Για σνίτσελ και σκορδόψωμο στο καφενείο Αλλιώς στην Κυψέλη

Είναι πολύ όμορφο και ελπιδοφόρο όταν ανοίγει ένα καινούργιο μαγαζί σε μία γειτονιά και γίνεται κομμάτι αυτής, καλωσορίζει πρωτίστως τους κατοίκους της και στη συνέχεια αναδεικνύεται σε επιλογή για όσους θέλουν να την επισκεφτούν και να τη γνωρίσουν καλύτερα.

Κάτι που ίσως μπορεί να επιτευχθεί πιο ουσιαστικά όταν ο άνθρωπος που επιχειρεί μία τέτοια κίνηση, ζει στην περιοχή και τη γνωρίζει. Αυτό ισχύει και στην περίπτωση του Κωνσταντίνου Καφέτση, που τα τελευταία χρόνια δηλώνει κάτοικος Κυψέλης, και πριν από περίπου μία εβδομάδα είδε το καφενείο που είχε φανταστεί να δέχεται τους πρώτους επισκέπτες του.

Το Αλλιώς άνοιξε τις πόρτες του στην οδό Κερκύρας, σε ένα κομμάτι της Κυψέλης που κρατάει ακόμα (ευτυχώς) τον χαρακτήρα της γειτονιάς. Για τους παλιούς κατοίκους, το ζαχαροπλαστείο του Μπόζα που βρίσκεται στον αριθμό 39 αποτελεί σταθερή αξία για την πάστα αμυγδάλου και το τσουρέκι του.

Οι πιο καινούργιοι πάλι πιθανότατα να έχουν ακουστά τον δρόμο χάρη στο Williwaw, το οποίο με την άφιξή του πριν από δύο χρόνια έβαλε την περιοχή στον χάρτη του καλού καφέ.

Λίγο πιο κάτω, στη Σπετσών, οι Σκληρές Ινδίες έχουν χαράξει τη δική τους ανέμελη πορεία, θέτοντας τα όρια για όσους δεν θέλουν να βρεθούν πιο χαμηλά, σε πιο πολυσύχναστα σημεία όπως η πλατεία Αγίου Γεωργίου ή η Φωκίωνος Νέγρη.

Πίσω στην οδό Κερκύρας, το Αλλιώς είναι ένα αθηναϊκό καφενείο που δεν θέλει να παρεκκλίνει από την ουσία. Για τον δημιουργό του άλλωστε, έλειπε από τη γειτονιά ένα μέρος όπου θα μπορούσε κανείς να τσιμπήσει νόστιμα και απλά, θα πιει μπύρα, χύμα ρακί ή κρασί καλής ποιότητας, θα νιώσει άνετα και δεν θα πληρώσει πολλά. Και μπορεί η πρότερη εμπειρία του να ήταν σε μαγαζιά που έδιναν βάση στον καφέ (Third Place, Morning Bar) αλλά στο Αλλιώς κάνει reset στην εφηβεία του τότε που δούλευε στην ταβέρνα του παππού του.

Η σύμπραξη στην κουζίνα με τη Μαρίνα Φαρασοπούλου ήταν κίνηση ματ. Μαγείρισσα που κάνει τα πράγματα με τον δικό της τρόπο, που τρελαίνεται για ζύμες και μας το έχει αποδείξει (αρκεί να θυμηθείς τι έχεις φάει από τα χέρια της στο Morning Bar), που η αγάπη της για τα καφενεία είναι αυθεντική.

Συνήθως έχω μια συστολή απέναντι σε μαγαζιά που θέλουν να αναβιώσουν κάτι παλιό, και το καφενείο στην Ελλάδα είναι ιδέα, αλλά εν προκειμένω όλα έχουν γίνει σωστά. Με ομάδα νέα, φρέσκια που αγαπάει το κλασικό, νοσταλγεί αλλά ξεχωρίζει πότε κάτι ντεκαντάνς δεν έχει θέση στο σήμερα. Πέφτουμε συχνά θύματα της μνήμης που ωραιοποιεί, της νοσταλγίας που αποπροσανατολίζει. Όχι παλιό δεν σημαίνει απαραίτητα και καλό.

Εδώ, λοιπόν, προσέχουν τη λεπτομέρεια χωρίς να κουράζουν. Σερβίρουν κρασιά από ασκό αλλά από καλά οινοποιεία, όπως του Τετράμυθου, του Μυλωνά, του Αργυρίου και του Κιντώνη. Φέρνουν τσίπουρο από την Πάτρα και ρακί από τις Αρχάνες Κρήτης.

Στην κουζίνα, η Μαρίνα ζυμώνει ένα σκορδόψωμο καταπληκτικό με τυρί κρέμα, φτιάχνει φλογέρες επίσης με δική της ζύμη και τις γεμίζει με τυρί και ζαμπόν, τυλίγει ντολμαδάκια, συνδυάζει τη φάβα με λουκάνικο και βάζει στο παιχνίδι κοτοκροκέτες και πατατοκροκέτες.

Μπουγιουρντί με αυγά

Και δεν είναι μόνο αυτά, αφού μαγειρεύει γεμιστά, κλέφτικο, κοκκινιστούς κεφτέδες, σερβίρει πατάτες βραστές τόσο λιτά όσο πρέπει και όταν έχει την ευκαιρία προσθέτει στο μενού και σνίτσελ (λεπτό και τραγανό, απλά τέλειο). Νομίζω ότι η τελευταία φορά που έφαγα τέτοιο πιάτο σε εστιατόριο, το ημερολόγιο έδειχνε 1997.

Από Σεπτέμβριο το καφενείο θα ανοίγει από νωρίς για να σερβίρει μόνο ελληνικό καφέ κι ένα πρωινό σαν κι αυτό που τρώγαμε παιδιά. Ψωμί, βούτυρο, μαρμελάδα και κανένα αυγό. Κάντε μία επίσκεψη όσο είναι ακόμα χαλαρά, αξίζει.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΓΕΥΣΗ

Στο ζαχαροπλαστείο Αποστόλου στα Άνω Πατήσια όλοι ζητούν την Μελαχρινή