«Δεν υπάρχει μέρος για να κρυφτούμε όλες»: ένα έργο-θρήνος για όλες τις «μάγισσες» αυτού του κόσμου
- 22 ΔΕΚ 2022
«Δεν υπάρχει μέρος για να κρυφτούμε όλες», αναφωνεί έτσι, ή κάπως έτσι, η Νικόλ Δημητρακοπούλου, ως άλλη «μάγισσα», άλλη μια από εμάς, χθες στη διάρκεια της site specific παράστασης «Μάγισσες». Μια κουβέντα απελπισίας, ανάμεσα σε τόσες άλλες που ειπώθηκαν για προτελευταία φορά στο Βιομηχανικό Πάρκο Πλύφα· μια μαύρη (συμπτωματικά· πάλι;) μέρα που στην πραγματική ζωή, σε ένα δικαστήριο λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, ένας εισαγγελέας πρότεινε την απαλλαγή των κακοποιητών και βιαστών της. Ε. Γιατί, λέει, είχε την επιλογή η Ε, να μείνει ή να φύγει. Ή κάπως έτσι. Είναι έτσι;
Η έμφυλη βία και στη ζωή και στην παράσταση είναι παγκόσμια, είναι ελληνική, υπάρχει ήδη σε αφηγήσεις του παρελθόντος και παραμένει ολοζώντανη ως αίτημα μέχρι σήμερα. Η βία κατά των γυναικών που τον τελευταίο καιρό βρίσκεται όλο και συχνότερα στην κορυφή της ειδησεογραφίας, δείχνει πως παρά τη δημοσιότητα που έχει πλέον λάβει, το ζήτημα όχι μόνο δεν εξομαλύνεται, αλλά αντιθέτως φαίνεται πως μόλις τώρα έχει αρχίσει να αποκαλύπτεται η τεράστια έκτασή του.
Στο σημείο αυτό τοποθετούνται και οι «Μάγισσες», μια συγκλονιστική παράσταση που ακροβατεί ανάμεσα στη σκηνική σύνθεση και τη λυρική περφόρμανς, όπως τις διάβασε από το ομώνυμο έργο της Νατάσας Σίδερη ο Θανάσης Δόβρης που υπογράφει τη σκηνοθεσία.
Λέει ο ίδιος: «Μια τεράστια ήττα συντελείται. Η ήττα των χρωμάτων από το μαύρο χρώμα. Μια ήττα που την γνωρίζουμε, και όταν την ονοματίζουμε, απλά κουνάμε αμήχανα το κεφάλι. Μια πρωτοφανής ήττα. Μια ήττα που την αρχίσαμε εμείς και τώρα πια δεν έχει επιστροφή… Μια ήττα που αμήχανοι την αφήνουμε να μας συμβεί κουνώντας μίζερα το κεφάλι μας. Νομίζω ευχή όλης της ανθρωπότητας και του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, είναι να πεθάνει χωρίς να το καταλάβει μέσα σε μια αγοραστική αποθέωση κτηνώδους οργασμού».
Ο εγκλωβισμός της γυναίκας τότε και τώρα, η υποταγή της, η αντιμετώπισή της ως μηχανής αναπαραγωγής, οι γυναικοκτονίες όπως συνέβαιναν και συμβαίνουν διαχρονικά· γι’ αυτά, τα αιώνια ζητήματα θρηνούν οι «Μάγισσες». Συγκλονιστική η «συνομιλία» με την παραλογή του «Γιοφυριού της Άρτας» (ναι, εκείνου που έπρεπε να θάψουν τη γυναίκα του πρωτομάστορα για να γίνει η δουλειά), ανατριχιαστική η στιγμή που η μάνα παραδίδει την κόρη στους βιαστές της· που δεν μπορεί να την κρύψει, δεν μπορεί να τη σώσει, που αποδέχεται τη μοίρα της, τη γυναικεία μοίρα σε λούπα, ανά τους αιώνες.
Το έργο ερμηνεύει η περφόρμερ Νικόλ Δημητρακοπούλου, με τη συμμετοχή του Στέλιου Χατζηγεωργίου. Συνοδεύεται δε από τους ήχους της μεσαιωνικής βιέλας (midieval fiddle, γαλλ. vielle), ενός σπάνιου έγχορδου, τοξωτού μουσικού οργάνου, πρόγονο του σημερινού βιολιού, που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές από τον 12ο ως τον 15ο αιώνα για να συνοδεύει τα κοσμικά και λατρευτικά τραγούδια. Στη μεσαιωνική βιέλα και το τραγούδι, η Ειρήνη Μπιλίνη-Μωραΐτη.
Απόψε στις 21.00, στο Βιομηχανικό Πάρκο Πλύφα (Κορυτσάς 39) η τελευταία παράσταση.
Κλείστε εισιτήρια ΕΔΩ
