Είδαμε το Ink του Δημήτρη Παπαϊωάννου και μείναμε κάπως μετέωροι

Κάθε νέο έργο του Παπαϊωάννου είναι αναμφίβολα ένα καλλιτεχνικό γεγονός, που ρίχνει τα συστήματα προπώλησης και γίνεται εν μία νυκτί sold out. Αυτό συνέβη και με το Ink. Και οι 19 παραστάσεις του ξεπούλησαν κι άλλες τόσες να προσέθεταν στο πρόγραμμα, θα ξεπουλούσαν κι αυτές. Το συνειδητοποιούσες εύκολα από την κατάμεστη αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη», που διψούσε να το παρακολουθήσει, να το βιώσει, να καταβροχθίσει τη μαγεία και την ποίηση της εικόνας και της κίνησης του μοναδικού στο είδος του δημιουργού. 

Η αυλαία άνοιξε με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου -είχαμε να τον δούμε σε ρόλο ερμηνευτή από την Πρώτη Ύλη στο Φεστιβάλ Αθηνών- βρεγμένο και μόνο, να ενδύεται έναν άντρα ντυμένο στα μαύρα, να κινείται πέρα δώθε και να ρυθμίζει τον πίδακα του νερού, μέχρι να ταράξει τη μοναξιά του ένας διάφανος υμένας.

Μέσα του παλλόταν το γυμνό σώμα ενός απόκοσμου πλάσματος (ο Γερμανός χορευτής Šuka Horn που μας κατέπληξε στην παρθενική τους συνεργασία στον Εγκάρσιο προσανατολισμό). Όταν τελικά αυτό κατάφερε να αναδυθεί στην επιφάνεια, σπάζοντας το κουκούλι του, ξεδιπλώθηκε μπροστά μας ένα παιχνίδι για δύο· που πότε το αντιλαμβανόσουν ως μονομαχία και πότε σαν τρυφερό κάλεσμα, αλλά και σαν ερωτική συνεύρεση ακόμα και βίαιη ένωση μεταξύ του φύλακα και του εισβολέα, του θύτη και του θύματος, του θηριοδαμαστή και του θηρίου, του εξουσιαστή και του εξουσιαζόμενου.

Για τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, το Ink είναι η πιο αυτοβιογραφική του στιγμή. Ένα σκοτεινό έργο που έγραψε σε μία φωτεινή περίοδο της ζωής του και σύμφωνα με τον ίδιο «μιλάει για την επιθυμία, για του “πόθου τ’ αγρίμι”, όπως έχει γράψει η Νικολακοπούλου και τη μανία της σύνδεσης με τη νεότητα και την ομορφιά».

Το υγρό στοιχείο ήταν πάντα εκεί καθ’ ολη τη διάρκεια της παράστασης να ρέει άλλοτε σαν φως και άλλοτε σαν σκοτάδι, άλλοτε σαν πηγή ζωής και σπέρμα ηδονής και άλλοτε σαν απειλή και θάνατος, υπό τον ήχο της θαυμάσιας μουσικής του Κορνήλιου Σελαμσή (στην παρθενική του συνεργασία με τον δημιουργό) που χάρισε στο έργο και στη θέασή του μία sci-fi κινηματογραφική διάσταση. 

Όπως και η εικόνα της τελευταίας σκηνής – ίσως, η πιο εντυπωσιακή της παράστασης. Μίας παράστασης που ήταν σαν ένας υγρός, κινούμενος πίνακας ζωγραφικής, στον οποίο ωστόσο υπήρχε μία επανάληψη οκνή, μπορεί και αμήχανη – τουλάχιστον έτσι φάνηκε στα μάτια μου. Υπήρχε ένα αίσθημα μετεωρισμού με το που έπεσε η αυλαία, μετά από περίπου μία ώρα. 

Το να προσπαθήσεις να ερμηνεύσεις τα έργα του Δημήτρη Παπαϊωάννου, να ψάξεις να βρεις και να κατανοήσεις τι είδες, ποια ήταν η ακριβής ιστορία που παρακολούθησες, αν είχε αρχή, μέση και τέλος και τι θέλει να πει ο ποιητής είναι περιττό. Είναι βασικά αφελές. Έχεις χάσει όλη την ουσία. Βλέπεις τις παραστάσεις του όχι για να σου πει/δείξει μία ιστορία, αλλά για τους κόσμους που «ζωγραφίζει» μπροστά στα μάτια σου αυτός ο μάγος της εικόνας και της κίνησης και είναι κατάδικοί του και σε πλημμυρίζουν συναισθήματα.

Η ουσία είναι δηλαδή το βίωμα, που είναι και θα είναι διαφορετικό για τον καθένα και έτσι πρέπει να είναι. Και το δικό μου τώρα, συγκριτικά με εκείνα που αφορούσαν παλαιότερες δημιουργίες του, ήταν μετέωρο. Περίμενα αυτό το καρδιοχτύπι, που αναζωπυρώνει κάθε φορά τον έρωτά μου για την τέχνη του και δεν ήρθε ποτέ. Η αγάπη όμως παραμένει. 

*** 

Ink

Σύλληψη – Σκηνοθεσία – Σκηνικά – Κοστούμια – Φωτισμοί Δημήτρης Παπαϊωάννου 

Ντυμένος Άνδρας Δημήτρης Παπαϊωάννου / Χάρης Φραγκούλης 

Γυμνός άνδρας Šuka Horn / Antonio Papazis 

Μουσική Κορνήλιος Σελαμσής 

Η μουσική ηχογραφήθηκε από την musicAeterna υπό τη διεύθυνση του Θεόδωρου Κουρεντζή 

Ηχητικός Σχεδιασμός David Blouin 

Σχεδιασμός Φωτισμών Lucien Laborderie, Στέφανος Δρουσιώτης 

Διεύθυνση – Εκτέλεση παραγωγής + Βοηθός Σκηνοθέτη Τίνα Παπανικολάου 

Συνεργάτης σκηνοθέτης Χάρης Φραγκούλης

Εκγύμναση ομάδας Šuka Horn 

Φωτογράφιση – Κινηματογράφηση Julian Mommert 

Το όνομα του έργου δόθηκε από τον Άγγελο Μέντη 

Τα χταπόδια έφτιαξε ο Νεκτάριος Διονυσάτος