Κυψέλη Μοναμούρ! Ένα φεστιβάλ γεννιέται γύρω από το λυρικό ποτάμι της Φωκίωνος Νέγρη
Οι εμπνευστές του, Γιώργος-΄Ικαρος Μπαμπασάκης και Γιώργος Γεωργακόπουλος, μιλάνε στο OneMan για το ρομαντικό εγχείρημά τους, μία ωδή στην πολυσυζητημένη περιοχή του αθηναϊκού απόκεντρου που δεν αποκλείεται να αποτελεί το κέντρο του κόσμου όλου.
- 28 ΜΑΙ 2022
Η ιδέα του Κομάντο -όπως το αποκαλούν οι εμπνευστές του- Φέστιβαλ «Κυψέλη Μοναμούρ!» γεννήθηκε μέσα στην καραντίνα, γιατί «η Αθήνα ζει μέσα από τους ανθρώπους της, τις σχέσεις τους, τις εμπειρίες τους, αλλά κυρίως μέσα από τον πολιτισμό».
Σύμφωνα με το μανιφέστο τους έχει ως εξής: Ένα καλοκαιρινό οδοιπορικό, ένα σχεδόν φεστιβάλ, μία εβδομάδα στην Κυψέλη, καλεσμένοι σε ιδιωτικές κατοικίες, απρόσμενους χώρους και κουζίνες, προσκεκλημένοι καλλιτεχνών, λογοτεχνών, αρχιτεκτόνων, μουσικών, ηθοποιών, σκηνοθετών.
Άνθρωποι του πολιτισμού ανοίγουν τα σπίτια τους παρουσιάζοντας εκθέσεις, μικρά μουσικά σύνολα, απαγγελίες, συζητήσεις, προβολές, αλλά και γευστικές προτάσεις. Άνθρωποι του πολιτισμού προσφέρουν το σπίτι τους για μία βραδιά από τη Δευτέρα 30 Μαΐου ως την Κυριακή 5 Ιουνίου. Ο πολιτιστικός περίπατος περνάει μέσα από ιδιωτικές κατοικίες, ιστορικά μπαρ και παραδοσιακά καφενεία, απρόσμενους χώρους, γκαλερί, βιβλιοπωλεία και το δημόσιο χώρο.
Με αυτή την αφορμή, ο συγγραφέας, ποιητής και μεταφραστής Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης και ο εικαστικός και επιμελητής της CheapArt Γιώργος Γεωργακόπουλος, ταγμένοι Κυψελιώτες αμφότεροι, εξηγούν στο OneMan μεταξύ άλλων ποια είναι η καλύτερη και η χειρότερη πτυχή του να ζει κανείς στην ανέκαθεν (και όχι μόνο σήμερα) πολυσυζητημένη περιοχή του αθηναϊκού απόκεντρου.
Για τον Γιώργο Γεωργακόπουλο το μοναδικό αμάλγαμα ανθρώπων της Κυψέλης δε λιώνει από συγκυριακές ανακατατάξεις
Σε όσους έζησαν την Πατησίων το ’70 και το ’80 στα καλύτερα της, έναν αρχοντικό εμπορικό δρόμο με μεγάλα διαμερίσματα, καταστήματα, σινεμά και βόλτες από την Πλατεία Αμερικής στη Φωκίωνος Νέγρη και πίσω στην Πατησίων, οι εικόνες που κρατούν είναι λαμπερές. Οι εικόνες αυτές διαπερνούν τη σκόνη και την εγκατάλειψη, τη σταδιακή υποβάθμιση και την ευκαιριακή αναβάθμιση που ακολούθησαν τις επόμενες δεκαετίες.
«Ο Πόλεμος των Άστρων» στην υπεροθόνη του ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ άφηνε χώρο για διαγαλαξιακές σκέψεις που σήμερα μπερδεύονται με τα σαλάμια και τα απορρυπαντικά που κρύβει το κέλυφος του εμβληματικού ναού της 7ης τέχνης. Οι σταρ του ελληνικού σινεμά, οι διασημότητες της εποχής, αστοί και οι άνθρωποι του πολιτισμού που πέρασαν από την Κυψέλη και τη Φωκίωνος Νέγρη άφησαν πίσω ωστόσο μία άφθαρτη μαγική σκόνη που δίνει στην Κυψέλη ένα μεγαλείο που βρίσκεται κάτω από το δέρμα της, μέσα στο DNA της.
Αυτό το μυθικό υλικό περνά στους Κυψελιώτες του σήμερα δημιουργώντας ένα μοναδικό αμάλγαμα ανθρώπων που δε λιώνει από συγκυριακές ανακατατάξεις. Η Κυψέλη δεν είναι τα ντουβάρια των εμβληματικών πολυκατοικιών της. Είναι ο τρόπος που μπορεί και ξέρει να συγχωνεύει ανθρώπους κρατώντας μόνο το καλύτερο.
Για τον Γιώργο-Ίκαρο Μπαμπασάκη η Κυψέλη ή ταν και παρέμεινε ένα κονάκι κονκισταδόρων της Τέχνης, ένα στέκι συμπαικτών της Ζωής, μια φωλιά φίλων του Έρωτος.
Η Κυψέλη είναι το Κέντρο του Κόσμου, διατεινόταν μελωδικά ο αείμνηστος φίλος Χρήστος Βακαλόπουλος, ο οποίος επίσης διατεινόταν ότι στον καθένα μας αρμόζει ένα νησί. Βρήκα το νησί μου, και είναι η Κυψέλη – ένα νησί φυτεμένο γύρω από το λυρικό ποτάμι που είναι η Φωκίωνος Νέγρη. Η Κυψέλη είναι το νησί μου, όπου δεσπόζει το ροκ εντ ρολ, ήδη από παλαιότερα, και η τζαζ, τώρα πια.
Το μείζον, το μέγιστο, καλό της Κυψέλης είναι η μουσικοχορευτική, ποιητική, εικαστική εγγύτητα. Εδώ, στην Κυψέλη, τα πάντα είναι νότες και παρτιτούρες, χρωματικές συνθέσεις, και εσωτερικά τοπία – τα τοπία της ποιήσεως, σα να λέμε.
Το Κομάντο Φέστιβαλ ΚΥΨΕΛΗ ΜΟΝΑΜΟΥΡ! θέλει να εμπλέξει τις τρεις διαστάσεις του χρόνου -Παρελθόν, Παρόν, Μέλλον- σε μια διαρκή, διηνεκή διαλεκτική. Η ιδέα γεννήθηκε στην Καραντίνα, τότε που σμίγαμε οι φίλες και οι φίλοι, ξανά και ξανά, σε κάμαρες με βιβλία και πικάπ, και παίζαμε σε replay τη ζωή μας όλη για να μη σαλτάρουμε, για να πιάσουμε αμπάριζα, για να αναστοχαστούμε (πίνοντας και συζητώντας και γελώντας και βουρκώνοντας) ποιοι ήμασταν και τι κάναμε, ποιο είναι το Καταγώγιο της Καταγωγής, από ποιο μακελειό προερχόμαστε.
Το καλό της Κυψέλης είναι ότι ήταν και παρέμεινε ένα κονάκι κονκισταδόρων της Τέχνης, ένα στέκι συμπαικτών της Ζωής, μια φωλιά φίλων του Έρωτος. Κανένας δεν αισθάνθηκε μοναξιά στην Κυψέλη, ούτε καν τον Δεκαπενταύγουστο που η πόλη αδειάζει και στην Κυψέλη παραμένουν πεισματικά καμιά δεκαριά ήρωες ταινιών του Σαμ Πέκινπα και του Ερίκ Ρομέρ.
Το κακό της Κυψέλης είναι ότι δεν έχει εξαπλωθεί το στυλ της ζωής της στην οικουμένη, ότι δεν τη διακατείχε ποτέ ένα μένος πολιτισμικού ιμπεριαλισμού. Αλλά είναι απόλυτα συγγνωστό κακό, αλίμονο.
Έχω μείνει στις οδούς Τήνου, Καλλιφρονά, Νάξου, Σκιάθου, Σκοπέλου, Σύρου, Ιθάκης, Αγίου Μελετίου, Σπετσών, από το 1977 έως σήμερα. Πρόκειται για ένα είδος παρατεταμένης εφηβείας, και ακατάπαυστης σφυρηλάτησης σχέσεων έρωτος και φιλίας. Όταν ενίοτε ταξιδεύω εκτός Κυψέλης, στο Παρίσι, στα Χανιά, στη Βουδαπέστη, και σε ελάχιστα άλλα μέρη, με ηδύτατη αυθάδεια λέω ότι άλλωστε πρόκειται για προάστια της Κυψέλης.
Το φετινό Κομάντο Φέστιβαλ ΚΥΨΕΛΗ ΜΟΝΑΜΟΥΡ! είναι αφιερωμένο στην ιερή μνήμη του Εμμανουήλ Κουτσουρέλη.
*Το «Κυψέλη Μοναμούρ!» θα διαρκέσει από τη Δευτέρα 30 Μαΐου ως την Κυριακή 5 Ιουνίου. Περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα του φεστιβάλ στο facebook.
