Όταν έρχονται οι Iron Maiden στην Ελλάδα, πας να τους δεις
- 18 ΙΟΥΛ 2022
Ας ξεκινήσουμε με μερικά απαραίτητα disclaimers. Όσες φορές κι αν έχουν επισκεφτεί τη χώρα μας οι Iron Maiden, οι συναυλίες τους δεν παύουν να είναι κάτι το ξεχωριστό.
Αυτό το ξεχωριστό το ένιωσα από το πρωί του Σαββάτου, πριν καν φτάσω στο ΟΑΚΑ. Το εισέπραξα από τον καταιγισμό posts στα social media, αλλά και όταν κάνοντας βόλτα σε παρακείμενο εμπορικό κέντρο λίγες ώρες πριν το live, έβλεπα σε κάθε γωνία, ανθρώπους όλων των ηλικιών φορώντας μπλουζάκια του συγκροτήματος να περιμένουν τη μεγάλη στιγμή.
Κακά τα ψέμματα, για πολύ κόσμο οι Maiden είναι κάτι σαν θρησκεία και η ευκολία με την οποία προσελκύουν σχεδόν 40.000 πιστούς σε ένα ακόμη show τους, ενώ το προηγούμενο στην Ελλάδα ήταν μόλις 4 χρόνια πριν, είναι η καλύτερη απόδειξη.
Από πολύ νωρίς, τόσο η αρένα όσο και οι κερκίδες του ΟΑΚΑ άρχισαν να γεμίζουν, με τη συντριπτική πλειονότητα του κόσμου να περιμένει τους θρυλικούς Βρετανούς. Τα T-Shirts, οι σημαίες και τα πανό προς τιμήν των Maiden δεν ήταν δύσκολο να το προδώσουν, ενώ το εντυπωσιακό ήταν το εύρος των ηλικιών που είχε βρεθεί στο Μαρούσι.
Από 60άρηδες που ήταν πιθανότατα παρόντες και στο ιστορικό, παρθενικό live της μπάντας στην Αθήνα το 1988, μέχρι πιτσιρίκια που θα τους έβλεπαν για πρώτη φορά και φυσικά μπόλικοι γονείς που αποφάσισαν να μυήσουν τα παιδιά τους στη μυσταγωγία ενός live με τους κατάλληλους οικοδεσπότες.
Οι Lord of the Lost και οι Airbourne ζέσταναν το κοινό με τον καλύτερο τρόπο, δεν έκρυψαν κι αυτοί τον ενθουσιασμό τους γι’ αυτό που θα ακολουθούσε και παρέδωσαν τη σκυτάλη στους Iron Maiden, οι οποίοι (κρατιέμαι να μην κάνω το αστείο για τους Εγγλέζους) στις 9 ακριβώς έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή.
Για την ακρίβεια, λίγο πριν τις 9 άρχισε να παίζει στα ηχεία το Doctor Doctor των UFO, ενώ το εντυπωσιακό γιαπωνέζικο σκηνικό μας είχε προϊδεάσει για το πώς θα μπει η μπάντα (ΟΚ, είχαμε δει και το setlist το οποίο δεν αλλάζει καθόλου από χώρα σε χώρα).
Τι πιο σύνηθες λοιπόν, οι πρώτες νότες του Senjutsu, από το ομώνυμο τελευταίο άλμπουμ των Maiden, δόνησαν την ατμόσφαιρα και μέσα σε αποθέωση, μία ακόμη συναυλία τους στην Ελλάδα είχε ξεκινήσει. Stratego και The Writing on the Wall έκλεισαν τον κύκλο του promo του νέου δίσκου και το Revelations ήταν το πρώτο από τα ιστορικά κομμάτια που θα ακούγαμε.
Ανάμεσα στο Stratego και το Writing on the Wall, ο Bruce Dickinson χαιρέτησε το κοινό, έκανε την καθιερωμένη αναφορά στο Alexander the Great (αλήθεια, υπάρχει ακόμα κόσμος που περιμένει ότι θα το παίξουν;) και αλωνίζοντας πάνω στη σκηνή, αλλάζοντας ενδυμασίες ανάλογα με το κομμάτι, έφτασε στο Flight of the Icarus να κρατάει μέχρι και φλογοβόλο(!).
Στο Fear of the Dark ήρθε η πρώτη στιγμή που κυριολεκτικά όλο το στάδιο τραγούδησε μαζί του, ενώ αμέσως μετά το εμβληματικό Hallowed be thy Name, έγινε το σκηνικό που συζητήθηκε περισσότερο από το βράδυ του Σαββάτου. Οι πρώτες νότες του Number of the Beast ακούστηκαν, ο Bruce ξεκίνησε να τραγουδάει και ξαφνικά άρχισε να βρίζει έναν θεατή που άναψε μπροστά του καπνογόνο.
Το ζήτημα έλαβε ως συνήθως μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές που έπρεπε και έφτασε να απασχολεί περισσότερο και από το ίδιο το live. Στο δια ταύτα, ο 64χρονος πια frontman των Maiden έχει όλα τα δίκια με το μέρος του, θα μπορούσε όμως να μη θυσιάσει ένα κομμάτι για να το εκφράσει, καταστρέφοντας και όλο το vibe που είχε δημιουργηθεί μέχρι τότε.
Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, αφού και το 1999 στο Περιστέρι, είχε διακόψει τη συναυλία για να τα βάλει με θεατές που έφτυναν και άναβαν καπνογόνα. Ξανά, όλο το δίκιο με το μέρος του.
Η κρίση πάντως ξεπεράστηκε, το θρυλικό Iron Maiden έκλεισε το πρώτο κομμάτι του live και στο πρώτο encore ακολούθησαν το Trooper (όπου ο Dickinson κυμάτισε και την ελληνική σημαία), το Clansman και το Run to The Hills, ενώ για το φινάλε και το δεύτερο encore, φύλαγαν το κομμάτι που συνήθως άνοιγε τις συναυλίες τους: Aces High, ο Bruce ντυμένος πιλότος και το εντυπωσιακό αεροπλάνο να κρέμεται πάνω από τη σκηνή.
Κάπου εκεί, μετά από σχεδόν 2 ώρες, οι Iron Maiden μάς αποχαιρέτησαν, έχοντας χαρίσει για ακόμη μία φορά στους Έλληνες φανς τους, ένα υπερθέαμα που τα είχε όλα. Αντικειμενικά, η συναυλία δεν άγγιξε τα επίπεδα του 2018 (φταίει γι’ αυτό και η ένταση που χάλασε το κλίμα), όμως κάτι μου λέει πως όταν οι Βρετανοί αποφασίσουν να μας επισκεφτούν ξανά, όλοι μας θα είμαστε εκεί.
Ελπίζω απλά, με λιγότερα καπνογόνα.
