Η Σόφι Ντεκομπέκ έφτιαξε τη δική της τεκίλα με μοναδικό οδηγό το πάθος της
Η πορεία, το όραμα και οι δυσκολίες, μιας γυναίκας που δεν άφησε κανένα εμπόδιο να την σταματήσει.
- 8 ΜΑΡ 2023
Την γνώρισα πρώτη φορά ένα βράδυ σε μια εκδήλωση, όταν χωρίς να ξέρω ποια είναι και την ιστορία της, μου έβγαλε μια απίστευτα θετική αύρα. Μόλις έμαθα ότι ήταν η γυναίκα πίσω από την τεκίλα Calle 23, της ζήτησα αμέσως να μιλήσουμε για να μου εξηγήσει όλο αυτό το περίεργο ταξίδι της με πυξίδα την αγαύη. Την συνάντησα στο Barro Negro στα πλαίσια του Masterclass που είχε διοργανώσει για την παρουσίαση της Calle 23 και πραγματικά θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες.
Γιατί περίεργο;
Περίεργο γιατί ερωτεύτηκε την τεκίλα before it was cool, πήγε σε μια χώρα που δεν είναι ιδιαίτερα φιλόξενη και μπήκε σε έναν ανδροκρατούμενο κλάδο. Και όχι μόνο τα κατάφερε αλλά δημιούργησε ένα brand που σέβονται όλοι.
Ήθελα να μάθω όλες τις λεπτομέρειες της ιστορίας της και πάνω από όλα να καταλάβω πως τα κατάφερε. Και το έμαθα. Τα κατάφερε γιατί είναι αυθεντική, έχει πάθος, σέβεται τον εαυτό της και αυτό που κάνει και πάνω από όλα αγαπάει την τεκίλα και την αγαύη.
Έρωτας με την πρώτη μυρωδιά
Σπούδασα βιοχημεία και μηχανική στη Γαλλία και η πρώτη μου φορά στο Μεξικό ήταν το 1998 όπου είχα πάει για διακοπές. Όμως η πρώτη μου επαφή με την τεκίλα ήταν όταν πήγα το 1999 για δεύτερη φορά για να κάνω τη μια εργασία για τη σχολή μου σχετικά με τη μαγιά και τα γαλακτοβακτήρια. Τότε πήρα το νυχτερινό λεωφορείο για τη Γουαδαλαχάρα η οποία απείχε 7 ώρες από την Tequila town. Μόλις κατέβηκα πήγα σε ένα αποστακτήριο και εκεί είναι που ερωτεύτηκα την τεκίλα και συγκεκριμένα τη μυρωδιά της ψημένης αγαύης.
Για μένα η μυρωδιά παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο. Όταν αγγίζω πράγματα με τα χέρια μου πάντα τα μυρίζω και ενισχύω τις αναμνήσεις μου. Κάπως έτσι η μυρωδιά της αγαύης μόλις την βγάζουν από τους φούρνους, μπήκε μέσα στην καρδιά και στο μυαλό μου. Αυτή η μυρωδιά είναι που με κινητοποίησε.
Όταν γύρισα πίσω στη Γαλλία και πήρα το δίπλωμά μου σαν μηχανικός ήθελα να ξεκινήσω να ασχολούμαι με κάτι που αγαπώ και όχι να πάω σε μια μεγάλη εταιρεία για να βγάλω λεφτά, όπως μου έλεγαν όλοι. Σκεφτόμουν να ασχοληθώ με τη χλωρίδα του Αμαζονίου ή κάτι άλλο παρόμοιο, αλλά δεν μπορούσα να βρω πραγματικά τι ήθελα να κάνω.
Τότε είναι που μου πρότεινε ένας καθηγητής από τη σχολή, μια θέση σχετικά με τη ζύμωση στη Νότιο Αφρική. Προφανώς ήθελαν κάποιον άντρα για τη θέση αλλά εκείνος τους έπεισε και έτσι πήγα. Τελικά και εκείνοι με δέχτηκαν. Έπαιξε ρόλο που ήμουν και μέλος της γυναικείας ομάδας ράγκμπι. Πού να ήξεραν;
Η θέση είχε να κάνει με ένα τοπικό απόσταγμα και την παραγωγή του. Πρόκειται για ένα απόσταγμα αγαύης που παράγεται για πάνω από 100 χρόνια και ευδοκιμεί στην Νότιο Αφρική. Είχαν αρκετά προβλήματα και στην απόσταξη και γενικότερα στην παραγωγή, οπότε ήθελαν μια επιστημονική βοήθεια. Είναι ένα απόσταγμα που το χρησιμοποιούσαν περισσότερο για φαρμακευτικούς σκοπούς.
Ήμουν η μοναδική ξένη στην ομάδα και η θέση ήταν για τρεις μήνες αλλά εγώ έκατσα 1,5 χρόνο. Τελικά λύσαμε το θέμα με τη ζύμωση και το απόλαυσα. Εκεί ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με την απόσταξη και γενικά με όλη την διαδικασία δημιουργίας ενός αποστάγματος και μάλιστα αγαύης.
Το απολάμβανα γιατί στην όλη διαδικασία μύριζα και ένιωθα. Χρησιμοποιούσα τις αισθήσεις μου πολύ περισσότερο από ότι χρησιμοποιούσα τα νούμερα και τα στοιχεία των πειραμάτων μου. Προτιμούσα τον παραδοσιακό τρόπο.
Η επιστροφή στο Μεξικό
Όταν επέστρεψα και πάλι πίσω στη Γαλλία, γνώρισα κάποιους ανθρώπους από τις ΗΠΑ και τους μίλησα για όλα αυτά που κάναμε στη Νότιο Αφρική. Εκείνοι με πρότειναν σε μερικά μικρά αποστακτήρια τεκίλας στο Μεξικό τα οποία αντιμετώπιζαν προβλήματα με τη ζύμωση. Έτσι πήγα στο Μεξικό για 6 μήνες και τελικά έκατσα σχεδόν όλη την υπόλοιπη ζωή μου.
Το 2003 έφτιαξα μια εταιρεία για να μπορώ να δουλεύω με τα αποστακτήρια, η οποία φέτος γίνεται 20 χρονών. Τότε δεν είχα το Calle 23 αλλά ήταν η αρχή αυτής της προσπάθειας. Η εταιρεία ήταν περισσότερο συμβουλευτική σχετικά με τη ζύμωση, αλλά κατέληξε να βοηθάει μικρά αποστακτήρια σε όλη τη διαδικασία παραγωγής. Κάναμε ακόμα και τη χαρτούρα και τα γραφειοκρατικά για να μπορούν να εξάγουν.
Εκείνη την περίοδο είναι που έκανα και κάποια πειράματα και πραγματικά άρχισα το δικό μου απόσταγμα, από καθαρή περιέργεια και για να μπω στη βιομηχανία της τεκίλα. Μετά από δύο χρόνια πειραμάτων, το 2005 πίστευα ότι ήμουν έτοιμη να προσφέρω την τέλεια τεκίλα για μένα, στους φίλους μου. Αυτό ήθελα. Δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα φτάσει εδώ που έχει φτάσει σήμερα.
Η έναρξη του ταξιδιού του Calle 23
Κάποια στιγμή όταν κάναμε μια γευσιγνωσία με φίλους σε ένα από τα αγαπημένα μου μέρη στη Γουαδαλαχάρα, το Nueve esquinas (εννιά γωνίες), σκέφτηκα ότι δεν είχα βρει όνομα για την τεκίλα μου. Τότε αποφάσισα ότι θα το αφήσω να βγει μόνο του, να με εμπνεύσει η στιγμή και το μέρος. Και είδα μια παλιά ταμπέλα στον απέναντι δρόμο που έλεγε Calle 23 και αποφάσισα να της δώσω αυτό το όνομα. Σήμερα αυτή η ταμπέλα δεν υπάρχει και δε λέγεται καν έτσι ο δρόμος.
Έτσι ξεκίνησα.
Δεν ανακάλυψα και τον τροχό, αλλά έβαλα πάρα πολύ αγάπη και μεράκι σε αυτή την προσπάθεια. Η διαδικασία παραγωγής της τεκίλα, όπως και κάθε διαδικασία έχει μικρές αλλά σημαντικές λεπτομέρειες που μπορείς να πειράξεις και αυτές προσπάθησα να βελτιώσω σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια και τις δικές μου γνώσεις.
Η μαγιά ήταν ο τομέας που μπόρεσα να βάλω περισσότερο τη δική μου πινελιά. Σε όλους τους άλλους περισσότερο παρατηρούσα τι έκαναν τα άλλα αποστακτήρια στο Μεξικό και απορροφούσα γνώση.
Η εξέλιξη σε αυτό που είναι σήμερα
Όταν ξεκίνησε το Calle 23 δεν υπήρχαν social media, ούτε η τρέλα που υπάρχει σήμερα με την τεκίλα. Υπήρχαν μόνο τα πολύ μεγάλα brands που είχαν και τεράστιο μερίδιο της αγοράς αλλά και των εξαγωγών στο εξωτερικό. Έτσι δεν είχε δημιουργηθεί ποτέ στο μυαλό μου η επιθυμία για μεγαλόπνοα σχέδια.
Το 2007 όμως ήταν χρονιά ορόσημο. Ήταν η πρώτη χρονιά που η παραγωγή ήταν αρκετά μεγάλη και μπορούσαμε να υποστηρίξουμε εξαγωγές. Αργήσαμε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο γιατί κανένας δεν επένδυσε στο Calle 23, ούτε καν οι γονείς μου. Από την πρώτη μέρα μέχρι σήμερα είμαι μόνη μου και είμαι πολύ περήφανη για αυτό.
Τότε λοιπόν το 2007 άρχισα να πηγαίνω με ένα backpack στην πλάτη γεμάτο με μπουκάλια Calle 23 σε ανθρώπους που εκτμούσα για να μου πουν την γνώμη τους. Ένας από αυτούς ήταν ο Julio Bermejo ο οποίος είχε ένα εστιατόριο στο Σαν Φρανσίσκο και αγαπούσε πολύ την τεκίλα. Εκείνος με σύστησε σε κάποιους άλλους στις ΗΠΑ, και εκείνοι με την σειρά τους σε κάποιους στην Αγγλία. Έτσι έγινε το marketing. Από στόμα με στόμα.
Τι είναι ακριβώς όμως η Calle 23
Η Calle 23 δεν είναι μια ακόμα τεκίλα με δικό της αποστακτήριο. Συνεργάζεται με διάφορους παραγωγούς αγαύης, τους οποίους εμπιστεύεται, με διάφορα αποστακτήρια που έχει χτίσει σχέσεις ζωής και χρησιμοποιεί τις εγκαταστάσεις τους για να παράξει την δική της τεκίλα.
Διαθέτει δικά της βαρέλια, τα οποία χρησιμοποιεί και γενικά έχει όλο τον έλεγχο από την καλλιέργεια της αγαύης μέχρι την εμφιάλωση. Βέβαια, η κατάσταση αυτή δεν είναι εύκολη γιατί στο Μεξικό δεν υπάρχουν συμβόλαια, ή καλύτερα δεν μετράνε. Το μόνο που μετράει είναι ο λόγος, η σχέση που χτίζεις και το χρήμα. Δυο φορές όλα αυτά τα χρόνια με έχουν προδώσει συνεργάτες όταν τους δόθηκαν περισσότερα χρήματα. Όλο αυτό είναι αρκετά επικίνδυνο και αβέβαιο για μένα, γιατί δεν μπορείς να κάνεις ένα μακροπρόθεσμο πλάνο.
Σήμερα εξάγουμε σε 19 χώρες και συνεχώς αυτός ο αριθμός μεγαλώνει. Θέλουμε να μεγαλώνουμε σιγά-σιγά ώστε να διασφαλίζουμε την ποιότητα μας. Θέλω να έχω τον έλεγχο στα πάντα.
Μία γυναίκα μέσα σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο
Η αλήθεια είναι ότι πάρα πολλές φορές σκέφτηκα να τα παρατήσω και να γυρίσω στη Γαλλία. Έκλαιγα και έλεγα, γιατί βάζω τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία. Γιατί το κάνω; Γιατί είμαι 10.000 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου και ζω μόνη μου στο Μεξικό για όλο αυτό;
Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Στα πρώτα χρόνια της εταιρείας, όταν περισσότερο είχαμε τη συμβουλευτική πλευρά, διαφωνούσα πολύ έντονα με άντρες που ήταν ιδιοκτήτες γιατί ήθελαν γρήγορα αποτελέσματα. Προσπαθούσα να είμαι ήρεμη ό,τι κι αν μου έλεγαν και δρούσα με σεβασμό. Έχω ακούσει πολλές φορές ότι αυτός ο χώρος δεν είναι για γυναίκες. Δε θεωρώ τον εαυτό μου ακραία φεμινίστρια, αλλά πάνω από όλα δε θέλω να τσακώνομαι.
Πάντα στα ραντεβού πήγαινα με σεβασμό και ντυμένη με το προσωπικό μου στυλ. Άλλωστε έτσι νιώθω πιο άνετα. Πάνω από όλα νομίζω ότι ο τρόπος μου ήταν που κέρδιζε και η προσήλωση μου στη δουλειά και σε αυτό που ήθελα να πετύχω. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να πουλάς το πάθος σου και μετά όλα τα άλλα.
Όμως πέρα από λίγες περιπτώσεις όλος ο κλάδος με αγκάλιασε θερμά ειδικά όταν έβγαλα τη Calle 23. Μάλλον, επειδή τότε μιλάγαμε την ίδια γλώσσα.
Κάπως έτσι τέλειωσε η κουβέντα με τη Σόφι, μια γυναίκα που δε δείλιασε ποτέ να ακολουθήσει αυτό που της έδειξε η ζωή, οι μυρωδιές και το συναίσθημα να αγαπά. Την τεκίλα. Και η τεκίλα όταν φτιάχνεται με αγάπη, βγαίνει σε κάθε γουλιά.
