα ιδέα τι έκαναν. Ήρθε ένα κορίτσι και με ρώτησε αν θέλω να προσευχηθώ μαζί τους και της εξήγησα ότι δεν μπορώ να προσευχηθώ μαζί τους γιατί δεν είμαι χριστιανός. Μου εξήγησε για τη θρησκεία της για ώρα και όταν με ρώτησε αν κατάλαβα της είπα όχι, γιατί μου φάνηκε πολύ περίπλοκο. Πήγαμε για καφέ την επόμενη μέρα και για δύο εβδομάδες ήμουν συνέχεια μαζί τους, μέχρι που γύρισαν στις χώρες τους. Μιλάμε όμως συνέχεια.

Η πρώτη συμβουλή που θα έδινα σε κάποιον πρόσφυγα που έρχεται τώρα στην Ελλάδα είναι να φτιάξει τα χαρτιά του και να μην χάνει τις συνεντεύξεις γιατί θα πρέπει να περιμένει μήνες για την επόμενη. Επίσης να μην εμπιστεύεται κανέναν, σε έναν φίλο μου έκλεψαν τα χαρτιά του και χρειάστηκε πολύς καιρός μέχρι να τα ξαναβγάλει. Και σίγουρα να σπουδάσει.

Φεύγοντας από τον χώρο φιλοξενίας του ΣΜΑΝ, αφήσαμε πίσω μας έναν ευγενικό και χαμογελαστό άνθρωπο, γεμάτο αγάπη για την Ελλάδα και τους ανθρώπους της, στόχους και όρεξη για ζωή. Ευτυχισμένος, όπως θα έπρεπε να είναι και κάθε 20χρονος, ανεξαρτήτως εθνικότητας, χρώματος και πατρίδας.

Μπορείς να βοηθήσεις κι εσύ, συνεισφέροντας στην προσπάθεια του Tri for Abdo, μια ατομική πρωτοβουλία του Βασίλη που συγκεντρώνει χρήματα για να βοηθήσει τον Abdo να ολοκληρώσει τις σπουδές του, μέσω του αγώνα Iron Man στον οποίο θα συμμετάσχει τον ερχόμενο Απρίλιο.