Τα αξέχαστα live του ΛΕΞ στην Αθήνα, πριν γράψει ιστορία στη Νέα Σμύρνη

Ούτε διαφημίσεις, ούτε συνεντεύξεις. Τα «τρία χινάρια» και το ΤΓΚ είχαν κάνει όλη τη δουλειά. Ο αστικός ρεαλισμός, η πικρή αλήθεια μιας κατεστραμμένης γενιάς που ξεσπάει τα ψυχολογικά της σε ξενύχτια, ελπίζει η μπάλα να τρυπήσει τα δίχτυα και χρωστάει τα νοίκια.

Το αστέρι της Θεσσαλονίκης έλαμψε μέσα στα συντρίμμια των καιρών μας, παραμένοντας απόλυτα low profile. Μέσα στους στίχους του, εικοσάρηδες, τριαντάρηδες, σαραντάρηδες είδαν τον εαυτό τους, αφτιασίδωτο – υπάρχει η μοίρα των Βαλκάνιων, η ελπίδα των «ταπεινών και πεινασμένων».

Γι’ αυτό στις συναυλίες του ποτέ δε χρειάστηκε backs. Το πλήθος από κάτω ξέρει κάθε αράδα. Και νιώθει πραγματικά περήφανο που αυτό το ταλέντο ζει τώρα απλά από τη μουσική του. «Πληρωμένοι όλοι οι λογαριασμοί του, μα θα πεθάνει αν δεν τον νιώθουν οι δικοί μου». Κάθε εμφάνιση στην Αθήνα, από τα χρόνια της σόλο πορείας του στη μουσική (μετά τη θητεία στα Βόρεια Αστέρια), αποτελεί ένα ειλικρινές «ευχαριστώ» στην ανταπόκριση του κόσμου, χωρίς μεγάλα λόγια και επιδειξιομανίες στα μικρόφωνα. Τελικά, μετά τη βραχνιασμένη φωνή, μένει μόνο η συγκίνηση.

Τι θα συμβεί τώρα στο Γήπεδο Πανιωνίου, δύο χρόνια μετά την ιστορική συναυλία στο Πέτρας; Το πλάνο ήταν αρχικά για το Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας, αλλά τα εισιτήρια εξαφανίστηκαν άμα τη εμφανίσει, οπότε το γήπεδο στη Νέα Σμύρνη έδωσε τη λύση, για το βράδυ της 3 Ιουλίου τελικά (προπώληση εισιτηρίων εδώ).

Το φίλινγκ, πρώτα-πρώτα, θα είναι σίγουρα διαφορετικό: ο καινούργιος δίσκος έχει κομμάτια πιο χορευτικά, πιο ανοιχτόχρωμα. Η προσμονή είναι τεράστια, το αίσθημα πιο γηπεδικό από ποτέ και οι μνήμες μας γεμάτες από έντονες στιγμές μπροστά σε αυτόν τον άνθρωπο-φαινόμενο.

Πάμε να θυμηθούμε τις στιγμές που ζήσαμε τα περασμένα χρόνια, φωνάζοντας τους στίχους του κατά χιλιάδες. Να ζεσταινόμαστε, σιγά-σιγά.

Τον Απρίλιο του 2015, στο Χυτήριο

Παρουσίαση στον πρώτο σόλο δίσκο, τότε: Ταπεινοί και Πεινασμένοι. Με το νεύρο αληθινών Βαλκάνιων, είχαν σκάσει τότε χιλιάδες μαυροφορεμένοι στο Γκάζι, με τη στάμπα του παιδιού που «πηδάει από τον φράχτη». Το Χυτήριο αποδείχτηκε πολύ μικρό για το κύμα που έχει σηκώσει από τα Βορρά. Το εισιτήριο έκανε μόνο πέντε ευρώ και επειδή ο κόσμος ήταν άπειρος και δεν έπεφτε καρφίτσα μέσα (ό,τι άκουγες από τη σάλα), θυμάμαι οι σεκιούριτι από ένα σημείο και μετά, έκοβαν ένα εισιτήριο για δύο άτομα.

Ο συναυλιακός χώρος ήταν μακρόστενος, αλλά τουλάχιστον υψωνόταν κλιμακωτά προς τα πίσω, οπότε όλοι βλέπαμε άνετα τον «κοντό που ακόμα βλέπει από ψηλότερα». Από πίσω ήταν ο DOF. Ο ΛΕΞ είχε σκάσει με flyer και τότε έλεγε ακόμη στις συναυλίες το Τυπάς που δεν πας. Τα χρόνια και η φήμη των Βορ.Ας. ήταν πολύ πιο φρέσκα από σήμερα.

Τον Ιούνιο του 2016, στο Gazi music hall

Το σκαλοπάτι ανάμεσα στο μικροσκοπικό Χυτήριο και τα τετραγωνικά του Gazi music hall ήταν μεγάλο, αλλά ο ΛΕΞ είχε κυκλοφορήσει στο ενδιάμεσο τα «τρία χινάρια», που παρέσυραν όλη τη χώρα σε ένα μαζικό παραλήρημα. Ήταν ένα διαστημικό άλμπουμ, μεταφορικά και κυριολεκτικά με τα ηχητικά εφέ και τις σχετικές αναφορές μέσα στα κομμάτια. Το live απελευθέρωσε την όρεξη που είχε προκαλέσει αυτό το άλμπουμ-σταθμός.

Το πρόβλημα αυτής της συναυλίας ήταν ο ήχος: είτε θα βρισκόσουν μπροστά στη σκηνή ή θα έχανες τη γεμάτη φωνή, που ζητάς στη συναυλία. Αλλά το vibe ήταν πιο οπαδικό, πιο θερμό, πιο μαζικό. Όταν ο Λεξ σταματούσε το στίχο, δίνοντας πάσα σε εμάς από κάτω, ακουγόταν μία και μόνο φωνή πολλών ντεσιμπέλ.

Τον Ιούνιο του 2019, στο Θέατρο Πέτρας

Στα 10.000 άτομα, τα οποία τυπικά γράφτηκαν στο κοντέρ εκείνης της συναυλίας, κανονικά πρέπει να προσθέσουμε και τους εκατοντάδες που σκαρφάλωσαν το βουνό για να δουν το live από τον βράχο, μέχρι να ανοίξουν αργότερα οι πόρτες και να μπουν κανονικά μέσα στο ατελείωτο πλήθος. Πραγματικά ατελείωτο: δεν θυμάμαι πόση ώρα έβλεπα κόσμο να αποχωρεί, όταν τελείωσε, κατακλύζοντας τη λεωφόρο Πετρουπόλεως.

Ήταν ιστορικό, από κάθε πλευρά εκείνο το δίωρο: τα κατακόκκινα βράχια από τα τόσα καπνογόνα, οι ενωμένες φωνές που μεγάλωναν ακόμη περισσότερο από το αντίλαλο, η συγκίνηση του μαζικού ρεύματος, που έχει προκαλέσει ένας ραπ μουσικός, εκφράζοντας ολόκληρες γενιές.

Τον Σεπτέμβριο του 2020, στο Off the Hook στην Τεχνόπολη

 

Τότε δεν το γνωρίζαμε αλλά βρισκόμασταν ακριβώς ανάμεσα στις Συμπληγάδες Πέτρες, από τη μία η πρώτη καραντίνα κι από την άλλη εκείνη η πεντάμηνη που έμελλε να έρθει. Εκείνο το διάστημα, οι συναυλίες ήταν χωρίς καρέκλες και ο ΛΕΞ έκανε ένα πέρασμα μιάμισης ώρας από την Τεχνόπολη, στο πλαίσιο του Off the Hook εκείνης της χρονιάς.

Στο δίπλα stage έκαναν βουτιά από τη σκηνή με τα κομμάτια του Αμερικανού θρύλου του old school ραπ, R.A. the Rugged Man, ενώ η κεντρική σκηνή είχε δοθεί στον καλλιτέχνη από την «Σαλούγκα». Γύρω στους 6.000 κόσμο ήταν μαζεμένοι από κάτω, κάπου στο βάθος και εγώ, να καλωσορίζουμε τον ποιητή μας με το γνωστό «Πού ’σαι ρε ΛΕΞ».

Το κοινό εμφανώς πιο ανάμεικτο, αλλά διάβαζες το vibe: κεφάλια και χέρια πάνω-κάτω, σαν λιτανεία. Γι΄αυτό και το νέο άλμπουμ θα κάνει διαφορά στη συναυλιακή εμπειρία.

Ανυπομονούμε.