Το βράδυ που ο ΛΕΞ έβαψε κόκκινο τον ουρανό της Αθήνας

Μύριζες το μπαρούτι ώρα πριν. Από τον δρόμο προς το Στάδιο στη Νέα Σμύρνη. Τα βαγόνια στο μετρό και τον ηλεκτρικό είχαν ασυνήθιστα πολύ κόσμο για Κυριακή απόγευμα. Στον σταθμό Συγγρού-Φιξ κατέβαιναν μπουλούκια μαυροφορεμένων, όσο πλησίαζε η ώρα.

Είκοσι χιλιάδες άτομα είχαν κόψει εισιτήριο για αυτό το live, οι διπλάσιοι δηλαδή από τη συγκινητική συναυλία που είχε γίνει το 2019, στο Θέατρο Πέτρας. Όλοι μέτραγαν αντίστροφα, περιμένοντας τη μεγαλύτερη συναυλία της σκηνής. Όλοι ένιωθαν τυχεροί μπροστά σε αυτή την ιστορική στιγμή.

Εκτός των άλλων, τα κύματα που κατέφθαναν μαζικά από κάθε άκρη της πρωτεύουσας (κι όχι μόνο) ήταν ένα μεγάλο, αδιαφιλονίκητο πειστήριο: δεν είμαστε πλέον οι λίγοι, τρελοί και παθιασμένοι με τη μουσική από το περιθώριο, αλλά οι ορδές που φωνάζουν περήφανα το κόλλημά τους με τη ραπ μουσική. Και σε μια χρονική στιγμή που το ραπ μετατρέπεται σε θέαμα, για να αναπαραχθεί στις μεσημεριανές εκπομπές, υπάρχει ένα τεράστιο ρεύμα μουσικών οπαδών (ναι, οπαδών) που επιμένουν να αγνοούν τα κυρίαρχα –όχι μόνο τηλεοπτικά– μέσα.

Μετά τον σεισμό στη Νέα Σμύρνη, δεν κρύβεται η αλήθεια. Από τις εξέδρες της Νέας Σμύρνης, το σύνθημα έφτασε σε όλη την Ελλάδα και όλο το ελληνικό ίντερνετ, μένοντας στην ιστορία: «ΛΕΞ, όρμα τους». Το αίσθημα, πιο γηπεδικό από ποτέ.

Όταν ακούς την κραυγή από ένα ολόκληρο γήπεδο, ο εγκέφαλος εκκρίνει απότομα σεροτονίνη. Δεν είχε σημασία ότι το μέρος δεν ήταν καθαρό συναυλιακό stage και ο ήχος έχανε από τη μέση και πίσω. Σημασία είχε ότι ένας απόλυτα low profile καλλιτέχνης από τη Σαλούγκα, που γράφει για καταπίεση και αστικό ρεαλισμό, γέμισε ένα ολόκληρο στάδιο, χωρίς ούτε ένα πρόμο. Με άλλα λόγια, ο ΛΕΞ βρίσκεται οργανικά πάνω στο κύμα και κατευθύνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Βασικά, η ταχύτητά του είναι ίση με τον πρωταγωνιστή του καινούργιου του άλμπουμ, το Μετρό.

Τόσο γρήγορα μεταφέρονταν και τα συνθήματα του κόσμου σε όλο το στάδιο: μέσα στον πυρετό, όλοι έβγαλαν τον πιο παθιασμένο τους εαυτό, φωνάζοντας για λευτεριά ανάμεσα στα τραγούδια. Εκείνος είχε αέρα στο φλόου σαν «Μπαλαδόρος από το Μοντεβιδέο» και εμείς, από κάτω, το ζούσαμε σαν οργανωμένοι οπαδοί. Απλοί άνθρωποι, που περιμένουν την μπάλα να τρυπήσει τα δίχτυα, αποχαιρετώντας κάθε ματς αγκαλιασμένοι. Μαζί σε λύπες, μαζί και σε χαρές, σε νίκες και ήττες.

Η ενωμένη φωνή ξορκίζει πάντα το κακό – είμαστε ακόμη ζωντανοί, ενάντια στα προγνωστικά. Κρατάμε περήφανα για όσους έφυγαν νωρίς. Όταν η φωνή του ΔΠΘ ήχησε στο στάδιο από τα μεγάφωνα, ήταν συγκινητικό. Στο τέλος του κομματιού, εις μνήμην του πρόωρου θανάτου του, λευκά περιστέρια απελευθερώθηκαν στον ουρανό.

«Ο δρόμος ανατρέφει τα σκληρότερα παιδιά», που έγραφε και ένα από τα πανό, πάνω από τον τύπο που άναβε καπνογόνο σε κάθε *μα κάθε* κομμάτι. Αυτό ενώνει τις γενιές μέσα στο γιγαντιαίο κοινό του ΛΕΞ. Και το παιδί που πηδάει από τον φράχτη ήταν η σημαία μας για εκείνα τα 90 λεπτά στη Νέα Σμύρνη – ακριβώς όσο ένας αγώνας κράτησε αυτό το live. Και οι παλμοί αντίστοιχοι με τελικό Μουντιάλ.

«Μεταξύ μας δεν νικιέται η αλήθεια», που έχει γράψει. Η αλήθεια είναι, λοιπόν, ότι πήραμε την κούπα, αδέρφια. Ο κύριος ΛΕΞ έχει το χέρι που δεν χάνει.

Φωτογραφίες: Φάνης Αυγερινός