Το βράδυ που η Αθήνα λάτρεψε ακόμη περισσότερο τον Nick Cave
Μια προσπάθεια ψύχραιμης καταγραφής της συναισθηματικής ισοπέδωσης που μάς χάρισε ο Αυστραλός στη δεύτερη ημέρα του Release Athens Festival.
- 16 ΙΟΥΝ 2022
Θα ξεκινήσω με ειλικρίνεια αυτό το κείμενο, που δεν δηλώνει συναυλιακό review, όσο απλά μια υπόκλιση σε αυτό που μας χάρισε χθες το βράδυ ο Nick Cave.
Κατεβαίνοντας νωρίς το απόγευμα στην Πλατεία Νερού, περισσότερο ανυπομονούσα να δω και να ακούσω δια ζώσης το Ιρλανδέζικο φαινόμενο των Fontaines D.C. και τους Mogwai, να ζήσω ξανά μετά από 3 καλοκαίρια τη συναυλιακή ατμόσφαιρα αλλά και να ακούσω τους ήχους των Royal Arch και Sugar for the Pill, παρά να δω για πρώτη φορά τον Αυστραλό μαζί με τους Bad Seeds.
Και πράγματι, μέχρι τις 10.30 περίπου το βράδυ, την ώρα δηλαδή που ανέβηκε στη σκηνή ο Cave, αισθανόμουν ήδη γεμάτος με όσα είχα ζήσει στη δεύτερη ημέρα του Release Athens Festival. Τόσο από μουσικής πλευράς, όσο και από το εξαιρετικό vibe που μου είχε λείψει τρομερά τα χρόνια του κορονοϊού, τότε που τέτοια live έμοιαζαν με πολυτέλεια.
Ήδη από τις πρώτες νότες του Get Ready For Love όμως, φάνηκε τι μάς περιμένει. Η σύνδεση του σπουδαίου καλλιτέχνη με το ελληνικό κοινό που είχε κατακλύσει το χώρο, προδόθηκε άλλωστε από την αρχή, με τα αυθόρμητα χειροκροτήματα και τις ιαχές «Γεια σου ρε Νικόλα».
Release Athens
Σε μία κατανυκτική ατμόσφαιρα που θύμιζε περισσότερο gospel, ο Cave ζούσε κάθε στίχο, κάθε νότα, επικοινωνούσε απόλυτα με το κοινό, ήταν 100% εκεί, συναισθηματικά φορτισμένος από το πρώτο δευτερόλεπτο, με μάτια υγρά και φωνή καθαρή αλλά έντονη.
Μπορεί η πανομοιότυπη αμφίεση του Cave σε κάθε live να προσδίδει λίγο από θεατρική παράσταση στην εμφάνισή του, όμως η παρουσία του μόνο τυπική δεν ήταν, αφού πλημμύριζε από ένταση και συναίσθημα.
Η πρώτη μεγάλη ανατριχίλα ήρθε άλλωστε αρκετά νωρίς, αφού δεν γινόταν να ακούσουμε το O Children και να μη νιώσουμε αυθόρμητα -για ευνόητους λόγους- ένα σφίξιμο στην καρδιά, ενώ σε αρκετές στιγμές του live έβλεπες γύρω σου δακρυσμένα πρόσωπα που συμμετείχαν με όλο τους το είναι σε αυτό που συνέβαινε μπροστά μας.
Όταν ο Cave καθόταν στο πιάνο, όλοι μας τον κοιτούσαμε μαγεμένοι, σε έκσταση και τραγουδούσαμε μαζί του σαν να είμαστε το ποίμνιό του, με αποκορύφωμα φυσικά τα The Ship Song και Into My Arms. Όταν σηκωνόταν και γινόταν ένα με τον κόσμο πάλι, καταλάβαινες ότι η αγάπη είναι αμοιβαία.
Χαρακτηριστική η εικόνα στο Bright Horses, όταν έσφιγγε τα χέρια του κοινού και τραγουδούσε μαζί με όσους είχαν την τύχη να βρίσκονται μπροστά, ενώ αμέτρητες ήταν οι φορές που κάποιος από το κοινό τον πήρε στους ώμους του, σαν μια μικρή ανταπόδοση για την ανύψωση που μάς χάρισε ο Αυστραλός για περισσότερη από μιάμιση ώρα.
Αυτός είναι όμως ο Nick Cave. Ένας πελώριος καλλιτέχνης που νιώθεις το βάρος του να ξεπερνάει τη σκηνή, ένας performer που ακόμη και στα 65 του μπορεί να αποδώσει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Κι αν σκεφτούμε τι έχει περάσει τα τελευταία χρόνια, ο σεβασμός και ο θαυμασμός που νιώθουμε για εκείνον δεν μπορεί παρά να είναι απεριόριστα.
Με λίγα λόγια, ο Nick Cave το βράδυ της 15ης Ιουνίου στο Φάληρο, μας πήρε και μας σήκωσε. Όχι με υπερβολές πάνω στη σκηνή ή ξεσηκωτικούς ήχους, αλλά με την αλήθεια των στίχων του και το συναίσθημα που πλημμύρισε τα πάντα. Μια επιβλητική εμφάνιση που θα κάνουμε καιρό να ξεχάσουμε και αισθανόμαστε τυχεροί που τη ζήσαμε.
Χθες το βράδυ, η εκκλησία του Nick Cave απέκτησε σίγουρα εκατοντάδες νέα μέλη.
