Η Χριστίνα Στεργίου έφτιαξε ένα cult δισκάδικο σε μινιατούρα
- 4 ΑΠΡ 2022
Σε καμία περίπτωση, ένα ανάλαφρο κείμενο για τον μοντελισμό δεν προδιαθέτει μια τόσο σκληρή αρχή, όσο αυτή που συνέβη, αλλά θα είμαι σύντομος γιατί οι λέξεις τρομάζουν: η Χριστίνα Στεργίου ήταν δέκα χρόνια υπάλληλος στο αεροδρόμιο, υπηρεσία εδάφους, όταν άρχισε να χάνει σταδιακά τον έλεγχο στα δάχτυλα του δεξιού χεριού της. Ένα σοβαρό νόσημα στον εγκέφαλο έδειξε η διάγνωση, ευτυχώς διαχειρίσιμο, οπότε η Χριστίνα χρειάστηκε να μείνει εκτός εργασίας για ενάμιση χρόνο.
Αυτό το διάστημα συνέπεσε με την καραντίνα, όταν όλοι λίγο-πολύ, κλεισμένοι μέσα στο σπίτι, ψάξαμε τρόπους να διασκεδάσουμε την ανία μας, ανακαλύπτοντας με έκπληξη ότι υπάρχουν χόμπι να μας συναρπάσουν, έξω απ’ την οθόνη. Στην αποθεραπεία, μάλιστα, απαγορεύεται να βλέπεις τηλεόραση και όλα τα συναφή, οπότε με την επιστροφή στο φάσμα του αναλογικού, η Χριστίνα οδηγήθηκε στο μικρόβιο της κλίμακας και του μοντελισμού.
Δεν είχε κάποια εμπειρία σε εικαστικά και χειροτεχνίες, αλλά το σκεφτόταν από καιρό. Συν τοις άλλοις, αυτό θα βοηθούσε τα άκρα της να επανέλθουν. Μέσα σε ένα χρόνο, τελικά, είχε στα –υγιή πλέον– χέρια της τα πρώτα δύο μετάλλια από την Πανελλήνια Έκθεση-Διαγωνισμό Μοντελισμού του 2021, που διοργανώνεται σταθερά από την I.P.M.S. Ελλάδος, τον κεντρικό φορέα για το μοντελισμό στη χώρα.
Ένα δισκάδικο σε κλίμακα 1:35
Ένα από τα δύο έργα που βραβεύτηκαν προσέθετε στον φανταστικό κόσμο της μινιατούρας ένα καθ’ όλα υπαρκτό χώρο, που βρίσκεται στα Εξάρχεια, στον αριθμό 59 της οδού Ζωοδόχου Πηγής. «Είχα στο μυαλό μου το concept του δισκάδικου και ειδικά την εικόνα ενός cult μαγαζιού που να έχει μείνει απείραχτο μέσα στα χρόνια», αναφέρει η Χριστίνα, «γύρισα μερικά ιστορικά δισκοπωλεία και τελικά κατέληξα στο Plan 59 – όταν είδα εκείνη την ταπετσαρία στο αριστερά, τρελάθηκα».
Το μοντέλο του χώρου βγήκε σε κλίμακα 1:35 και έτσι χαριτωμένο όπως είναι, με την αθωότητα ενός μικρού, μικρού κόσμου και τη δεξιοτεχνία ενός «μεγάλου» σε ακρίβεια χεριού, σε κάνει να τρίβεις τα μάτια σου από ενθουσιασμό. Χωρίς κάποιο αντικείμενο από δίπλα ή άλλο μέτρο σύγκρισης, εύκολα παραπλανάσαι πιστεύοντας ότι είναι φωτογραφία από τον κανονικό χώρο του καταστήματος – τόσο πιστό είναι το μοντέλο.
«Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού, όταν του εξήγησα την ιδέα, με κοίταξε διστακτικά και συμφώνησε. Φαντάζομαι δεν του έχει ξανατύχει πελάτης με μετροταινία στα χέρια να μετράει από γωνία σε γωνία τα αντικείμενα». Ξεκινώντας το διόραμα από το μηδέν (στην ορολογία του είδους τα συγκεκριμένα λέγονται «scratch build»), η Χριστίνα χρειάστηκε τρεις μήνες καθημερινής ενασχόλησης για να ολοκληρώσει το έργο.
Είχε ήδη κατασκευάσει το γραφείο εργασίας της στο αεροδρόμιο (έργο, το οποίο βραβεύτηκε με ασημένιο μετάλλιο), παίρνοντας τις διαστάσεις εξ αποστάσεως, μέσω Zoom με τις συναδέλφους. Πιο πριν είχαν περάσει από τα χέρια της έτοιμα kit για να μυηθεί στο τσίκι-τσίκι του μοντελισμού –αυτά τα kit λέγονται dollhouses και περιλαμβάνουν κομμένα κομμάτια, τα οποία πρέπει να ενώσεις για να προκύψει η τελική εικόνα· σαν παζλ σε τρεις διαστάσεις– αλλά «το να φτιάχνεις κάτι από το μηδέν έχει άλλη χάρη». Κάθε κομμάτι που τελειώνει, ένας μικρός πάγκος, μια συσκευή, ζωντανεύει παραπάνω το προσωπικό σου μικρο-σύμπαν.
Με αυτόν τον τρόπο, εστιάζεις στα μικρά επιτεύγματα, στα βήματα που κάνεις κάθε φορά, το οποίο παρεμπιπτόντως αποτελεί συστατικό στοιχείο κάθε ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας. «Στον μοντελιστικό μικρόκοσμό μου δεν υπάρχουν προβλήματα, δεν υπάρχει άγχος, δεν υπάρχει πίεση. Θέλει μεν επιμονή, επιμονή και φαντασία αλλά όλα χτίζονται δουλεύοντας. Έχεις την επιλογή να φτιάξεις πραγματικά αυτό που σου αρέσει – δεν υπάρχουν διακρίσεις».
Ένας κόσμος στο μικροσκόπιο
Τα νούμερα εδώ είναι ο απόλυτος οδηγός, τίποτα δεν είναι κατά προσέγγιση. Όπως είναι λογικό, όσο μεγαλώνει ο δεύτερος αριθμός στην αναλογία, τόσο δυσκολεύει η δουλειά του μοντελιστή. «Τα κομμάτια τα πιάνεις με τσιμπιδάκι, τα κόβεις, τα λιμάρεις, μετά τα βάφεις με λεπτά πινέλα και στο τέλος τα κολλάς, απλώνοντας το υγρό της κόλλας με οδοντογλυφίδα», εξηγεί η Χριστίνα. Το πρωταρχικό υλικό που έχεις στα χέρια σου είναι ένα είδος εύπλαστου πλαστικού, λέγεται στυρένιο και διατίθεται σε φύλλα διαφορετικού μεγέθους και πάχους.
Η ίδια από την αρχή τάχθηκε στο πολιτικό διόραμα, στην κατηγορία των μοντέλων δηλαδή που αναπαριστούν τον πραγματικό κόσμο. Το αντίπαλο δέος αυτών είναι τα δημοφιλή στρατιωτικά διοράματα, όπως άρματα, αεροπλάνα κοκ. Αυτής της σχολής είναι ο σύζυγος της Χριστίνας, ο οποίος ασχολείται χρόνια με τον μοντελισμό και δουλεύει έως και 1:72 κλίμακα. Για να καταλάβετε, τα νούμερα που απευθύνονται σε άπειρους του χόμπι είναι το 1:12 και το πιο διαδεδομένο 1:24.
Τους τελευταίους μήνες η Χριστίνα αναπτύσσει ένα πιο αιχμηρό διόραμα: φτιάχνει τη Canteen 19, ένα μαγαζί-καντίνα που βρίσκεται έξω από το Τσερνόμπιλ και προσφέρει «exclusive tours» σε τουρίστες, εντός της ραδιενεργούς ζώνης. «Είχα δει μια εικόνα στο ίντερνετ και είχα σοκαριστεί: από τη μία χαμογελαστοί τουρίστες με φωτογραφικές μηχανές και από την άλλη, η απόλυτη καταστροφή – μιλάμε για έναν τόπο που έχουν πεθάνει εκατοντάδες άνθρωποι, έτσι;». Πού να προσθέσουμε τώρα και τις βόμβες του πολέμου.
Να που αυτό το ανάλαφρο κείμενο βρέθηκε να έχει τελικά και σκληρό φινάλε.
Περισσότερα διοράματα από τη Χριστίνα Στεργίου θα βρείτε στον λογαριασμό της στο Instagram.
Το OneCity είναι ο νέος οδηγός της Αθήνας. Γειτονιές, πρόσωπα, εστιατόρια και street food, τάσεις και αφίξεις σε διασκέδαση και πολιτισμό. Ό,τι συμβαίνει στην πόλη βρίσκεται στο OneCity by OneMan!
