Οι θεατρικές κωμωδίες που δεν πρέπει να χάσεις το καλοκαίρι

Τέτοιες στιγμές προσφέρουν κάποιες από τις καλύτερες θεατρικές κωμωδίες του φετινού καλοκαιριού, που παρουσιάζονται ήδη ή έρχονται προσεχώς στις ανοιχτές σκηνές της Αθήνας. 

Σάτιρα και επιθεώρηση

Ένας καθρέφτης που σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται, που παραμορφώνει και μεγεθύνει. Μια σκηνή πάνω στην οποία συναντιέται η Δεξιά με την Αριστερά, ο Putin με τον Biden, η νοικοκυρά με τη νεολαία. Η Δήμητρα Παπαδοπούλου αναβιώνει την καλή ελληνική επιθεώρηση και ανεβάζει την παράσταση Τι ζούμε ρε στο Άλσος. Επιχειρεί μία τρελή, κωμική ανασκόπηση της καθημερινότητας όπου το σημερινό γίνεται διαχρονικό και το παράλογο, λογικό. Σκηνοθετεί και παίζει ο Θοδωρής Αθερίδης μαζί με μία πλειάδα γνωστών ηθοποιών.

Και από το Άλσος του Πεδίου του Άρεως μεταφερόμαστε στον εξωτερικό χώρο του Christmas Theatre στο Γαλάτσι, στο City Garden Festival όπου στις 13 Ιουλίου ο μοναδικός στο είδος του, Τάκης Ζαχαράτος θα παρουσιάσει το Έλα μέσ’ στην αγκαλιά μου, ένα μουσικό υπερθέαμα με ανεπανάληπτες μεταμφιέσεις και πολλή σάτιρα.

Μία ανατρεπτική πολιτική σάτιρα με ισπανικό αέρα και αφετηρία ένα σκάνδαλο όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, σκηνοθετεί ο Σταύρος Στάγκος στην Ταράτσα του Θεάτρου Λαμπέτη. Η μεγάλη πλεκτάνη του Jordi Galceran (Το Δάνειο, Η Μέθοδος Γκρόνχολμ) εκκινεί από μια καταγγελία υψηλόβαθμου κυβερνητικού στελέχους για να μιλήσει για την απάτη και τη διαφθορά όχι μόνο στα ανώτερα κλιμάκια της πολιτικής, αλλά και στην καθημερινότητα του απλού πολίτη.

Και το κάνει αυτό όχι με διάθεση καταγγελτική ή καταδεικτική, αλλά με μια πινελιά ελαφρότητας που βάζει τον θεατή σε βαθιές σκέψεις για το ποιο είναι τελικά το σωστό ή το λάθος, το δίκαιο ή το άδικο, ποιος το θύμα και ποιος ο θύτης, καθώς οι ρόλοι εναλλάσσονται διαρκώς ανάμεσα στους πρωταγωνιστές.

Αριστοφάνης και Μποστ

Θεατρικό καλοκαίρι χωρίς τον πάντα επίκαιρο και ηθογραφικό αριστοφανικό λόγο δε γίνεται και ο Γιάννης Μπέζος επιλέγει για το φετινό τις Θεσμοφοριάζουσες. Σκηνοθετεί και συμπρωταγωνιστεί με τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη στο έργο που έγραψε ο ποιητής το 411 π.Χ. για να παρωδήσει τον μεγάλο Ευριπίδη.

Μέσα από τη «θέση» και τις «θέσεις» των γυναικών, με αφορμή μία γιορτή, τα Θεσμοφόρια, και καυτηριάζοντας την προκλητική στάση ανδρών, διανοουμένων και πολιτικολογούντων, με όχημα τις δραματουργικές παραξενιές του Ευριπίδη, ο Αριστοφάνης μας αποκαλύπτει τα προτερήματα και τις αδυναμίες των προγόνων μας, που δε διαφέρουν και πολύ από τις σημερινές.

Εκτός από τον Αριστοφάνη, ένας ακόμα αγαπημένος συγγραφέας της καλοκαιρινής θεατρικής σκηνής είναι παραδοσιακά ο Μέντης Μποσταντζόγλου ή Μποστ με το καυστικό, χονδροειδές πολλές φορές, χιούμορ του. Το Εθνικό Θέατρο και ο Γιάννης Καλαβριανός καταπιάνονται με τη γραμμένη το 1993 σε δεκαπεντασύλλαβο Μήδεια, μία εκρηκτική κωμωδία για τη σύγχρονη πραγματικότητα αυτής της χώρας.

Η Μήδεια, η Αντιγόνη, ένας ψαράς, ο Ιάσονας, μια καλόγρια και ένας διαφορετικός Χορός, συναντιούνται αναπάντεχα για να διαλύσουν κάθε μας βεβαιότητα, «να επικρίνουν τους επικριτάς, να προβληματίσουν τους κριτάς και να ελευθερώσουν τους θεατάς». Η παράσταση θα κάνει μικρή περιοδεία στα ανοιχτά θέατρα της Αθήνας, μετά την πρεμιέρα της στην Επίδαυρο στις 8 Ιουλίου.

Μποστ ανεβάζουν από 26 Ιουνίου και ο Θανάσης Παπαγεωργίου με τη Λήδα Πρωτοψάλτη, γιορτάζοντας με την παράσταση Ακούω ήχον κώδωνος τα 50α γενέθλια της Στοάς, της θεατρικής τους στέγης. Μαζί με πολλούς από τους βασικούς τους συνεργάτες αλλά και νεότερους καλλιτέχνες, απαγγέλουν, χορεύουν και τραγουδούν τα κείμενα του Μποστ με μουσικές του αείμνηστου συνεργάτη Βασίλη Δημητρίου, αλλά και με νέα τραγούδια που έγραψε ο Διονύσης Τσακνής, πάντα πάνω σε στίχους του συγγραφέα.

Υπόγειο χιούμορ, σπλάτερ και βαμπίρ

Ο πιο πολυσυζητημένος σκηνοθέτης του φετινού χειμώνα, ο Γιώργος Κουτλής που σάρωσε την αθηναϊκή θεατρική σκηνή με τους ξέφρενους Παίχτες, ανεβάζει από τις 18 Ιουλίου στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών τη μαύρη κωμωδία Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι του συγγραφέα που έχει χαρακτηριστεί ως ο σύγχρονος Ιονέσκο.

Στο έργο του Marius von Mayenburg, του ανατρεπτικού δραματουργού της βερολινέζικης θεατρικής ομάδας Σάουμπυνε, ο νεαρός σκηνοθέτης παρουσιάζει έναν εφιάλτη με σπλάτερ, κωμικά στοιχεία και ανθρώπους βαμπίρ, μία παρανοϊκή και ωμά διασκεδαστική κούρσα, παραβολή της αδιανόητης πραγματικότητάς μας, που ισορροπεί στην κόψη του ξυραφιού, μεταξύ δράματος και κωμωδίας.