Ο Eddie Dark πιστεύει στη δύναμη του σαμποτάζ
Στην πρώτη εκτενή και τόσο ειλικρινή συνέντευξη, το απρόβλεπτα μακάβριο βαμπίρ του ελληνικού underground, λίγο πριν τη μεγάλη βραδιά στο Gagarin, μας μιλά για τέκνο πάρτι, φρίκες και την ανάγκη του να γίνουμε αγενείς.
- 20 ΦΕΒ 2025
Παράδοξη αντίφαση αν σκεφτείς ότι η άνευρη Αθήνα ανασταίνεται τελικά από ένα βαμπίρ που σηκώθηκε από τον τάφο ουρλιάζοντας με reverb φωνητικά και στίχους στο μεταίχμιο του θανάτου, αλλά αυτή είναι η περίπτωση του Eddie Dark, του νεαρότερου καλλιτέχνη με τόσο πιστό κοινό αυτή τη στιγμή στην Αθήνα.
Με ένα φασματικό παρουσιαστικό που κεντρίζει, ντυμένος στα μαύρα, με λευκή μπογιά στο πρόσωπο και έντονα μαύρα μάτια, δραπέτευσε από τις σκοτεινές κατακόμβες, όπως λέει η ιστορία της βαμπιρικής του μυθολογίας, το 2022, απελευθερώνοντας μπροστά στο synth έναν υπέροχο εαυτό που ως τότε κράταγε με βία κρυμμένο, καταρχάς από τον ίδιο τον Νικόλα. Η αυθεντικότητα αγκαλιάστηκε. Το “Πλαστικό” και αργότερα το πρώτο LP Λουλούδια έστρεψαν τα φώτα επάνω στην dark synth pop ποίηση του Eddie Dark, αλλά η πραγματικότητα δεν του άφηνε περιθώρια. Ούτε η αλλεργία στο φως που ένα πλάσμα της νύχτας διαθέτει.
Έπρεπε να αναστήσει ξανά τον Eddie, χωρίς αχρείαστο δράμα. Ένα φρικιαστικό gore πλάσμα που διαταράσσει την κοινή ησυχία.
Το έκανε με το Disco Terrorista το οποίο κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο από την Inner Records (και οι φυσικές κόπιες εξαντλήθηκαν μέσα σε τέσσερις μέρες) – ένα άλμπουμ που μοιάζει με κραυγή απόγνωσης. Μία κραυγή ενάντια στην απάθεια, τον ατομικισμό, τον εξωραϊσμό της καθημερινής οδύνης που αποπειράται να πείσει ότι, δήθεν, «όλα καλά», όταν τα πάντα καταρρέουν. Μέσα από τα συντρίμμια, ανασύρεται ο Eddie, όχι μόνος του, αλλά με έναν στρατό από διψασμένα για αίμα βαμπίρ που βάφονται σαν εκείνον και παραληρούν στα live του, πάνω στην εθιστική ηλεκτρονική μπότα της EBM μουσικής που χαρακτηρίζει την τωρινή του περίοδο, βάζοντας τέλος στη νάρκωση και την ευπρέπεια.
Όσο εκείνος κηρύσσει ανοιχτά τον πόλεμο προς κάθε μορφής κατεστημένο από τη σκηνή, τα πλήθη πορώνονται. Ταυτίζονται, κοπανιούνται και ουρλιάζουν ζωντανά, στο μικρόφωνο που τους περνάει μέσα στο ημίφως, στίχους οι οποίοι σκιαγραφούν εφιαλτικές εμμονές και ξενερώματα, τραύματα, φρίκες και ματαιώσεις. Πράγματα, τα οποία δεν απέχουν από τις συνθήκες υπό τις οποίες γράφτηκαν τα κομμάτια και σίγουρα έχουμε όλοι με κάποιον τρόπο αντιμετωπίσει, ένα ξημέρωμα που το ταβάνι απειλούσε να μας πλακώσει και οι αντοχές στέρευαν επικίνδυνα.
«Είναι η ώρα να ενεργοποιηθούμε», μου αναφέρει μέσα στην κουβέντα, όσο καθόμαστε σε ένα τραπέζι, μπροστά σε ένα πακέτο προτηγανισμένες πατάτες και ένα μιλκσέικ. Επιμένει ότι ποτέ δεν έχασε το χιούμορ του και αποφεύγει να πάρει τον εαυτό του στα σοβαρά.
Παρ’ όλα αυτά, θα είχε κάθε λόγο. Τέσσερα χρόνια αφότου εμφανίστηκε και όντας σήμερα σε ηλικία μόλις 23 ετών, έχοντας ζήσει σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα πράγματα εξωφρενικά που μόνο στο πλαίσιο μιας φιλικές κουβέντας αναφέρονται, ο Eddie Dark βρίσκεται στο προσωπικό του απόγειο: Παίζει σταθερά σε φεστιβάλ και σκηνές της Ευρώπης, έχει φανατικό κοινό όπως περιγράψαμε, ενώ η ιδιοσυγκρασία του δείχνει ότι δεν πρόκειται να μείνει ποτέ στάσιμος, ψάχνοντας πάντα τον πιο επίκαιρο Eddie.
Συναντήσαμε τον Νικόλα Πετσίτη, τον καλλιτέχνη πίσω από την σκιαχτική περσόνα, αφότου είχε ολοκληρώσει τα γυρίσματα για την παραγωγή ενός «αδιανόητου για τα ελληνικά δεδομένα» μουσικού short film που ανυπομονεί να μοιραστεί, και μερικές μέρες πριν το μεγαλύτερο live που έχει δώσει μέχρι σήμερα στην πρωτεύουσα, μια «εμπειρία night club στο τέλος του κόσμου», όπως περιέγραψε τη νύχτα της Παρασκευής (21/2) στο Gagarin 205. Γι’ αυτή τη νύχτα, έχει προσκαλέσει τρία αγαπημένα του και εξίσου σκοτεινά acts, τον Blakaut, τον Dancing Plague (πρώτη φορά στην Ελλάδα) και τους Kalte Nacht, παρουσιάζοντας μια ιστορία κοσμικής αποκάλυψης για όλα τα πλάσματα της νύχτας.
Πιο πασέ ερώτηση που έχεις κουραστεί να ακούς, για να την αποφύγω;
Εάν πιστεύω ότι ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος.
Σε ενοχλούν γενικότερα οι ερωτήσεις για τον θάνατο, πλέον;
Βασικά, δείχνουν ότι ο άλλος δεν έχει ιδέα για το νόημα που προσπαθώ να περάσω. Δεν με απασχολεί ο θάνατος, με απασχολεί η ζωή. Και ενώ τα Λουλούδια ήταν όντως ένας δίσκος για το πώς διαχειρίζεσαι το πένθος και την οδύνη της ερωτικής απογοήτευσης, στο Disco Terrorista δεν υπάρχει μελαγχολία. Υπάρχει νεύρο, οργή, απόγνωση. Είναι ένα άλμπουμ για το πώς διαχειρίζεσαι το μετά από το πένθος. Όλα τα κομμάτια έχουν την προσέγγιση: τώρα ζούμε, ακόμη και αν έχουμε πεθάνει. Κάπως, το ζήτημα είναι τελικά πώς θα καταφέρουμε να κρατήσουμε μέσα μας κάτι ζωντανό, εάν όλο αυτό βγάζει νόημα.
Αλήθεια, γιατί είχες διαλέξει εξ αρχής έναν χαρακτήρα νεκροζώντανου για τον Eddie; Ποιο ήταν το νεκροταφείο απ’ όπου σηκώθηκες;
Θα σου πω. Μικρός, υπήρξα ένα παιδί πολύ απομονωμένο, δεν μπορούσα να νιώσω ότι ανήκω κάπου. Ήμουν σε ελληνογαλλικό σχολείο, ενώ δεν γνώριζα καν τη γλώσσα. Δυσκολευόμουν πολύ να συνδεθώ με τα υπόλοιπα παιδιά. Τα επόμενα χρόνια, έβγαζα συνεχώς μια αντίδραση, μια αλαζονεία. Πρόσβαλα τον κόσμο, για να αποδείξω ότι δεν χρειαζόμουν κανέναν. Ώσπου γνώρισα ένα πολύ σημαντικό για εμένα άτομο στο οποίο ανοίχτηκα πραγματικά και με έκανε να καταλάβω ότι όλα αυτά τα χρόνια είχα θάψει μέσα μου ένα κομμάτι του εαυτού μου. Κάθε μέρα που ξυπνούσα, το σκότωνα. Λες και είχα ένα παιδί που το κλότσαγα να μη βγει ποτέ.
Είναι περίεργο που το θυμάμαι, αλλά όλη την εφηβεία την πέρασα πονώντας. Κανονικά, πονώντας. Το ένιωθα στο σώμα μου. Ένιωθα ότι κάτι με κρατάει, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Μια μέρα, λοιπόν, ξύπνησα και είπα: ξέρεις τι, είναι ώρα να ζήσω.
Έχουμε θάψει όλοι μέσα μας έναν καταπιεσμένο εαυτό, πιστεύεις; Από τραύματα;
Θα σου πω τι βλέπω στις συναυλίες. Πολλά άτομα έρχονται βαμμένα Eddie Dark και ενώ στην αρχή φαίνονται φουλ ντροπαλά, τελικά παραληρούν. Κουνιούνται, ουρλιάζουν, κλαίνε. Είναι μια πολύ wholesome εμπειρία, που ο «κανονικός» εαυτός μας δεν θα επέτρεπε. Και επειδή μου στέλνουν συχνά fanart, παρατηρώ ότι αποδίδουν στον Eddie Dark σχεδόν υπερφυσικές δυνάμεις, σαν σούπερ ήρωα. Έχω καταλάβει ότι σε μεγάλο βαθμό ταυτίζεται ο κόσμος επειδή εκφράζω αυτό το κομμάτι, ότι όλοι μέσα μας έχουμε κάτι μοναδικό και πανέμορφο. Που το πιστεύω. Δεν είμαστε απλώς άνθρωποι, όπως θέλουν να μας πείσουν.
Κριντζάρεις ορισμένες φορές στη σκέψη ότι σε αποθεώνουν;
Ξέρεις τι; Δεν αποθεώνουν ποτέ εμένα. Δεν θα μου ζητήσουν ποτέ π.χ. αυτόγραφο, δεν θα πουν «σ’ αγαπώ», αλλά «σ’ αγαπάμε». Είναι πάντα shared η ενέργεια. Σημασία δεν έχω εγώ, αλλά αυτό που συμβαίνει. Το βλέπω πιο πολύ σαν να έχω τον ρόλο ενός moderator, ενός διαμεσολαβητή, και με τη μουσική μου τους οδηγώ όλους μαζί σε ένα επίπεδο συνείδησης για να βγουν έξω από τον εαυτό τους. Ένας σαμάνος στην Αθήνα.
«Εδώ απλά μας βάφτισαν κωλόπαιδα / Μας στέλνουν στον τάφο και ουρλιάζουν / Εις ανώτερα». Τι συνετέλεσε στο να αφήσεις πίσω τη μελαγχολία για σκληρούς στίχους σαν κι αυτόν στο Disco Terrorista;
Η ίδια η πραγματικότητα. Ο Eddie Dark ξεκίνησε ως ένας καθαρά ρομαντικός χαρακτήρας, με δόσεις ειρωνείας και αυτοσαρκασμού. Αλλά μετά άλλαξε τρομακτικά πολύ. Ξαφνικά, συνειδητοποίησε ότι δεν τον αφορά να είναι meta. Όταν σε πιάνουν από τον λαιμό, θα ουρλιάξεις, δεν θα ειρωνευτείς. Ζούμε τη χειρότερη περίοδο που υπήρξε μεταπολεμικά, μέσα στην απόλυτη δυστοπία, τη συγκάλυψη, το δόγμα Trump, τα ενοίκια, και προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα καλά. Υπάρχει τόση τοξική θετικότητα στην Ελλάδα.
Δεν μπορείς να γράφεις κομμάτια για φάση, νοσταλγία και περιπτερόμπιρες στην Ομόνοια, όταν μας σκοτώνουν. Πρέπει να δείξεις την ταφόπλακα, να είσαι ρεαλιστής.
Για μένα, έχει κουράσει όλο το «αχ τι ωραία είναι η Αθήνα μέσα στην ασχήμια της». Όχι, είναι μια εχθρική πόλη.
Όταν έγραφα την “Επόμενη Στάση“, σκεφτόμουν τα Προπύλαια. Δεν είναι απίστευτα σουρεάλ η εικόνα; Από τη μία, τα νεοκλασικά κτίρια με τα αετώματα, τα αγάλματα, και ακριβώς μπροστά άνθρωποι που παλεύουν με την προσωπική τους κόλαση σε κοινή θέα. Δεν είναι δυστοπικό να ρομαντικοποιούμε το αποτέλεσμα μιας παντελώς αναίσθητης κυβέρνησης;
Ποιο είναι το επόμενο βήμα για το ευρύτερο τοπίο που αποκαλούμε indie μουσική; Θα αλλάξει κάτι;
Πιστεύω ότι ήδη αλλάζει. Επιτέλους, η σκηνή θα αρχίσει να καθορίζεται από μικρότερες ηλικίες. Θα βγουν μπροστά άτομα της δικής μου γενιάς. Το διανοείσαι ότι αυτή τη στιγμή όσοι artists έχουν κοινό είναι 30-40 ετών; Αυτό δείχνει κάτι πολύ κακό, δείχνει ότι αν είσαι νέος δεν έχεις κάποιον να ταυτιστείς. Πρέπει να γίνει κανονικό takeover. Όπως είχε συμβεί παγκοσμίως στα 90s με το πανκ και ο κόσμος ξεσπούσε την οργή του με riffs, τώρα θα συμβεί με το τέκνο και την EBM μουσική.
Εσύ πώς μπήκες σε αυτή τη μουσική; Πήγαινες σε τεκνόπαρτα;
Για μια περίοδο τη χρονιά που μας πέρασε, δεν πήγαινα απλώς σε τεκνόπαρτα, ζούσα σε τεκνόπαρτα. Πήγαινα σε πάρτι που δεν ήταν καν πάρτι. Με μία μπότα μονότονη τέρμα και δύο τύπους κοκαλωμένους στον καναπέ. Παράνοια. Δεν περνούσα καλά, δεν ήταν διασκέδαση, τις εμμονές μου έτρεφα. Είχα διαλυθεί. Αλλά για κάποιο λόγο το απολάμβανα. Κάθε βράδυ, σκεφτόμουν ότι έφτανε το τέλος του κόσμου. David Cronenberg καταστάσεις.
Ήταν μακράν η πιο φρικιαστική περίοδος της ζωής μου. Και ταυτόχρονα, η πιο σουρεάλ. Τη μία μέρα σε απόλυτη παρακμή και την άλλη να πετάω στο εξωτερικό για live και να βρίσκομαι π.χ. σε ένα κάστρο στο Βέλγιο με όλη την αφρόκρεμα – τη μία πρίγκιπας και την άλλη απόκληρος.
Πώς βγήκες από το τούνελ με τις φρίκες;
Σε ένα σημείο, δεν είχα άλλες αντοχές, ούτε ψυχικά ούτε σωματικά. Θυμάμαι ένα βράδυ που είχα γυρίσει σε αποσάθρωση. Ήμουν μόνος. Έριξα κρύο νερό πάνω μου και έκατσα στο synth, περίπου στις τέσσερις το πρωί. Μετά βίας πατούσα τα πλήκτρα. Έτσι, με one take, ηχογράφησα το “Εγώ και Εσύ”, ένα γράμμα αυτοκτονίας, ουσιαστικά, με αποδέκτη το άτομο που περνούσαμε μαζί αυτό το τούνελ. «Δεν ξέρω αν πονάω / Μα ξέρω πόσο πόνεσες εσύ». Όταν τελείωσα και έκλεισα το πρόγραμμα, άκουσα έξω τα πουλιά να κελαηδούν. Είχε ξημερώσει. Βγήκα στο μπαλκόνι και άφησα το σώμα μου στον ήλιο, να το χτυπάει. Σαν να καθάρισαν τα πάντα μέσα μου.
Εντωμεταξύ, δεν αισθάνεσαι ότι όλα συνέβησαν υπερβολικά γρήγορα; Με αυτόν τον ρυθμό, σκεφτόμουνα, ο Eddie Dark μπορεί αύριο να αυτοκαταστραφεί.
Το είχα σκεφτεί πολλές φορές, όσο ήμουν μέσα στη φρίκη. Να σβήσω όλα τα κομμάτια, τους λογαριασμούς, όλο το ψηφιακό μου αποτύπωμα. Ευτυχώς, δεν το έκανα και κατάλαβα ότι στην τελική άλλος είναι ο Νικόλας και άλλος ο Eddie.
Σε φοβίζει μην επαναληφθείς, γενικά; Μη βγάλεις κάτι που θα είναι ίδιο με το προηγούμενο;
Προτιμώ να πεθάνω από το να βγάλω αυτή τη στιγμή κάτι που θα ακούγεται σαν το Disco Terrorista. Και πιο πριν, ίσχυε το ίδιο με τα Λουλούδια. Δεν θέλω να μπω σε κουτάκια και να είμαι «ο τύπος που κάνει αυτό», λες και τα πράγματα είναι στάσιμα. Π.χ., δεν παίζω το “Πλαστικό” στα live.
Δεν παίζεις το “Πλαστικό” που έκανε το πρώτο μπαμ; Γιατί τέτοια άρνηση;
Γιατί αυτό όντως με κριντζάρει. Έχω κοντά ενάμιση χρόνο να το παίξω. Δεν μπορώ. Ενώ το “Πλαστικό” το αγαπάω – ήταν το πρώτο κομμάτι που έγραψα και είπα μέσα μου «αυτό είναι», θυμάμαι δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τον ενθουσιασμό. Αλλά ταυτόχρονα με έβαλε σε μια κατηγορία τύπου cute indie, που εγώ γενικότερα δεν ήθελα και ούτε θέλω να έχω καμία σχέση. Εγώ είχα επιρροές από μουσικές όπως Γεμάτος αράχνες, Regressverbot, Οδός 55. Και έπειτα από πολύ κόπο κατάφερα να διώξω την indie ταμπέλα και να έχω επιτέλους τη σωστή ενέργεια στα live μου, κόσμος να έρχεται για να χτυπηθεί και όχι για να βγάλει stories.
Έχεις αλλεργία σε τέτοιες συμπεριφορές; Μη γίνεις ένα όνομα που ακούει κάποιος επειδή είναι φάση;
Το τρέμω, επειδή το έχω δει να συμβαίνει. Σκέψου τη Rebound. Ήταν ένας χώρος για τους γκοθάδες και χόρευαν σαν τρελοί και αργότερα, μετά τη Νορβηγία του Γιάννη Βεσλεμέ (από τις αγαπημένες μου ταινίες), γέμισε από «χιπστερο-αγάλματα», όπως τους αποκαλούνε ειρωνικά. Εγώ δεν θέλω να γίνω mainstream, να γίνω viral, θέλω να κρατήσω τα live μου ως ένα safe zone για όλα τα πλάσματα της νύχτας. Φαντάζομαι, ας πούμε, την εικόνα ότι είναι κάποιος που είδε φως και μπήκε, και όλο το μαγαζί γυρνάει ξαφνικά προς το μέρος του, κλείνει η μουσική, και μέσα στο ημίφως φαίνονται όλοι βαμπίρ, μέσα στα αίματα.
Να ξέρουμε, δηλαδή, τι να περιμένουμε για το Gagarin.
Θα είναι μια εμπειρία κλαμπ στο τέλος του κόσμου. Ένας μετεωρίτης πλησιάζει τη Γη και η πρόσκρουση είναι αναπόφευκτη. Γνωρίζουμε ότι θα πεθάνουμε, αλλά δεν θα πεθάνουμε μόνοι. «Όσοι χόρευαν μόνοι / Δεν θα πεθάνουν μόνοι». Παρακαλείστε να αφήσετε έξω απ’ τον συναυλιακό χώρο τον εαυτό σας και να ακολουθήσετε πιστά τις οδηγίες που θα σας δοθούν. Θα είναι κάτι αποκαλυπτικό, τρομακτικό και με ακραία ενέργεια, που σίγουρα θα αφήσει σε όλα μας λίγο ακόμη υπαρξιακό άγχος.
Θα δίνεις και οδηγίες στο κοινό;
Δεν έχω αρχίσει να πιστεύω ότι είμαι αρχηγός κάποιας νέας αίρεσης που στρατολογεί μυστικά κόσμο (γέλια), αλλά σκέφτομαι ότι φτιάχνω κάτι παρεμφερές: έναν μικρό στρατό από βαμπίρ στον πυρήνα της Αθήνας. Ετοιμάζω και ένα βιβλίο που θα είναι κάτι σαν εγχειρίδιο. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν θα έρθετε σε ένα live, αλλά σε μία τελετή.
Τι πρεσβεύει αυτός ο αιρετικός στρατός;
Καμία αίρεση να τονίσουμε ξανά ότι δεν υπάρχει (γέλια). Αλλά εάν, λέω εάν, υποθέσουμε ότι υπήρχε, θα πρέσβευε ότι πρέπει να πιούμε το αίμα σε όσους μας πίνουν το αίμα. Ότι πρέπει να δείξουμε δόντια, να βγάλουμε το τέρας που κρύβεται μέσα μας και να τα γκρεμίσουμε όλα. Να τα γκρεμίσουμε για να τα ξαναφτιάξουμε από την αρχή, με νέους όρους. Ύπνος τέλος, κούραση τέλος, είναι η ώρα να ενεργοποιηθούμε. Πρέπει να γίνουμε ωμοί.
«Δεν θα είμαστε η γενιά / Μιας μαζικής καταστροφής», έλεγες στο δίσκο.
Είναι στο χέρι του καθενός εκεί έξω να σώσει τον κόσμο, είναι στο δικό μας χέρι. Πρέπει να αναλάβουμε δράση. Όχι άλλη ευγένεια και διπλωματία, οι καιροί απαιτούν να γίνουμε ωμοί. Και δεν ελπίζω σε μια μαζική επανάσταση. Πιστεύω στο σαμποτάζ. Ακόμη και σε απλά πράγματα, καθημερινά. Απέναντι στον τρόπο εργασίας, στον κλάδο μας, στην πόλη μας, στο κάθε είδους κατεστημένο, να γίνουμε το ελαττωματικό γρανάζι.
***
INFO
Eddie Dark Presents Disko – Terroristas
21 Φεβρουαρίου
Gagarin 205
Πληροφορίες εδώ.
