Γιορτή του Σινεμά: 10 ταινίες που μπορείς να δεις σήμερα με €2
- 26 ΟΚΤ 2022
Είναι πολλές οι ταινίες που θα μπορείς να δεις αύριο μόνο με €2 στη Γιορτή του Σινεμά, αλλά εμείς κάναμε μία πρώτη επιλογή παρακάτω.
The Stranger
Δύο άνδρες γνωρίζονται σε ένα αεροπλάνο και ξεκινούν μία συζήτηση που καταλήγει σε φιλία. Για τον Henry Teague (Sean Harris), η φιλία αυτή είναι όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Ο καινούργιος του φίλος, ο Mark (Joel Edgerton), γίνεται σωτήρας και σύμμαχός του. Ωστόσο, κανένας δεν είναι πραγματικά αυτός που δείχνει, και οι δυο τους κουβαλάνε μυστικά που απειλούν να τους καταστρέψουν – ενώ μια από τις μεγαλύτερες αστυνομικές επιχειρήσεις του έθνους πλησιάζει.
Τον Thomas M. Wright τον γνώρισα ως ηθοποιό στο Top of the Lake (το Bridge, το Outsiders και το Barkskins είναι άλλες δουλειές του), αλλά εδώ αναδύεται ως ένας πανέτοιμος σκηνοθέτης, ικανός να κατασκευάσει το πιο ασυνήθιστα εντυπωσιακό αστυνομικό δράμα. Ζοφερής ατμόσφαιρας, βάναυσο σε γλώσσα, θορυβώδες σε ηχητικό τοπίο και μουσική. Πραγματικά περιμένω τα επόμενα.
Η πιο φρέσκια πρότασή μας για τη φετινή Γιορτή του Σινεμά.
Decision to Leave
Park Chan-wook, πάρε τα λεφτά μου. Ένας ντετέκτιβ ερωτεύεται μία μυστηριώδη χήρα αφού εκείνη γίνεται η κύρια ύποπτη στην τελευταία του έρευνα για φόνο. Ο σκηνοθέτης του Oldboy, του The Handmaiden και του Stoker σκηνοθετεί την Tang Wei του Lust, Caution, τον Park Hae-il και τον Go Kyung-pyo του αγαπημένου μου Reply 1988. Βραβείο Σκηνοθεσίας από τις Κάννες και επίσημη πρόταση της Νότιας Κορέας για τα επόμενα Όσκαρ.
Το παιχνιδιάρικο, αστείο, ολοένα και πιο οδυνηρό αστυνομικό θρίλερ του Park ενδιαφέρεται λιγότερο για το τι γνωρίζει ο ντετέκτιβ για την ύποπτη, και περισσότερο για το πώς νιώθει για εκείνη. Η Wei είναι μαγνητική ως επίδοξη δολοφόνος που χρησιμοποιεί τα σπαστά της κορεάτικα ως προπέτασμα καπνού δένοντας κόμπο τον ήρωα, κρατώντας τη φύση της αλλοπρόσαλλη και ασαφή ως το τέλος.
Από τις πρώτες κιόλας αποσταθεροποιητικές στιγμές του Decision to Leave, ο Park σε θαμπώνει με την ομορφιά των εικόνων του και τη μεθυστική επίδειξη ικανοτήτων της απεριόριστης φαντασίας του.
Δεν υπάρχει τίποτα επιφανειακό ή περιττό στο στυλ του εδώ: είναι όλα στην υπηρεσία του αποπροσανατολιστικού μείγματος εγκλήματος και πάθους της ταινίας. Δεν προκύπτει ποτέ κάποια στιγμή μεγάλης αποκάλυψης, αλλά μία λεπτή, διαρκής αίσθηση κατανόησης του τι συμβαίνει από την πλευρά του ήρωα και του θεατή, γεγονός που αφαιρεί κάποια πίεση από την ταινία και πιθανότατα θα κάνει το κάθε rewatch του Decision to Leave πλουσιότερο.
Για την Κιάρα (A Chiara)
Η οικογένεια Guerrasio και οι φίλοι τους συγκεντρώνονται για να γιορτάσουν τα 18α γενέθλια της Carmela, της μεγαλύτερης κόρης της οικογένειας. Υπάρχει ένας υγιής ανταγωνισμός ανάμεσα στην εορτάζουσα και στην δεκαπεντάχρονη αδερφή της την Chiara, καθώς συναγωνίζονται στον χορό. Πρόκειται για ένα ευχάριστο γεγονός και η στενά δεμένη οικογένεια φαίνεται να το χαίρεται, ωστόσο όλα αλλάζουν όταν την επόμενη μέρα ο πατέρας της οικογένειας εξαφανίζεται. Η Chiara λοιπόν θα αρχίσει να εξερευνά τι μπορεί να του συνέβη, όμως καθώς φτάνει κοντά στη δύσκολη αλήθεια – και το εγκληματικό συνδικάτο που ελέγχει την περιοχή της – αναγκάζεται να αποφασίσει τι μέλλον θέλει για τον εαυτό της.
Ο Jonas Carpignano γυρίζει την τρίτη του ταινία στην Καλαβρία και χρησιμοποιεί ξανά μία σφιχτή, οικεία εστίαση στους χαρακτήρες για να ρίξει μία ευρύτερη ματιά σε μεγαλύτερα πολιτικά και πολιτιστικά ζητήματα στην περιοχή. Στην ποιητικά δημιουργημένη A Chiara καταφέρνει επίσης να ανατρέψει το παραδοσιακό mafia movie, αμφισβητώντας με αυτόν τον τρόπο τη μυθολογία που κρατά αυτά τα σκιώδη συστήματα στην εξουσία.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών (Quinzaine des Realisateurs) του Φεστιβάλ Καννών, όπου και κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας – Europa Cinemas Label.
Μαγνητικά Πεδία
Πέντε μήνες μετά την πρεμιέρα τους, τα Μαγνητικά Πεδία έχουν κόψει πάνω από 27.000 εισιτήρια, έχουν μπει πια στην 25η εβδομάδα κυκλοφορίας τους, και όπως μαθαίνουμε από την πλατφόρμα Cinobo που πλέον τα φιλοξενεί, η ταινία σκίζει και στο streaming. Στο μεταξύ έχει συγκεντρώσει 11 βραβεία από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και τα βραβεία Ίρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου μαζί, ενώ είναι πλέον η επίσημη πρόταση της Ελλάδας για τα Όσκαρ του 2023.
Στην Αυλή του Σχολείου (Un Monde)
Όταν η Nora βλέπει τον Abel να εκφοβίζεται το σχολείο από άλλα παιδιά, σπεύδει να τον προστατεύσει. Όταν ο Abel την αναγκάζει να σωπάσει, η Nora προσπαθεί να βρει τη θέση της, διχασμένη ενδιάμεσα στον κόσμο παιδιών και ενηλίκων. Ντεμπούτο της Laura Wandel που εξερευνά την επιβίωση στο σχολικό σύστημα και τον άρρηκτο δεσμό μίας αδελφικής σχέσης.
Επίσημη πρόταση του Βελγίου για Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας μεγάλου μήκους και αγνό πλανταγματάκι.
Πρόστιμο
Ο Βαγγέλης (Βαγγέλης Ευαγγελινός), απομεινάρι της rave γενιάς, ζει πουλώντας κάνναβη. Θα ‘θελε μία σταθερή δουλειά, χωρίς ρίσκα. Η προοπτική είναι να εργαστεί στο αεροδρόμιο και να πει αντίο στις παράνομες δραστηριότητές του, όμως ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που νοικιάζει και η προειδοποίησή του πυροδοτούν μία σειρά αποφάσεων που οδηγούν τον Βαγγέλη να συγκατοικήσει με την αδερφή του (Μαρία Μπαλούτσου). Ο σύντροφός της, ένας μπράβος των Νοτίων Προαστίων (Στάθης Σταμουλακάτος), τον υποδέχεται ζεστά σε πρώτη φάση, η φιλία όμως που αρχίζει να συνδέει τους δύο άνδρες μεταξύ τους δεν προμηνύει καλά αποτελέσματα.
Το φιλμ του Φωκίωνα Μπόγρη είναι φτιαγμένο με μαστοριά σε όλα του τα συστατικά – όπως για παράδειγμα η φωτογραφία που αποδίδει με ρεαλισμό το φυσικό περιβάλλον του Βαγγέλη και σε αντιδιαστολή με τις φωτεινές εικόνες από τις σκηνές του στο αεροδρόμιο – ο πρωταγωνιστής όμως είναι το σενάριο του Μπόγρη και του Πάνου Τράγου.
Όσοι εκτιμούν το σινεμά του Γιάννη Οικονομίδη θα περάσουν εξαιρετικά με το Πρόστιμο, και όχι μόνο επειδή θα δουν τον Βαγγέλη Μουρίκη και τον Σταμουλακάτο στην ταινία. Μετά τον Αντώνη Γερακάρη του Στέλλα Κοιμήσου, ο Σταμουλακάτος παίζει με μαεστρία έναν ακόμη αγροίκο που όταν εκρήγνυται σείεται μαζί του κι η οθόνη (ο ηθοποιός ήταν υποψήφιος για Β’ Ανδρικό Ρόλο στα βραβεία ΙΡΙΣ και το Πρόστιμο για Καλύτερη Μεγάλου Μήκους Ταινία Mυθοπλασίας).
Ουγκέτσου Μονογκατάρι (Ugetsu Monogatari)
Η σπουδαία ταινία του Kenji Mizoguchi βασίζεται στις υπερφυσικές ιστορίες του 18ου αιώνα από το Ugetsu Monogatari (Tales of Moonlight and Rain), το ομώνυμο βιβλίο του Ueda Akinari, και διαδραματίζεται κατά την ιστορική εμφυλιακή περίοδο Αζούτσι-Μομογιάμα της Ιαπωνίας. Τότε οι χωρικοί Genjuro (Masayuki Mori) και Tobei (Sakae Ozawa) πωλούν τα πήλινα αγγεία τους σε μία ομάδα στρατιωτών σε ένα κοντινό χωριό, αψηφώντας την προειδοποίηση ενός τοπικού σοφού να μην επιδιώκουν να επωφεληθούν από τον πόλεμο. Η επιδίωξη του Genjuro για τα πλούτη και τη μυστηριώδη Lady Wakasa (Machiko Kyō), καθώς και η επιθυμία του Tobei να γίνει σαμουράι, τους βάζουν σε κίνδυνο να καταστρέψουν τόσο τον εαυτό τους όσο και τις συζύγους τους, Miyagi (Kinuyo Tanaka) και Ohama (Mitsuko Mito).
Η πιο ευρέως διαδεδομένη ταινία του Mizoguchi είναι μία απατηλή και πανέμορφη παραβολή, μία τραγική ιστορία φαντασμάτων που κατέληξε να είναι το μεγαλύτερο κινηματογραφικό του επίτευγμα. Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας του 1953 και σταθμός για τη διάδοση του ιαπωνικού σινεμά στον υπόλοιπο κόσμο.
Smile
Το ελληνικό (και το αμερικανικό) κοινό την έχει ήδη τιμήσει πολύ στο box office, άρα πιθανώς να την έχεις δει. Είχα χάσει τη δημοσιογραφική προβολή της ταινίας οπότε έσπευσα να τη δω στις αίθουσες και ήταν μία από τις πιο απολαυστικές θεάσεις που έχω ζήσει τελευταία. Όχι μόνο γιατί το Smile είναι old school ταινία τρόμου με ζουμερές όμως νέες ιδέες για τα jump scares της, αλλά και γιατί το κοινό δεν μπορούσε να συγκρατήσει τις αντιδράσεις του.
Εάν δεν την έχεις δει ακόμα, στη Γιορτή του Σινεμά μπορείς να το κάνεις με €2. Προειδοποιώ ωστόσο: Αν δεν συνηθίζεις να προτιμάς τις ταινίες τρόμου, αυτή δεν είναι η ταινία για να δοκιμάσεις τα νεύρα σου.
Elvis
Πριν καν δεις τον Austin Butler να λικνίζει τους γοφούς του στον ρόλο του Elvis, σκορπώντας πανικό και ορμόνες στις θεάτριές του, η εισαγωγή σε έχει υπνωτίσει με τις φρενήρεις εκρήξεις του χρώματος, τα split screen, τα ρετρό γραφικά και τα ιλιγγιώδη cuts. Το ανθρώπινο μάτι δεν μπορεί να τα προλάβει όλα, αλλά γι’ αυτό αγαπάμε τον Baz Luhrmann. Το σινεμά χρειάζεται περισσότερους μαξιμαλιστές σκηνοθέτες. Για ένα μυθολογικό ον άλλωστε όπως ήταν και είναι ο Elvis, η προσέγγιση του Luhrmann μοιάζει διαισθητική.
Ο δημιουργός έχει φτιάξει ένα ποπ-ερατικό υπερθέαμα, ένα ιδανικό ταίριασμα μεταξύ κινηματογραφιστή και θέματος, και εάν δεν το είδες το καλοκαίρι η Γιορτή του Σινεμά είναι η ευκαιρία σου.
EO
Ο Jerzy Skolimowski (Four Nights With Anna) έφτασε τα 84 αλλά ακόμα πειραματίζεται. Στο EO που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών και κέρδισε ένα από τα βραβεία της επιτροπής εμπνέεται από το Au Hasard Balthazar του Robert Bresson, και ακολουθεί ένα γαϊδουράκι που συναντά καλούς και κακούς ανθρώπους στα ταξίδια του, βιώνει χαρά και πόνο, και γίνεται όχημα εξερεύνησης ενός οράματος της σύγχρονης Ευρώπης.
Στην εκδοχή του Bresson το πραγματικό κέντρο της ιστορίας ήταν οι άνθρωποι γύρω από τον γάιδαρο. Στο EO όχι τόσο. Στα μόλις 86 απολύτως εμβυθιστικά λεπτά του – σε μεγάλο βαθμό τέτοια χάρη στη διεύθυνση φωτογραφίας του Mychal Dymek του Cold War – το φιλμ γίνεται μία πολεμική για τη σχέση μας με τα άλλα ευφυή είδη, και καταλήγει ως μία κάπως αναρχική εμπειρία θέασης. Δεν έχεις πολλούς ανθρώπινους διαλόγους να πιαστείς και δεν υπάρχει καν κάποια διαυγής συγκεκριμένη πλοκή. Είναι τόσο ανοιχτόκαρδο και ειλικρινές που δεν τα χρειάζεται.
Στα υπόψιν ότι το γαϊδουράκι συναντά μεταξύ άλλων και την Isabelle Huppert, ένα κάποιο μαρβελικό ισοδύναμο των Καννών.
