Σε έναν φούρνο στη Γλυφάδα για empanadas όπως στην Ουρουγουάη

Αν έχεις επισκεφθεί ποτέ την Αργεντινή, αν έχεις ταξιδέψει με λεωφορείο στη Βολιβία ή αν έχεις γίνει φίλος με κάποιον από τη Βενεζουέλα, πιθανότατα θα έχεις δοκιμάσει κάποιου είδους empanada. Αλλά θα χρειαζόταν μια ολόκληρη ζωή ασταμάτητης κατανάλωσης για να δοκιμάσεις όλους τους άπειρους συνδυασμούς ζύμης, γεμίσεων και μεθόδων μαγειρέματος που είναι τόσο στενά συνδεδεμένοι με τον ιδιαίτερο πολιτισμό, τη χλωρίδα και την πανίδα κάθε περιοχής της Λατινικής Αμερικής.

Στην απλούστερη εκδοχή της, η empanada – που μεταφράζεται κυριολεκτικά ως «τυλιγμένο σε ψωμί» είναι μία μικρή γεμιστή πίτα. Παρά την εικόνα όμως που έχουμε πια λίγο πολύ για την empanada, δεν ήταν πάντα έτσι. Η γαλικιανή empanada από τη βόρεια Ισπανία, πρόγονος της σημερινής που είναι διαδεδομένη στη Λατινική Αμερική, είναι μια μεγάλη πίτα που ψήνεται σε στρογγυλό ή ορθογώνιο σκεύος. Η γέμιση συνήθως περιλαμβάνει πιπεριές και κρεμμύδι μαζί με μια πρωτεΐνη – συνήθως τόνο ή κοτόπουλο. Η πίτα μοιράζεται σε κομμάτια τα οποία παραπέμπουν λίγο περισσότερο στους απογόνους της που διαδίδονται σε όλο τον Νέο Κόσμο, όπου οι πρώτοι Ισπανοί κατακτητές έφεραν το πιάτο.

Μόλις έφτασε στις ακτές της Λατινικής Αμερικής, η empanada συρρικνώθηκε στο σημερινό της μέγεθος και προσαρμόστηκε στα τοπικά κλίματα, εξελισσόμενη με κάθε εισερχόμενο αποικιστή. Καθώς εξαπλώθηκε, οι παραλλαγές της ζύμης έχασαν τη μαγιά, μερικές μεταμορφώθηκαν σε μια πιο ζαχαρένια κρούστα, με λίπος από βοδινό κρέας ή βούτυρο (ειδικά στις περιοχές της Αργεντινής που εκτρέφουν βοοειδή), ενώ άλλες έχασαν εντελώς το αλεύρι από σιτάρι: οι empanadas στη Βενεζουέλα και την Κολομβία φτιάχνονται με αλεύρι καλαμποκιού, ενώ στις χώρες της Καραϊβικής, το άμυλο είναι η cassava ή το plantain.

Το τι υπάρχει μέσα χωρίζει ακόμα περισσότερο τη γεωγραφία της empanada, με κάποιες πολιτείες να διεκδικούν συχνά ένα συγκεκριμένο στυλ γέμισης με μοσχάρι (με ή χωρίς ελιές, σταφίδες, αυγά ή πιπεριές), ενώ άλλες επικεντρώνονται στο τυρί ή ακόμα και σε γλυκά όπως dulce de leche ή γκουάβα. Τέλος, υπάρχει και ο μεγαλύτερος διαχωρισμός των λάτρεις της empanada: τηγανητή ή ψητή;

Στο La Linda, τον φούρνο που άνοιξε πριν από μερικούς μήνες στη Γλυφάδα η Isabella Aquilina, βρίσκεις καθημερινά λαχταριστές empanadas μαζί με άλλες λιχουδιές της Λατινικής Αμερικής. Η ιστορία του φούρνου ξεκίνησε το 2011 στην πόλη Punta del Este της Ουρουγουάης όπου βρέθηκε η οικογένεια πριν από τριάντα χρόνια. Η ιδέα τους ήταν να φέρουν κοντά την οικογένεια, τους φίλους και όποιον ήθελε να απολαύσει το νόστιμο φαγητό που μαγείρευαν στο σπίτι τους, ξεκινώντας με τα αγαπημένα πιάτα της γιαγιάς Mimi, όπως empanadas και milanesas. Περιηγήθηκαν στα παλαιότερα αρτοποιεία της Ουρουγουάης και της Αργεντινής, μαθαίνοντας για την προέλευση, την ιστορία κάθε ψωμιού και την τέχνη πίσω από αυτό.

Cremonas, pan de campo, medialunas, alfajores (μπισκότα γεμιστά με dulce de leche ή σοκολάτα) και rogel ή αλλιώς το αργεντίνικο millefeuille με στρώσεις dulce de leche και μια πανέμορφη βουνοκορφή από μαρέγκα είναι μερικές μόνο από τις λιχουδιές που βρίσκεις στον φούρνο της Γλυφάδας. Οι empanadas έχουν ξεχωριστή θέση στη δική τους βιτρίνα, κι εδώ ψήνονται στον φούρνο και προσφέρονται σε τρεις εκδοχές: Caprese (ντομάτα – μοτσαρέλα), με μοσχαρίσιο κρέας και ελιές και μία ακόμα με την ίδια γέμιση αλλά τσιμπημένη με καυτερή πιπεριά.

Ο χώρος είναι πολύ ωραίος και προσεγμένος, με τραπέζια για να καθίσεις και να απολαύσεις το πρωινό ή το μεσημεριανό σου, αφού βρίσκεις χορταστικά σάντουιτς, μπριός με φριτάτα και φοκάτσια.

Οι empanadas βέβαια είναι το ιδανικό φαγητό για το χέρι.