Αγαπητέ Peter Murphy, δεν είμαστε ιθαγενείς

Για κάποιους άλλους, που οι μουσικοί μας ήρωες ήταν περισσότερο heavy metal, ο σεβασμός που απολαμβάνει ήταν, είναι και θα είναι τεράστιος. Άλλωστε, το μέγεθος του Peter Murphy είναι πολύ δύσκολο να μετρηθεί. Δεν είναι μόνο η φωνή του αλλά ολόκληρη η καλλιτεχνική του παρουσία: μια κομβική σπουδή στην πιο άγρια, σκοτεινή πλευρά της ζωής.

Ακριβώς, όμως, αυτή η σκοτεινή γοητεία ήταν που έκανε χθες φτερά με τον πιο ενοχλητικό τρόπο. Το μοναδικό πράγμα που έμεινε επί σκηνής ήταν ένας φανερά εκνευρισμένος 64χρονος καλλιτέχνης που πηδούσε από το ένα κομμάτι στο άλλο, είπε καληνύχτα στο κοινό μετά από ελάχιστη ώρα, φάνηκε να μη σέβεται τίποτα και κανέναν – ούτε την υπόλοιπη μπάντα του, ούτε κυρίως το ελληνικό κοινό.

Η σκοτεινή γοητεία πέταξε το εντυπωσιακό της περίβλημα και έμεινε τελείως γυμνή· έπαρση, γκρίνια, κακή διάθεση, μηδενική επαφή με τους θεατές.

Τι ακριβώς συνέβη για όσους δε βρέθηκαν χθες στην πρώτη μέρα του Release Athens; Μία ευχάριστη δροσερή βραδιά (όπου είχαν προηγηθεί οι Youth Valley, οι Strawberry Pills, οι dEUS, οι The Jesus And The Mary Chain) κατέληξε σε κάζο παρά το τρομερά ευδιάθετο κοινό, το οποίο μετά από 2 χρόνια καραντίνας ήθελε σαν τρελό να δει ένα live. Τo κυρίως πιάτο της βραδιάς όμως σερβιρίστηκε κρύο και άνοστο.

Και συγγνώμη αλλά δε φαίνεται να έφταιξαν σε αυτό ούτε οι υπόλοιποι Bauhaus αλλά ούτε και η διοργάνωση, αφού  -σύμφωνα με πληροφορίες- ο ηχολήπτης τον οποίο κατσάδιαζε όλη την ώρα ο Peter Murphy ήταν δική του επιλογή.

Ξεκινήσαμε με λίγη γκρίνια (Ι can’t hear my voice) ήδη από το δεύτερο κομμάτι, συνεχίσαμε με αλλαγή μικροφώνου, προχωρήσαμε με τόνους κακής -και όχι σκοτεινής- ενέργειας, καταλήγοντας σε αποχώρηση στο encore, όπου o Peter Murphy δεν καταδέχθηκε να τραγουδήσει ολόκληρη τη διασκευή του Ziggy Stardust.

Ναι, προφανώς και έχει δικαίωμα ένας τραγουδιστής να ξενερώσει όταν κάτι πηγαίνει τελείως στραβά (γιατί όντως κάτι πήγαινε πολύ στραβά με το πώς ακούγονταν τα φωνητικά). Φυσικά, και οι μουσικοί δεν είναι αρκούδες υποχρεωμένες να χορεύουν όταν τους βαρούν το ντέφι.

Κάπου όπα όμως, είμαστε και εμείς εδώ, οι θεατές. Οι Bauhaus δεν είναι κάποια φρέσκια μπάντα που ψάχνει τα βήματά της, ούτε ο Peter Murphy ένας άπειρος performer που δυσκολεύεται να διαχειριστεί τα απρόοπτα – ή μήπως είναι; Άπειρος σε καμία περίπτωση, αδιάφορος για τους ανθρώπους που βρέθηκαν κάτω από τη σκηνή, σίγουρα.

Χθες το βράδυ ζήσαμε την αποκαθήλωση ενός ροκ θεού. Όσο δυνατά και να χτύπησε η καρδιά στις πρώτες νότες από το Bela Lugosi’s Dead, αυτό δεν είναι αρκετό για να φύγει η πικρή γεύση στο στόμα.

Διότι με πολύ απλά λόγια, ο Peter Murphy εμφανίστηκε στο Release ως μία μουσική ντίβα που δε βλέπει μπροστά της τίποτα άλλο από τα δικά της συναισθήματα. Εμείς οι υπόλοιποι ήμασταν περιττοί. Η στάση του μείωσε όλους όσους χειροκροτούσαν και ούρλιαζαν σαν τρελοί που επιτέλους έβλεπαν live το εφηβικό τους είδωλο. Απλά, αυτό το είδωλο συμπεριφέρθηκε όσο πιο αλαζονικά μπορούσε.

Έτσι, ο σεβασμός μπορεί να παραμένει τεράστιος, τεράστιο όμως παραμένει και το παράπονο: Αγαπητέ κύριε Μurphy, δεν είμαστε μουσικοί ιθαγενείς και εσείς ο αποικιοκράτης. Ειλικρινά, γιατί μας το κάνατε αυτό;