Μία βαθιά υπόκλιση στο απίστευτο show των Slipknot
- 25 ΙΟΥΛ 2022
«Πώς το βλέπεις θα γίνει χαμός; Είναι σαν να το μυρίζω στον αέρα» μου έλεγε μία φίλη λίγα λεπτά πριν ανέβουν στη σκηνή του Release Athens οι Slipknot. Δεν ήξερα να απαντήσω, θα ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που τους έβλεπα. Γνώριζα όμως τις αφηγήσεις για το σχεδόν μυθικό live του 2005 στον Λυκαβηττό.
Τότε που παραλίγο να γκρεμίσουν τον λόφο, σε μία συναυλία που χαράχτηκε -όχι άδικα- στη μνήμη του κοινού. Ήταν άλλωστε στο peak της καριέρας τους, έχοντας μόλις κυκλοφορήσει το λίγο Vol. 3: (The Subliminal Verses).
Δεν ήταν όμως μόνο αυτό: από εκείνη τη φουρνιά ακροατών του σκληρού ήχου, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που αναζητούσαν νέους ήρωες. Άλλοι από εμάς μείναμε πιστοί στα ιερά τέρατα (Iron Maiden, Metallica, Judas Priest) και άλλοι βρήκαν στις μάσκες των Slipknot αυτό που έψαχαν.
Και, ναι, τα live που γράφουν ιστορία προσελκύουν νέους οπαδούς για τις μπάντες και τα μουσικά είδη. Το live του Λυκαβηττού έπαιξε, προφανώς, τον ρόλο του στον μύθο που έχουν χτίσει γύρω από το όνομά τους οι μασκοφόροι από την Άιοβα.
Τι άλλοι είχαν να προσφέρουν, λοιπόν, 17 χρόνια μετά; Τα μέλη τους κοντεύουν πια τα 50, άρα δεν μπορεί να είναι το ίδιο – ή μήπως όχι;
Η προθέρμανση
Ο κόσμος που είχε μαζευτεί για το live θύμισε μαζική διαδήλωση, αφού προσωπικά δε θυμάμαι να έχω ξαναδεί τόσες χιλιάδες (σ.σ: υπολογίζονται στις 20 χιλιάδες) στην Πλατεία Νερού για metal συναυλία. Μάλιστα, ήταν τέτοια η προσμονή που κανείς δε φαινόταν να δίνει σημασία στη ζέστη – αν και τα χιλιάδες πεταμένα πλαστικά ποτήρια στο τέλος της συναυλίας, ίσως μαρτυρούν το αντίθετο.
Σε κάθε περίπτωση, το έπιανες στον αέρα: όλοι προετοιμάζονταν για την έκρηξη. Οι πρώτες μπάντες που έπαιξαν (Project Renegade, Maplerun, Vended) δεν είχαν σε καμία περίπτωση εύκολο έργο λόγω θερμοκρασίας και ήλιου, τα κατάφεραν όμως πολύ καλά και μπροστά σε ένα μαζικό κοινό. Η ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς βέβαια ανήκει στους Oυκρανούς Jinjer και την τραγουδίστριά τους Tatiana Shmailyuk, που κέρδισαν τις εντυπώσεις ακόμη και από τους πιο δύσπιστους fans.
Όσο για τους Sepultura; Κατάφεραν να κερδίσουν ένα πολύ δύσκολο στοίχημα: τα αδέρφια Cavalera αποτελούν εδώ και καιρό παρελθόν ενώ και ο Andreas Kisser δεν μπορούσε να συνεχίσει την περιοδεία μετά τον θάνατό της γυναίκας του.
Κι όμως, η μπάντα από τη Βραζιλία έπιασε πολύ υψηλή απόδοση χαρίζοντας στο τέλος και μία καταιγιστική τετράδα: Refuse/Resist, Arise, Ratamahatta, Roots Bloody Roots.
(Άσχετο αλλά σχετικό με την ατμόσφαιρα που επικρατούσε: μου έπεσαν όχι μία αλλά δύο φορές οι μπύρες από τα χέρια, καθώς τρελαμένοι οπαδοί προσπαθούσαν να διασχίσουν την απόσταση από τον ηχολήπτη μέχρι τη σκηνή σε χρόνο dt)
Το show που κατεδάφισε την Πλατεία Νερού
Καταλαβαίνεις ότι μία φεστιβαλική βραδιά κυλάει καλά, όταν έχει πάει 11 η ώρα και σχεδόν δεν το πήρες χαμπάρι. Αντίστοιχα, στις πρώτες νότες του Disasterpiece των Slipknot που άνοιξε την εμφάνισή τους, καταλαβαίνεις πως καλό θα ήταν να κρατηθείς από κάπου για να μη σε πάρει το ποτάμι.
Όταν, μάλιστα, σκάει αμέσως μετά το Wait and Bleed με 20 χιλιάδες κόσμου να κάνει sing along, είσαι σίγουρος ότι η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που ένιωθες εδώ και ώρα, μόλις βρήκε την έκρηξη που περίμενε.
Δεν ήταν όμως μόνο όσα ακούγαμε με (σχεδόν) κρυστάλλινο ήχο. Ήταν και όσα βλέπαμε μπροστά στα μάτια μας: 9 άνθρωποι πάνω στη σκηνή, δύο κρουστοί σκαρφαλωμένοι πάνω σε πύργους λες και παίζουν στο Mad Max: Fury Road (σ.σ: ή μήπως ο George Miller «έκλεψε» τους Slipknot), backflips, φωτιές, βαρέλια, γιγαντοθόνες που έφτιαχναν ατμόσφαιρα, κιθάρες-οδοστρωτήρες, όργωμα της σκηνής πάνω-κάτω και μάσκες, μάσκες, μάσκες παντού.
Όσο για τον Corey Taylor; Εύκολα ένας από τους καλύτερους frontmen που έχω δει ποτέ: ασταμάτητος, εκφραστικός, χωρίς να χάνει ανάσες, τρομερός στην επικοινωνία, ικανός να φέρει βόλτα 20 χιλιάδες κόσμο με όσα τραγουδούσε, έλεγε και έκανε πάνω στη σκηνή. (Ναι, ίσως όλα αυτά τα «ευχαριστώ» στο κοινό και οι αναφορές στο ότι είμαστε όλοι μία «οικογένεια» να φαίνονται υπερβολικά όταν κοντεύεις τα 40, αλλά είναι δεκάδες φορές καλύτερα από τα “Greek cunt” του Bruce Dickinson).
Αυτά πάνω στη σκηνή, γιατί από κάτω γινόταν χαμός με το κοινό να χοροπηδάει, να στήνει moshpit σε διαφορετικά σημεία, να ανάβει μερικά καπνογόνα (με τους security του φεστιβάλ να επεμβαίνουν έγκαιρα) και να κάνει sing along σχεδόν σε όλα τα κομμάτια. Ήταν φανερό ότι εκεί, ανάμεσα στους 20 χιλιάδες κόσμου, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που θεωρούν τους μασκοφόρους από την Άιοβα την αγαπημένη τους πάντα στο πλανήτη.
Τώρα, τόσες ώρες μετά τη συναυλία, νομίζω ότι ακούω ακόμα μέσα στα αυτιά μου τους στίχους If you’re 555, then I’m 666 και I push my fingers into my eyes ενώ η ανάμνηση που μου μένει είναι πως στο Duality και το People=Shit πήγε να γκρεμιστεί κανονικά και με τον νόμο η Πλατεία Νερού.
O Slipknot ήρθαν, είδαν, έπαιξαν σαν να μην υπάρχει αύριο και ισοπέδωσαν το Release Festival, αποδεικνύοντας ότι βρίσκονται ακόμα -συναυλιακά μιλώντας- στο peak της καριέρα τους. Μάλιστα, αρκετοί από τους οπαδούς που βρίσκονταν και στον Λυκαβηττό έλεγαν ότι αυτή η εμφάνισή τους ήταν εξίσου αν όχι περισσότερο δυνατή. Υπερβολές; Ίσως, σε κάποιον βαθμό – άλλωστε είναι δύσκολο να είσαι ψύχραιμος όταν έχεις δει μία τέτοια συναυλία.
Τελικά, ήταν ένα απίστευτο συναυλιακό καλοκαίρι και για μένα προσωπικά έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: τα κουρασμένα γόνατά μου στο τέλος της συναυλίας ήταν η καλύτερη υπόκλιση σε μία μπάντα που ακόμα δείχνει τα δόντια της, σε ένα γκρουπ που μπορεί να έχασε δύο βασικά μέλη (Paul Gray, Joey Jordison) αλλά δεν έβαλε φρένο, δεν κατέβασε ρυθμούς, δε σταμάτησε να δίνει ό,τι έχει πάνω στη σκηνή, σαν αυτό να είναι το τελευταίο του live.
