Ο 12ος Πίθηκος έφερε την oldschool αλητεία στο Μέγαρο Μουσικής
- 10 ΙΑΝ 2024
«Συγνώμη, μαέστρο, μια στιγμή», είπε σε ένα σημείο διακόπτοντας τη συναυλία και αμέσως συμπλήρωσε με ένα αυθόρμητο γέλιο από έκπληξη, «ποιος θα το πίστευε ότι θα έλεγα ποτέ αυτή τη φράση, εγώ πάντως δεν το πίστευα. Αυτό που ζω σήμερα είναι ένα μεγάλο όνειρο για μένα, κάτι που είχα φανταστεί όταν ήμουνα παιδάκι». Στο κέντρο της σκηνής, στέκεται ο 12ος Πίθηκος, με ρούχα φαρδιά, καπέλο και λευκά sneakers με μεγάλη γλώσσα, ενώ πίσω του βρίσκεται παραταγμένη μια πολυμελής συμφωνική ορχήστρα, με πρώτα και δεύτερα βιολιά, βιόλες, βιολοντσέλα, όμποε, κλαρινέτο, τρομπόνι, κιθάρες και πιάνο, μεταξύ άλλων.
Η υπόσχεση για ένα live ραπ μουσικής με κανονική ενορχήστρωση υπό τις οδηγίες μαέστρου κλασικής μουσικής, κάτι που δεν έχει συμβεί παρά ελάχιστες φορές σε ευρωπαϊκό επίπεδο, έχει οδηγήσει 1.600 άτομα στην Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής, το βράδυ της Τρίτης. Η πλατεία και τα θεωρεία είναι γεμάτα, κατά βάση από κόσμο που δε συνάδει με τη στερεοτυπική εικόνα των επισκεπτών του χώρου, ίσως να έρχεται και πρώτη φορά, όπως άκουσα να λένε δυο παρέες μπαίνοντας.
«Είναι μια μεγάλη δικαίωση για εμάς, τα παιδιά του περιθωρίου», είπε με καμάρι ο ίδιος πριν αρχίσει, «αυτούς που όλα αυτά τα χρόνια έδειχναν επικριτικά με το δάχτυλο και μας αποκαλούσαν αλήτες και ρεμάλια, και τώρα βρισκόμαστε με τη μουσική μας στο Μέγαρο. Που ακόμη και τώρα, υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι όταν μπαίναμε μας κοιτούσαν με στραβό μάτι, λες και ήρθαμε για να κλέψουμε. Λοιπόν. Θέλετε να τους δείξουμε σήμερα πώς το κάνουμε εμείς; Αθήνα είσαι έτοιμη;». Οι φωνές που απλώθηκαν αστραπιαία στην αίθουσα δεν άφησαν κάποια αμφιβολία.
Όπως συμβαίνει σε αυτή τη μουσική, το κοινό είναι ανάλογο με τον ίδιο τον καλλιτέχνη.
Και στην περίπτωση του Άκη (Τσινίδη), από πάντα τον χαρακτήριζε ένα ορμητικό πάθος. Σαν να έχει δώσει μικρός όρκο στον εαυτό του να βγάλει την ψυχή του στο μικρόφωνο, μέχρι να φτύσει τα πνευμόνια του. Και για καλή του τύχη, διαθέτει από τα πιο δυνατά πνευμόνια στο είδος. Ένας σίγουρα εμβληματικός ράπερ στη χώρα, με 20 χρόνια ιστορίας στην πλάτη ως 12ος (και ακόμη περισσότερα, άμα μετρήσουμε από τότε που πρωτομπήκε στην κουλτούρα, στην underground σκηνή της Θεσσαλονίκης), που για πολλούς από όσους ήμασταν στην αίθουσα αυτή τη νύχτα ήταν κομμάτι της εφηβείας μας.
«Εάν όχι ο Άκης, τότε ποιος», που είπε και ο Εισβολέας, όταν ανέβηκε για ένα κομμάτι.
Και όντως, από τεχνικής άποψης, δεν είναι καθόλου εύκολο το να βρεις MC με τέτοια αποθέματα για να σηκώσει συναυλία δίωρου, χωρίς backs, και να μη χάνει ανάσα, σαν πολυβόλο. Στα γρήγορα και στα αργά σημεία, στα πιο δυνατά σε ντεσιμπέλ, μέχρι τα ψιθυριστά. Και όλα αυτά, παράλληλα με το βάρος που πιστεύω είναι αδύνατο να μην αισθάνεται μπροστά σε μια ολόκληρη ορχήστρα, όταν δεν υπάρχει το περιθώριο του «το πάμε άλλη μία από την αρχή». Όπως τόνισε ξανά και ξανά, χρειάστηκε πολλή, πολλή δουλειά για το αποτέλεσμα που είδαμε στη σκηνή, για μία και μόνο βραδιά.
Πρόκειται για παραγωγή που ακούει στο όνομα Red Bull Symphonic, μια ιδέα με κέντρο την ενορχήστρωση η οποία γεννήθηκε το 2020, στην Αυστρία, με το θρυλικό δίδυμο της ηλεκτρονικής μουσικής Camo και Krooked να στηρίζεται από το γνωστό brand του ενεργειακού ποτού.
Στην Ελλάδα, πρώτη φορά είχε διοργανωθεί πέρσι στην Θεσσαλονίκη, πάλι με πρωταγωνιστή τον 12ο Πίθηκο και το οξύμωρο πάντρεμα ραπ και κλασικής μουσικής, ενώ φέτος αυτή η σπάνια εμπειρία πήρε σάρκα και οστά στην πρωτεύουσα, στην ακόμη μεγαλύτερη αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής. Συνοδεία της Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, υπό την μπαγκέτα του διακεκριμένου μαέστρου Γεώργιου Αραβίδη, για χρόνια καλλιτεχνικού διευθυντή στο Ελληνικό Ωδείο παλιότερα και τακτικού συνεργάτη της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Ήταν τελικά οξύμωρο το πάντρεμα αυτό; Πολύ γρήγορα, αποδείχθηκε πως όχι ακριβός. Οξύμωρο ήταν το να ακούς το αθυρόστομο στόμα και τις κραυγές σε μια καθωσπρέπει αίθουσα, αλλά αυτό μόνο κάποιον στενόμυαλο θα ενοχλούσε. «Λένε πως βρίζω πολύ, κι είναι αλήθεια, και με ρωτάνε γιατί βρίζω, και τους λέω βρίζω γιατί είμαι θυμωμένος, αλλά η σωστή ερώτηση είναι, όχι γιατί βρίζω εγώ, αλλά γιατί δεν είστε όλοι εσείς θυμωμένοι».
Αλλά, επί τω έργω, απλά απολαύσαμε μια πολύ elevated εμπειρία ραπ συναυλίας. Ένα επόμενο, πολύ πιο ψηλό σκαλί που κανένας δεν είχε φανταστεί ότι θα πατούσε Έλληνας MC. Άλλωστε, ως καθαρόαιμος οπαδός του oldschool ραπ, ο 12ος Πίθηκος ανέκαθεν γούσταρε να δίνει υπερθέαμα στο κοινό του, όπως και όσο μπορούσε – να έχει στις συναυλίες b-boys, σύντομα acts σε συγκεκριμένα κομμάτια κ.ο.κ. Το ίδιο έκανε και τώρα, απλά με όλα τα πιθανά και απίθανα μέσα.
Πάντα, με την αιθέρια φωνή της Πελίνας στο πλευρό του και εκείνη τη σπάνια ικανότητα να μεταδίδει την ενέργειά του στους ακροατές. Είτε κλαίει είτε γελάει. Πάντα δυνατά, με τις φλέβες στο λαιμό του πρησμένες.
Ήταν ένα συγκινητικό live, πέρα από την αναμφίβολη ικανοποίηση που προσέφερε η εκτέλεση κομματιών με τρόπο που δεν είχες φανταστεί, πιο γεμάτα και ατμοσφαιρικά από ποτέ, με ηλεκτρικές κιθάρες και σαξόφωνα να σολάρουν στο ενδιάμεσο. Ήταν συγκινητικό, γιατί χρόνια μετά, και ενώ «η ζωή πηγαίνει μόνο μπροστά», οι ρίμες του Πίθηκου παραμένουν να λάμπουν σαν φάρος αγνότητας και ρομαντισμού, σε μια εποχή εύκολων και γρήγορων απολαύσεων. Μια υπόμνηση ότι κάποιες αξίες μένουν αναλλοίωτες, είτε ακούγονται πρόχειρα ηχογραφημένες σε ένα MP3 είτε σε μια κατάμεστη αίθουσα με τη στήριξη ολόκληρης ορχήστρας.
Βέβαια, με την ορχήστρα, τις άκουσε και κόσμος που δεν είχε ιδέα. Οπότε, η συγκίνηση είναι διπλή.
