5 ηθοποιοί και σκηνοθέτες διηγούνται ιστορίες από το Skrow Theater που έκλεισε

Περπατώντας την από την αρχή μέχρι το τέλος της, μπορείς να βρεις τα πάντα: από καφέ, γλυκό και brunch μέχρι πίτσα, μαγειρευτά, χειροποίητα παγωτά και βιολογικά προϊόντα, από καταστήματα ρούχων με ελληνική υπογραφή και studio design μέχρι ένα από τα πιο αγαπημένα αθηναικά θέατρα που είχε πάντα τη νεανική δημιουργία στον πυρήνα του.

Είχε, γιατί από την προηγούμενη εβδομάδα το Skrow Theater, που στέγασε το όραμα, τα όνειρα και τις καλλιτεχνικές ανησυχίες της νεότερης γενιάς του ελληνικού θεάτρου και αποτέλεσε ένα από τα στέκια της Αρχελάου, που διαμόρφωσαν την πολυποίκιλη ταυτότητα που έχει σήμερα, κατέβασε ρολά.

Το Skrow Theatre δημιουργήθηκε το 2012 από την ομάδα INKAL Theater Group, τα μέλη της οποίας εκείνη την χρονική στιγμή ήταν: η Κατερίνα Μαυρογεώργη, η Μαρία Φιλίνη, ο Σεραφείμ Ράδης, ο Νίκος Μαραμαθάς και ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, ο οποίος διετέλεσε και καλλιτεχνικός διευθυντής της σκηνής καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας της.

Οι παραστάσεις του Skrow ξεκίνησαν το 2013 με τη μουσικοθεατρική παράσταση Μόνον ωραία από την Κατερίνα Μαυρογεώργη, τη Γεωργία Γεωργόνη και τον Φώτη Καραμπά.

Σήμερα, δέκα χρόνια μετά και έχοντας παρουσιάσει περισσότερες από 50 παραστάσεις, συναυλίες και σεμινάρια για το θέατρο και τον χορό, ρίχνει οριστικά αυλαία. Η τελευταία παράσταση που ανέβηκε φέτος ήταν οι Λουόμενες της Κατερίνας Μαυρογεώργη, ένα έργο που «φώτισε» την συζήτηση για την έμφυλη ισότητα.

«Την παρούσα στιγμή η ομάδα συνεχίζει την καλλιτεχνική της δραστηριότητα με λίγο διαφορετική σύσταση. Δυστυχώς πέρυσι πληροφορηθήκαμε από την ιδιοκτήτρια του κτιρίου ότι σκοπεύει να το διαθέσει για αντιπαροχή, με σκοπό να χτιστεί μια καινούρια πολυκατοικία», έγραψε, μεταξύ άλλων, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου στην μακροσκελή ανάρτησή του στο Facebook μέσω της οποίας γνωστοποίησε το τέλος του Skrow.

«Θα μπορούσα να εκφράσω την λύπη μου για αυτό το απρόσμενο τέλος, αντί αυτού θα προτιμούσα να εκφράσω την χαρά μου και την ευγνωμοσύνη μου για τα τόσο όμορφα πράγματα που συνέβησαν αυτά τα δέκα χρόνια και που δεν θα γινόντουσαν πραγματικότητα αν δεν είχαν συμβάλει όλοι οι άνθρωποι που εργάστηκαν στο θέατρο και στις εκάστοτε εκδηλώσεις.

Στην πρώτη επίσκεψη της επιτροπής του Δήμου Αθηναίων, για την αδειοδότηση του χώρου, το πρώτο πράγμα που μας είπαν ήταν «Είναι αρκετά δύσκολο να αδειοδοτήσουμε έναν τόσο μη θεατρικό χώρο. Μην στεναχωριέστε, τα όνειρα δεν γίνονται πάντοτε πραγματικότητα», πρόσθεσε.

Τελικά, το όνειρο που λέγεται Skrow έγινε πραγματικότητα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και οι άνθρωποί του δεν το θεώρησαν ποτέ δεδομένο. Όπως κλείνουν πολλά κεφάλαια στην ζωή, έφτασε η ώρα, να κλείσει και το Skrow. Εξαναγκαστικά όμως, χωρίς να είναι πρόθεση και επιθυμία των ιδρυτών του. 

Απευθυνθήκαμε σε πέντε από τους πολλούς ηθοποιούς, σκηνοθέτες και ανθρώπους του θεάτρου που αγάπησαν το Skrow, και τους ζητήσαμε να μας διηγηθούν ιστορίες. Να πουν το δικό τους αντίο στο θέατρο που χτίστηκε πάνω σε έναν βράχο (ο οποίος πρωταγωνιστούσε αλώβητος στον εσωτερικό του χώρο) δίπλα στο Άλσος Παγκρατίου και μέχρι πρότινος έδινε ραντεβού με το κοινό στον αριθμό 5 της Αρχελάου.

Βάσια Ατταριάν: «Ακούστε, εμείς ερχόμαστε από το Skrow»

Ακόμα ηχούν στα αυτιά μου τα παιδάκια να φωνάζουν εκστασιασμένα «ΦΟΥΚΕΣ! ΦΟΥΚΕΣ!» στην παράσταση Ονειροφάγος, που ξεκινήσουμε με δυνατή μουσική και σαπουνόφουσκες να πετούν στον αέρα. Ακόμα βλέπω μπροστά μου την μαθήτρια νηπιαγωγείου που βγαίνοντας από

Το κάτι σαν κομμάτι, έπιανε την καρδιά της και έλεγε «νιώθω κάτι παράξενο εδώ» για να εκφράσει τη χαρά και τη συγκίνησή της, αλλά και την ανιψιά μίας καλής μου φίλης να δηλώνει ευθαρσώς ότι όταν μεγαλώσει θα γίνει ιππότισσα, επειδή της άρεσε Ο Ανύπαρκτος Ιππότης. 

Για την ομάδα Ντουθ, το Skrow ήταν το σπίτι της. Οι άνθρωποι του ήταν οι φίλοι και οι συνεργάτες της.

Πολύ συχνά στις παραστάσεις μας στο Skrow γίνονταν αντικαταστάσεις για να καλύψει ο ένας τον άλλον: Η Ειρηνη Γεωργαλάκη, η Κατερίνα Μαυρογεώργη, ο Γιαννης Λατουσάκης είναι οι φίλοι μας που έκαναν εμφανίσεις μέσα στα τρελά αυτά σύμπαντα. Αυτό φυσικά προκαλούσε τρομερά ευτράπελα επί σκηνής.

Οι αναμνήσεις είναι τόσες πολλές που μία αφήγηση ενός περιστατικού δεν φτάνει. Η Μυρτώ με το ατύχημα στο πόδι, ο Σεραφείμ με τους ηλεκτρολύτες, η Αλεξία με τα τούβλα, η Νεφελη που μας μαθαινε κολπα με ποτήρια, η Έλενα που χόρευε «Εξαιρούνται» της Άντζελα Δημητρίου, ο Δημητρης με το κοντραμπάσο, η Μαρία με τα τσάγια, η Ιωαννα με τα τοστ και πολλά άλλα ακόμα.

Η χαρά, η ελευθερία, η δημιουργικότητα και η πίστη μέσα στο Skrow διαμόρφωσαν αυτό που είμαστε σήμερα. Έχουμε ζησει εκεί λιποθυμίες από ζεστά κοστούμια, ατυχήματα, γέλια, μέρες δύσκολες και μέρες ωραίες και όταν κάποια στιγμή είχαμε την τύχη να βρεθούμε σε μεγαλύτερες θεατρικές σκηνές και έπρεπε να συνεννοηθούμε για το σε τι πιστευουμε για αυτή τη δουλειά, λέγαμε με μία φωνή «ακούστε, εμείς ερχόμαστε από το Skrow».

Η αγάπη αυτή είναι αιώνια. Η τύχη αυτή είναι τεράστια. Skrow Theater, σε ευχαριστούμε. Σε αγαπήσαμε όσο δεν πάει.

Η Βάσια Ατταριάν είναι σκηνοθέτις και μέλος της ομάδας Ντουθ, που καταπιάνεται με το παιδικό και εφηβικό θέατρο.

Ορφέας Αυγουστίδης: «Εκεί μέσα έκανα φίλο τον Darth Vader και τον Lucky Luke»

Δύο από τις πιο όμορφες στιγμές μου σε αυτή τη δουλειά, Ο Μαδαφάκας με το καπέλο σε σκηνοθεσία Θάνου Τοκάκη και το Μία τεράστια έκρηξη σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου, γεννήθηκαν και ταξίδεψαν σε αυτό το μαγικό θέατρο.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την όρεξη του Βασίλη στην πρόβα, τις ιδέες του, τα παιχνίδια και το αυθόρμητο ξεκαρδιστικό του γέλιο σε κάθε σκηνή που του άρεσε, σε σκηνές που είχε γράψει ο ίδιος να σημειώσω τον χρόνο που με είχε βάλει να κάνω ποδήλατο και που κάθε μα κάθε βράδυ φαντασιωνόμουν ότι όντως τροφοδοτούσε το θέατρο με ηλεκτρισμό. 

Τον ενθουσιασμό μας στην ιδέα και μόνο του να παίξουμε μία μέρα το επιτραπέζιο του «Άρχοντα» με τις χιλιάδες μινιατούρες που τελικά κατέληξαν σκορπισμένες στο σκηνικό της «έκρηξης», την γλυκύτατη συμβολή της Καλής, τον φίλο μου από το γυμνάσιο που έμοιαζε με αμήχανο εφιάλτη αλλά πάντα με τα μάτια της Άννας.

Ο Ντάντι Κουλ της Αριάδνης! Ο Δημήτρης με το κιθαρόνι του και την ψυχραιμία του. Ο Γιάννης με το αβυσσαλέο χιούμορ να διασκεδάζει δυστυχώς σε κάθε παράσταση. Δεν θα ξεχάσω ποτε ότι εκεί μέσα έκανα φίλο τον Darth Vader και τον Lucky Luke. Ότι τραγουδήσαμε όλοι μαζί τα τραγούδια του Φοίβου. Βασίλη, τελικά υπάρχει μία εικόνα που με κυνηγάει.

Στον Μαδαφακα, Θάνο (Τοκάκη) μου, δεν θα ξεχάσω την επική μας κοκορομαχία στις πρόβες και την βαθειά σου σύνδεση με όλα. Το πάρτι που διοργανώσαμε για να βοηθήσει την παραγωγή της παράστασης που ήρθαν όλοι οι φίλοι μας να μας στηρίξουν. Τι αξέχαστη βραδιά. Το «ελεφαντάκι» του Κώστα και η είσοδος του στη σκηνή υπό τους ήχους σύγχρονου καζανακίου και τον αμανέ-θρήνο σου και Το Μπεμπέ σου και τις ζάχαρες άχνες παντού πάνω σου σε όλη την παράσταση Ειρήνη Φ. Την σκηνή που μας δυσκόλεψε αλλά δεν μάσησες ποτέ και το ωραίο σου το παντοφλάκι Ειρήνη Μπ.

Τους εμετούς μου που δεν έβρισκαν ησυχία από το κέφι του Ανδρέα Κ. Ποτέ ο Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ δεν πλησίασε τόσο κοντά την αισθητική μου. Την Φαιδρούλα μας! Τα όνειρά μου (ή και εφιάλτες ) με Έλβις (σασπίσιους μάιντς σε ultra emo live εκτέλεση από εμένα) και Κάντι Κάντι, τους Σεραφείμ και Γιάννη να φέρνουν κάθε μέρα νέα ανέκδοτα περιμένοντας να ξεφτιλιστώ λέγοντάς τα στο κοινό με το που ξεκινούσε η παράσταση (ουδέποτε αντιστάθηκα) και φυσικά, φινάλε με κέφι και χορό.

Είμαι σίγουρος ότι λίγοι έφτασαν έως αυτό το σημείο διαβάζοντας και ακόμα λιγότεροι θα καταλάβουν τη σύνδεση με τους παρακάτω στίχους. Είναι αφιερωμένοι εξαιρετικά σε αυτούς:

Και τώρα φίλοι μου είναι αργά

Μία καληνύχτα στη μαμά

Και λίγη στάχτη στα μαλλιά

Καιρός να πούμε αντίο

Σκεπάσαμε όλους τους νεκρούς

Με αρρωστιάρικους ψαλμούς

Κλόουν με σοβαρούς σκοπούς

Γυμνοί μέσα στο κρύο  

(Οι στίχοι είναι από το τραγούδι Εν κατακλείδι του Παύλου Σιδηρόπουλου που ακουγόταν στο φινάλε της παράστασης Ο Μαδαφάκας με το καπέλο του)

Ο Ορφέας Αυγουστίδης είναι ηθοποιός.

Κατερίνα Μαυρογεώργη: «Το Skrow φεύγει από την Αρχελάου και διαχέεται»

Μου ζητείται να γράψω κάτι για το Skrow που κλείνει. Απαντάω ναι, φυσικά. Μετά βλέπω στην πράξη ότι δυσκολεύομαι πολύ. Γιατί υπάρχει κάτι που με θυμώνει σε όλη αυτήν την ιστορία. Το Skrow έφερε ανάπτυξη στην Αρχελάου, η ανάπτυξη αναπτύχθηκε, η ανάπτυξη έκλεισε το Skrow. Η ανάπτυξη έφραξε άλλη μία πηγή της, μία εστία της. Η ανάπτυξη εθελοτυφλεί όταν το κάνει αυτό. Βέβαια, η ανάπτυξη αναπτύσσεται με μοναδικό γνώμονα τον πολλαπλασιασμό της κι όχι με γνώμονα την ισορροπία. 

Έχοντας πει αυτό, μπορώ να συνεχίσω. Θυμάμαι ότι την εποχή που βρέθηκε το Skrow ήμασταν όλοι τρελοί. Ψάχναμε αγγελίες και βλεπαμε  3-4 χώρους την ημέρα σε όλη την Αθήνα. Πηγαίναμε όλοι μαζί, πήγαινε κι ο καθένας μόνος του όπου μπορούσε κι έβλεπε χώρους κι εξηγούσε μετά στους άλλους τι είδε.

Δεν βρίσκαμε τίποτα. Ώσπου, μια μέρα μας είπε ο Βασίλης (Μαυρογεωργίου) ότι ειδε πως απέναντι από το μπαρ Small8 υπάρχει μια κλειστή γκαραζόπορτα με ενοικιαστήριο πάνω. Να σημειωθεί ότι τότε στην Αρχελάου υπήρχε μόνο το Small8 και το σουβλατζίδικο και ο Νίκος που έφτιαχνε σάντουιτς. 

Το Skrow στο εσωτερικό του είχε τότε μια έκθεση από προκάτ σπιτάκια, έμπαινες και βρισκόσουν σε μια γειτονιά στην Κινέττα. Αυτή ήταν η προηγούμενη χρήση του χώρου και οι ενοικιαστές το είχαν αφήσει έτσι. Ήταν σουρεάλ. Εμάς όμως μας άρεσε. Είχε μέχρι κι ένα δείγμα από κανονικό μπαλκόνι μέσα. Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα στην Κιννέτα.

Σκέφτομαι ότι τώρα που θα μπουν οι μηχανικοί και οι εργολάβοι, τι θα δουν; Πάρα πολλές πρίζες να κρέμονται από το ταβάνι, σιδερένια πατάρια, φώτα φθόρια, ένα κόκκινο ψυγείο στα καμαρίνια. Και τον βράχο.

Αυτά τα δέκα χρόνια, εκτός από την αδιανόητη κούραση, τα βάρη, τις ευθύνες  τις απώλειες και τις απελπισίες, μοιραστήκαμε και αληθινή αγάπη. Η αγάπη -όπως και η ανάπτυξη- έχει την τάση να πολλαπλασιάζεται. Μόνο που η αγάπη φέρνει όντως αρμονία και ισορροπία. Οπότε το Skrow φεύγει από την Αρχελάου και διαχέεται.

Η Κατερίνα Μαυρογεώργη είναι ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτις και μέλος της ομάδας INKAL. Υπήρξε εκ των ιδρυτικών μελών του Skrow. 

Θάνος Τοκάκης: «Η καρδιά του Skrow ήταν ο τεράστιος βράχος του»

Οι αναμνήσεις από το Skrow είναι πολλές. Οι ιστορίες που έχω να διηγηθώ επίσης. Νομίζω όμως ότι το πιο ενδιαφέρον από όλα σε σχέση με το συγκεκριμένο θεάτρο είναι το σήμα κατατεθέν του, αυτός ο βράχος που έστεκε υπερήφανος στο εσωτερικό του και το έκανε μοναδικό, πανέμορφο, απόκοσμο. Ήταν το πρώτο πράγμα που έβλεπε κάποιος μόλις έμπαινε στον χώρο. 

Η καρδιά του Skrow ήταν αυτός ο τεράστιος βράχος, που ουσιαστικά διαμόρφωνε την πλατεία και τη σκηνή και τους άλλαζε θέσεις ανάλογα με το σημείο που επέλεγε ο εκάστοτε σκηνοθέτης να παρουσιάσει την παράστασή του. 

Την πρώτη φορά που αντίκρισα τον βράχο, σκέφτηκα «τι είναι αυτό;», «τι θα κάνω για να το καλύψω;», «πόσα μέτρα κουρτίνας θα χρειαστούν για να το κρύψω;», καθώς δεν ταίριαζε με ό,τι είχα φανταστεί για το έργο. Μου συνέβη τελικά, αυτό που συνέβη σε όλους όσοι σκηνοθέτησαν παράσταση στο Skrow. Κάθε μέρα που περνούσε αγαπούσαμε όλο και πιο πολύ τον βράχο και γι΄ αυτό οι περισσότεροι τον εντάξαμε στη σκηνοθεσία μας.

Ο Θάνος Τοκάκης είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης.

Έφη Χριστοδουλοπούλου: «Δουλεύαμε με άγνοια κινδύνου και πολύ τρέλα»

Μαζί με την Βάσια Ατταριάν στο ταμείο του Skrow

Το Skrow κλείνει απότομα, άχαρα και βίαια και όλοι εμείς, που μέσα σε αυτό το χώρο διαμορφωθήκαμε καλλιτεχνικά και προσωπικά, νιώθουμε μια βαθειά νοσταλγία για όσα ζήσαμε και για όσα θα μας συντροφεύουν απο εδώ και στο εξής. Δύσκολη η διαλογή αναμνήσεων που συνδέονται με αυτό τον χώρο, ιδίως τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που η συναισθηματική φόρτιση με παρασέρνει. 

Οπότε Skrow Concerts. Σεπτέμβριος 2017, σύντομο meeting για τη νέα σεζόν, που έρχεται.

– Σεραφείμ (Ράδης), συζητήσαμε με την Βάσια (Ατταριάν) ότι θα ήταν ωραίο να δούμε τον χώρο αλλιώς, να δοκιμαστεί και σε άλλα πράγματα, να κάνουμε lives και να γεμίσει κόσμο, που να θέλει να ακούσει κυρίως μουσική.

– Κορίτσια (είπε με σκεπτικό ύφος), έχετε σκεφτεί πως θα γίνει;

– Κάπως ναι, όχι εντελώς, μάλλον όπως έχουμε κάνει τα πάντα, στην αρχή δοκιμαστικά με φίλους και καλή διάθεση.

– Ας το κάνουμε. Είμαι μαζί σας.

Και έτσι το πρώτο live με τους Dimitris Tasenas and the Soul Vibrators άρχισε να οργανώνεται. Τηλέφωνα, ενοικιάσεις ήχου, αφίσες, συνεννοήσεις για πράγματα που δεν είχαμε ιδέα. Όταν έφτασε η μέρα του live και του στησίματος, τρέχαμε πανικόβλητες να φέρουμε ό,τι μπορούμε από τα σπίτια μας για να ντύσουμε το Skrow με ένα concept, με vintage αισθητική, που να ταιριάζει σε rock ’n’ roll ακούσματα και τζαμαρίσματα. Χαλιά, φυτά, αμπαζούρ. Αλλαγή διαμόρφωσης του χώρου, συνεχόμενες μετακινήσεις παταριών και καρεκλών.

Καθάρισμα, πολύ καθάρισμα! Ώρες επί ωρών εκεί! Ο Σεραφείμ με τον Ρένο να στήνουν φώτα, ένταση και παραξενιάσματα, όπως σε κάθε οικογένεια. Soundcheck στη διαπασών, μουσικοί στον χώρο και εμείς με την Βάσια να κοιταζόμαστε με το άγχος των πανελληνίων για το αν θα τα καταφέρουμε. Όταν ο κόσμος έφτασε, η πόρτα έκλεισε, η μουσική άρχισε να μεταμορφώνει το θέατρο σε ένα ζεστό σπίτι, που όλοι μοιράζονταν ιστορίες. Κοιταζόμασταν, δεν τα πήγαμε και άσχημα, μπορούσαμε να συνεχίσουμε.

Αυτή η περιγραφή αντιπροσωπεύει καθετί που έγινε σε αυτό τον χώρο, μέσα από άγνοια κινδύνου, τρέλα, πολύ τρέλα και όρεξη να παίξουμε με τους φίλους μας. Λάθη και μαθήματα. Μια DIY παραγωγή βάζοντας πολύ, πολύ προσωπική δουλειά – μία μικρή επανάσταση στην κυρίαρχη λογική και στην καθημερινότητα μας.

Η Έφη Χριστοδουλοπούλου είναι υπεύθυνη παραγωγής, βοηθός σκηνοθέτη και θεατρολόγος.

***

Skrow στην αμερικάνικη slang σημαίνει κάποιον που αισθάνεται ότι έχει χάσει τον προσανατολισμό του και αναζητά κατεύθυνση και ταυτότητα. Όπως αναγράφεται στην ιστοσελίδα του θεάτρου:

Κάποιος που είναι σωματικά ή ψυχικά ή συναισθηματικά χαμένος.

Κάποιος που ψάχνει την ταυτότητά του ή ψάχνει να βρει τον εαυτό του.

Κάποιος που είναι μπερδεμένος.

Το χαμένο κορμί.