Η Τζωρτζίνα Λιώση και η Νάνσυ Μπούκλη λένε ιστορίες πάνω από ένα ποτήρι γάλα

«Παλιά, όταν ήμουν δέκα περίπου ετών, παραθέριζα με τους γονείς μου στο εξοχικό μας. Ένα βράδυ, την ώρα που τρώγαμε, η μητέρα μου έβαλε τα κλάματα. Έκλαιγε σπαρακτικά πάνω από το πιάτο της, χωρίς να μιλάει, και ύστερα ο πατέρας μου σηκώθηκε, της έφερε ένα ποτήρι νερό και της χάιδεψε τα μάγουλα. Όταν ηρέμησε ύστερα από λίγη ώρα, ο πατέρας μου τη ρώτησε τι της συνέβη και εκείνη τον κοίταξε, τίναξε τα μαλλιά της προς τα πίσω, έκοψε μια μπουκιά από το κρέας που είχε στο πιάτο της και μασώντας το αργά του είπε: “Τίποτα. Μην ανησυχείς. Απλώς θέλω να μου υποσχεθείς ότι το σκάφος που θα πάρουμε θα το ονομάσουμε “Bobby”. Χωρίς να με ρωτήσεις γιατί”. Ύστερα συνεχίσαμε το φαγητό μας.

Σ’ ένα ζαχαροπλαστείο. Σε απροσδιόριστο χρόνο. Στην Αθήνα. Δυο άνθρωποι μονολογούν κουβεντιάζοντας. Προσπαθούν να επικοινωνήσουν.

Γελάνε, θυμώνουν, λένε ιστορίες κι όταν πιέζονται, παίζουν. Παραμένουν καθισμένοι εκεί, πολλές φορές σκεπτόμενοι να φύγουν. Ίσως, σ’ αυτή την απόφαση συμφωνήσουν σε κάτι. Θα προλάβουν όμως να αποφασίσουν;», μέσα σε αυτές τις λίγες γραμμές περιγράφεται το έργο του Ευθύμη Φιλίππου, που πρέπει όμως να το δεις στη σκηνή παιγμένο από δύο ζευγάρια μπλε μάτια για να καταλάβεις το ανθρώπινο βάθος του.

Πώς επιλέξατε να ανεβάσετε τη συγκεκριμένη παράσταση και πώς επιλέξατε η μια την άλλη;

Νάνσυ: Με την Τζωρτζίνα γνωριστήκαμε στην παράσταση «Σκλαβί», στο Θέατρο Πόρτα το φθινόπωρο του ’19. Το φθινόπωρο του ’20 κάποια στιγμή, με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει πως είχε κάτι στο νου της να κάνουμε μαζί και το ήθελα κι εγώ πολύ. Πού να ξέραμε τότε ότι ετοιμαζόμασταν να ξεκινήσουμε κάτι τόσο μοναδικό. Μου έδωσε λοιπόν 3 βιβλία. Διάβασα τελικά μόνο το «Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα», γιατί ξετρελάθηκα. Εκείνη μου είπε πως αυτό σκεφτόταν εξ αρχής κι ότι ήταν όνειρό της χρόνια να το κάνει παράσταση, αλλά δεν ήθελε να με επηρεάσει. Οπότε γενικώς έτσι αρχίσαμε κι έτσι συνεχίζουμε! Κάτι σκέφτεται η μία και το λέει η άλλη ή το αντίθετο. Συμπληρώνουμε η μία την άλλη και χρησιμοποιούμε τα θετικά στοιχεία που έχει η καθεμία μας. Η Τζωρτζίνα βρήκε το κείμενο, εγώ μίλησα με το θέατρο, η Τζωρτζίνα βρήκε τα ρούχα μας, εγώ τους συντελεστές κι από τότε οι «ραφές», το ποια κάνει τι δηλαδή, σχεδόν δε φαίνονται, μοιράζονται αρμονικά και ανεπαίσθητα!

Τζωρτζίνα: Από τη μία το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν κάτι που ονειρευόμουν χρόνια να κάνω, από την άλλη δεν είμαι καθόλου πρακτικός άνθρωπος δηλαδή, πολλές φορές δε συνειδητοποιώ πως τα όνειρα μπορούν να γίνουν σχέδια και τελικά πράξεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση επιλέξαμε πρώτα η μία την άλλη. Η ανάγκη να κάνουμε κάτι μαζί με τη Νάνσυ ήρθε πρώτη. Συνεργαστήκαμε σε μία άλλη παράσταση και έτσι γνωριστήκαμε. Δουλέψαμε αρκετό καιρό μαζί μέχρι που ήρθε η πανδημία. Όταν άρχισαν κάπως να λειτουργούν, υπό συνθήκες, κάποια πράγματα βρεθήκαμε με τη Νάνσυ για έναν καφέ και της έδωσα το συγκεκριμένο βιβλίο. Συντονιστήκαμε αμέσως κι αρχίσαμε να δουλεύουμε πάνω σε αυτό.

Οι ηρωίδες που υποδύεστε υπάρχουν και στην πραγματική ζωή;

Τζωρτζίνα: Στη σκηνή είμαστε η Νάνσυ και η Τζωρτζίνα. Λέμε μία ιστορία όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς. Επενδύσαμε σχεδόν όλο μας τον χρόνο στην πραγματική μεταξύ μας επικοινωνία.

Νάνσυ: Αυτό που βλέπουμε στην παράσταση είναι δυο κοπέλες που μπαίνουν σ’ ένα ζαχαροπλαστείο συνεχίζοντας μια κουβέντα που έχουν αρχίσει από πριν μπουν σ’ αυτό. Στην πορεία καταλαβαίνουμε ότι έχει συμβεί κάποιο σημαντικό γεγονός που θέλουν να μοιραστούν. Αγαπιούνται, διαφωνούν, παίζουν, λένε ιστορίες και κάποιες στιγμές μιλούν γι’ αυτό το συμβάν.

Εντοπίζετε κοινά στοιχεία με τις ηρωίδες σας;

Νάνσυ: Της έχω και μου έχει δανείσει την αφέλειά της.

Τζωρτζίνα: Το χιούμορ του κειμένου αλλά και οι λόγοι που χρησιμοποιείται εμένα με βρήκε σε απόλυτη αρμονία με τους προσωπικούς μου μηχανισμούς. Αυτός είναι κι ένας λόγος που αυτό το έργο το βρίσκω τόσο γοητευτικό.

Υπάρχει κάποιο χαρακτηριστικό που έχουν οι ηρωίδες σας και θα θέλατε να έχετε κι εσείς;

Τζωρτζίνα: Θα ήθελα η ανάγκη για παιχνίδι να μη με αφήσει ποτέ.

Νάνσυ: Την αυτοπεποίθησή της να λέει ιστορίες μπροστά σε κόσμο, χωρίς να ντρέπεται.

Το έργο είναι του Ευθύμη Φιλίππου, ενός σεναριογράφου με διεθνή πια φήμη. Αυτό σας άγχωσε καθόλου;

Νάνσυ: Δεν είναι κάτι που με αγχώνει αυτό, όχι. Αντιθέτως, χαίρομαι πολύ που μας έδωσε ένα κείμενό του και ανθίζουμε κάθε μέρα μαζί του.

Τζωρτζίνα: Από την πρώτη στιγμή που το διάβασα ήταν πεντακάθαρο στο μυαλό μου σαν εικόνα. Δε συνηθίζω να είμαι τόσο σίγουρη για πράγματα όσο ήμουν την πρώτη μέρα που το διαβάσαμε μαζί με τη Νάνσυ.

Δύο νέες καλλιτέχνιδες πάνω σε μια σκηνή. Πόσο ενδυναμωτικό μπορεί να είναι αυτό για τα κορίτσια που θα σας βλέπουν από κάτω;

Τζωρτζίνα: Υπάρχουν αρκετές παραστάσεις που ανεβαίνουν ως επί το πλείστον με άντρες ηθοποιούς ή ακόμη και άντρες συντελεστές που καταλαβαίνω πως δεν τους ρωτάνε αντίστοιχα πράγματα -μάλλον- επειδή αυτό είναι το σύνηθες. Κάνοντας φέτος αυτή τη δουλειά με έκανε να καταλάβω το πόσο άνισα συχνό είναι το ένα σε σχέση με το άλλο. Εύχομαι στις τέχνες πολύ σύντομα να συμπεριλαμβάνονται όλα τα άτομα και να μη μας κάνει πια καμία εντύπωση το φύλο των συντελεστών.

Νάνσυ: Εύχομαι να είναι το ίδιο εμπνευστικό όπως και το αν έβλεπαν δυο άντρες καλλιτέχνες επί σκηνής. Γενικώς, εύχομαι όσο περνάει ο καιρός, οι άνθρωποι να εξοικειωνόμαστε περισσότερο με το να σκηνοθετεί, ή να πρωταγωνιστεί, ή γενικώς να ηγείται ενός συνόλου, μια γυναίκα. Είναι κάτι κανονικό και όχι κάτι επαναστατικό.

Τον τελευταίο μήνα είδαμε τον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας να συσπειρώνεται και να διεκδικεί όσα του ανήκουν. Εσείς πως βλέπετε τα όσα συμβαίνουν;

Νάνσυ: Έχουν ειπωθεί πολλά και από τις δύο πλευρές, οπότε πλέον ελπίζω στην πιο θετική έκβαση των πραγμάτων, που είναι να αναβαθμιστούν τα πτυχία μας ή τέλος πάντων να αναγνωρίζονται οι σπουδές μας. Επίσης, να υπάρχει η δυνατότητα μεταπτυχιακού και εντός Ελλάδας.

Τζωρτζίνα: Είναι εξουθενωτικό να παλεύεις για πράγματα που έπρεπε να είναι αυτονόητα κι άλλο τόσο είναι αναγκαίο. Δεν έχουμε άλλο χρόνο να πολεμάμε για πράγματα που έπρεπε απλώς να συμβαίνουν. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας και το να σε γονατίζουν για τα απλά μόνο μας καθυστερεί. Θα είμαστε εδώ όμως με την ελπίδα να αλλάξουν τα πράγματα, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, είναι μονόδρομος.

Η παράσταση διαδραματίζεται σε έναν απροσδιόριστο χρόνο. Για εσάς τι σημασία έχει ο χρόνος; Εκείνος που περνάει ή που καμιά φορά μοιάζει και στάσιμος. Είστε από τους ανθρώπους που κοιτάνε κάθε λίγο και λιγάκι το ρολόι;

Τζωρτζίνα: Δεν τα πήγα ποτέ καλά με το ρολόι, ούτε με την έννοια του χρόνου. Είμαι παρελθοντολάγνα και παλεύω πολύ με αυτό το κομμάτι μου και με την -όσο γίνεται- συμφιλίωση με τον χρόνο, αλλά αυτός άρχισε πρώτος.

Νάνσυ: Ο χρόνος άλλες φορές δε μου φτάνει, άλλες φορές θέλω να περάσει πιο γρήγορα. Δεν μπορεί να είναι στάσιμος, θα παραπατούσαμε, θα σταματούσε να γυρίζει η γη, ο χρόνος πάντα προχωράει. Απλώς κάποιες φορές ευχάριστα και κάποιες δυσάρεστα. Και μέσα σ’ αυτή τη ροή του, προσπαθώ να βρίσκω τον τρόπο.

Για την ιστορία…

Η Νάνσυ Μπούκλη δεν τρώει πολλά γλυκά, ούτε αγαπάει πολύ τη ζάχαρη. Με το γάλα επίσης δεν έχει ιδιαίτερη σχέση, εκτός αν είναι φυτικό γάλα. Παρ’ όλ’ αυτά, μιλάει μόνη της γενικώς και δεν το θεωρεί κακό, ειδικά όταν τη βοηθάει στη σκέψη της. Της αρέσουν τα ζαχαροπλαστεία, και περισσότερο αυτό που θα βρίσκεται το χειμώνα. Και τώρα, γράφει για τον εαυτό της σε τρίτο πρόσωπο, όπως ακριβώς είναι ο τίτλος του έργου που θα παίζει και θα σκηνοθετεί μαζί με τη φίλη της Τζωρτζίνα.

Η Τζωρτζίνα Λιώση από την άλλη αγαπάει τις γάτες, τις αλεπούδες και τα ρακούν. Της αρέσουν τα Χριστούγεννα και το ουίσκι.

Info 

Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα

 Θέατρο του Νέου Κόσμου – Δώμα: Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Αθήνα, 21 0921 2900

Μέρες & Ώρες Παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15

Τιμές εισιτηρίων: 16 ευρώ (γενική είσοδος), 13 ευρώ (φοιτητικό, εκπαιδευτικών, άνω των 65)

Εισιτήρια για την παράσταση προπωλούνται εδώ.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

PODCASTS

Τζωρτζίνα Λιώση, γιατί άφησες την ψυχολογία για να γίνεις ηθοποιός;