Είδαμε συναυλία στην οροφή ενός μυστήριου τουριστικού λεωφορείου
Τίποτα το ιερό δεν έχει σήμερα η Ιερά Οδός, εκτός αν ακολουθάς τη διαδρομή με την ιερατική αποστολή των My Wet Calvin, που υλοποιείται στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας.
- 25 ΜΑΙ 2023
Το να δεις μέλη μπάντας με όργανα σε πούλμαν είναι μάλλον συνηθισμένο φαινόμενο, ειδικά το καλοκαίρι με τις περιοδείες, αλλά πόσο εύκολο –από πρακτική άποψη– είναι να συνδέσεις κονσόλα, ηχεία, κιθάρες και ντραμς στην οροφή ενός λεωφορείου, για να πραγματοποιηθεί συναυλία εν κινήσει, ενώ ο αέρας φυσάει κόντρα και η άσφαλτος επιφυλάσσει λακούβες;
Πόσο εύκολο, από την άλλη, είναι να είσαι θεατής σε ένα καθοδόν δρώμενο προς την τιμώμενη φέτος Ελευσίνα, ακολουθώντας τη διαδρομή όπου χιλιάδες χρόνια πριν βάδιζαν οι μύστες των ελευσίνιων μυστηρίων και προσπαθώντας να βρεις κάποια ομοιότητα με σήμερα;
Τίποτα το ιερό δεν έχει σήμερα η Ιερά Οδός, πέρα από το όνομά της, όπως λέει η φωνή που ακούγεται από τα ηχεία στην αρχή της διαδρομής (χρέη ξεναγού: Αλέξια Σαραντοπούλου). Η πορεία απέχει περίπου 19 χιλιόμετρα, απόσταση για την οποία «οι μύστες περπατούσαν σχεδόν δυο μέρες· εμείς, ανάλογα με την κίνηση, θα χρειαστούμε περίπου μια ώρα».
Βρισκόμαστε στον Βοτανικό, λίγα χιλιόμετρα μακριά από τον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού, και το θέαμα προκαλεί το ενδιαφέρον των περαστικών, των οδηγών που κινούνται παράλληλα με εμάς και όσων τυχαίνει να πετύχουμε δίπλα μας στο φανάρι: είμαστε σε ένα λευκό πούλμαν (και όχι κόκκινο για να πουν ότι πρόκειται για τουριστικό λεωφορείο), από τα ηχεία παίζει μουσική και ψαλμούς, ενώ στην πρόσοψη του οχήματος είναι γραμμένο με μεγάλα γράμματα και πολυτονικό η φράση «Ο θεός σώζη».
© John Kouskoutis.
Το θαύμα που θα αναφερθεί αργότερα στη διαδρομή είναι η θεραπεία του εκ γενετής τυφλού, όπως μεταφέρεται στο ευαγγέλιο του Ιωάννη. Ίσως, αποτελεί έναν μικρό συμβολισμό για το τουρ που εκτυλίσσεται κατά μήκος της Ιεράς Οδού, σκέφτομαι, και την προσπάθεια να δούμε κάτω από την άσφαλτο και το ατέλειωτο πια μπετόν, πίσω στον χρόνο και τις γενιές των αυτοχθόνων προγόνων, αντικρίζοντας ως διά μαγείας την ιερότητα του τόπου αυτού.
Αλλά, καμία σχέση. Το όλο δρώμενο των My Wet Calvin που στήθηκε για το πρόγραμμα της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας χρησιμοποιεί την περσόνα της ιερατικής αποστολής, αλλά καθαρά με ειρωνικό-σατιρικό τρόπο, αφού –ποιον κοροϊδεύουμε;– η εποχή των ελευσίνιων μυστηρίων είναι παντελώς και από κάθε άποψη ξένη για εμάς σήμερα.
Το μόνο που έχει μείνει ίδιο στην πορεία αυτών των χιλιομέτρων είναι το ανάγλυφο και οι κλιματικές αλλαγές που ορίζει: όσο ξεμακραίνεις απ’ το κέντρο, αφού διασχίσεις τον Ελαιώνα και αρχίζεις να ανηφορίζεις προς τη χαμηλή κορυφογραμμή του Αιγάλεω, η θερμοκρασία πέφτει· μετά το Χαϊδάρι και το Δαφνί, πυκνά κυπαρίσσια κάνουν το κρύο να τρυπάει, μέχρι να αφήσεις πίσω σου το Λεκανοπέδιο για τη θάλασσα, περνώντας από τη λεγόμενη κάποτε Θριάσια πεδιάδα, την πιο εύφορη πεδιάδα της αρχαίας γης όπου αναπτύχθηκε πρώτη φορά η γεωργία με τη θεά Δήμητρα, σύμφωνα με τη μυθολογία.
© John Kouskoutis.
Σήμερα, αντί για στάχια και καρπούς, στο έδαφος κυριαρχεί η μόλυνση και τα παράγωγα από την πιο ανεπτυγμένης βιομηχανικής ζώνης (τουλάχιστον) στην έκταση της Αττικής. Για εκείνο το σημείο μάλλον μας δόθηκε το μαντήλι μπαίνοντας στο πούλμαν – στην αρχαιότητα, πότιζαν τα μαντήλια με άρωμα για να καλύπτουν τη μύτη τους από άσχημες μυρωδιές. Η μουσική των My Wet Calvin ήταν το μαγικό φίλτρο για να δεις την παραθαλάσσια διαδρομή στα Ναυπηγεία Ελευσίνας –πρώτη φορά– ως ειδυλλιακή.
Το «Χαμομήλι» (τίτλος του πρότζεκτ, όπως και του τελευταίου δίσκου που κυκλοφόρησαν) ξόρκιζε τη δυσοσμία. Η μπάντα είχε εμφανιστεί στα μέσα περίπου της διαδρομής, ντυμένη με ράσα και λευκές μυστηριακές στολές, για να λύσει το μυστήριο – όπως κάθε τους εμφάνιση, δεν επρόκειτο απλά για συναυλία, όσο για ένα εννοιολογικό δρώμενο με κύριο όχημα τη μουσική, αλλά και την πρόζα, τα σκηνικά, τη συμμετοχή.
Όπως και οι αρχαίοι μύστες που ακολουθούσαν τον δρόμο για την Ελευσίνα (ένα ταξίδι που συμβόλιζε την κάθοδο στον κάτω κόσμο), κάναμε στάσεις σε δύο σημεία και μετείχαμε σε fusion τελετουργικά όπου μπουζούκια ακούγονταν σαν ηλεκτρικές κιθάρες, λάβαμε πρόσφορο και ήπιαμε κρασί σε μια προβλήτα της βιομηχανικής πόλης (όπου ο κόσμος ψάρευε!), παύοντας τελικά να απορούμε με το πού παραπέμπουν οι αναφορές και ποιο νόημα κρύβεται.
© John Kouskoutis.
Το timing ήταν στρατηγικά επιλεγμένο, την ώρα που ο ήλιος γίνεται κόκκινος και βουτά ανάμεσα στα δεξαμενόπλοια της Ελευσίνας. Από τη μία, βλέπαμε τον απύθμενο σουρεαλισμό των My Wet Calvin σε ιερατική βερσιόν, από την άλλη τη βαρβαρότητα των ναυπηγείων. Από τη μία, την αλλαγή η οποία νομοτελειακά συνεχίζεται επ’ άπειρον έστω και προς τη λάθος κατεύθυνση, από την άλλη την προσαρμογή όσων γεννήθηκαν στους απόμακρους τόπους και όσα στα δικά μας μάτια φαντάζουν περίεργα, για εκείνους είναι το σπίτι τους.
Ενώ είχε πέσει σκοτάδι και επιστρέψουμε, με την ιδιοσυγκρασιακή indie μπάντα να παίζει μουσική επάνω στην οροφή του λεωφορείου, κάτω από τα κίτρινα φώτα των δρόμων και τις πεζογέφυρες, τα πράγματα έβγαλαν νομίζω νόημα: οι μύστες πρέπει σήμερα να αλλάξουν πορεία για να βρουν τον δρόμο τους.
***
INFO
Μυστήριο 106 Χαμομήλι – Διέλευσις
Έως 28/5
Τα έσοδα θα διατεθούν σε κοινωφελείς σκοπούς.
