Η Κλέλια Ανδριολάτου, ο Πάνος Παπαδόπουλος και όλα όσα δεν λέγονται στον έρωτα

Πώς προέκυψε η θεατρική σας συνεργασία; 

Κλέλια Ανδριολάτου: Με τον Πάνο γνωριστήκαμε πριν από λίγα χρόνια μέσω κοινών γνωστών. Εκτιμούσα πολύ το πώς υπάρχει, το πώς δουλεύει μέσα σε αυτό τον χώρο. Με συγκινούσε πολύ. Με έκανε να γελάω. Τον ακολουθούσα στις παραστάσεις του και όταν τον είδα την άνοιξη του 2022 στο Μπαίνει η Δεσποινίς Μαργαρίτα του Ρομπέρτο Ατάιντε στο Θέατρο Νέου Κόσμου, του πρότεινα να κάνουμε κάτι μαζί. Εκείνος το βρήκε ωραία ιδέα και έτσι το αποφασίσαμε.

Και η απόφαση του να κάνετε μία παράσταση κατάδική σας; Δηλαδή να παίξετε οι δυο σας και να σκηνοθετήσετε μαζί; 

Κλ. Ανδρ.: Σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ ωραία ιδέα να κάνουμε κάτι με τον Πάνο οι δυο μας σε έναν χώρο που μας εμπιστεύεται. Ήταν τέτοια η συνθήκη και η εμπιστοσύνη που χτίστηκε ανάμεσα στο Θέατρο Νέου Κόσμου (σ.σ. έπαιξε πέρυσι εκεί στο Πεταλούδες στο στομάχι του Κωνσταντίνου Ρήγου) και στη σχέση μας, που ευδοκιμούσε τέλεια στο να δημιουργήσουμε κάτι ακριβώς με τον τρόπο που το φανταζόμαστε.

Πάνος Παπαδόπουλος: Αυτή είναι η δεύτερη φορά που συνσκηνοθετώ με την συμπρωταγωνίστριά μου. Η πρώτη ήταν το 2019, όταν κάναμε με τη Νάνσυ Μπούκλη το Γελώντας άγρια του Κρίστοφερ Ντουράνγκ, συμπτωματικά και πάλι στο Θέατρο του Κόσμου. Γενικά, δεν είναι κάτι που θέλω να κάνω συχνά. Προκύπτει όμως ως επιθυμία μέσα από τα πρόσωπα και τη χαρά του να μοιραστώ κάτι μαζί τους.

Υπάρχει κάποια παγίδα στο να σκηνοθετείτε τους εαυτούς σας;

Κλ. Ανδρ.: Δεν το σκέφτομαι τόσο σαν «σκηνοθεσία». Περισσότερο σαν μια ευκαιρία να δημιουργήσουμε κάτι δικό μας με μία ελευθερία.

Π. Π.: Με τη σειρά μου, θα έλεγα ότι οπωσδήποτε δεν έχεις καθαρή εικόνα αυτού που κάνεις. Το πιο εύκολο είναι να δημιουργήσεις μία συρραφή σκηνικών αντιδράσεων που εσύ πιστεύεις ότι σε κολακεύουν, ενώ πιθανότατα συμβαίνει το αντίθετο. Ως επί το πλείστων όμως τα στοιχεία που γοητεύουν τους άλλους σε εμάς είναι όλα εκείνα που δεν καταλαβαίνουμε ότι κάνουμε.

Τι σας οδήγησε να επιλέξετε το συγκεκριμένο έργο, τον Εραστή του Χάρολντ Πίντερ;

Π. Π.: Αυτό που με εντυπωσίασε είναι όλα όσα δεν λέγονται στο έργο μεταξύ των δύο συντρόφων και μου θυμίζουν εκείνους τους υπέροχους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη: «ο ουρανίσκος μας είναι ένα κοιμητήρι, όπου σαπίζουν χιλιάδες ανείπωτα λόγια». 

Ένα δεύτερο στοιχείο είναι η στέρηση της οικειότητας του ενός από τον άλλον. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να συμβεί κάτι πιο σκληρό σε δύο ανθρώπους που κάποτε αγαπήθηκαν πολύ.

Ποια είναι η υπόθεση;

Π. Π.: Είναι μια ιστορία αγάπης, όπως μου αρέσει να βλέπω εγώ το έργο, ειπωμένη όμως από την ανάποδη πλευρά. Η ιστορία δύο ανθρώπων που δεν μπορούν πια να είναι μαζί, αλλά ξέρουν καλά ότι αν φύγουν δεν θα βρουν και πουθενά αλλού αυτό που κάποτε είχαν, αυτό που κάποτε ήταν ο ένας για τον άλλον. 

Πώς αντιλαμβάνεστε τον Ρίτσαρντ και τη Σάρα, του δύο ήρωες του έργου;

Κλ. Ανδρ.: Εγώ τους βλέπω σαν δύο σύμβολα. Μέσα από αυτούς βιώνουμε τη μοναξιά την εξάντληση, την ανάγκη για συντροφικότητα. Σαν αυτά τα δύο πρόσωπα να ανατέλλουν τις ανθρώπινες ανάγκες μας.

Π. Π.: Για μένα είναι δύο άνθρωποι που ακόμα κάτι προσδοκούν ο ένας από τον άλλον. Αντλούν ικανοποίηση προκαλώντας τον πόνο και τον φόβο της εγκατάλειψης. Στραγγίζονται συναισθηματικά. Έτσι αισθάνονται, έστω και στιγμιαία, ότι ακόμα πιάνουν τόπο ο ένας στην ψυχή του άλλου.

Πώς καταλήγουν από το «πολύ ερωτευμένοι στο σχεδόν ευτυχισμένοι», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο σημείωμα της παράστασης; Τι είναι αυτό που φθείρει σε τέτοιο βαθμό τη σχέση τους;

Κλ. Ανδρ.: Ότι ανήκουν μονίμως σε ένα «σχεδόν» το οποίο έχουν ανάγκη να νικήσουν και να υπερβούν και πάντα κάτι μένει ανεκπλήρωτο. Αυτό τους φθείρει τόσο πολύ που τους αφήνει στην άρση του ανικανοποίητου. Τίποτα δεν ολοκληρώνεται ποτέ.

Π. Π.: Για μένα είναι η δυσκολία του να θέλει ο ένας το ίδιο με τον άλλον επί μακρόν. Έτσι καταλήγει η μια πλευρά να αρνείται να αφήσει την άλλη επειδή είναι ακόμα ερωτευμένη, ενώ η άλλη φοβάται να χάσει ένα «αφοσιωμένο» πρόσωπο. Κι αυτό είναι ένα μπαλάκι, που εναλλάσσεται από τα χέρια του ενός στα χέρια του άλλου.

Στην πραγματική ζωή, γιατί είναι τόσο δύσκολο να δημιουργήσουμε ερωτικές σχέσεις που θα αντέξουν στον χρόνο;

Π. Π.: Γιατί ο έρωτας είναι ένα άθροισμα αδυναμιών και όχι δυνάμεων. Αν και συναρπαστικός είναι ένα καταναλωτικό συναίσθημα. Ένα διαρκές βάσανο να έχεις τον άλλον δικό σου. «Αυτό το αιώνιο βάσανο της κτητικής αντωνυμίας», όπως άκουσα να το διατυπώνει τόσο εύστοχα ο σκηνοθέτης Βασίλης Παπαβασιλείου. 

Κλ. Ανδρ.: Νομίζω γιατί είναι πάρα πολλά τα ερεθίσματα που έχουμε πια γύρω μας. Έχουν γίνει όλα τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα που δεν προλαβαίνουμε να επενδύσουμε, μας φαίνεται πολύ κοπιαστικό αυτό. Προτιμάμε να κατεδαφίσουμε και να διαλύσουμε αυτό που έχουμε για να βρούμε κάτι καινούριο που θα μας ξανακάνει να νιώσουμε ζωντανοί. Σαν να μην μπορούμε να αντέξουμε σε μία διάρκεια.

Π. Π.: Αν δεν έχεις τη συναισθηματική ευφυΐα να τιμήσεις τον έρωτα μετασχηματίζοντας τον εγκαίρως σε κάτι άλλο, τότε μοιάζει να μεταμορφώνεται σε ένα κουτί που αφού το αδειάσεις δεν ξέρεις τι να το κάνεις. Σε ενοχλεί ακόμα και που το κρατάς στα χέρια σου. 

Σκοτάδι και φως συνυπάρχουν στον έρωτα και στις σχέσεις. Μήπως το πρώτο τείνει να επικρατεί λίγο περισσότερο στις μέρες μας;

Κλ. Ανδρ.: Νομίζω κάθε σχέση κρύβει μέσα της και ένα σκοτάδι. Όταν όλος ο κόσμος όμως πλημμυρίζεται από σκοτάδι, καταλήγεις να βλέπεις μόνο αυτό. Όταν λοιπόν έρχεται η στιγμή που βρίσκεις το φως, σου φαίνεται τόσο ανοίκειο, που προτιμάς το σκοτάδι που αναγνωρίζεις.

Πώς είναι ο έρωτας και οι σχέσεις στην εποχή των social media και των dating apps;

Κλ. Ανδρ.: Γεμάτες αμφιβολία. Έχουμε αρχίσει να παρατηρούμε τις επιφανειακές πράξεις των άλλων. Δηλαδή ένα like ή ένα σχόλιο. Και όλο αυτό αρχίζει να γίνεται τεράστιο στο κεφάλι μας. Δεν έχουμε ιδέα για τα πραγματικά συναισθήματα των άλλων.

Ποιο είναι το πιο τρελό πράγμα που έχετε κάνει από έρωτα;

Π. Π.:  Να αποφασίσω να τον «κόψω».

Κλ. Ανδρ.: Να υπομείνω στο σκοτάδι που ξέρω ότι δεν αντέχω.

Και ποιο είναι το χειρότερο που ίσως έχετε κάνει σε κάποιον άνθρωπο που αγαπάτε ή αγαπήσατε βαθιά;

Π. Π.: Να μην το δείξω στον βαθμό που το αισθανόμουν.

Κλ. Ανδρ.: Να τον κρατάω δίπλα μου, επειδή δεν αντέχω να τον αφήσω να φύγει.

Υπάρχει κάποια ατάκα από το έργο που κάπως έγραψε μέσα σας;

Κλ. Ανδρ.: «Θα αλλάξω για σένα». 

Π. Π.: «Εγώ πάντως σε βρίσκω πολύ όμορφη. Νιώθω μεγάλη περηφάνια όταν σε συνοδεύω. Όταν βγαίνουμε για φαγητό, όταν πηγαίνουμε στο θέατρο…». Με συγκινεί γιατί είναι μια εξαίρεση στον Πίντερ. Άλλωστε, οι λέξεις στα έργα του δεν αποτελούν φωλιά του συναισθήματος.

Πάνο, η Λένα Κιτσοπούλου, με την οποία συνεργάστηκες το φετινό καλοκαίρι στις Σφήκες του Εθνικού Θεάτρου και πέρυσι στο Φράνκενσταϊν-Ο χαμένος παράδεισος στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, πώς εμπλέκεται στον Εραστή;

Π. Π.: Ζητήσαμε τη βοήθειά της και ήρθε στην πρόβα με χαρά. Έγραψε μάλιστα και μία ολόκληρη σκηνή για την παράσταση. Η ματιά της σε αυτό που κάνουμε υπήρξε παραπάνω από πολύτιμη. Προσωπικά μιλώντας αισθάνομαι μεγάλη ευγνωμοσύνη απέναντι στη Λένα. Μου έχει κάνει απίστευτα «δώρα». 

Εκτός από τον Εραστή, τι άλλο έχετε στα σκαριά για φέτος, εντός και εκτός θεάτρου;

Π. Π.: Τον Φεβρουάριο του 2024 θα είμαι στην καινούρια παράσταση που ετοιμάζει ο Θωμάς Μοσχόπουλος στο Εθνικό Θέατρο, την Προξενήτρα και τον Μάιο στο νέο έργο της Λένας Κιτσοπούλου στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, Και λέγε λέγε. Στο ενδιάμεσο, μέσα στον Απρίλιο θα ξεκινήσω γυρίσματα για την ατιτλοφόρητη προς το παρόν ταινία του Σωτήρη Σταμάτη.

Κλ. Ανδρ.: Μόλις ολοκλήρωσα τα γυρίσματα για τη δεύτερη σεζόν του Maestro και περιμένω να ξεκινήσουμε πρόβες με τον Βασίλη Παπαβασιλείου στο Θέατρο Τέχνης για την παράσταση Οι δύο χέστηδες, που θα κάνει πρεμιέρα τον Φεβρουάριο. 

***

Ο εραστής

Μετάφραση: Μαριλένα Μόσχου

Σκηνοθεσία:  Κλέλια Ανδριολάτου, Πάνος Παπαδόπουλος

Μουσική: Παύλος Κόρδης

Σκηνογράφος, Ενδυματολόγος: Μαγδαληνή Αυγερινού 

Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος

Συνεργάτις στη σκηνοθεσία: Μαριλένα Μόσχου

Μακιγιάζ φωτογράφισης: Γεωργία Φιλίππα

Επιμέλεια κομμώσεων φωτογράφισης: Γεωργία Φιλίππα

Παίζουν: Κλέλια Ανδριολάτου, Πάνος Παπαδόπουλος

Info: από 23 Νοεμβρίου στο Θέατρο Νέου Κόσμου. Προπώληση εδώ. 

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Χάρης Τζωρτζάκης: «Όλη μου η πορεία στο θέατρο είναι μία αποτυχία»