Iratus, τι δουλειά έχεις στο μπαρ του Θεάτρου Βέμπο;
Πετύχαμε ξαφνικά ένα απόγευμα τον Iratus στο μπαρ του Θεάτρου Βέμπο και λίγο πριν από το μεγάλο του live στο Gagarin 205, μάς εξιστόρησε όλα όσα τον έφεραν εκεί.
- 28 ΜΑΡ 2024
Γύρω στα μέσα Μαρτίου βρέθηκα στο Μεταξουργείο και στο Θέατρο Βέμπο για τις «Μπαλάντες του Βασίλη», τη μουσική παράσταση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Η ουρά στο μπαρ του θεάτρου ήταν μεγάλη και ένα παιδί προσπαθούσε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα να τους εξυπηρετήσει όλους. Τον κοιτάζω και σκέφτομαι ψιθυριστά «ο Iratus δεν είναι αυτός»; Αμέσως μετά τον ακούω να μιλά και σιγουρεύομαι.
«Μεγαλώσαμε μαζί σου» του λέω όταν έρχεται η σειρά μας. Ναι, τώρα πια γίναμε έντεχνοι, αλλά όταν η γενιά μου ψαχνόταν μουσικά, ο Iratus, ή κατά τον κόσμο Βαγγέλης Γκότοβος, ήταν ένα βέβαιο πάτημα στα hip-hop μονοπάτια. «Ελάτε στο διάλειμμα να τα πούμε» μας λέει χαμογελαστός, αφού δεν του συμβαίνει συχνά να τον αναγνωρίζει το ετερόκλητο κοινό του Βασίλη. Πήγαμε λοιπόν και τα είπαμε και μέσα σε πέντε λεπτά είχαμε κλείσει ραντεβού για τη συνέντευξη. Του ζήτησα χωρίς σκέψη να την κάνουμε, όσο αυθόρμητα τα είπαμε εκείνο το απόγευμα. Όπερ και εγένετο.
Ούτε στημένοι να ήμασταν. Ο Iratus τον περασμένο μήνα είχε κυκλοφορήσει το τελευταίο του άλμπουμ, τη Σπηλιά, ενώ μετά από σχεδόν δύο χρόνια απουσίας επιστρέφει την Παρασκευή 29 Μαρτίου στις ζωντανές εμφανίσεις, με ένα live στο Gagarin 205, το οποίο βαδίζει προς το sold out.
Άκουσα τη Σπηλιά μονομιάς και θυμήθηκα τις τελευταίες δουλειές του, πριν τον συναντήσω λίγες ημέρες μετά στο ίδιο ακριβώς σημείο, πίσω από το μπαρ του Θεάτρου Βέμπο. Αυτή τη φορά ο χώρος ήταν άδειος και όλοι τον γνώριζαν με το μικρό του. Κόσμος του θεάτρου ερχόταν και τον χαιρετούσε. «Βαγγελάκη μου, καλά να πάει η συνέντευξη». Πριν ξεκινήσουμε, του ζητάω συγγνώμη γιατί δε γνωρίζω πολλά από την κοινότητα του ραπ και ίσως τον προσβάλλω. «Πολύ χαίρομαι που είσαι ψιλοάσχετος με την κοινότητα, γιατί πλέον είμαι και εγώ» μου λέει γελώντας. Και κάπου εκεί αρχίζουμε με την πιο άμεση απορία μου.
Τι δουλειά έχει ο Iratus εδώ;
Κοίτα, η καλλιτεχνική μου ιδιότητα δεν καλύπτει πιθανότατα αυτό που κάνω εδώ, γιατί δεν χρησιμοποιώ καθόλου τις ικανότητές μου, κάνοντας αυτή τη δουλειά. Αν όμως ο Iratus δεν είναι μόνο η καλλιτεχνική του φύση, και είναι όλες οι πτυχές της ζωής του, τότε είναι και αυτός εδώ. Θα σου πω όμως πώς ξεκίνησε όλο αυτό. Τρεις μέρες μετά από το τελευταίο μου live στο Temple, τον Νοέμβριο του 2022, το οποίο βγήκε sold out, έπιασα δουλειά εδώ. Αρχικά δεν ήταν αυστηρά οικονομικοί οι λόγοι για τους οποίους ξεκίνησα. Όσο περνούσε ο καιρός και βρισκόμουν εδώ, ένιωθα ότι ερχόμουν πιο κοντά στα κέντρα μου.
Ο κόσμος που συναναστρεφόμουν εδώ δεν ήταν σαν εκείνους που συναντάς στο ραπ. Άνθρωποι που εργάζονται, προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα. Ένιωθα λοιπόν πολύ πιο οικεία δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους. Ταυτόχρονα, τα χρήματα τα οποία συνέχισα να βγάζω από τη μουσική αποφάσισα να τα επενδύσω πίσω σε αυτήν και άρχισα να ζω με τα χρήματα που έβγαζα από το Θέατρο Βέμπο. Έτσι, νιώθω πιο κοντά στον κόσμο και η αλήθεια είναι ότι για αυτούς τους ανθρώπους θέλω να γράφω και να εκφράζω.
Πιο πριν ζούσες σε «φούσκα»;
Λίγο – πολύ. Βέβαια, πάντα στον Κορυδαλλό έμενα. Δεν μετακόμισα στη Νέα Κηφισιά, κλεισμένος σε ένα στούντιο. Απλά ένιωθα ότι αυτό το οποίο δημιουργώ μουσικά είχε να κάνει με το τι συμβαίνει στο κεφάλι μου και όχι με το τι κάνω εγώ με τον κόσμο γύρω μου. Αυτό άρχισε να με φθείρει πάρα πολύ και το κατάλαβα δουλεύοντας εδώ. Θέλω το έργο το οποίο παράγω, να φτιάχνεται με βάση τους ανθρώπους που έχω γύρω μου και αυτό ακριβώς κάνω τώρα.
Στο κομμάτι INFP, στον τελευταίο δίσκο μιλάς πάντως για Μεταξουργείο.
«Στο Μεταξουργείο περπατάει νηστικός, άλλος ένας στο Μεταξουργείο σε 6 μήνες νεκρός». Ακριβώς. Αυτό είναι ένα σημείο στο οποίο εμπνεύστηκα από τα μέρη γύρω από τα οποία κινούμαι.
Το σκεφτόσουν καιρό; Ήταν συνειδητοποιημένη απόφαση;
Όχι ούτε καν. Έκατσε η δουλειά και είπα «πάμε να το δοκιμάσουμε». Και έφτασα στο σημείο στο οποίο είμαι τώρα και αλήθεια είμαι ψυχολογικά πολύ καλύτερα από τα χρόνια στα οποία ζούσα αποκλειστικά από τη μουσική.
Τι άλλες δουλειές έχεις κάνει;
Έχω δουλέψει και support σε μια εταιρεία παροχής υπηρεσιών για διάστημα λιγότερο από ένα χρόνο και είναι μια δουλειά που δεν εύχομαι ούτε στον χειρότερο εχθρό μου. Ήταν λίγο πριν από την καραντίνα και θυμάμαι ότι παραιτήθηκα λίγο πριν από το live της Αθήνας, για να ετοιμάσω και τον νέο μου δίσκο, το «ΟΚ». Δύο εβδομάδες πριν από εκείνο το live, ήρθε η καραντίνα. Ακυρώνεται το live και εγώ δεν έχω και δουλειά.
Ενδόμυχα ο λόγος που ξεκίνησα να δουλεύω εδώ, μπορεί να είναι για να μην ξαναπάθω ποτέ κάτι αντίστοιχο. Ήταν ένα από τα πιο low point σημεία στην καριέρα μου και τη ζωή μου. Για να σου δώσω να καταλάβεις, τα λεφτά που χρωστούσα από τον πρώτο χρόνο της καραντίνας, τα επέστρεψα τώρα. Γιατί, αν θυμάσαι, τους καλλιτέχνες μας θυμήθηκαν τον τελευταίο χρόνο.
Σε γνωρίζει ο κόσμος εδώ;
Κοίτα, είμαι σε ένα περίεργο level δημοφιλίας σήμερα. Ο τύπος που θα συμπεριφερόταν σκατά στον μέσο υπάλληλο εστίασης, θα συμπεριφερθεί σκατά και σε εμένα, αλλά ταυτόχρονα, μπορεί να υπογράψω αυτόγραφο σε ένα κουτί ποπ-κορν ή σε μια απόδειξη.
Τις παραστάσεις τις βλέπεις;
Τις έχω δει ναι, όλες. Γενικά, είμαι αρκετά περίεργος στην τέχνη που μου αρέσει. Αγαπημένοι μου σκηνοθέτες είναι ο Quentin Tarantino, ο Guy Ritchie και ο Martin Scorsese για παράδειγμα.
Gentlemen είδες;
Μόλις το τελείωσα. Φίλε, οι διάλογοι του Guy Ritchie είναι όλη μου η ζωή.
Και τι άλλο χαρακτηρίζει όλη σου τη ζωή; Πώς ήταν τα παιδικά χρόνια;
Γεννήθηκα στο Δυτικό Βερολίνο, πριν ακόμα πέσει το τείχος, το 1987 και έζησα πέντε χρόνια στη Γερμανία. Πιο παλιά μίλαγα γερμανικά, τώρα τα έχω ξεχάσει. Στα 7 μου ήρθα στην Ελλάδα για να ζήσω μόνιμα και μείναμε στον Κορυδαλλό μαζί και με τη μικρή μου αδερφή, τη Μυρσίνη. Υπάρχουν πολλές φορές που σκέφτομαι πώς ήταν τα παιδικά μου χρόνια, αλλά για κάποιο λόγο είναι πολύ ομιχλώδες το τοπίο. Δεν έχω πολλές αναμνήσεις και αυτό είναι κάτι που έχω συζητήσει και με τους φίλους μου και ισχύει και για εκείνους το ίδιο.
Θυμάμαι όμως ένα συμβάν και νομίζω δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Είχα γυρίσει από τη Γερμανία και περπατούσα στο πάρκο της γειτονιάς με τον παππού μου, τρώγοντας παγωτό. Μόλις τελειώνω, τον ρωτάω «πού να πετάξω το κυπελλάκι;» και μου απαντά «κάτω, όλοι κάτω το πετάνε». Εγώ είχα μόλις έρθει από τη Γερμανία και δεν μπορούσα να το διανοηθώ.
Το άλλο που μου έχει μείνει, είναι ότι είχα την ατυχία να έχω τον πατέρα μου διευθυντή στο σχολείο μου. Για να μη φαίνεται λοιπόν ότι μεροληπτεί υπέρ μου, για ό,τι μαλακία γινόταν, την πλήρωνα εγώ. Επίσης, όλα μου τα σχολεία ήταν το ένα δίπλα στο άλλο, οπότε ό,τι και να έκανα, το είχε μάθει μέσα σε τρία λεπτά.
Πότε ξεκίνησες να γράφεις και τι ερεθίσματα είχες;
Το 2002, στα 15 μου. Δεν ήμουν καλός στην αρχή, αλλά έκανα πολλή προπόνηση. Κάθε μέρα έγραφα και κάποια στιγμή νομίζω ότι έγινα καλός. Τότε, άκουγα πολύ nu metal (Limp Bizkit, Linkin Park κ.α.) και Active Member, Terror X Crew.
Οι γονείς σου σε υποστήριξαν στο γράψιμο;
Το ήξεραν ότι γράφω, με στήριξαν, αλλά ανησυχούσαν πολύ και για το μέλλον μου, για το τι σκατά θα κάνω με τη ζωή μου. Δεν ζούσε κανένας από το ραπ τότε. Ήταν η υποκουλτούρα της υποκουλτούρας. Άλλα όσο μπορούσαν με στήριξαν, δεν έχω παράπονο. Πολλές φορές μόνο και μόνο η υπομονή που έκαναν ήταν αρκετή.
Ψυχολογία σπούδασες όντως, όπως έγραφες στα κομμάτια σου;
Όντως σπούδαζα και το άφησα 6 μαθήματα πριν από το πτυχίο, γιατί αποφάσισα να πάρω σοβαρά τη μουσική. Σκέφτομαι πολύ έντονα να την τελειώσω πάντως τη σχολή, γιατί είναι μια οπτική γωνία την οποία θα ήθελα να έχω. Θα ήθελα και να εργαστώ ως ψυχολόγος, γιατί τα skills που πλέον έχω στον τρόπο σκέψης μου, μπορούν να μεταφραστούν πολύ καλά μέσα από αυτό.
Εσύ έχεις πάει σε ψυχολόγο ποτέ;
Όχι, ποτέ. Οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου με «κλωτσάνε» προς τα εκεί, αλλά δεν είναι κάτι που έχω κάνει, τουλάχιστον ακόμη.
Και πότε άρχισες να καταλαβαίνεις ότι είσαι όντως καλός στο ραπ;
Η φάση άρχισε να σοβαρεύει από το 2010. Τον Ιανουάριο εκείνης της χρονιάς κυκλοφόρησα τις Φούσκες και τον Δεκέμβριο βγάλαμε το Fullface. Από τότε και μετά άρχισα να έχω το κοινό μου. Κομβικό σημείο ήταν φυσικά η κυκλοφορία της Άνοιξης, τον Μάιο του 2013 και φυσικά το AVMV, όπου μετά από αυτό, νομίζω ότι άρχισα να θεωρούμαι household name. O Tom Dzik, ο κολλητός μου και άνθρωπος με τον οποίο έχω συνεργαστεί περισσότερο στη μουσική και στη ζωή, ήταν επίσης κομβικός για την πορεία μου.
Κλείνεις ακόμα περισσότερες πόρτες από αυτές που ανοίγεις όπως τραγουδούσες στην Άνοιξη;
Πλέον προσέχω πολύ περισσότερο τις πόρτες που προσεγγίζω εγώ. Όταν ήμουν μικρότερος, έβλεπα τα πάντα σαν μια νέα ευκαιρία. Ήμουν πολύ πιο ανοιχτός σε νέα πράγματα. Τώρα, είναι πολύ λιγότερες οι πόρτες τις οποίες θέλω εγώ να ανοίξω.
Γενικά υπήρχε ένα μοτίβο αυτο-ακύρωσης στην καριέρα σου;
Ναι, αυτό το είχα πολύ έντονο γιατί όσο έψαχνα να βρω τον εαυτό μου, ανακάλυπτα πράγματα τα οποία ενδεχομένως δεν ήθελα να ισχύουν για εμένα. Συνέχεια έψαχνα και συνέχεια άλλαζα στάσεις και απόψεις, μέχρι να βρω με τι είμαι άνετος εντέλει, το οποίο θεωρώ ότι έχει προκύψει πολύ πρόσφατα.
Ναι, αλλά στα κομμάτια σου έβλεπες ταυτόχρονα και ένα «ψώνιο».
Αυτός ήταν ένας μηχανισμός άμυνας που είχα, γιατί για να επιβιώσεις στο underground ραπ των 10s, έπρεπε να θεωρείς τον εαυτό σου τον καλύτερο ράπερ από όλους. Θεωρώ τον εαυτό μου ταπεινό άνθρωπο, αλλά καθόλου μετριόφρων. Είμαι πολύ σκληρός με τον εαυτό μου και αυτό ήταν το χειρότερο πράγμα, γιατί τον αδικούσα συνεχώς. Έπρεπε να μου αναγνωρίσω «νίκες» για πράγματα που έχω πετύχει και να μου συγχωρέσω λάθη που έχω κάνει και συγχωρώ στους πάντες. Αυτό έχω ξεκινήσει να το κάνω τώρα και πραγματικά νιώθω πολύ καλύτερα.
Το 2013, όσο έγραφες την Άνοιξη, είχε μόλις ξεκινήσει και η φάση με την τραπ ε;
Ναι, ναι μόλις είχε ξεκινήσει. Εγώ ντάξει, ήμουν ακόμα στη φάση που ήθελα να ασχολούμαι και με τους άλλους, όποτε κορόιδευα όποιον ξεκίναγε με την τραπ, αλλά τώρα είμαι πολύ μακριά από όλο αυτό. Τότε μέναμε στα diss τραγούδια περισσότερο, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που γίνεται σήμερα. Βέβαια σήμερα, να σου πω την αλήθεια, τη σύγχρονη εμπορική τραπ μουσική τη θεωρώ πιο κοντά με το πώς είχαμε στα 90s τον Λάμπη Λιβιεράτο, παρά με εμάς.
Είναι τελείως διαφορετικός ο τρόπος που προσεγγίζουμε τη μουσική, ο τρόπος που την προμοτάρουμε. Αυτοί δουλεύουν για τα νούμερα και την εμπορικότητα πολύ περισσότερο από ότι εμείς. Μπορεί πολλοί να θεωρούν ότι είμαστε διαφορετικά κλαδιά στο ίδιο δέντρο, αλλά εγώ δεν πιστεύω ότι είμαστε καν στο ίδιο δάσος.
Και έρχεται το AVMV το οποίο σκάει στην Ελλάδα της κρίσης να πάρει θέση με μια σχετική μετριοπάθεια.
Κοίτα, για μένα η Άνοιξη είναι περισσότερο επηρεασμένη την Ελλάδα της κρίσης. Το AVMV έχει να κάνει περισσότερο με την κρίση με τον εαυτό μου και σκέψου ότι το έγραψα κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας. Εκτός από το τραγούδι «Έλληνας» ίσως.
Στο ενδιάμεσο των δύο δίσκων έχει προηγηθεί και η δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Ήμασταν φίλοι με τον Παύλο και κάναμε και μουσική μαζί. Με επηρέασε σε μεγάλο βαθμό. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο όλο αυτό για μένα. Σκέψου πώς νιώθαμε εμείς που τον γνωρίζαμε και τον είχαμε δίπλα μας και ξαφνικά ακούγαμε να τον συζητά στις ειδήσεις ο κάθε άσχετος και να βγάζει πολιτικό λόγο, για το δικό του συμφέρον. Ήταν αισχρό και ήταν η πρώτη φορά που βλέπω να γίνεται αυτό για κάποιον κοντινό μου άνθρωπο.
Είχα γράψει σε κάποια φάση «και μου μιλάνε στο σκοτάδι για αφύπνιση, όσοι πατάν σε σώματα νεκρών για αντιπολίτευση» και σε αυτό ακριβώς αναφερόμουν. Πέρα από τη θλίψη του να χάνεις έναν άνθρωπο που είναι κοντά σου, μετά είναι σαν να το ξαναζείς κάθε μέρα.
Στους στίχους σου απευθυνόμενους στους φασίστες, δεν λαΐκισες όμως ποτέ.
Το συναίσθημα μου ήταν τόσο έντονο που δεν ήθελα να χαθεί η ουσία πίσω από τον λόγο μου. Το πόσο έβριζα τους φασίστες και σε αυτόν, αλλά και σε κάθε δίσκο δεν είχε μετριοπάθεια, αλλά ο τρόπος με τον οποίο το κάνω, δείχνει ότι υπάρχει λόγος που το κάνω. Δεν το κάνω μόνο επειδή σκότωσαν τον φίλο μου, αλλά ο βασικότερος από όλους τους λόγους, είναι ότι θεωρώ ότι οι άνθρωποι που σου στερούν την ελευθερία, θα έπρεπε να είναι οι ίδιοι στη φυλακή.
Όσον αφορά τον λαϊκισμό, εγώ δεν πρόκειται ποτέ να το κάνω αυτό. Αυτό το κάνουν οι φασίστες. Εννοώ τους ανθρώπους τους οποίους θέλουν να περάσουν το point τους σε άλλους που η κριτική τους σκέψη δεν είναι το προτέρημά τους. Αυτοί λαϊκίζουν και εγώ δεν θέλω να έχω σχέση μαζί τους σε κανένα επίπεδο. Η αλήθεια δεν είναι ποτέ τόσο απλή, όσο παρουσιάζεται και δεν πρέπει να της στερείς την ουσία.
Από εκείνη την περίοδο βλέπεις πρόοδο για την κοινωνία; Ας πούμε στη ρατσιστική κοινωνία των αρχών της προηγούμενης δεκαετίας, το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών δεν θα πέρναγε ούτε απ’ έξω.
Δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει πρόοδος. Ο λόγος ας πούμε που πιστεύω ότι πέρασε τώρα αυτό το νομοσχέδιο είναι καθαρά για να εξαλειφθεί τελείως η δύναμη της αντιπολίτευσης. Μου φαίνεται δηλαδή σαν μια τακτική κίνηση της δεξιάς, προκειμένου να συνεχίσουν να βγαίνουν και να πάρουν και το κέντρο μαζί τους. Χαίρομαι ειλικρινά που πέρασε αλλά προβληματίζομαι όσον αφορά τους λόγους για τους οποίους έγινε. Όταν βλέπω ότι συσσωρεύεται τόση δύναμη σε ένα κόμμα και μια μερίδα ανθρώπων, που δεν πιστεύω ότι έχουν στο μυαλό τους το συμφέρον του Έλληνα πολίτη, θεωρώ ότι απλά γίνεται για λόγους συμφερόντων. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ παρά να χαρώ που πέρασε κάτι τόσο αυτονόητο.
Σε επίπεδο κοινωνίας βέβαια δεν είμαι σίγουρος ότι αγκαλιάστηκε τόσο ο γάμος των ομόφυλων. Αν ζούσα ακόμα μέσα στο στούντιο και δίπλα στους μουσικούς, πιθανότατα αυτό θα πίστευα, αλλά η δουλειά μου εδώ και η συναναστροφή μου με διαφορετικούς ανθρώπους, μου δείχνει ότι δεν έχει αλλάξει κάτι τόσο δραματικά. Και σε τελική ανάλυση, για τι σκατά πρόοδο μπορούμε να μιλήσουμε σε μια κοινωνία που μετά από τα Τέμπη πήγε και ξαναέβγαλε τον ίδιο άνθρωπο βουλευτή Σερρών.
Μου βγάζεις ότι είσαι βαθιά πολιτικό ον.
Δεδομένα όχι κομματικό ον. Σίγουρα με ενδιαφέρει να βλέπω το πώς λειτουργεί, σκέφτεται και δρα ο κόσμος. Ίσως να είμαι λίγο εμπαθής με τον όρο, όσον αφορά τον εαυτό μου, αλλά δεν νομίζω ότι έχεις και άδικο.
Στην εποχή της πολιτικής ορθότητας και του cancel, εσύ μπόρεσες εύκολα να επανατοποθετηθείς;
Είναι ενδιαφέρουσα ερώτηση που με ταλαιπωρεί ακόμη. Αν ακούσεις τμηματικά τα τραγούδια που και αφαιρέσεις έναν στίχο, μπορείς να με βγάλεις ό,τι θέλεις. Ομοφοβικό, σεξιστή, μισογύνη, τα πάντα. Εμένα αυτά δεν με ένοιαζαν και έβγαζα αντίδραση. Ήξερα τι είμαι και τι δεν είμαι, επομένως για όσα με έκραζαν, εγώ τα έκανα πιο έντονα μετά. Το θέμα όμως τώρα είναι ότι ο κάθε δημόσιος λόγος μου, χρησιμοποιείται από άλλους για τη δική τους οπτική γωνία και αυτό έχει αρχίσει να με νευριάζει πολύ.
Δηλαδή εγώ, μπορεί να χρησιμοποιήσω έναν παρεξηγήσιμο στίχο επειδή κανείς δεν θα μου πει πώς πρέπει να τον γράψω, αλλά όταν ξέρω ότι μπορεί ενδεχομένως να χρησιμοποιηθεί από σεξιστικά, ομοφοβικά και μισογύνικα σκουπίδια, πλέον σκέφτομαι πολύ περισσότερο πριν το κάνω. Προσπαθώ λοιπόν αυτή τη στιγμή να βρω την απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στην ελεύθερη έκφραση και στο να μη δίνω ούτε ικμάδα δύναμης σε όλους αυτούς που θα αποκόψουν έναν στίχο μου για να τον χρησιμοποιήσουν για δικούς του σκοπούς. Την ισορροπία αυτή την ψάχνω και θα συνεχίσω να την ψάχνω. Είναι ένα challenge, το οποίο το αποζητάω κιόλας.
Ακούγοντας τα παλιά, μπορεί να μετανιώσεις για κάποιο στίχο;
Ούτε για έναν. Ήταν άλλα τα δεδομένα τότε. Οι απόψεις μου πάνω στα θέματα αυτά, δεν έχουν αλλάξει φυσικά. Ποτέ δεν ήμουν ούτε σεξιστής, ούτε μισογύνης. Απλά ήταν διαφορετικές οι εποχές.
Και μετά από τα χρόνια της βαθιάς κρίσης, βγάζεις τους Ωκεανούς, που είδαμε πριν ότι είναι και ο πιο εμπορικός σου δίσκος.
Πέρα από αυτό, για μένα είναι και το αγαπημένο μου έργο ως τώρα. Ένιωθα ότι ήταν πολύ μεστός ο τρόπος σκέψης μου εκείνη την περίοδο και ήξερα ακριβώς τι ήθελα να κάνω και ασχολήθηκα πολύ και με τη μουσική.
Εκεί έγραψες και ότι «στο να ξεχνάς, γαμάς». Τι σημαίνει αυτό;
Αυτό έχει να κάνει με το ότι μπορώ να αγαπήσω πολύ έντονα έναν άνθρωπο, αλλά αν μου γυρίσει είναι σαν να μην έγινε ποτέ. Θα δώσω το 100% μου σε έναν άνθρωπο, ωστόσο αν δεν καταλήξει αυτό ως οφείλει να καταλήξει ή αν νιώσω ότι έχει αδικηθεί πολύ περισσότερες φορές, από όσες επιτρέπω, τότε έχει τελειώσει.
Υπάρχει μια πεποίθηση στον κόσμο ότι έχεις σταματήσει να γράφεις hit. Ισχύει;
Έχει πολλές απαντήσεις εδώ. Θεωρώ ότι αν κάνω μουσική σκόπιμα, σταματά να μου αρέσει η μουσική που κάνω μετά. Νιώθω μια απέχθεια στο να κάνω μουσική για κάποιον σκοπό τόσο συγκεκριμένο.
Άκουσα πρώτη φορά το Voyager σήμερα, γιατί είχα χάσει τα ίχνη σου. Πολύ ωραία δουλειά.
Ε ναι, αφού είχε μουσική Tom Dzik (γέλια). Είχαμε να βγάλουμε δίσκο με τον Θωμά από το 2013 και επιτέλους συνεργαστήκαμε. Βέβαια, ήταν μια πολύ σκοτεινή περίοδος για εμένα εκείνη. Έπινα και γενικότερα έκανα πράγματα άσχημα για τον εαυτό μου. Το Voyager σε όλη του την πορεία, ήταν το πιο έντονο σύννεφο για το πώς αντιμετωπίζω εγώ τον εαυτό μου.
Υπάρχει ένα μοτίβο «είμαι χάλια – γράφω fun κομμάτια», «γίνομαι καλά – ρίχνω εσάς»;
Ναι αυτό παίζει, αλλά πιο πολύ έχω ρίξει τον εαυτό μου γιατί δεν θα έπρεπε να ασχολούμαι με τους υπόλοιπους. Είναι ένα μοτίβο που συνέχεια το ανακύκλωνα αλλά τώρα είμαι αποφασισμένος να σπάσω αυτό το μοτίβο. Η Σπηλιά είναι η σφραγίδα του ότι αυτό το μοτίβο σπάει και ουσιαστικά κλείνει τα πρώτα 15 χρόνια της δισκογραφικής μου πορείας. Όσο έντονο και σκοτεινό αν ακουστεί, δεν νομίζω ότι θα επιβιώσω αν το ξανακάνω αυτό στον εαυτό μου. Δεν θα αντέξω.
Η Σπηλιά είναι ο πιο μικρός δίσκος που έχεις κυκλοφορήσει. Όλος ακούγεται σε λιγότερο από 20 λεπτά. Πώς προέκυψε;
Είναι ένας πολύ μικρός δίσκος, για μια πολύ μεγάλη εμπειρία. Για τον δίσκο αυτό είχα γράψει 40 τραγούδια και τελικά κράτησα αυτά τα επτά για να αποτυπώσουν ακριβώς το συναίσθημα το οποίο ήθελα. Στους Ωκεανούς ήμουν εγώ με τον πλανήτη, στο Voyager ήμουν εγώ με το Σύμπαν και στη Σπηλιά είμαι εγώ με τον εαυτό μου. Ήθελα να πω το ποιος είμαι εγώ και γιατί βρίσκομαι στο συγκεκριμένο σημείο. Η έξοδος από τη Σπηλιά είναι ο Ήλιος, όμως για πρώτη φορά στην καριέρα μου δεν έχω οραματιστεί την επόμενη δουλειά μου.
Γιατί να έρθει κάποιος στο Gagarin στις 29 Μαρτίου;
Η ωμή αλήθεια είναι ότι είμαι φανταστικός στις συναυλίες (γέλια). Γεμίζει η σκηνή και απολαμβάνω περισσότερο από οτιδήποτε το ότι όταν μιλάω δεν με διακόπτουν. Λέω αυτά ακριβώς που θέλω, όπως τα θέλω εγώ και αυτό με γεμίζει. Πλέον δεν είμαι στη μόδα, επομένως όσοι έρθουν, ξέρουν πολύ καλά τους λόγους για τους οποίους θα είναι εκεί. Δεν νομίζω ότι κανείς έχει μετανιώσει τα λεφτά που έχει δώσει για να με ακούσει και αυτή τη φορά που έχω περισσότερο από ενάμισι χρόνο να εμφανιστώ, είμαι έτοιμος να πω τα πάντα. Θα είναι ένα πολύ γεμάτο πρόγραμμα.
Εισιτήρια για το Live του Iratus στο Gagarin 205 μπορείς να βρεις εδώ.
