Ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος θέλει οι ακροατές να σκέφτονται όσα ακούν
- 22 ΜΑΙ 2024
«Η μεσογειακή σου πλευρά τιμά τη μελωδία με λεπτότητα και με σαγηνεύει». Η εναρκτήρια πρόταση ανήκει σε έναν από τους σημαντικότερους τρομπετίστες της γενιάς μας, τον Erik Truffaz, ο οποίος με επιστολή του μίλησε με τα καλύτερα λόγια για το Patrichor, την πιο πρόσφατη δουλειά του πολυταξιδεμένου Ανδρέα Πολυζωγόπουλου.
Αυτή τη μεσογειακή πλευρά του τρομπετίστα θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και στο Athens Jazz, σε λίγες μέρες από τώρα (ολόκληρο το πρόγραμμα εδώ). Το Andreas Polyzogopoulos Τrio, με τους εξαιρετικούς Πέτρο Κλαμπάνη στο κοντραμπάσο και τον Wajdi Riahi στο πιάνο, θα ανέβει στη σκηνή της Τεχνόπολης στις 27 Μαΐου ως η επίσημη ελληνική συμμετοχή (μαζί με τους MOb Trio, Γιαν Βαν & Φώτη Σιώτα), στο φεστιβάλ που έχει μεγαλώσει και ωριμάσει με απίστευτα ωραίο τρόπο τα τελευταία χρόνια.
Λίγο πριν τοποθετήσει τη σουρντίνα στην τρομπέτα του και βρεθεί μπροστά από το ελληνικό -και όχι μόνο- κοινό, μιλήσαμε με τον Ανδρέα Πολυζωγόπουλο για τα πρώτα του βήματα, το πόσο έχει αλλάξει, τη σχέση του με τον Erik Truffaz, το Patrichor, αλλά και το The coldest summer, ένα κομμάτι για τους πρόσφυγες που χάνονται κάθε χρόνο στο Αιγαίο.
Άκουσα πριν χρόνια το Heart of the Sun και κάπως έτσι ξεκίνησα να σε ακολουθώ. Πόσο θεωρείς ότι έχεις αλλάξει από τότε; Τι έχεις προσθέσει ή αφαιρέσει (κι αυτό δεν είναι αναγκαίο;) από τη μουσική σου;
Μία βασική αλλαγή έχει να κάνει με τα σόλο. Όταν ήμουν μικρός ήθελα να παίζω περισσότερα και δεν έδινα τόσο μεγάλη σημασία στις μελωδίες. Τώρα, επειδή έχω παίξει και πολύ ποπ στη ζωή μου και μου αρέσει, δεν με πειράζει να παίξω μια ολόκληρη συναυλία και να κάνω ένα σόλο ή να μην κάνω και καθόλου. Αυτή είναι μια βασική αλλαγή.
Από εκεί και πέρα, εννοείται ότι μελετάω καθημερινά, ότι εξελίσσομαι, ότι προσθέτω πράγματα. Κάποια μένουν ίδια, αλλά θεωρώ πως όσο περνάει ο καιρός βρίσκω όλο και περισσότερο τον ήχο μου, φτάνω στο στόχο μου που είναι να παίζω τρεις νότες και να είμαι ο εαυτός μου.
Παρατηρώ επίσης από πολλούς μουσικούς (π.χ. από τον Πέτρο Κλαμπάνη στο Tora Collective) μια έντονη στροφή στην παράδοση. Ήταν επόμενο να φτάσουμε σε αυτό το σημείο;
Να σου πω την αλήθεια δεν θεωρώ ότι είναι κάτι καινούργιο. Επίσης είναι και φυσικό. Είναι πολλοί οι τζαζίστες που το κάνουν αυτό. Ο Richard Bona είχε πει κάποτε σε ένα σεμινάριο στο Άμστερνταμ πως «όταν δεν ξέρεις πού να πας, κοίτα πίσω, από εκεί που έρχεσαι». Και μένα μου αρέσουν πολύ τα ηπειρώτικα, έχω παίξει κρητικά, οπότε το έχουμε σαν σημείο αναφοράς.
Πώς φτάσαμε στο Petrichor; Για αρχή να σου πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ. Τι είναι για σένα αυτός ο δίσκος; Παίζεις πολύ με τις παύσεις (και με εφέ), πράγμα όμορφο καθώς μας αφήνεις να σκεφτούμε όσα ακούμε.
Είναι για μένα μια καταγραφή του πώς νιώθω τη μουσική σε αυτή τη φάση της ζωής μου. Θεωρώ ότι έχει στοιχεία από όλα αυτά που μου αρέσουν, από κομμάτια που είναι, ας πούμε, πιο τζαζ, κομμάτια που παίζω με τα εφέ, που έχουν στοιχεία ambient, ακόμα και free. Οπότε νομίζω ότι σε γενικές γραμμές αυτός ο δίσκος συμπεριλαμβάνει όλα όσα είμαι. Δεν είναι ένας αμιγώς τζαζ δίσκος, αλλά ούτε και ambient όπως ήταν για παράδειγμα με τους Polypala.
Ναι, εννοείται, παίζω με την παύση και με τη σιωπή. Είναι αυτό που λες, αφήνω τον ακροατή να σκεφτεί όσα ακούει. Έχει ενδιαφέρον αυτό. Ο Miles Davis είχε πει ότι πρέπει να κάνεις παύση για να συνειδητοποιήσει ο άλλος αυτό που άκουσε μόλις. Αν παίζεις συνέχεια δεν καταλαβαίνει.
Πώς ήταν η συνεργασία με τον Πέτρο Κλαμπάνη και τον Wajdi Riahi;
Είναι και οι δύο εξαιρετικοί μουσικοί και άνθρωποι, μάγοι στα όργανά τους. Έφεραν φρεσκάδα, όμορφες ιδέες, έκαναν αμέσως τα κομμάτια μου δικά τους και από την πρώτη στιγμή νιώσαμε γκρουπ. Ο Erik Truffaz, ο οποίος έχει γράψει τα liner notes του άλμπουμ τα λέει όλα με μία φράση νομίζω: «Οι συνοδοιπόροι σου Πέτρος Κλαμπάνης στο κοντραμπάσο και Wajdi Riahi στο πιάνο, έχουν τέλειο ρυθμό και συμμετέχουν εξίσου σημαντικά σε αυτό το όνειρο που σχεδιάζετε οι τρεις σας». Αισθάνομαι πολύ τυχερός που παίζουμε παρέα.
Διάβασα επίσης ότι ο Erik Truffaz είπε για το Petrichor πως τιμά τη σιωπή και φέρνει όνειρα. Έχεις επηρεαστεί από εκείνον; Νομίζω ότι ο ήχος σας είναι αρκετά κοντά.
Έχω επηρεαστεί από τον Erik Truffaz, ναι. Τον ακούω από παλιά και τον έχω γνωρίσει αρκετά χρόνια πριν στο Άμστερνταμ και μάλιστα έψαχνα τη σουρντίνα που είχα τότε, η οποία είναι με ίδια με του Erik, του Paolo Fresu και του Miles Davis.
Μου αρέσει πολύ ο Erik πέρα από το πώς παίζει και τον ήχο που έχει στην τρομπέτα. Είναι τα σχήματα τα οποία κάνει: ο συνδυασμός ποπ, ροκ, τα στοιχεία space. Μου αρέσει επίσης πολύ που γράφουν τα κομμάτια όλοι μαζί, ως μπάντα. Αυτό δε συνηθίζεται τόσο πολύ στην τζαζ και είναι κάτι που θέλω να κάνω και εγώ με ένα νέο σχήμα που ετοιμάζω.
Θέλεις να μου μιλήσεις λίγο για το The coldest summer; Νομίζω έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα.
Ο τίτλος αυτός είναι εμπνευσμένος από ένα άρθρο που διάβασα σ’ ένα περιοδικό πριν μερικά χρόνια. Περιμένοντας σε ένα ραδιόφωνο της Ρόδου για μια συνέντευξη είδα ένα άρθρο που με την επικεφαλίδα «Το πιο κρύο Καλοκαίρι» και αναφερόταν στους πρόσφυγες που χάνονται κάθε χρόνο στο Αιγαίο. Μετά από μερικούς μήνες κι εν μέσω μιας ευρωπαϊκής περιοδείας, βρισκόμουν στο Ρότερνταμ και είδα τυχαία στο internet το ντοκιμαντέρ «4.1 miles» της Δάφνης Ματζιαράκη.
Μεταξύ άλλων εστιάζει στον Καπετάνιο Κυριάκο Παπαδόπουλο, που με αυταπάρνηση προσπαθεί να σώσει όσους περισσότερους πρόσφυγες μπορεί. Δε μπορούσα να σταματήσω να κλαίω και μετά από λίγα λεπτά ξεκίνησα να γράφω το κομμάτι σ’ ένα μικροσκοπικό πλήκτρο που κουβαλάω μαζί μου στα ταξίδια. Το τελείωσα την ίδια μέρα αν θυμάμαι καλά. Ήταν αυτό που λέμε εύκολη γέννα.
Υπάρχει κάτι με το οποίο έχεις «κολλήσει» τελευταία; Ακολουθείς τη σύγχρονη τζαζ σκηνή ή γυρίζεις στα παλιά; Τι ακούς όταν βρίσκεις λίγο ελεύθερο χρόνο;
Είναι ένας συνδυασμός αυτών των δύο. Είμαι κολλημένος, υπερβολικά κολλημένος με τον Paolo Fresu και τον Mathias Eick τα τελευταία χρόνια. Τουλάχιστον για μια εικοσαετία ακούω αυτούς του δύο τρομπετίστες και είναι πολύ ωραίο που θα παίξουν στο Athens Jazz. Μάλιστα έμαθα ότι παίζουν την ίδια μέρα.
Ακολουθώ αρκετά τη σύγχρονη τζαζ σκηνή, όχι απαραίτητα μόνο την αμερικάνικη, αλλά και της Ευρώπης. Προσπαθώ γενικά -μιας και παίζω με πιο νέους μουσικούς- να τους ρωτάω τι ακούν αυτοί και μου στέλνουν διάφορα. Με έχει βοηθήσει πολύ σε αυτό ο Παναγιώτης Κωστόπουλος.
Το Athens Jazz έχει μεγαλώσει πολύ τα τελευταία χρόνια. Πώς σε κάνει να αισθάνεσαι αυτό ως ένας μουσικό που παίζει ένα είδος το οποίο, όπως και να το κάνουμε, δεν απευθύνεται στους πολλούς;
Προφανώς με χαροποιεί πάρα πολύ. Ακόμα και μουσικοί από το εξωτερικό που έχουν παίξει σε αυτό τους έχει κάνει εντύπωση όλος αυτός ο κόσμος, είναι δηλαδή κάτι πολύ ιδιαίτερο να έχεις ένα τζαζ φεστιβάλ που έρχονται χιλιάδες.
Εγώ πάντα το θυμάμαι να έχει πολύ κόσμο, για παράδειγμα -αν δεν κάνω λάθος- τότε που είχε έρθει ο Paolo Fresu το 2002. Απλώς τώρα είναι και περισσότερες οι μέρες. Οπότε για μένα ήταν πάντα κάτι πολύ μεγάλο και ιδιαίτερο φεστιβάλ, είμαι και πολύ χαρούμενος που θα παίξω φέτος.
