10 από τα καλύτερα σουβλάκια που θα φας στην Αθήνα

Από την αρχαιότητα έως σήμερα, κανείς δεν μπόρεσε να αντισταθεί ποτέ στο σουβλάκι. Οι αναφορές του «οβελίσκου» (που σημαίνει μικρή σούβλα) στον Όμηρο και σε έργα του Αριστοφάνη και τα ευρήματα «κρατευτών», ένα σκεύος όπου πάνω του ψήνονταν κομμάτια κρέας, στο Ακρωτήρι της Θήρας, με τον διευθυντή της ανασκαφής και ομότιμο καθηγητή Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Χρίστο Ντούμα, να κάνει λόγο για σουβλάκι το 1600 π.Χ. δείχνουν ότι πρόκειται για ένα έδεσμα με μακρά ιστορία.

Τα καλαμάκια των πανηγυριών, των γηπέδων, της Εθνικής Οδού, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τα παιδικά μας χρόνια. Και είναι συχνά αυτή η ωραιοποίηση του παρελθόντος που σε κάνει να αναζητάς τις γεύσεις. Ύστερα, είναι η τέχνη του τυλιχτή – ο φίλος μας ο Λάκης που την κατείχε, έλεγε πάντα ότι ένα σουβλάκι πρέπει να είναι μικρό και όχι παραφουσκωμένο, γι’ αυτό δεν έβαζε ποτέ πατάτα. Κι εδώ ερχόμαστε σε «μάστορες» όπως ο Κώστας στο Σύνταγμα και ο Λευτέρης ο Πολίτης που απαγορεύουν ρητά τον εν λόγω υδατάνθρακα στο μαγαζί τους.

Το σουβλάκι θεωρείται ολοκληρωμένο γεύμα. Πίτα, κρέας, λαχανικά. Η αρχή όλων των street food, το «γρήγορο» φαγητό που για να γίνει σωστά, απαιτεί χρόνο και καλές πρώτες ύλες. Το σουβλάκι ξέπεσε, γέμισε με προκάτ πατάτες και γύρους που στροβιλίζονταν, πάγωναν και ξαναζεσταίνονταν, από κρέατα αμφιβόλου ποιότητας. Γνώρισε και νεοτερισμούς με νέα υλικά κι έγινε vegan (κανένα πρόβλημα, παλιά λεγόταν «παιδικό» ή «νηστίσιμο»).

Είναι παρήγορο να υπάρχουν ακόμα οι κλασικοί και να κρατούν τη γεύση τους και ελπιδοφόρο να θέλουν οι καινούργιοι να ακολουθήσουν τα χνάρια τους. Το καλύτερο σουβλάκι είναι θέμα προσωπικό, η γεύση άλλωστε είναι υποκειμενική και πολλές φορές δέχεται παρεμβολές από τα συναισθήματα. Ας είναι.

Για να ξεχωρίσω τα δέκα καλύτερα σουβλάκια της Αθήνας, αφού όλοι αγαπάμε να μισούμε τις λίστες, δεν έλαβα υπόψη μόνο τη γεύση ή την ποιότητα αλλά και τα γεγονότα που έχω συνδυάσει με καθένα από τα παρακάτω μαγαζιά. Κι αυτή είναι η δική μου γνώμη, χωρίς εμπορικές συμφωνίες.

Ο Κώστας στο Σύνταγμα

Μπαίνει πάντα πρώτος όταν με ρωτούν «πού θα φάω καλό σουβλάκι στην Αθήνα» γιατί για μένα, είναι η αρχή των πάντων. Αυτό το μικρό τυλιχτό, όπου γεμίζεται με μαθηματική ακρίβεια και τυλίγεται ολόσωστα, είναι ό,τι ακριβώς αποζητώ στο σουβλάκι. Κρέας χωρίς λίπος, καλοδιαλεγμένη ντομάτα και ο συνδυασμός γιαούρτι, μαϊντανός, κρεμμύδι και κόκκινο πιπέρι που γεμίζει την πίτα με λαχταριστό ζουμί. Από το 1950 μέχρι σήμερα, ο Κώστας επιτελεί κοινωνικό έργο.

Ο Λευτέρης ο πολίτης (στην Ομόνοια)

Μετά από 70 χρόνια στην οδό Σατωβριάνδου στην Ομόνοια, ο Τάσος Σαββόγλου (τρίτη γενιά πλέον στο ιστορικό μαγαζί) αποφάσισε να επεκτείνει το ιστορικό σουβλατζίδικο στο Εμπορικό Τρίγωνο. Χαίρομαι πολύ που το όνομα του Λευτέρη του Πολίτη μεγαλώνει, αλλά θα γυρνάω πάντα εκεί όπου ξεκίνησαν όλα. Κεμπάπ σε μαλακή πίτα με κρεμμύδι, μαϊντανό, ντομάτα και καυτερή πάπρικα, στο πιο σουρεάλ σκηνικό της πόλης.

Ο Αχιλλέας με τον γύρο του

Δεν είμαι φαν του γύρου για προφανείς λόγους. Στον Αχιλλέα όμως πας ουσιαστικά για να φας γύρο. Αυτόν που φτιάχνεται καθημερινά από το 1987, με κομμάτια από κρέας που έχουν επιλεχθεί με προσοχή και έχουν μαριναριστεί με μια μυστική συνταγή. Δε θα πετάξεις κανένα κομμάτι (δε θα βρεις περιττό λίπος) και δε θα προσθέσεις επιπλέον αλάτι (τα μπαχαρικά του είναι όπως πρέπει). Τον απολαμβάνεις σε μία ξεροψημένη πίτα με ντομάτα, κρεμμύδι, ντομάτα και τζατζίκι.

Στα Άγραφα της Βαλτετσίου

Αγαπώ τον κύριο που σε σερβίρει και δε σηκώνει πολλά-πολλά (κι όμως αστειεύεται ενίοτε), το ετερόκλητο κοινό που κάθεται στα τραπέζια του, και το γεγονός ότι είναι ένα σουβλατζίδικο με αίσθηση καφενείου. Τα Άγραφα στα Εξάρχεια παραμένουν μια όαση αυθεντικότητας και παρηγοριάς όταν θέλεις κάτι πραγματικά comfort.

Ροδόπολις – Κοσμίδης

Ο χώρος ξύλινος με κάποιους καθρέφτες σαν διακόσμηση και με λιγοστά τραπέζια. Δεν πας γι’ αυτό αλλά για τη «μαγική» κόκκινη σάλτσα, μια συνταγή μυστική φυσικά, που περιχύνεται στα μπιφτεκάκια και ποτίζει την πίτα. Το κρεμμύδι και η ντομάτα ολοκληρώνουν τον γευστικό συνδυασμό.

Ο Λευτέρης της Καλλιθέας

Ο Λευτέρης στην Καλλιθέα είναι γνωστός για τα λαχταριστά σουβλάκια του και το cult μαγαζί με τη μεγάλη αυλή που βρίσκεται μία ήσυχη γειτονιά της περιοχής. Προτιμώ το τυλιχτό με μπιφτεκάκι, το οποίο παραγγέλνω εις διπλούν για σιγουριά.

O Τόμας

Πριν συνδέσει το όνομά του με ένα από τα πιο νόστιμα κεμπάπ της πόλης, ο Αρμένιος κύριος Τόμας εργαζόταν ως μοντελίστ (έχει δουλέψει μάλιστα με γνωστά αθηναϊκά ονόματα των περασμένων δεκαετιών). Ο μικρότερος γιος του, ο Μάριος, συνεχίζει μια παράδοση χρόνων, κρατώντας στο ακέραιο τη συνταγή. Το κεμπάπ έχει μόνο μοσχάρι, αρνί και αλάτι και φυσικά φτιάχνεται στο χέρι.

Η Βόλβη

Μου αρέσει η Βόλβη αφενός γιατί πατάει πάνω στον δρόμο που χάραξαν οι «παλιοί», κι αφετέρου για την απλότητά της. Δύο κωδικοί μόνο: σουτζουκάκι μοσχαρίσιο και χοιρινό καλαμάκι είτε σε μερίδα είτε σε πίτα με ντομάτα, κρεμμύδι και σος πάπρικας. Μη ζητήσεις πατάτες, το πιθανότερο είναι εισπράξεις ειρωνικά γέλια.

Η Βοσκοπούλα για κοντοσούβλι σε πίτα

Οικογενειακή επιχείρηση που λειτουργεί από το 1980, η Βοσκοπούλα είναι μια ταβέρνα που ντύθηκε μοντέρνα αλλά διατήρησε την παράδοση στο εσωτερικό της. Όταν θέλω κοντοσούβλι σε πίτα, ξέρω πού θα το βρω.

Πανερυθραϊκός

Αμφιταλαντευόμουν για το πώς να κλείσω αυτή τη λίστα, αφού σίγουρα έχω στο μυαλό μου κι άλλα αγαπημένα μέρη για σουβλάκια. Νιώθω όμως ότι θα ήταν ανέντιμο εκ μέρους μου να μην αναφέρω τον Πανερυθραϊκό, το σουβλάκι που λάτρεψα στα early ’20s μου για τη νοστιμιά του. Θυμάμαι ακόμα το λαϊκό προσκύνημα κάτι μέρες που περιμέναμε υπομονετικά να δώσουμε την παραγγελία μας – ήξερες από πριν ότι θα πάρεις ένα τυλιχτό παραπάνω γιατί σε τρεις μπουκιές είχε τελειώσει.