Ένα πρωινό με την Anohni κάτω από την Ακρόπολη
- 11 ΙΟΥΝ 2024
Ο καύσωνας έχει πνίξει την Αθήνα, ο ιδρώτας κυλάει ποτάμι μέχρι να βρεθώ στο λόμπι του ξενοδοχείου στο Κουκάκι, μπαίνω μερικά λεπτά αργοπορημένη στην αίθουσα και η Anohni είναι ήδη εκεί, καθισμένη και περιτριγυρισμένη από δημοσιογράφους να μιλάει με τη χαρακτηριστική ηρεμία και σταθερότητα στη φωνή της. Μαυροφορεμένη με ένα βαρύ μάλλινο παλτό, η εικόνα της πηγαίνει εντελώς κόντρα με το ελληνικό, καυτό καλοκαίρι.
Η Anohni βέβαια, εδώ που τα λέμε, πάντα πήγαινε κόντρα. Έκανε και συνεχίζει να κάνει τα πράγματα με τον δικό της τρόπο. Αποτελεί μία ξεχωριστή περίπτωση καλλιτέχνιδας που η μουσική της -το ταξίδι της κινείται από electronic experimental μέχρι avant-classical, dance και soul-, συνδυάζεται με σημαντικά επίκαιρα μηνύματα για την κλιματική κρίση, τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου, τη γυναικεία ενδυνάμωση, τις κοινωνικές ανισότητες.
Στις 13 Ιουνίου θα πραγματοποιήσει την τρίτη της εμφάνιση στη χώρα μας, μετά το 2006 στο Θέατρο Λυκαβηττού και το 2009 στο Θέατρο Badminton. Την προσεχή Πέμπτη, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, θα επανενωθεί με τους Johnsons (το συγκρότημα που σχημάτισε στη Νέα Υόρκη το 1998, τότε που ήταν φυλακισμένη σε ένα αντρικό σώμα) και θα ανέβει στη σκηνή του Ηρωδείου.
Από εκεί θα ξεκινήσει την παγκόσμια περιοδεία της, μετά από 7 χρόνια απουσίας από ζωντανές εμφανίσεις, ερμηνεύοντας τραγούδια από το τελευταίο άλμπουμ της, “My Back Was A Bridge For You To Cross” καθώς και τραγούδια από όλη τη μουσική πορεία της.
«Έχω άγχος. Ούτε που το φανταζόμουν ότι θα έβγαινε ξανά σε περιοδεία», αναφέρει λίγο πριν μας αποχαιρετήσει.
Νωρίτερα, μας μίλησε για το πώς η τέχνη μπορεί να αλληλεπιδράσει στα σημαντικά ζητήματα του καιρού μας· αναπόλησε τους μέντορές της, τον τραγουδιστή και συνθέτη Lou Reed και την τραγουδοποιό και εικαστικό Diamanda Galás· εξέφρασε την αγωνία της για το live στο ιστορικό Ηρώδειο, που θεωρεί ότι δεν της αξίζει και τη χαρά της που θα βρεθεί ξανά με την καλή της φίλη, την εικαστικό και ιέρεια της περφόρμανς Marina Abramovic – οι δυο τους έχουν συνεργαστεί πολλές φορές, μία από αυτές ήταν το 2011 στην πολυσυζητημένη παράστασή Η Ζωή και ο Θάνατος της Μαρίνας Αμπράμοβιτς, που εμπνεύστηκε ο Robert Wilson· το τι τελικά σημαίνει για την ίδια αγάπη.
Νιώθω πολύ χαρούμενη, που θα δώσω αυτήν τη συναυλία κάτω από την Ακρόπολη, στο Ηρώδειο. Έχω αγωνία. Νομίζω ότι δεν έχω κάνει κάτι τόσο σημαντικό ώστε να μου αξίζει αυτή η τιμή, αλλά την Πέμπτη το βράδυ θα κάνω το καλύτερο που μπορώ για αυτήν την ξεχωριστή εμφάνιση.
Περιμένω αυτήν τη βραδιά με ανυπομονησία, αλλά και ταπεινότητα.
Με τη Marina Abramovic μας ενώνει μία μακρά φιλία, που γεννήθηκε μέσα από τις επαγγελματικές μας συμπράξεις. Έμαθα ότι θα ερχόταν στην Αθήνα για να παρακολουθήσει τη συναυλία -γνωρίζω ότι έχει μία ιδιαίτερη σχέση με την Ελλάδα- κι έτσι, επικοινώνησα μαζί της και της ζήτησα να προλογίσει την πρώτη συναυλία της παγκόσμιας περιοδείας μου.
Η διαδικασία της τέχνης είναι να παράγει επικοινωνία μέσα σε μία κοινότητα. Πιστεύω στα κυκλικά συστήματα και όχι στα ιεραρχικά – στα κυκλικά όπου ο λόγος του καθενός είναι ισότιμος με του άλλου. Έτσι δημιουργείται ένα πεδίο διάδρασης και επικοινωνίας ανάμεσα σε όλους εμάς. Ο στόχος τελικά είναι να βρεθούμε να μιλήσουμε και να προσφέρουμε ο ένας στην άλλον, από όποιο σημείο και αν ξεκινάμε.
Αποφεύγοντας να δουν την πραγματικότητα, πολλοί πιστεύουν ότι τα χειρότερα θα έρθουν μετά. Σε αυτό το πνεύμα προσπαθούν να πάρουν ότι προλαβαίνουν τώρα, γιατί θεωρούν ότι όταν έρθουν τα χειρότερα, θα έχουν πεθάνει. Τα χειρότερα όμως είναι ήδη εδώ.
Σε 60 χρόνια από τώρα, ο κόσμος μας δεν θα είναι βιώσιμος. Μέχρι το τέλος του αιώνα το 50% των ειδών ζωής θα έχει χαθεί από τον πλανήτη. Αυτό είναι τραγικό αλλά μη αναστρέψιμο δυστυχώς.
Εμείς μπορούμε να πάρουμε μία βαθιά ανάσα, να το κατανοήσουμε πραγματικά, και να περισώσουμε μέσα από την τέχνη και τις δράσεις μας ό,τι μπορούμε.
Θεωρώ ότι ναι, έπαιξα ένα ρόλο στην ορατότητα της κοινότητας με τη δουλειά μου, αλλά κι εσείς, για παράδειγμα, οι δημοσιογράφοι, που ασχολείστε με μένα, τη μουσική και τη δουλειά, στο ίδιο πράγμα συμβάλετε με τη σειρά σας.
Ο Lou Reed υπήρξε μεγάλη έμπνευση. Ήταν εκείνος που με πίστεψε, με στήριξε και με ώθησε -για την ακρίβεια, με πίεσε- να εκφραστώ τόσο σε σχέση με την ταυτότητα μου όσο και καλλιτεχνικά. Με έμαθε να φροντίζω τον εαυτό μου γιατί η δημοσιότητα δημιουργεί έναν μη ασφαλή χώρο στον οποίο κινούνται οι καλλιτέχνες και υπάρχουν μέσα σε αυτόν.
Ήταν ένας περίπλοκος χαρακτήρας, ταυτόχρονα όμως ήταν ένας άνθρωπος ζεστός, εγκάρδιος που είχε χιούμορ. Μου άρεσε πάντα ο τρόπος που γρατζουνούσε την κιθάρα με τα χέρια του σαν αρκούδα, αλλά και ο τρόπος που εξέφραζε τον εαυτό του μέσα από τη μουσική. Του οφείλω πολλά. Του οφείλω την καριέρα μου.
Εκτιμώ πάρα πολύ την Diamanda Galás, τη θαυμάζω για τη στάση της στη ζωή. Είναι μία από τους μέντορες μου, από τους λίγους καλλιτέχνες αυτήν τη στιγμή στην Αμερική που λένε την αλήθεια, που επιμένουν στην αλήθεια κι ας πληρώνουν το τίμημα. Και παρότι η Diamanda είναι σκληρή σαν χαρακτήρας, με όσες τραγωδίες της έχουν συμβεί στη ζωή, είναι ταυτόχρονα αυθεντική και ειλικρινής, πρώτα και πάνω όλα.
Η αγάπη είναι δημιουργία. Μπορεί όμως και να μας παραπλανά.
***
ANOHNI and the Johnsons “It’s Time To Feel What’s Really Happening”
13 Ιουνίου 2024 στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού
Προπώληση εδώ.
