Μήπως τα πιάτα στα εστιατόρια φτάνουν στο τραπέζι πιο γρήγορα απ’ όσο πρέπει;
- 8 ΝΟΕ 2022
Πριν ξεσπάσει η πανδημία, είχα βρεθεί με μία φίλη σε ένα εστιατόριο με ιταλική κουζίνα. Το μαγαζί δεν είχε ακόμα αρκετό κόσμο, καθώς ήταν σχετικά νωρίς για δείπνο. Το τραπέζι που μας δόθηκε ήταν μικρό, γεγονός που δε θα μας επηρέαζε αν τα πιάτα δεν ερχόντουσαν σχεδόν αμέσως, όλα μαζί μετά την παραγγελία.
Θυμάμαι ότι τα ντοματίνια ήταν παγωμένα, άρα με μια πρόχειρη υπόθεση η σαλάτα περίμενε έτοιμη στο ψυγείο από πριν. Ήταν ξεκάθαρο ότι τα υπόλοιπα πιάτα ήταν για τη μέση, παρόλα αυτά έφτασαν όλα μαζί. Αφενός δε χωρούσαν στο τραπέζι κι αφετέρου δεν ήξερες από πού να ξεκινήσεις, γιατί ό,τι έμενε δεύτερο θα κρύωνε.
Ζούμε στην εποχή όπου η ιδέα του να παραγγέλνει ο καθένας το πιάτο του είναι ξεπερασμένη. Τα φαγητά μπαίνουν στη μέση και όλο και περισσότερα εστιατόρια μικραίνουν τα πιάτα τους στη λογική των μεζέδων. Ακόμα και σε αυτή τη φιλοσοφία όμως, θα πρέπει να υπάρχει μια ακολουθία στα πιάτα – για παράδειγμα τα ωμά έρχονται πρώτα.
Τις περισσότερες φορές, οι σερβιτόροι έχουν την πρόθεση να καθοδηγήσουν τους πελάτες για μια πιο σωστή παραγγελία, λέγοντάς τους ποια είναι η μορφή του μενού και στα πόσα πιάτα θα έχουν φτιάξει ένα σωστό γεύμα.
Αυτό που δε συμβαίνει όμως πάντα είναι η συνεννόηση με την κουζίνα και η ιεράρχηση των παραγγελιών προκειμένου να βγουν τα πιάτα με τη σωστή σειρά αλλά και με ένα εύλογο χρονικό διάστημα μεταξύ τους. Το τελευταίο πράγμα που θέλεις όταν έχεις ήδη φαγητό στο τραπέζι είναι αυτό να γεμίσει με άλλα πιάτα.
Πόσο μάλλον όταν αυτά είναι μεγάλα σε μέγεθος. Μια άλλη περίεργη στιγμή είναι όταν ο σερβιτόρος σε ρωτάει αν θέλει να σου πάρει το πιάτο ενώ τρως ακόμα (για να έρθει το επόμενο) ή όταν καταφτάνει φορτωμένος και αγχώνεσαι να μοιράσεις τις τελευταίες μπουκιές για να χωρέσει το επόμενο.
Είναι σύνηθες φαινόμενο να καταφτάνουν τα πιάτα με γρήγορους ρυθμούς. Και ξαφνικά χρειάζεσαι επιπλέον χώρο. Έτσι μπαίνουν στο παιχνίδι εναλλακτικές, όπως το να λες «πάρτε το ψωμί δεν πειράζει» και διάφορα τέτοια τεχνάσματα.
Αν πάλι είσαι σε κάποιο μαγαζί όπου η φάση είναι πιο χύμα, δεν είναι απίθανο να ακουμπήσεις το μπουκάλι με το νερό στο πάτωμα. Σε μαγαζί που σερβίρει brunch, έχει συμβεί να συνυπάρχουν αυγά και pancakes, με αποτέλεσμα να πηγαίνεις απλώς μηχανικά στο επόμενο πιάτο σαν κάτι διεκπεραιωτικό.
Αυτό το φαινόμενο μπορεί εν μέρει να αποδοθεί στην επιθυμία των εστιατόρων για συντομότερους χρόνους εξυπηρέτησης, αλλά στο τέλος η εμπειρία μοιάζει το λιγότερο με βιαστική έξοδο. Είναι απόλυτα κατανοητό ότι ένας επιχειρηματίας θέλει να εξυπηρετήσει περισσότερους πελάτες, αλλά δεν είναι θεμιτό να έχουμε την προσδοκία ενός ομαλού ρυθμού μόνο από τα πιο ακριβά εστιατόρια.
Η φιλοξενία έχει να κάνει με το πώς σου φέρονται κατά τη διάρκεια της παραμονής σου σε ένα μαγαζί, αλλά παρά την προσοχή και την ευγένεια που μπορεί να σου δείχνουν, η συνολική εμπειρία μπορεί να υποβαθμιστεί όταν υπάρχει η πίεση της κατανάλωσης.
Δεν είναι μόνο το πόσο γρήγορα έρχονται όλα τα πιάτα στο τραπέζι, αφού υπάρχουν κι άλλες ατυχείς συμπεριφορές που καταστρέφουν την έξοδό σου. Μια φίλη μού μετέφερε την εμπειρία της από ένα μαγαζί που έχει ως πολιτική να κρατάς το τραπέζι για συγκεκριμένες ώρες. Όταν ισχύει κάτι τέτοιο, υποθέτει κανείς ότι έχουν γίνει δοκιμές για ένα ομαλό σέρβις.
Τα πιάτα άργησαν τόσο πολύ που έπρεπε απλώς να φάνε και να φύγουν. Σε ένα δημοφιλές μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας, μας είχαν ρωτήσει τόσες πολλές φορές αν θα θέλαμε κάτι άλλο – έχοντας πάρει ήδη δύο πιάτα και ποτό – που αισθανθήκαμε άσχημα και φύγαμε στη μία ώρα.
Στην Αθήνα υπάρχουν αρκετά μέρη για να φας νόστιμα και καλά, να απολαύσεις το κρασί και το ποτό σου. Το ζητούμενο όμως για να ευχαριστηθείς στο έπακρο την έξοδό σου είναι να υπάρχει συγχρονισμός στο σέρβις, χωρίς πίεση και άγχος. Βγαίνουμε σε ένα εστιατόριο για φαγητό για να περάσουμε καλά και όχι για να ακουμπήσουμε απλώς τα χρήματά μας και να φύγουμε. Για κάτι τέτοιο, υπάρχει το street food.
