Για τη βραβευμένη δημοσιογράφο Alice Feiring, το φυσικό κρασί χρειάζεται έναν καλό οινοποιό
- 20 ΙΟΥΝ 2023
In vino veritas: στο κρασί, υπάρχει αλήθεια. Τουλάχιστον αυτό ισχύει στην περίπτωση της αμερικανίδας δημοσιογράφου, συγγραφέα και υπέρμαχο του φυσικού κρασιού, Alice Feiring, η οποία βρέθηκε την περασμένη εβδομάδα στην Αθήνα, σε μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που διοργανώθηκε στην κάβα του Τανίνη Αγάπη Μου σε συνεργασία με τους eklektikon και φυσικά fysika.
Το βραβευμένο της άρθρο για τους New York Times, με τίτλο “For Better or Worse, Winemakers Go High Tech”, το 2001 ήταν και η αρχή για να βρει την κλίση της. Μετά τη δημοσιεύσή του, η αρθρογράφος δέχτηκε μία απειλή για τη ζωή της και ένα ακόμα μήνυμα ότι κάποιος θα την έδερνε. Αυτό λειτούργησε καταλυτικά για να ξεκινήσει να γράφει για το κρασί.
Μέσα από την έρευνα της, η Alice Feiring ανακάλυψε έναν κόσμο από πρόσθετα που αλλάζουν τη γεύση και το άρωμα των κρασιών. «Συνειδητοποίησα ότι μου άρεσαν κάποια κρασιά από τη Γαλλία, άρχισα να καταλήγω ότι έχει να κάνει με τη βιολογική καλλιέργεια, τους γηγενείς ζυμομύκητες και ότι δεν υπήρχε η υψηλή τεχνολογία». Η Feiring ξεκίνησε να ταξιδεύει, να περνάει αρκετό χρόνο στα αμπέλια και με τους παραγωγούς, με αποτέλεσμα να γίνει ένας αγγελιαφόρος μεταξύ κοινού και κρασιού. Ως βετεράνος πλέον, η πολυβραβευμένη κριτικός οίνου, μοιράζεται τις εμπειρίες της μέσα από το The Feiring Line.
Η Alice Feiring είναι μια δυναμική προσωπικότητα εν γένει, ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη στον κόσμο της συμβατικής οινοποίησης. Το 2008, κυκλοφόρησε το βιβλίο – ορόσημο “The Battle for Wine and Love: Or How I Saved the World From Parkerization” (σ.σ. η διαδεδομένη τυποποίηση των κρασιών για να ικανοποιήσουν το γούστο του σημαντικού κριτικού οίνου Robert M. Parker) και κατά τη διάρκεια της πολυετούς πορείας της, δε δίστασε να διαφωνήσει με τους «ειδικούς» του κρασιού.
Τι είναι όμως φυσικό κρασί για τη Feiring; Αρχικά μιλάμε για βιολογική καλλιέργεια και γενικότερα, για το γεγονός ότι δεν προσθέτουμε τίποτα, δεν αφαιρούμε τίποτα, με παρουσία ολικού θειώδους σε 20 ml. στο λίτρο. Η ίδια αστειεύεται ωστόσο, λέγοντας ότι δε χρειάζεται να είμαστε δογματικοί, με το όριό της είναι μέχρι τα 40 ml.
Για να μιλάμε για ένα καλό φυσικό κρασί όμως, συνήθως χρειάζεται κι ένας καλός οινοποιός. «Ξεχνάμε συχνά ότι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να καθοδηγήσει την πορεία του φυσικού κρασιού». Μπορεί στην Ελλάδα, το φυσικό κρασί να μην έχει τον αντίκτυπο της Αμερικής ή της Γαλλίας, αλλά σίγουρα υπάρχουν αρκετές διαστρεβλωμένες αντιλήψεις. Σκοπός της Feiring δεν είναι να μετατρέψει όλα τα κρασιά σε φυσικά, αλλά να γνωρίζει ο κόσμος τι είναι ώστε να μπορεί να κάνει τις επιλογές του.
Σκοπός της Feiring δεν είναι να μετατρέψει όλα τα κρασιά σε φυσικά, αλλά να γνωρίζει ο κόσμος τι είναι ώστε να μπορεί να κάνει τις επιλογές του.
«Να υπάρχει μία διαφάνεια στο τοπίο. Επίσης, μιλάμε για αλκοόλ το οποίο περνάει από το συκώτι σου, οπότε έχει σημασία κι αυτό. Επίσης, το φυσικό κρασί θέτει ένα μεγαλύτερο πλαίσιο, γιατί έχει να κάνει με την καλλιέργεια και τη γεωργία. Αν έχουμε ένα προϊόν που μας ωθεί στη βιολογική καλλιέργεια, πιέζει τελικά τη γενικότερη ατζέντα προς αυτή την κατεύθυνση και προς την αυθεντικότητα».
Ναι, υπάρχουν και αρκετά φυσικά κρασιά που δεν είναι καλά και σίγουρα έχουμε πέσει θύματα του hype. Αυτό συμβαίνει είτε γιατί δε δίνεται ο απαραίτητος χρόνος στο κρασί να ωριμάσει είτε γιατί κρίνονται απλώς από μία ωραία ετικέτα. Για τη Feiring, το φυσικό κρασί έχει περάσει στην τρίτη φάση του στην Αμερική. Η ίδια το περιγράφει σαν ένα πάρτι, που έχει περισσότερη σημασία το ποιος το κάνει, όπως επίσης το χρώμα του ή το γεγονός ότι είναι θολό, παρά τα στοιχεία που έχουν πραγματικά αξία, όπως είναι και η αυθεντικότητα.
Νιώθω ότι συχνά έχουμε πιεστεί να πούμε ότι μας αρέσει ένα φυσικό κρασί μόνο και μόνο για να φανούμε κουλ, σαν να πρέπει να ταιριάξουμε σε μία κατηγορία. Και από την άλλη, οι πολέμιοί τους ίσως δεν έδωσαν ποτέ μια πραγματική ευκαιρία.
Υπάρχει φυσικός πλούτος στην Ελλάδα και η Feiring πιστεύει στην ανάδειξη των γηγενών ποικιλιών. Το φυσικό κρασί μπορεί να φέρει εξωστρέφεια, εκτός από το να οδηγήσει τους παραγωγούς να υιοθετήσουν πιο βιώσιμες πρακτικές στις καλλιέργειές τους, δηλαδή στη γη μας. «Βλέπω πολλές μοναδικότητες στην Ελλάδα» καταλήγει η Alice Feiring και ίσως είναι το πρώτο που πρέπει να κρατήσουμε. Μια στροφή στη μοναδικότητα, σε όλα αυτά που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε.
